ST48410 έγραψε: ↑28 Απρ 2018, 10:25
Saliveros έγραψε:Τις ίδιες ενστάσεις έχω, έτσι κι αλλιώς, για την αφηρημένη τέχνη στις πιο ακραίες της εκφάνσεις:
Δεν υπάρχει τίποτα ακραίο στα παραπάνω έργα. Δεν είναι ακραίο το να μην έχει ένας πίνακας ανθρώπους, ζώα, φυτά. Τα έργα αυτά είναι παιδιά της εποχής τους. Εννοώ ότι αν πιάσεις το νήμα της αφαίρεσης από τις αρχές του 20 αιώνα ως τα '70 δεν σου φαίνεται ως κάτι περίεργο η δημιουργία τέτοιων έργων.
Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό όσον αφορά τους παραπάνω πίνακες, είναι ότι πρόκειται περί απλών δηλώσεων και όχι περί έργων τέχνης. Δηλώσεων του στυλ "Όλα είναι Τέχνη", ή "το Ωραίον είναι στα μάτια του θεατή", ή "Κοροϊδάρες σκάστε μερικά εκατομμυριάκια επειδή με λένε Τάδε Τάδοβιτς".
Με την έννοια ότι κανένα στοιχείο τους δεν απαιτεί καλλιτεχνική ικανότητα, και ότι, αν π.χ. η μαύρη ή/και η πορτοκαλί κατακόρυφη γραμμή στις δύο άκρες του πρώτου ήταν φαρδύτερες ή στενότερες, κανείς δεν θα μπορούσε να δώσει κάποια διαφορετική ερμηνεία του "έργου". Θα μπορούσαν να έχουν ζωγραφιστεί κι από τον Μπάρμπα Μήτσο τον ελαιοχρωματιστή.
Κάτι που, υποθέτω, δεν συμβαίνει με οποιονδήποτε πιο "παραδοσιακό" πίνακα ζωγραφικής.
Πλας, το ότι αυτά τα δύο πράγματα μπορεί να αξίζουν στο χρηματιστήριο έργων τέχνης κάποια εκατομμύρια δολλάρια, συνεπάγεται λογικά ότι, αν λ.χ. ο κατασκευαστής του πρώτου ζωγράφιζε καμιά κατοσταριά πίνακες πανομοιότυπους, με τις δύο γραμμές να αυξομειώνονται σε πάχος, θα έπρεπε να μπορούσε να τους πουλήσει σε ανάλογες αξίες. Αυτό θα αντιπροσώπευε την καλλιτεχνική τους αξία;
Θέλω να πιστεύω ότι τα έργα τέχνης δεν είναι απλές δηλώσεις (που θα μπορούσαν μια χαρά να γίνουν προφορικά ή γραπτά), αλλά κάτι παραπάνω: κάτι που δεν μπορεί να εκφραστεί με άλλο τρόπο.
Φυσικά, μπορεί να κάνω λάθος.