Πεπεισμένος ότι πίσω από την ΑΙ που καθιστά τους μπάτσους ψηφιοποιούμενους δεν βρίσκεται εν τέλει ο Αριστοτέλης αλλά οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ3, ενός καναλιού που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να εντοπιστεί πουθενά στα UHF, ο Μάκσελ θα αρχίσει την περιπλάνησή του με το σίμκα, με σκοπό να βρει μια ακτή έρημη.
Χωρίς κάποιον σαφή προσανατολισμό, αφού η πρώτη του κίνηση είναι να αποσυνδέσει από το GPS την Αφροδίτη Σημίτη, πιστεύοντας λανθασμένα πως αυτή βρίσκεται πίσω από την οικονομική του καταστροφή, ο Μάκσελ θα αρχίσει να ακούει τις κασέτες που βρίσκει γραμμένες και δεν αποτελούν ηχητικά τεκμήρια της βαραθρώδους φωνής του Μίνου.
Βλέποντας μία χαρακτηριστική ανάμεσά τους, η οποία γράφει So far so good so - το αυτοκόλλητο κόβεται εκεί, θα τη βάλει στο κασετόφωνο του σίμκα, για να ακούσει, βλέποντας από το rearview mirror το τεράστιο βενζινάδικο της Hell που καίγεται πίσω του και καθώς ο ίδιος αρχίζει την κάθοδό του σε ένα όργιο βίας και αίματος, αυτό που θα του αλλάξει σε τεράστιο βαθμό της ζωής του.
Ήδη από το εναρκτήριο κομμάτι το μάτι του θα αρχίσει να γυαλίζει ανακαλύπτοντας το τεράστιο χορευτικό δυναμικό του συγκροτήματος πίσω από αυτή τη δουλειά (που φαίνεται να μην έχει σχέση με το ειδησεογραφικό τμήμα της ΕΡΤ3)
Αυτό το ταξίδι προς βαθιά μέσα του δεν θα είναι κάτι ευχάριστο - καθώς ανακαλύπτει πως η μέγιστη ισχύς του μέλλοντος έχει να κάνει με τα αναλογικά κανάλια τα οποία θα πρέπει να διασχίσει ως κυνηγός της νύχτας.
Οι ψηφιακοί εχθροί του, που θα αρχίσουν να του κάνουν ghosting εμφανιζόμενοι ως ολογράμματα γύρω του, θα θεωρηθούν από τον ίδιο πρώην φίλοι και συνεπώς τμήματα ενός εαυτού του ο οποίος μέσα από την εποχή του μεταμοντερνισμού εμφανίζεται όλο και πιο θρυμματισμένος, όλο και πιο ευάλωτος στο ψέμα και την αναπαράσταση.
Ο Μάκσελ θα συμπεράνει πως αυτοί ακριβώς οι φίλοι του αλλά και πλέον εχθροί του δεν υπήρξαν ποτέ, πως δεν ήταν παρά μέρη του ίδιου του του εαυτού και με ευκολία θα περάσει στο στρατόπεδο της αλήθειας που έχει να κάνει με τον σολιψισμό και το να μην αφήνεις στον άλλον τη σειρά σου όταν σου λέει πως είναι έγκυος. Όμως, αυτό θα έχει ένα τίμημα - ο Μάκσελ θα αρχίσει να τρελαίνεται, με τον παραδοσιακό, σαικσπηρικό τρόπο, σαν ένας βασιλιάς χωρίς γελωτοποιό σε ένα βασίλειο habeas corpus.
Ο όλεθρος, που θα αποδειχτεί πως απέχει ένα βήμα από την ολοκλήρωση, θα έλθει με μία δυναμική σκηνή τέλους, στην οποία ο Mad Maxell (πλέον), θα έχει γίνει αναλογικός, βάζοντας το στυλό στην αναλογική κασέτα των Megadeth και συνειδητοποιώντας πόσο μπροστά ήταν το πρόσωπο πίσω από αυτή, ο Dave Mustaine, ο οποίος την εποχή του Hacienda και του Detroit techno, δημιουργούσε την απόλυτη χορευτική μουσική και το απόλυτο ποπ διαμάντι, υπό το μανδύα του Thrash - κάτι άλλωστε που θα κάνει τους μάνατζερ να τον προξενέψουν με τη Μπελίντα Καρλάιλ, πράγμα που ο δαιμόνιος αλλά ουχί δαιμονικός δημιουργός, χωρίς να μιλάμε μανιχαϊστικά, θα αποφύγει με ένα μπαλονάκι
το εξώφυλλο του album σε μία ετερομελλοντικαναδρομική κίνηση αιχμαλωτίζει τον αναλογικό Μαντ Μάκσελλ σε σκηνή από την ταινία
