Είδα σε DVD

[Beria]

Σας είπα ότι είδα 25 λεπτά από το Zeros and Ones του Αμπελ Φεράρα;
Δεν κατάφερα παραπάνω
Επί 25 λεπτά ο Ηθαν Χωκ περιπλανιόταν στην ρημαγμένη από την επιδημία Ρώμη χωρίς να γίνεται τιποτα

[Lugozzi]

https://www.economist.com/books-and-art ... ms-of-2021

κάνε ένα κλόπυ πάστε ρε τύπε

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

https://www.economist.com/books-and-art ... ms-of-2021

κάνε ένα κλόπυ πάστε ρε τύπε

α, δε βγαίνει; σόρρυ

SpoilerShow

“Another Round”
The winner of the Academy Award for Best International Feature, Thomas Vinterberg’s bittersweet comedy-drama has a teacher (Mads Mikkelsen) and his three best friends addressing their midlife crises by staying drunk throughout the working day. At first they are more engaged and energised under the influence, as so many historical figures have been, but are they liberating themselves from their inhibitions or merely anaesthetising deep, ongoing pain? Bravely, “Another Round” (“Druk” in Danish) is just as eloquent on the pleasures of alcohol as it is on the dangers, but it is probably best watched while sipping nothing stronger than coffee.

“Drive My Car”
“Drive My Car” is adapted from a short story by Haruki Murakami, but watching Ryusuke Hamaguchi’s three-hour film, in which every character has their own history and inner life, is like immersing yourself in a grand novel. Hidetoshi Nishijima stars as a theatre director who is staging a multilingual production of Anton Chekhov’s play “Uncle Vanya”. He casts an unsuitably youthful actor in the title role—a decision which mystifies everyone involved in the fraught rehearsal process, partly because the actor had a fling with the director’s late wife. A melancholy but uplifting musing on the barriers that prevent people from understanding each other.

“Dune”
Having shown off his mastery of straight-faced science-fiction in “Arrival” and “Blade Runner 2049”, Denis Villeneuve delivers an epic adaptation of “Dune”, Frank Herbert’s revered novel—or the first half of Herbert’s revered novel, anyway. Even with a running time of 155 minutes, Mr Villeneuve packs in so many characters and so much breathtaking design that he only gets halfway through the story before the “To Be Continued” ending. A second instalment has been promised, which is welcome news. “Dune” may tip from earnest to ponderous, but at a time when most blockbusters opt for flippant banter, there is something heroic about Mr Villeneuve’s insistence on taking Paul Atreides’s interstellar coming-of-age adventure so seriously.

“The Father”
Florian Zeller’s heart-wrenching adaptation of his own play is mostly set in one London flat. Or is it? The 80-year-old Anthony (Anthony Hopkins) believes that’s where he is, but the flat’s layout and decor keep changing, strangers keep appearing, and conversations are repeated as time slips backwards and forward. “The Father” is ingenious in its depiction of dementia from the ever-shifting perspective of someone caught in its grip, and Mr Hopkins deserved his Best Actor Oscar for playing a man rocked by paranoia, anger and anguish as his identity slips away.

“The French Dispatch”
Everything you’d expect from Wes Anderson has been turned up to dix—or even onze—in his buoyant anthology comedy, a whimsical homage to the New Yorker and to the lifestyles of American expatriates in mid-20th-century France. Leaving nothing to chance, the director appears to have laboured over every last frame to ensure that the symmetrical compositions, sweet-shop colours, meticulous design, deadpan jokes and ornate dialogue are quintessentially Andersonian.

“The Green Knight”
A dissolute would-be knight, Gawain (Dev Patel), decapitates a tree-faced stranger at King Arthur’s court, only for the stranger to pick up his head and ride away. The plot of “The Green Knight” dates back to the 14th century, if not before, but David Lowery’s film makes it seem brand new. The jaw-dropping production values of a mainstream blockbuster are combined with the challenging structure and pace of an art-house experiment. Giants and wizards are made to seem genuinely magical. The viewer is left almost as disorientated as the hapless Gawain himself.

“Limbo”
Lodged on a tiny, unnamed Hebridean island, a group of single, male refugees wait and wait for their asylum claims to be processed. They aren’t allowed to go anywhere or to take on any work, so they are left with nothing but boredom, guilt about leaving behind their families and dreams of success that will never come true. As depressing as it sounds, “Limbo” is also a delight, thanks to its surrealist style, its absurdist humour and a poignant turn by Amir El-Masry as a despondent young Syrian musician. The film’s writer-director, Ben Sharrock, is an exciting British talent to watch.

“Minari”
“Minari” is an American film about a family farm in Arkansas, yet almost all the dialogue is in Korean. One of its stars, Yuh-jung Youn, became the first Korean to win an Oscar for Best Actress in a Supporting Role. All of this would have been unimaginable just a few years ago, but even discounting the leaps forward in Asian representation on screen, Lee Isaac Chung’s sweet but unsentimental account of his childhood in the 1980s is special. It overflows with odd little details that seem drawn from life, but it is universal in its theme of the struggle for a better future.

“No Time To Die”
Daniel Craig’s much-delayed final Bond film proved divisive, with an especially controversial ending, but it was a huge box-office hit just when cinemas desperately needed one. The best and worst quality of “No Time To Die” is that it tries to be all Bond movies to all people: over the course of nearly three hours, it is both sombre and silly, grounded in reality and ridiculously far-fetched. Still, viewers got plenty of bang for their buck, and 007 aficionados could tick off the many references to their hero’s previous adventures.

“The Power of the Dog”
Jane Campion’s best film since “The Piano”, “The Power of the Dog” is a brooding western melodrama starring Benedict Cumberbatch as a proudly old-fashioned rancher in Montana in the 1920s. He bitterly resents his mild-mannered brother (Jesse Plemons), and loathes his brother’s fragile new wife (Kirsten Dunst); but Ms Campion takes her time in revealing why he is so venomous and what he is going to do about it. Enhanced by Jonny Greenwood’s unnerving score and the stark scenery—actually shot in New Zealand—the mystery and dread keep building to the end of the film.

“Riders of Justice”
One of two Danish films starring Mads Mikkelsen on this list, Anders Thomas Jensen’s “Riders of Justice” resembles “Another Round” in that it deals with fatherhood, friendship and emotionally repressed middle-aged men. In every other respect, though, it could hardly be more different. Mr Mikkelsen plays a soldier who believes that a far-right biker gang was responsible for the train crash that killed his wife. As he plots his revenge with the help of a bungling group of misfits, Mr Jensen’s witty farce balances grisly violence with sharp social commentary and unexpected warmth.

“Summer of Soul”
In 1969, while the Woodstock Festival was rocking, another live-music extravaganza was being held in Harlem, just 100 miles away. Artists such as B.B. King, Nina Simone, Sly and the Family Stone, and Stevie Wonder played to a crowd of 50,000 people. Even though all six days of the festival were filmed, the footage was dumped in a basement for 50 years. At last it can be seen in all its glowing colour and rich sound—but “Summer of Soul” is more than just a compilation of phenomenal blues, funk, gospel and soul hits. The director, Ahmir “Questlove” Thompson, has contextualised it all, making insightful connections between the music and the Vietnam war, the Apollo 11 Moon landing, South African apartheid, the black-power movement and more. Unmissable.

“Supernova”
Another heartbreaking film about the effects of dementia (see “The Father”), “Supernova” stars Colin Firth and Stanley Tucci as a long-term couple on one last holiday through the leafy Lake District. Mr Tucci’s character is losing his faculties as a result of posterior cortical atrophy, so he and his partner are forced to mourn the loss of a relationship which is still alive and well. By dint of the frank dialogue by writer-director Harry McQueen, and the easy chemistry between Messrs Firth and Tucci—old friends in real life—“Supernova” offers a radiant depiction of a truly happy couple, which is why their imminent separation seems so tragic.

“Titane”
The second ever Palme d’Or winner at Cannes to have been directed by a woman, Julia Ducornau’s “Titane” is the cinematic equivalent of a long, disturbing, gore-drenched, sweat-soaked nightmare. Its heroine is a tattooed young woman, Alexia (Agathe Rousselle), who was physically and mentally scarred by a childhood car crash. The opening scenes set her up as a feminist vigilante, but the film then mutates into an eerie cyperpunk fable; then a gruesome black comedy about a sprightly serial killer; and then a twisted but tender drama in which a hulking fire chief (Vincent Lindon) treats Alexia as a long-lost son.

[jason0]

Το another round το χω δει, φάση έχει
4 καθηγητές που βαριουνται τη ζωή τους και τους βαριούνται όλοι αποφασίζουν να πηγαίνουν μόνιμα στο σχολείο τύφλα
Είχα και εγώ τέτοιους καθηγητές, γαμάτοι ήταν

[Lugozzi]

Πώς την πάτησα και δεν πρόλαβα το Dune στον κινηματογράφο!

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Είδα το γερμανικό im your man. Έχει ειπωθεί για τους αμερικάνους ότι παίρνουν έναν φιλοσοφικό στοχασμό και τον μετατρέπουν σε αδιάφορη ιλαροκωμωδία. Οι Γερμανοί κάνουν το αντίθετο. Παίρνουν όλα τα συστατικά μιας χιλιοπαιγμένης ελαφριάς κωμωδίας και την μετατρέπουν σε βαθύ υπαρξιακό δράμα κρατώντας πάντα με τη χαρακτηριστική σοβαρότητά τους μακριά κάθε συναισθηματισμό. Καλή ταινία.
Είδα επίσης και το hand of god του άλλοτε πολύ καλού Σορεντίνο. βλέπεται μα τίποτα το ιδιαίτερο.

[Jack Shephard]

Gaslight (1944)
https://www.imdb.com/title/tt0036855/?ref_=nv_sr_srsg_0

Είναι remake βρετανικής ταινίας με τον ίδιο τίτλο που είχε γυριστεί 4 χρόνια πριν. Και η αγγλική και η αμερικανική ταινία ήταν μεγάλες επιτυχίες.

Αξίζει να τη δει κάποιος για να διαπιστώσει πόσο τεράστια ηθοποιός ήταν η Ingrid Bergman. Η ταινία είναι ψυχολογικό θρίλερ και η ερμηνεία της σταδιακής κατάρρευσης της πρωταγωνίστριας από την Bergman είναι ανεπανάληπτη. Είναι η ταινία που της έδωσε το πρώτο από τα 3 Oscars που κέρδισε στη ζωή της, δύο α' γυναικείου ρόλου και ένα ακόμα β' γυναικείου ρόλου.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Λοιπόν, μετά από απαίτηση της συζύγου for services rendered, είδα το you've got mail με Τομ Χανκς και Μεγκ Ράιαν. Τελικά πρόκειται για μια θαυμασια ταινία με συμβολισμούς και στοχαστικές λύσεις επάνω στην αρπακτικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Όλες οι ερμηνείες άψογες όπως και η σκηνοθεσία. Ένα πραγματικό διαμάντι.

καπάκι είδα το καλτ για μένα τουλάχιστον, drag me to hell του Σαμ Ρειμυ όπου ο καπιταλισμός δεν έχει μέλλον και οι ορδές τεράτων μας περιμένουν στη γωνία για να μας κατασπαράξουν. Όσο δυνατοί κι αν δείχνουμε, όσο καλοί θέλουμε να φαινόμαστε, θα αρνηθούμε στη γιαγιά το σπίτι της, θα σκοτώσουμε τη γάτα μας και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να επιβιώσουμε. Η Λάμια όμως, αυτή η καταραμένη κόρη του Δία, επιφυλάσσει άλλη μοίρα για εμάς. Τη μοίρα που μας αξίζει. Κοίταξε μέσα στη μαύρη ψυχή μας κι αποφάσισε ότι της ανήκει.

[jason0]

Λοιπόν, μετά από απαίτηση της συζύγου for services rendered, είδα το you've got mail με Τομ Χανκς και Μεγκ Ράιαν. Τελικά πρόκειται για μια θαυμασια ταινία με συμβολισμούς και στοχαστικές λύσεις επάνω στην αρπακτικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Όλες οι ερμηνείες άψογες όπως και η σκηνοθεσία. Ένα πραγματικό διαμάντι.

Σιγά ρε τυπε, σε λίγο θα μας πεις και ότι η Κουντουράτου στους δυο ξένους συμβολίζει το αδηφαγο υπερθέαμα που κλονίζει συθέμελα και εντέλει ισοπεδώνει την ποιοτική τέχνη που καθρεφτίζεται στον Μαρκορά
Μια κλασσική ρομαντική κομεντί είναι

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Λοιπόν, μετά από απαίτηση της συζύγου for services rendered, είδα το you've got mail με Τομ Χανκς και Μεγκ Ράιαν. Τελικά πρόκειται για μια θαυμασια ταινία με συμβολισμούς και στοχαστικές λύσεις επάνω στην αρπακτικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Όλες οι ερμηνείες άψογες όπως και η σκηνοθεσία. Ένα πραγματικό διαμάντι.

Σιγά ρε τυπε, σε λίγο θα μας πεις και ότι η Κουντουράτου στους δυο ξένους συμβολίζει το αδηφαγο υπερθέαμα που κλονίζει συθέμελα και εντέλει ισοπεδώνει την ποιοτική τέχνη που καθρεφτίζεται στον Μαρκορά
Μια κλασσική ρομαντική κομεντί είναι

έτσι νόμισα κι εγώ στην αρχή. πρόσεξε όμως. Η Μέγκ έχει ένα παλιό βιβλιοπωλείο που της κληροδοτήθηκε από τη μητέρα της. Λειτουργεί την επιχείρηση με ελάχιστο κέρδος, περισσότερο για να διατηρήσει ζωντανή την παράδοση και να προσφέρει πραγματικές υπηρεσίες που έχουν να κάνουν με πραγματική γνώση των βιβλίων που πουλάει. Ο Τομ από την άλλη κατάγεται από γενιά πλουσίων. Στο ντοκ τα κότερα παππού, μπαμπά και τομ είναι παραταγμένα. Ο μπαμπάς του Τομ παντρεύτηκε μια μικρούλα που την πέφτει στον γιο του. Η ζωή του μπαμπά είναι ένα χάος. Το γνωρίζει κι ο ίδιος. Έχει σημασία αυτό, θα το δούμε μετά.
Ο Τομ ανοίγει ένα υπερκατάστημα βιβλίων δίπλα στο μαγαζάκι της Μεγκ και όπως είναι σίγουρο ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό έτσι επίσης σίογουρο είναι ότι η Μεγκ θα αναγκαστεί να κλείσει το όμορφο μαγαζάκι της. Όλα αυτά τα δεδομένα μας έρχονται παράλληλα με την πλατωνική σχέση που διατηρούν ο τομ κι η Μεγκ. Κανείς δεν υποκρίνεται σε αυτή τη διαδυκτιακή σχέση. Είναι εντελώς ειλικρινής ο ένας με τον άλλο, που είναι κι η βάση για μια πραγματικά υγιούς και ευημερούς σχέση.
Αυτό που συμβαίνει στην ανωνυμία είναι η Μεγκ (οι αστοί) να δασκαλευτεί από τον μάστορα του καπιταλισμού Τομ (άρχουσα τάξη) να είναι σκληρή, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Φυσικά η μεγκ δεν μπορεί να είναι ο τομ και γι αυτό υιοθετεί μια ηπιότερη στάση απέναντι στα πράγματα. Η επιρροή όμως είναι αμφίδρομη. Δεν είναι μόνο η Μεγκ που επηρρεάζεται από τον κυνικό φίλο της. Ο τομ φτάνει να καταλάβει μέσω του πατέρα του, ότι όλη η ζωή του θα είναι ένα πλαστό πράγμα. Μια τρύπια δεκάρα. Κατανοεί πως ο στόλος του, τα πλούτη του, οι σχέσεις του δε σημαίνουν τίποτα χωρίς αυτό το κάτι που έχει η Μεγκ. Αυτό το πράμα μπορείς να το πεις αιδώ. Έτσι καταλήγουν μαζί τα ανόμοια αφήνοντας την έκβαση ατην κρίση μας.
Είναι πολύ περισσότερο από μια ρομαντική κομεντί. Είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης του καπιταλισμού. Κι όταν λέμε του καπιταλισμού, εννοούμε της Αμερικής.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Είδα το macbeth. Η καλύτερη μεταφορά που έχω δει. Ο Ντενζέλ Γουάσινγκτον και η Φράνσις Μακντόρμαντ δίνουν ρεσιτάλ.

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Πάααααλι αράπης σε μεσαιωνική ευρωπαϊκή σειρά

[Chilloutbuddy]

μλκ έχω καναδυό χρόνια να δω καινούργια ταινία χωρίς να παίζω plants vs zombies
σκατά.

[Dwarven Blacksmith]

μλκ έχω καναδυό χρόνια να δω καινούργια ταινία χωρίς να παίζω plants vs zombies
σκατά.

Δε φταίνε οι ταινίες, πρέπει να δουλέψεις το attention span σου.

[Mole]

διαφορα ντοκυμαντέρ του Paweł Pawlikowski από τα '90. Το Serbian Epics είναι προφανώς το πιο ενδιαφέρον.