https://www.lifo.gr/culture/cinema/gian ... toy-metroy
........Τον ρώτησα για τις περίφημες διαφημίσεις που έκανε, άπειρες και χαρακτηριστικές χάρη σ’ αυτόν, και κουνώντας το κεφάλι του, μου παράθεσε ένα αληθινό ανέκδοτο: στο απόγειο της ζήτησής του, αποδέχθηκε μια πρόταση από μια εταιρεία της Θεσσαλονίκης, ήταν καλά τα λεφτά, δέχθηκε, ταξίδεψε μέχρι εκεί, μπήκε στο στούντιο, του έδωσαν το κείμενο, και μόνο αφού το διάβασε την πρώτη φορά για την πρόβα αντιλήφθηκε πως θα διαφήμιζε εκκενώσεις βόθρων. Το σκέφτηκε, αλλά είπε στον εαυτό του «εγώ φταίω, έπρεπε να το είχα τσεκάρει έγκαιρα, θα είμαι φάουλ αν φύγω τώρα» και φυσικά το έκανε!
Γελάσαμε και κάτι πήγα να τον ρωτήσω για τις παραχωρήσεις που ενδεχομένως μπορεί κάποιος να κάνει μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς του, για να ζήσει και ίσως να ενισχύσει τα παράπλευρα ενδιαφέροντά του, και, χωρίς ακριβώς να με διακόψει,
μου είπε, πάντα με αυτήν τη φωνή, «σε παρακολουθώ χρόνια, βλέπω πώς δουλεύεις στην τηλεόραση με αξιοπρέπεια, και καταλαβαίνω…» 
Κοκκίνησα, ομολογώ, και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως, αν και με παρεξήγησε, διότι δεν εννοούσα πως με τις διαφημίσεις μπορεί και να χρηματοδοτούσε παραστάσεις (που όχι μόνο δεν είναι μεμπτό, αλλά το είχε πει και ο ίδιος, όπως και πολλοί συνάδελφοί του άλλωστε), είχε την ενσυναίσθηση να διακρίνει πως ο καθένας από εμάς μπορεί να σμιλεύει τον χαρακτήρα και την όποια ποιότητά του ανεξάρτητα από τον χώρο και την περίσταση. Ο τρόπος που που μου το είπε, αθόρυβα, «ελαφρά», καλόκαρδα και σοφά, με τη συνωμοτικότητα που αναπτύσσουν οι συνοδοιπόροι τω πνεύματι, έκανε τον Γιάννη Φέρτη δικό μου άνθρωπο, την πρώτη και μοναδική φορά που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας.
