Πολιτικο Σινεμα...

[Maspoli]

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

... δηλαδη Αριστερο, Αναρχικο, Αντιρατσιστικο, Οικολογικο κλπ κλπ
διοτι ειναι γνωστο οτι η Δεξια ποτε δεν ασχοληθηκε με το Σινεμα και τις Τεχνες γενικοτερα

Οι καλύτερες δεξιές ταινίες του 2008

του Γιώργου Πισσαλίδη

Μια ακόμη χρονιά τελείωσε και εμείς είμαστε εδώ για να διαλέξουμε τις καλύτερες δεξιές του 2008. Όμως τι σημαίνει δεξιός κινηματογράφος;

Πρώτα όμως πρέπει να καθορίσουμε τι σημαίνει Δεξιά. Όπως έγραφα και στο περυσινό μου άρθρο Οι δέκα καλύτερες δεξιές ταινίες του 2007, η Δεξιά καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα από την Χριστιανική Δεξιά στην Νιτσεϊκή Δεξιά και από την Αριστοκρατική Δεξιά στην Αντικαπιταλιστική Δεξιά. Όμως ο καλύτερος ορισμός της Δεξιάς είναι ο συνδυασμός των αξιών του ατόμου (ελευθερία, προσωπικό όραμα και ξεπέρασμα των δυσκολιών προς μία αυτο-ολοκλήρωση) με τις αξίες του Εθνικού Κράτους (Έθνος, Φυλή, Πίστη, Οικογένεια, Παράδοση). Έτσι ώστε να αποφευχθούν η ασυδοσία του ατόμου, ο άκρατος καπιταλισμός ή ο κοσμοπολιτισμός που προωθεί την πολυπολιτισμική κοινωνία. Η Δεξιά πιστεύει στην Λαϊκή Κοινότητα, σε έναν Ηρωικό Τρόπο και μια ηθική στάση ζωής, που συμπεριλαμβάνει την επιβολή του Νόμου και την απονομή Δικαιοσύνης (ιδιαίτερα κόντρα σε οργανωμένα συμφέροντα). Ενώ ασκεί κριτική τόσο τον κομμουνισμό, όσο και την παρακμή της σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας.

Ο δεξιός κινηματογράφος συμπεριλαμβάνει τόσο τα γουέστερν του Τζων Φορντ με τον Τζων Γουαίην, όσο και τα έπη με σαμουράι του Κουροσάβα, τις κοινωνικές σάτιρες του Φρανκ Κάπρα με τον Τζέημς Στιούαρτ, αλλά και τα χριστιανικά δράματα του Μπρεσόν και του Ταρκόφσκι, τις ταινίες του Φελλίνι, αλλά και τα θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Όλοι αυτοί ήταν δηλωμένοι δεξιοί ή συντηρητικοί χριστιανοί σε χώρες όπου, σε αντίθεση με την Ελλάδα, υπάρχει μαχόμενη δεξιά ιδεολογία. Ενώ από την εποχή του «Ρόκυ», του «Ελαφοκυνηγού» και των «Δρόμων της Φωτιάς» μέχρι σήμερα, ο σύγχρονος Δεξιός κινηματογράφος έχει κερδίσει Όσκαρ, Χρυσούς Φοίνικες (Κάννες) και Χρυσές Άρκτους (Βερολίνο).

Έτσι για φέτος διαλέξαμε τις κάτωθι ταινίες με χρονολογική σειρά προβολής στην Ελλάδα ή στα διεθνή φεστιβάλ:

1) «Θα Χυθεί Αίμα» (There Will Be Blood) του Πωλ Τόμας Άντερσον. Ένας αριστουργηματικός προβληματισμός πάνω στην ανθρώπινη απληστία την περίοδο που γεννιόταν η σύγχρονη Αμερική μέσω της εξόρυξης του πετρελαίου και της θρησκευτικής αναγέννησης (1898-1920). Όσκαρ Ερμηνείας για τον Ντάνιελ Νταίη Λιούϊς.

2) Juno του Tζέησον Ράϊτμαν. Μία υπέροχη νεανική κομεντί ενάντια στην έκτρωση και υπέρ της μητρότητας, που έκανε τις φεμινίστριες να ξεσπαθώσουν και τους συντηρητικούς και χριστιανικούς κύκλους της Αμερικής να την λατρέψουν. Χρυσή Σφαίρα σε Κωμωδία για την Έλεν Πέητζ.

3) «Κατύν» (Katyn) του Αντρέϊ Βάϊντα. Ο μέγιστος των Πολωνών σκηνοθετών και των πολέμιων του κομμουνισμού σόκαρε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την ταινία για την σφαγή 20.000 Πολωνών αξιωματικών αιχμάλωτων πολέμου από τους Σοβιετικούς στην διάρκεια του πολέμου. Η πιο προσωπική ταινία του Βάιντα, μιας και ένα από τα θύματα ήταν ο πατέρας του.

4) «Οι Επίλεκτοι» (Tropa D' Elite) του Χοσέ Παντίλα. Μία εξύμνηση του ηρωισμού και την ακεραιότητα των Ειδικών Δυνάμεων της Στρατιωτικής Αστυνομίας του Ρίο που αποφασίζουν να πατάξουν την διαφθορά και από τις δύο πλευρές του Νόμου, λίγο πριν την επίσκεψη του Πάπα στο Ρίο. Επίσης ένα κατηγορώ για την αριστερή χαλαρότητα απέναντι στο έγκλημα που οδήγησε στην ατιμωρησία και την κυριαρχία των βαρόνων. Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

5) Hunger του Στηβ Μακ Κουήν. Η συγκλονιστικότερη ταινία της χρονιάς, αναφέρεται στην απεργία πείνας του Μπόμπυ Σαντς και τον αγώνα των συντρόφων του στις φυλακές Μέηζ. Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

6) «Τελευταίο Τρένο για την Γιούμα» (3:10 to Yuma) του Τζέημς Μανγκολντ. Ο Ράσελ Κρόου ως χαρισματικός παράνομος και ο Κρίστιαν Μπέηλ ως πατέρας που πασχίζει να δείξει στον γιο του ποιες αξίες πρέπει να διέπουν την ζωή του, αντιπαρατίθενται στο ανώτερο ρημέηκ ενός κλασσικού γουέστερν.

7) «Το Νησί» (Ostrov) του Παβέλ Λαγκίν. Ένα ρωσικό αριστούργημα Ορθόδοξης πνευματικότητας για έναν «εν Χριστώ σαλό» μοναχό, που δεν έχει βρει ακόμα διανομέα, αλλά έγινε η αγαπημένη ταινία της Ελληνικής εκκλησίας για το 2008 μέσω προβολών στις ενορίες από dvd που άλλαζαν χέρι.

8) «O Σκοτεινός Ιππότης» (Dark Knight) του Κρίστιαν Νόλαν. Ο Χάρβεϋ Ντεντ είναι ο καινούργιος εισαγγελέας του Γκόθαμ Σίτυ που κάνει τον Σταυροφόρο με την κάπα να πιστεύει ότι βρήκε τον άνθρωπο που θα τον αντικαταστήσει στον αγώνα κατά του εγκλήματος. Όμως ο Τζόκερ δημιουργεί χάος και αποδεικνύεται ο απόλυτος τρομοκράτης. Οι περιπέτειες του Μπάτμαν μετατρέπονται σε ενήλικη ταινία με μία σκοτεινή οπτική και έναν αριστουργηματικό ηθικό προβληματισμό, όπου ο Τζόκερ (Χήθερ Λέντζερ) θέτει ηθικά διλήμματα στους αντιπάλους του για να τους κατεβάσει στο επίπεδο του. Ενώ ακόμα και οι εκπρόσωποι του Καλού (Χάρβεϋ Ντέντ,) δεν μένουν ανέπαφοι από την καταστροφική επίδραση του Κακού. Τέλος μας υπενθυμίζει ότι οι τρομοκράτες πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που δρουν.

9) Wall-e του Άντριου Στάντον. To τελευταίο αριστουργηματικό καρτούν της Pixar με οικολογικά μηνύματα. Μία εξύμνηση της εργασίας ως προϋπόθεση ανθρωπισμού, αλλά και των αξιών της μικρής φάρμας, της οικογένειας ή της υγιούς διασκέδασης ενάντια στην υπερκατανάλωση. Η τελευταία προέρχεται από τον συνδυασμό της μεγάλης επιχείρησης και του μεγάλου κράτους, που προσφέρει τα πάντα στους πολίτες. Μία ιδέα που λατρεύουν οι Ρεπουμπλικάνοι. Μία από τις 2-3 καλύτερες ταινίες της χρονιάς που δεν είναι μόνο για παιδιά.

10) «Ο Δρόμος για την Ελευθερία» (Amazing Grace) του Μάικλ Άπτεντ. Μία σημαντική, αλλά αδικημένη ταινία του 2007 που μόλις φέτος κυκλοφόρησε κατευθείαν σε βίντεο. Πρόκειται για την βιογραφία του βουλευτή των Τόρυς, Ουίλλιαμ Γουίλμπερτφορς (1759-1833), που η ξανακερδισμένη Χριστιανική Πίστη του τον ενέπνευσε τον 20χρονο αγώνα του για την κατάργηση του δουλεμπορίου στην Αγγλία. Όχι μια ταινία πολιτικής ορθότητας, αλλά μια ταινία για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (μια δεξιά αξία), μέσα από το πάντρεμα θρησκείας και πολιτικής. Επίσης η καλύτερη απάντηση σε αυτούς που θέλουν διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.

11) «Η Σιωπή της Λόρνα» (Le Silence de Lorna) των Ζαν Πωλ και Λυκ Νταρντέν. Ένα ντοστογιεφσκικό διαμάντι που αρνείται στην Αλβανίδα ηρωίδα του ότι η φτώχεια και οι νόμοι του σύγχρονου δουλεμπορίου είναι δικαιολογία για κάποιον να παρανομεί ή να αποσιωπά ένα έγκλημα. Γκρεμίζει έτσι έναν από τους μεγάλους μύθους της Αριστεράς. Βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών.

12) «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» του Τώνη Λυκουρέση. Άνοδος των αστών και πτώση της αριστοκρατίας στα Επτάνησα των αρχών του 20ου αιώνα δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοτόκη, ενός εθνικιστή και νιτσεϊκού σοσιαλιστή που απέρριπτε την πάλη των τάξεων. Δέκα βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ανάμεσα τους αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας.

13) «Και τα Σπουργίτια Τραγουδούν» (Avaze gonjeshk-ha) του Ματζίντ Ματζιντί. Ένας «Κλέφτης Ποδηλάτων» από το Ιράν που εξυμνεί την παράδοση, την οικογένεια, την αυθεντική ζωή κοντά στην Φύση ενάντια στον υλισμό και την παράνοια της σύγχρονης ζωής στην πόλη που διαφθείρει προσωρινά έναν αγαθό πατριάρχη. Mία απλή και γεμάτη σοφία και ανθρωπισμό ταινία, από εκείνες που το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν μπορεί να φτιάξει.

https://www.e-grammes.gr/%CE%9F%CE%B9-% ... CF%85-2008

Μαλακίες. Από που κι ως που είναι δεξιές ταινίες το there will be blood, Juno, wall-e και άλλες από αυτές που αναφέρονται. Τρικυμία εν κρανίω.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Norma Rae του blacklisted Martin Ritt. H Sally Field παίρνει όσκαρ.



Πάλι από Μάρτιν Ριτ. Γούντι Άλλεν στο the front. Τελευταία σκηνή.

[Παρταλι]

... δηλαδη Αριστερο, Αναρχικο, Αντιρατσιστικο, Οικολογικο κλπ κλπ
διοτι ειναι γνωστο οτι η Δεξια ποτε δεν ασχοληθηκε με το Σινεμα και τις Τεχνες γενικοτερα

Οι καλύτερες δεξιές ταινίες του 2008

του Γιώργου Πισσαλίδη

Μια ακόμη χρονιά τελείωσε και εμείς είμαστε εδώ για να διαλέξουμε τις καλύτερες δεξιές του 2008. Όμως τι σημαίνει δεξιός κινηματογράφος;

Πρώτα όμως πρέπει να καθορίσουμε τι σημαίνει Δεξιά. Όπως έγραφα και στο περυσινό μου άρθρο Οι δέκα καλύτερες δεξιές ταινίες του 2007, η Δεξιά καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα από την Χριστιανική Δεξιά στην Νιτσεϊκή Δεξιά και από την Αριστοκρατική Δεξιά στην Αντικαπιταλιστική Δεξιά. Όμως ο καλύτερος ορισμός της Δεξιάς είναι ο συνδυασμός των αξιών του ατόμου (ελευθερία, προσωπικό όραμα και ξεπέρασμα των δυσκολιών προς μία αυτο-ολοκλήρωση) με τις αξίες του Εθνικού Κράτους (Έθνος, Φυλή, Πίστη, Οικογένεια, Παράδοση). Έτσι ώστε να αποφευχθούν η ασυδοσία του ατόμου, ο άκρατος καπιταλισμός ή ο κοσμοπολιτισμός που προωθεί την πολυπολιτισμική κοινωνία. Η Δεξιά πιστεύει στην Λαϊκή Κοινότητα, σε έναν Ηρωικό Τρόπο και μια ηθική στάση ζωής, που συμπεριλαμβάνει την επιβολή του Νόμου και την απονομή Δικαιοσύνης (ιδιαίτερα κόντρα σε οργανωμένα συμφέροντα). Ενώ ασκεί κριτική τόσο τον κομμουνισμό, όσο και την παρακμή της σύγχρονης φιλελεύθερης κοινωνίας.

Ο δεξιός κινηματογράφος συμπεριλαμβάνει τόσο τα γουέστερν του Τζων Φορντ με τον Τζων Γουαίην, όσο και τα έπη με σαμουράι του Κουροσάβα, τις κοινωνικές σάτιρες του Φρανκ Κάπρα με τον Τζέημς Στιούαρτ, αλλά και τα χριστιανικά δράματα του Μπρεσόν και του Ταρκόφσκι, τις ταινίες του Φελλίνι, αλλά και τα θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Όλοι αυτοί ήταν δηλωμένοι δεξιοί ή συντηρητικοί χριστιανοί σε χώρες όπου, σε αντίθεση με την Ελλάδα, υπάρχει μαχόμενη δεξιά ιδεολογία. Ενώ από την εποχή του «Ρόκυ», του «Ελαφοκυνηγού» και των «Δρόμων της Φωτιάς» μέχρι σήμερα, ο σύγχρονος Δεξιός κινηματογράφος έχει κερδίσει Όσκαρ, Χρυσούς Φοίνικες (Κάννες) και Χρυσές Άρκτους (Βερολίνο).

Έτσι για φέτος διαλέξαμε τις κάτωθι ταινίες με χρονολογική σειρά προβολής στην Ελλάδα ή στα διεθνή φεστιβάλ:

1) «Θα Χυθεί Αίμα» (There Will Be Blood) του Πωλ Τόμας Άντερσον. Ένας αριστουργηματικός προβληματισμός πάνω στην ανθρώπινη απληστία την περίοδο που γεννιόταν η σύγχρονη Αμερική μέσω της εξόρυξης του πετρελαίου και της θρησκευτικής αναγέννησης (1898-1920). Όσκαρ Ερμηνείας για τον Ντάνιελ Νταίη Λιούϊς.

2) Juno του Tζέησον Ράϊτμαν. Μία υπέροχη νεανική κομεντί ενάντια στην έκτρωση και υπέρ της μητρότητας, που έκανε τις φεμινίστριες να ξεσπαθώσουν και τους συντηρητικούς και χριστιανικούς κύκλους της Αμερικής να την λατρέψουν. Χρυσή Σφαίρα σε Κωμωδία για την Έλεν Πέητζ.

3) «Κατύν» (Katyn) του Αντρέϊ Βάϊντα. Ο μέγιστος των Πολωνών σκηνοθετών και των πολέμιων του κομμουνισμού σόκαρε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την ταινία για την σφαγή 20.000 Πολωνών αξιωματικών αιχμάλωτων πολέμου από τους Σοβιετικούς στην διάρκεια του πολέμου. Η πιο προσωπική ταινία του Βάιντα, μιας και ένα από τα θύματα ήταν ο πατέρας του.

4) «Οι Επίλεκτοι» (Tropa D' Elite) του Χοσέ Παντίλα. Μία εξύμνηση του ηρωισμού και την ακεραιότητα των Ειδικών Δυνάμεων της Στρατιωτικής Αστυνομίας του Ρίο που αποφασίζουν να πατάξουν την διαφθορά και από τις δύο πλευρές του Νόμου, λίγο πριν την επίσκεψη του Πάπα στο Ρίο. Επίσης ένα κατηγορώ για την αριστερή χαλαρότητα απέναντι στο έγκλημα που οδήγησε στην ατιμωρησία και την κυριαρχία των βαρόνων. Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

5) Hunger του Στηβ Μακ Κουήν. Η συγκλονιστικότερη ταινία της χρονιάς, αναφέρεται στην απεργία πείνας του Μπόμπυ Σαντς και τον αγώνα των συντρόφων του στις φυλακές Μέηζ. Αργυρή Άρκτος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

6) «Τελευταίο Τρένο για την Γιούμα» (3:10 to Yuma) του Τζέημς Μανγκολντ. Ο Ράσελ Κρόου ως χαρισματικός παράνομος και ο Κρίστιαν Μπέηλ ως πατέρας που πασχίζει να δείξει στον γιο του ποιες αξίες πρέπει να διέπουν την ζωή του, αντιπαρατίθενται στο ανώτερο ρημέηκ ενός κλασσικού γουέστερν.

7) «Το Νησί» (Ostrov) του Παβέλ Λαγκίν. Ένα ρωσικό αριστούργημα Ορθόδοξης πνευματικότητας για έναν «εν Χριστώ σαλό» μοναχό, που δεν έχει βρει ακόμα διανομέα, αλλά έγινε η αγαπημένη ταινία της Ελληνικής εκκλησίας για το 2008 μέσω προβολών στις ενορίες από dvd που άλλαζαν χέρι.

8) «O Σκοτεινός Ιππότης» (Dark Knight) του Κρίστιαν Νόλαν. Ο Χάρβεϋ Ντεντ είναι ο καινούργιος εισαγγελέας του Γκόθαμ Σίτυ που κάνει τον Σταυροφόρο με την κάπα να πιστεύει ότι βρήκε τον άνθρωπο που θα τον αντικαταστήσει στον αγώνα κατά του εγκλήματος. Όμως ο Τζόκερ δημιουργεί χάος και αποδεικνύεται ο απόλυτος τρομοκράτης. Οι περιπέτειες του Μπάτμαν μετατρέπονται σε ενήλικη ταινία με μία σκοτεινή οπτική και έναν αριστουργηματικό ηθικό προβληματισμό, όπου ο Τζόκερ (Χήθερ Λέντζερ) θέτει ηθικά διλήμματα στους αντιπάλους του για να τους κατεβάσει στο επίπεδο του. Ενώ ακόμα και οι εκπρόσωποι του Καλού (Χάρβεϋ Ντέντ,) δεν μένουν ανέπαφοι από την καταστροφική επίδραση του Κακού. Τέλος μας υπενθυμίζει ότι οι τρομοκράτες πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο που δρουν.

9) Wall-e του Άντριου Στάντον. To τελευταίο αριστουργηματικό καρτούν της Pixar με οικολογικά μηνύματα. Μία εξύμνηση της εργασίας ως προϋπόθεση ανθρωπισμού, αλλά και των αξιών της μικρής φάρμας, της οικογένειας ή της υγιούς διασκέδασης ενάντια στην υπερκατανάλωση. Η τελευταία προέρχεται από τον συνδυασμό της μεγάλης επιχείρησης και του μεγάλου κράτους, που προσφέρει τα πάντα στους πολίτες. Μία ιδέα που λατρεύουν οι Ρεπουμπλικάνοι. Μία από τις 2-3 καλύτερες ταινίες της χρονιάς που δεν είναι μόνο για παιδιά.

10) «Ο Δρόμος για την Ελευθερία» (Amazing Grace) του Μάικλ Άπτεντ. Μία σημαντική, αλλά αδικημένη ταινία του 2007 που μόλις φέτος κυκλοφόρησε κατευθείαν σε βίντεο. Πρόκειται για την βιογραφία του βουλευτή των Τόρυς, Ουίλλιαμ Γουίλμπερτφορς (1759-1833), που η ξανακερδισμένη Χριστιανική Πίστη του τον ενέπνευσε τον 20χρονο αγώνα του για την κατάργηση του δουλεμπορίου στην Αγγλία. Όχι μια ταινία πολιτικής ορθότητας, αλλά μια ταινία για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (μια δεξιά αξία), μέσα από το πάντρεμα θρησκείας και πολιτικής. Επίσης η καλύτερη απάντηση σε αυτούς που θέλουν διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.

11) «Η Σιωπή της Λόρνα» (Le Silence de Lorna) των Ζαν Πωλ και Λυκ Νταρντέν. Ένα ντοστογιεφσκικό διαμάντι που αρνείται στην Αλβανίδα ηρωίδα του ότι η φτώχεια και οι νόμοι του σύγχρονου δουλεμπορίου είναι δικαιολογία για κάποιον να παρανομεί ή να αποσιωπά ένα έγκλημα. Γκρεμίζει έτσι έναν από τους μεγάλους μύθους της Αριστεράς. Βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών.

12) «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» του Τώνη Λυκουρέση. Άνοδος των αστών και πτώση της αριστοκρατίας στα Επτάνησα των αρχών του 20ου αιώνα δια χειρός Κωνσταντίνου Θεοτόκη, ενός εθνικιστή και νιτσεϊκού σοσιαλιστή που απέρριπτε την πάλη των τάξεων. Δέκα βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ανάμεσα τους αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας.

13) «Και τα Σπουργίτια Τραγουδούν» (Avaze gonjeshk-ha) του Ματζίντ Ματζιντί. Ένας «Κλέφτης Ποδηλάτων» από το Ιράν που εξυμνεί την παράδοση, την οικογένεια, την αυθεντική ζωή κοντά στην Φύση ενάντια στον υλισμό και την παράνοια της σύγχρονης ζωής στην πόλη που διαφθείρει προσωρινά έναν αγαθό πατριάρχη. Mία απλή και γεμάτη σοφία και ανθρωπισμό ταινία, από εκείνες που το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν μπορεί να φτιάξει.

https://www.e-grammes.gr/%CE%9F%CE%B9-% ... CF%85-2008

Μαλακίες. Από που κι ως που είναι δεξιές ταινίες το there will be blood, Juno, wall-e και άλλες από αυτές που αναφέρονται. Τρικυμία εν κρανίω.

με προλαβες...
αμ το Le Silence de Lorna?
ή το The Song of Sparrows?

γενικα οτιναναι

αστο Γκολντεν Σαουερ, μεινε στην leni riefenstahl

[Παρταλι]

νταξ...ο τυπος ειναι κουκουρουκου και σερενατα μαζι...

https://www.e-grammes.gr/12-%CF%80%CE%B ... E%B4%CE%B1

[Γάταρος]

θυμαμαι εναν ναζι στο φορουμ Αντεπιθεση (ανοιχτο ηταν, ακομα και οι μή ναζι μπορουσαν να δουν τα αισχη) οπου σε αναλογο νημα ''ναζι ταινιες''
ειχε προτεινει αυτην που ξεγυμνωνει τον νεοναζισμο, ειχε μαλιστα βαλει και αβαταρ τον χοντρο μπουχεσα με το μυαλο συναγριδας

αυτος εισαι?

εεεελα ρε!!!!!

Όχι.
Με άγγιξε πολύ το αντιρατσιστικό μνμ της ταινίας αυτής όμως. Πριν την δω, ήμουν απολίτικος, μετά έγινα άντιφα

Υπάρχει και διαφορετική οπτική. Τσέκαρε το παρακάτω βίντεο. Η ταινία είναι παράδειγμα αποτυχημένης προπαγάνδας.

https://www.bitchute.com/video/IxKw1lXfNES1/

[Παρταλι]

λολ...

νταξ... ναζι εισαι....

[Obi Wan Iakobi]