Στις υποψηφιότητες για τα φετινά Όσκαρ περιλαμβάνεται το Promising Young Woman, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Έμεραλντ Φένελ. Η ταινία διεκδικεί κυρίως το βραβείο ερμηνείας για την Κάρι Μάλιγκαν, που υποδύεται την Κασάνδρα, μια 30χρονη γυναίκα που θα εκδικηθεί τον θάνατο της φίλης της μετά από έναν ομαδικό βιασμό στο κολέγιο.
Για την Αμερική αυτό είναι μια χιλιοειπωμένη ιστορία, που μέχρι πρότινος έμενε στους τέσσερις τοίχους του δωματίου της εστίας που συνέβαινε και στα κινητά των συμφοιτητών στα οποία διακινούνταν τα σχετικά βίντεο. Τα περιστατικά έμφυλης βίας, ψυχολογικής ή σωματικής, όσες φορές και αν έφταναν στα αυτιά της διοίκησης, θεωρούνταν ήσσονος σημασίας.
Η ταινία επιλέγει να τονίσει το προνόμιο, ταξικό και πατριαρχικό, της παρέας που συνέχισε ανενόχλητη την ανέλιξή της, με τον θύτη μάλιστα να βρίσκεται ένα βήμα πριν το γάμο. Κάπου εκεί «κλείνει και η ψαλίδα» για την πρωταγωνίστρια, που θέλει να τους ξεσκεπάσει με ένα καθηλωτικό φινάλε (αιματηρής και απόλυτης) δικαιοσύνης.
Στις χολιγουντιανές ταινίες εκδίκησης συνήθως πρωταγωνιστούν άντρες με ελάχιστες εξαιρέσεις στην ποπ κουλτούρα, όπως το Kill Bill του Κουέντιν Ταραντίνο. Έτσι η Κασάνδρα που παράτησε το μεγάλο της όνειρο –την ιατρική- μετά την μη απόδοση δικαιοσύνης για τον βιασμό της φίλης της μέσα στο campus, κάθε βράδυ έχει αποκτήσει μια διαφορετική συνήθεια: μετά το τέλος της βάρδιάς της στο μέτριο καφέ που δουλεύει, παριστάνει την μεθυσμένη γυναίκα σε μπαρ προκειμένου να την προσεγγίσουν νεαροί άντρες και να την εκμεταλλευτούν. Η ταινία αναδεικνύει με κάθε τρόπο την σημασία της συναίνεσης αλλά και τον τρόπο που λειτουργεί το τραύμα, μετατρέποντας τελικά την πρωταγωνίστρια σε μια αντι-ηρωίδα. Παράλληλα, μέσα από τέτοια περιστατικά προβάλλεται η τοξική και χειριστική συμπεριφορά νέων αντρών που με το πρόσχημα ενός «ιπποτισμού» λειτουργούν ωφελιμιστικά μέχρι να αποσπάσουν αυτό που θέλουν, αδιαφορώντας ακόμα και αν το θύμα έχει τις αισθήσεις του.
Ανάμεσα σε ένα ανάλαφρο κωμικό κλίμα και μια κυνική, αποδομητική διάθεση, η ερμηνεία της Μάλιγκαν φωτίζει κάθε μικρή πτυχή μιας γυναίκας που με θρησκευτική πίστη υπερασπίζεται τη μνήμη της φίλης της. Η οπτική που υιοθετεί η ταινία είναι κυρίαρχα αφοριστική για τη θέση των λευκών, στρέιτ, μεσοαστών αντρών στην πατριαρχική κοινωνία, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η ιδέα της παραβολής και να στηθεί καλύτερα ένα δίπολο που θα προωθήσει τη δράση. Παρακάμπτοντας τα κλισέ της ηθικής επικράτησης του καλού και της δύναμης της γυναικείας φιλίας, η ταινία εξελίσσεται σε ένα ψυχοπαθολογικό θρίλερ με ανατροπές και σταθερό ρυθμό, που στο τέλος αφήνει μια σκληρή επίγευση, ανάλογη της βίας που ασκούσε και η ίδια η πρωταγωνίστρια ως αυτόκλητη τιμωρός.
Βλήμα Naida
