https://athens.indymedia.org/post/1616272/
Με αυτό το συνοδευτικό κείμενο της ταινίας μικρού μήκους «Ξεπαρθενών»* θα δοθούν κάποιες εξηγήσεις σχετικά με αυτή.
ροκαλεί δυσφορία αρκετές φορές, όταν ένα έργο για να σταθεί απαιτούνται εξηγήσεις, όμως, υπάρχει η εκτίμηση ότι
αυτό το έργο θα προκαλέσει δημόσιες αντιδράσεις. Εφόσον, λοιπόν, θέλει να έχει και δημόσια απεύθυνση καλό είναι να στηριχθεί από έναν λόγο που ξεκαθαρίζει το ποιον του. Επί της ουσίας δεν είναι τόσο εξηγήσεις, όσο η ίδια η οπτική των συντελεστών και των συντελεστριών.Γενικά, ως απάντηση σε όλα τα γιατί στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος των επεξηγήσεων, που μπορούν να δοθούν, πάντα υπάρχει κι αυτή:
γιατί έτσι γουστάρουμε.
Από εκεί κι έπειτα στο γιατί μια ταινία που έχει το ερωτικό στοιχείο μέσα, ίσως η απάντηση είναι κάπως προφανής: γιατί ο έρωτας κι η σεξουαλικότητα παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Όσον αφορά τον έρωτα μεταξύ δύο ή τριών ή παραπάνω ανδρών ή και γυναικών, πρώτα από όλα,
ας αναρωτηθούμε τι είναι ο άνδρας, η γυναίκα, κι αν υπάρχουν φύλα 
, σε τι βαθμό έχουν φυσικά ή επίκτητα χαρακτηριστικά, αλλά αυτή η συζήτηση ξεφεύγει από τους σκοπούς του κειμένου αυτού.
Σε κάθε περίπτωση, αυτού του τύπου η σεξουαλικότητα μας ενδιαφέρει στο συγκεκριμένο έργο ως
συντελεστές/τριες/στά κι αυτή προβάλλουμε. Με ένα τρόπο που, με τα μέσα τα οποία διαθέτουμε, εκφράζουμε κάποια από αυτά που θέλουμε να ζήσουμε ή που ζούμε ή που μας ανησυχούν όπως τα ζούμε.
Επιλέγουμε τη δημόσια απεύθυνση, όχι μόνο για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας. Κάποιες από εμάς δεχόμαστε σωματική και λεκτική βία για τις επιλογές κι εκφράσεις της σεξουαλικότητάς μας, ενώ ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άνθρωποι που δολοφονούνται ή/και φυλακίζονται, γιατί έχουν αυτό που άλλοι λένε αποκλίνουσα σεξουαλικότητα.
Από τα παιδιά — συνήθως αγόρια — που δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν, όταν οι συμμαθητές τους αποφασίσουν ότι είναι αδερφές, μέχρι το ξύλο, την περιθωριοποίηση ή και τα μαχαιρώματα από τα οποία υποφέρουν πολλοί και ιδιαίτερα ομάδες όπως οι τρανς γυναίκες. Σε όλο αυτό δεν στεκόμαστε απαθείς.
Ας αποτελέσει αυτή η μικρή κίνηση μια φωνή πως κανείς και καμιά δεν είναι μόνη.
Θα ζούμε τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα, όπως επιθυμούμε και θα υπερασπιζόμαστε τη δημόσια ύπαρξη, μα και συνύπαρξη, όλων των σεξουαλικοτήτων που δεν παραβιάζουν την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το ρόλο της πατριαρχίας σε όλα αυτά τα προβλήματα.
Ας πούμε, βλέπε στο πρότυπο του βίαιου επιθετικού άνδρα οικογενειάρχη — το οποίο μπορεί να αντανακλάται και από τις γυναίκες — που δεν ανέχεται να τον αγγίζουν ή να είναι ευαίσθητος και πρέπει να κυριαρχεί πατώντας σε οποιονδήποτε άλλο είτε αυτός είναι μια γυναίκα είτε ένας «θηλυπρεπής» άνδρας είτε ένας συνάδελφος όχι αρκετά ανταγωνιστικός, και ισοπεδώνει ό,τι αμφισβητεί την κοσμοθεωρία του είτε αυτό το ονομάσει ομοφυλοφιλία είτε πολυσυντροφικότητα και ούτω καθεξής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ανταγωνιστικότητα ή η βία ή η οικογένεια ή τα λοιπά θεσμικά μας πλαίσια, όπως ο εργασιακός χώρος, έχουν μόνο αρνητικά στοιχεία, παρ’ ότι όπως τα έχουμε δει στο πατριαρχικό πλαίσιο, είναι κατά βάση τοξικά. Και, φυσικά, δεν μπορούμε να μην δούμε στην εξίσωση τη σύνδεση μεταξύ πατριαρχίας, οικογένειας και έθνους. Το πρόβλημα πάλι δεν είναι οι άνθρωποι που ζούνε σε ένα τόπο και έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τους ενώνουν, όπως η γλώσσα ή ήθη, έθιμα και τα λοιπά.
Αλλά όταν αυτοί αποχτούν ως εθνικός οργανισμός μια
τοξική αρρενωπή συμπεριφορά θέλοντας να κυριαρχούν και να ισοπεδώνουν τους άλλους/ες/α.Για αυτό και δεν είναι τυχαία η επιλογή του Παρθενώνα ως τόπου. Λειτουργεί για πολλούς ως ένα παράσημο εθνικισμού, αρχαιολατρείας, πατριαρχίας, εμπορευματοποίησης, μαζικής κουλτούρας και καθωσπρεπισμού μεταξύ άλλων.
Έστω ότι υπάρχει μια κάποια σύνδεση γλωσσική, γενετική, πολιτισμική των νέων με τους αρχαίους Έλληνες, ακόμη και μετά από όλους τους λαούς που έχουν περάσει από τούτο τον τόπο. Τότε, λοιπόν, αποκτούν κωμικό ενδιαφέρον οι αντιδράσεις μερικών
αρχαιολάγνων αρρενωπών τύπων σε αυτό που ονομάζουν ομοφυλοφιλία, την ίδια στιγμή που στο συμπόσιο του Πλάτωνα έχουμε σκηνή με ερωτικό καβγαδάκι μεταξύ Σωκράτη και Αλκιβιάδη για παράδειγμα.
Έτσι, με αφορμή κιόλας την
επέτειο των διακόσιων ετών από την ελληνική επανάσταση 
του 1821 σας παρουσιάζουμε έναν ωραίο τρόπο να δώσουμε μερικά ωραία νοήματα — άλλα εμπνευσμένα από το παρελθόν άλλων και άλλα από εμάς — και περιεχόμενα σε σημαντικά μέρη του τόπου αυτού.
Θα ήταν λάθος, ωστόσο, να πιστέψει κανείς ότι
ο σκοπός της ταινίας είναι τόσο η αντίδραση, όσο, κατά βάση, η επιθυμία και η ανάγκη να ζούμε με τον τρόπο που θέλουμε. Εμείς δεν βλέπουμε κάτι περίεργο ή αφύσικο σε αυτό που κάνουμε. Για μας είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ανέμελης ροής μας.
Ο αισθησιασμός — ας μην ξεχνούμε κιόλας τον αρχαίο ελληνικό αισθησιασμό κι εκστατικότητα, τα αγάλματα δεν ήταν λευκά, είχαν πολλά και έντονα χρώματα και σχέδια — η επαφή, η συσχέτιση μεταξύ ανθρώπινων σωμάτων ανεξαρτήτως διαφόρων χαρακτηριστικών είτε συμβαίνει ιδιωτικά είτε δημόσια. Τα επιζητούμε. Πόσο μάλλον τώρα που ζούμε τον εγκλεισμό, την αποξένωση των ανθρώπινων σχέσεων, τη μεταφορά των σχέσεων μας σε πλασματικούς κι εγκεφαλικούς κόσμους πίσω από οθόνες στερώντας μας την αισθητηριακή ολοκλήρωση, την ουσιαστική επικοινωνία και συνύπαρξη συνολικά.
Ο Παρθενώνας είναι ένα όμορφο μέρος για να κάνεις έρωτα , μην ξεχνάτε τη θέα (φροντίσαμε στις πιο όμορφες στιγμές μας να είμαστε μακριά από τον τσιμεντένιο διάδρομο), ενώ οποιοδήποτε μέρος αποχτά μεγαλύτερη αξία, όταν ζωντανεύει με την παλλόμενη ανθρώπινη παρουσία. Εξάλλου, αυτή είναι και η επιθυμία, η νοοτροπία και η εμπειρία των πρωταγωνιστών μας.
Δεν θα κρύψουμε βέβαια και το σκέλος της υπέρβασης. Την ομορφιά του να κάνεις κάτι που απαιτεί να υπερβείς τα όρια σου, αυτή την προϋπόθεση για τη συνέχεια της ζωής και της αυτοπραγμάτωσης. Ούτε ότι ίσως βαρεθήκαμε τη ρουτίνα, την απομόνωση και τις στατιστικές θανάτων από κορωνοϊό και αποζητήσαμε την περιπέτεια, τον πειραματισμό, την καύλα και τη συντροφικότητα, διότι όλο αυτό χωρίς συντροφικότητα δεν στήνεται.
Το να κάνεις δηλαδή σεξ σε ένα συνωστισμένο δημόσιο χώρο με φύλακες και κάμερες και να μη σε δει κανένας για να μην έχεις προβλήματα, παρ’ ότι το νόμιμο δεν είναι αναγκαία ηθικό.
Ευχόμαστε να απολαύσετε το έργο 
αυτό όσο ή και περισσότερο από ό,τι εμείς τη δημιουργία του και — ειδικά οι νεότερες φίλες και φίλοι που υφίστανται τόσο εκφοβισμό — να νιώσετε ότι αυτό που φαντάζει αδιανόητο ίσως και να μην είναι.
17/12/2021
Συντελεστές/τριες/τά της ταινίας Ξεπαρθενών
*Η ταινία είναι δημόσια προσβάσιμη χωρίς αντίτιμο και μπορεί να αναπαραχθεί ή και να τροποποιηθεί όλη ή μέρος αυτής με την προϋπόθεση να αναφέρεται το όνομα των δημιουργών, να μην γίνεται εμπορευματική χρήση και να αναγράφεται η ίδια άδεια πνευματικών δικαιωμάτων με την παρούσα.
Αν επιμένετε να μας ανταμείψετε παρ’ ότι δε ζητούμε αντίτιμο, τότε κάντε το με τις πράξεις σας.
Με τις δικές σας δημιουργίες να μπαίνουν στο δημόσιο χώρο και χρόνο και να τους ομορφαίνουν.
