Μετρια προς καλη. Σκηνοθετικα ειχε παρει στοιχεια απο πολλες παρομοιες ταινιες επιατημονικης φαντασιας, απο το Οδυσσεια 2001 μεχρι το gravity. Υπηρξαν πολλες σκηνες που μου θυμισαν παλιοτερες ταινιες γι' αυτο και θα πω οτι σκηνοθετικα ηταν μια απο τα ιδια. Ενδιαφερον το μηνυμα που προσπαθουσε να περασει ωστοσο η ερμηνεια του Brand ηταν ανευρη, σαν να μην το βιωνε πολυ, δεν ξερω αν εφταιγε και η περιγραφη του πρωταγωνιστη που ενσαρκωνε (ορια του ρολου) ωστοσο δεν μπορεσα να ταυτιστω μαζι του. Ο Tomy Lee αν και εμφανιστηκε λιγο ηταν σκαλες ανωτερος απο τον Μπραντ και ενσαρκωσε ωραια το ρολο του απομακρου πατερα. Κορυφαια συναισθηματικη στιγμη, η παλη πατερα-γιου πανω απο τον Ποσειδωνα. Περνα ευχαριστα η ωρα σου αλλα δεν ειναι για σινεμα (μονο για την κινηματογραφικη της εικονα αξιζει) βλεπετε εξισου ωραια και σε Blue-ray απο το Home Cinema του σπιτιου σου.
Υ.Γ. Ειχε καποια "κουλα" σκηνοθετικα σημεια που δεν καταλαβα σε τι χρησιμευαν πχ ο αδεσποτος σκυλος στην υπογεια βαση του πλανητη Αρη, τι ηθελε να πει για την αποικια; Ειναι δυνατον να υπαρχει σε στρατιωτικη βαση σε αλλο πλανητη αδεσποτος σκυλος;
Εγώ θεωρώ ότι άρχισε πολύ δυνατά με αποκορύφωμα τη σκηνή στο φεγγάρι. Από εκεί και μετά άρχισε να ξεφουσκώνει και να γίνεται αυξανόμενα μη ρεαλιστικό αλλά αργά κρατώντας μια αξιοπρέπεια. Οι τελευταίες σκηνές με τον Τομυ Λι Τζόουνς δεν με εντυπωσίασαν γιατί περίμενα κάτι περισσότερο στα μέτρα μιας αρχαίας τραγωδίας από έναν παππού που τα έχει χάσει. Τον αδέσποτο σκύλο δεν τον θυμάμαι αλλά μπορεί να μην ήταν αδέσποτος, μπορεί απλά, ξες, να περιφερόταν ξέρωγω.
Ο Μπραντ είναι πολύ μέτριος ηθοποιός μα εδώ φαίνεται να έκανε καλή δουλίτσα όπως και στην ταινία του Ταραντίνο. Δεν ξέρω τι παίζει. Ο Τόμυ Λι είναι φυσικά είναι άλλης κλάσης.
Εγώ θεωρώ ότι άρχισε πολύ δυνατά με αποκορύφωμα τη σκηνή στο φεγγάρι. Από εκεί και μετά άρχισε να ξεφουσκώνει και να γίνεται αυξανόμενα μη ρεαλιστικό αλλά αργά κρατώντας μια αξιοπρέπεια. Οι τελευταίες σκηνές με τον Τομυ Λι Τζόουνς δεν με εντυπωσίασαν γιατί περίμενα κάτι περισσότερο στα μέτρα μιας αρχαίας τραγωδίας από έναν παππού που τα έχει χάσει. Τον αδέσποτο σκύλο δεν τον θυμάμαι αλλά μπορεί να μην ήταν αδέσποτος, μπορεί απλά, ξες, να περιφερόταν ξέρωγω.
Ο Μπραντ είναι πολύ μέτριος ηθοποιός μα εδώ φαίνεται να έκανε καλή δουλίτσα όπως και στην ταινία του Ταραντίνο. Δεν ξέρω τι παίζει. Ο Τόμυ Λι είναι φυσικά είναι άλλης κλάσης.
Δεν ξερω με ποιο κριτηριο εννοεις την κλιμακα αλλα με βαση το συναισθηματικο κριτηριο η κλιμακα ηταν η κλασσικη, κλιμακωση-κορυφωση-αποκλιμακωση με κορυφωση την σκηνη της παλης και της καταληξης της. Εμενα ο Τομι Λι μου αρεσε εστω και στον πολυ λιγο χρονο εμφανισης του, η εξωτερικη φυσικη του παρουσια εμοιαζε με γερικου ερειπιου που ζουσε ξεχασμενος στο διαστημα και σου υποεπικοινωνουσε με την εκφραση του προσωπου του οτι θα γινει η μαλακια.
Εμενα ο Μπραντ μου κανει για ηθοποιος τυπου " Ολοι μου λεγανε οτι ειμαι ομορφος, ε! Να μην γινω και ηθοποιος να βγαζω κανα φραγκο και γκομενακια;" Δεν θεωρω οτι ειναι σοβαρος. Απο τον καιρο του Μπεντζαμιν Μπατον εχω να δω κατι καλο απο τον Μπραντ σε δραματικο ρολο.
Τεσπα! Η ταινια ηταν μετρια προς καλη με ενα κατηγορω στην τοξικη αρρενοπωτητα και οχι μονο. Αλλο ενα αγαπημενο θεμα του χολυγουντ τα τελευταια χρονια.
«Μνημείο περιβαλλοντικού χάους, αρρώστιας και ανθρώπινου πόνου».
Για τον ΧΥΤΑ ΦΥΛΗΣ η Επιτροπη Αναφορων του Ευρωπαικου Κοινοβουλιου.
το μεγαλο ταλεντο του Πιτ ειναι πιστευω να διαλεγει ρολους, με κορυφαιο αυτον στους 12 πιθηκους, αν και προσωπικα πιο πολυ διασκεδασα μαζι του στο Σνατς.
το μεγαλο ταλεντο του Πιτ ειναι πιστευω να διαλεγει ρολους, με κορυφαιο αυτον στους 12 πιθηκους, αν και προσωπικα πιο πολυ διασκεδασα μαζι του στο Σνατς.
Ολοι αυτοι οι ρολοι fight club, 12 monkey, snatch, fury, inglorius bustards κλπ εχουν τα ιδια χαρακτηριστικα τρελαμενη, ξεφρενη και εκτος οριων αμερικανικη αρρενωποτητα. Γι'αυτους τους ρολους καλος ειναι, αφου ετσι πλασαριστηκε στο Χολυγουντ αλλα για κατι αλλο δυσκολα το εχει.
«Μνημείο περιβαλλοντικού χάους, αρρώστιας και ανθρώπινου πόνου».
Για τον ΧΥΤΑ ΦΥΛΗΣ η Επιτροπη Αναφορων του Ευρωπαικου Κοινοβουλιου.
Ειδα το midsommar και δεν απογοητευτηκα καθολου.
O σκηνοθετης Ari Aster εχει βρει τη χρυση συνταγη και εχει παρουσιασει μεχρι τωρα δυο εξαιρετικες ταινιες τρομου.
Οπως και με το hereditary και αυτη η ταινια περνει τον χρονο της για να αναπτυξει προοδευτικα το μαυρο σκοταδι της. Στο υποβαθρο μπαινει και παλι η απωλεια και το βαρυ πενθος που δινει τη δυνατοτητα να αναπτυχθει αργοτερα μια αρρωστημενη κατασταση με ψυχικα ευαλωτους πρωταγωνιστες με κλωνισμενα νευρα και με τεταμενες τις μεταξυ τους σχεσεις. Η παρανοια και ο φοβος εμφανιζεται στο βαθμο που πρεπει στο μυαλο της πρωταγωνιστριας. Ακολουθουν οπως και στο πρωτο του εργο, πραγματικα ωμες σκηνες που δεν προσπαθουν να φανουν σοκαριστικες μεσα απο την υπερβολη τους,δεν κανει το λαθος ο σκηνοθετης να ξοδεψει κουβαδες με κοκκινη μπογια για να σοκαρει δηθεν τον θεατη, δεν φτιαχνει splatter. Xρησιμοποιει μια πολυ πιο πανουργα μεθοδο για να φτασει στο στοχο του. Αυτο που εκανε πριν πολλα χρονια με επιτυχια η Σιωπη των αμνων. Δινει πραγματικη, ανθρωπινη υποσταση τους χαρακτηρες της ταινιας πριν τους ξεκανει και στηνει ενα ρεαλιστικο σκηνικο τραγωδιας και φρικης αφοτου αυτο συμβει.
Η ιστορια αν και κοινοτυπη αποδιδεται τοσο καλα και ολοκληρωμενα που αγγιζει τα ορια του κλασσικου, του πιο αντιπροσωπευτικου παραδειγματος επανω στη συγκεκριμενη θεματολογια.
Ο σκηνοθετης γενικα παταει πολυ προσεχτικα επανω στη λεπτη γραμμη του μακαμβριου που μπορει ευκολα να γινει γελοιο και σαχλο. Κυριως ομως αυτο που κανει με επιτυχια ειναι πως δεν αφηνει περιθωρια να θεωρηθουν οι χαρακτηρες του και η ιστορια του αναλαφροι και να συμπαρασυρουν μαζι τους το horror στοιχειο.
Ο τρομος οπως και η καλη κωμωδια ειναι δυο πολυ δυσκολα ειδη που θελουν πολυ ολοκληρωμενο στησιμο για να αποδωσουν αποτελεσματα. Λιγο παραπανω ο ο τρομος γι αυτο οι καλες ταινιες τρομου ειναι ελαχιστες. Αυτη ειναι μια απο αυτες και σιγουρα αξιζει εαν εχετε δυνατα νευρα.
Η ιστορια αν και κοινοτυπη αποδιδεται τοσο καλα και ολοκληρωμενα που αγγιζει τα ορια του κλασσικου, του πιο αντιπροσωπευτικου παραδειγματος επανω στη συγκεκριμενη θεματολογια.
Μάλλον και το αδύνατο σημείο της ταινίας εδώ, δεν υπάρχει καμία ανατροπή στην φόρμουλα.
Κυριως ομως αυτο που κανει με επιτυχια ειναι πως δεν αφηνει περιθωρια να θεωρηθουν οι χαρακτηρες του και η ιστορια του αναλαφροι και να συμπαρασυρουν μαζι τους το horror στοιχειο.
Κατά τη γνώμη μου δεν αρκεί αυτό, η δυναμική των χαρακτήρων δεν δούλεψε πολύ καλά για μένα, αν και σαφείς και διακριτοί, οι αποκλίνουσες προσωπικότητές τους (παρέα από παρτάκηδες συμφοιτητές που το μόνο κοινό στοιχείο τους είναι ότι δεν γουστάρουν την ξενέρωτη γκόμενα του ενός) σήμαινε ότι όταν αρχίσουν να κινδυνεύουν είναι πολύ δύσκολο να νοιαστείς εσύ για το τι θα πάθουν αφού δεν νοιάζονται αυτοί μεταξύ τους με αποτέλεσμα η διαδικασία να είναι περισσότερο διαδικαστική παρά δραματική, και το λόυκι της τύπισσας νομίζω είναι υπερβολικά προσωπικό για να παίξει αποτελεσματικά τον ρόλο θεματικής της ταινίας, η οποία τελικά ποια ήταν;
Αυτό που μένει με την πολύ καλή δουλειά στο σέττινγκ μου φάνηκε περισσότερο καλό ανθρωπολογικό ντοκυμανταίρ παρά καλή ταινία τρόμου.
If reality is the sum of our perceptions, to acquire more varying points of view is to acquire, literally, more reality
Systemsprenger: είναι βασικά το Les 400 coups αλλά χωρίς κακούς ενηλικους, χωρίς ηθικισμό.
γράψε εάν θες περισσότερα, η ομοιότητα περιορίζεται μόνο σε επίπεδο σεναρίου;
Τη μέρα/ώρα που το είδες στις Νύχτες Πρεμιέρας (εάν το είδες σε κινηματογράφο), είχα να επιλέξω μεταξύ αυτής και μιας μεξικάνικης από το διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Τελικά την πάτησα με το σκεπτικό ότι η γερμανική θα βρει σίγουρα διανομή στην Ελλάδα ως βραβευμένη με Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο και υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης.
Δεν είναι ένα ακόμη ντοκιμαντέρ για ποδόσφαιρο, ούτε ένα δεύτερο για τη ζωή του (μετά εκείνο του Κουστουρίτσα). Τα 9/10 είναι η 7ετία στη Νάπολι και στη... Νάπολη, δηλαδή η άνοδος του Ντιέγκο και η πτώση του Μαραντόνα. Μέσα από 500+ ώρες αρχειακών πλάνων in real life από οικογενειακές λήψεις ή από δύο καμεραμάν κολλημένους επί χρόνια δίπλα/πίσω του κατ' εντολήν των ατζέντηδών του. Η υλοποίηση του πρότζεκτ δεν άρχισε παρά μόνο πέρσι, το δε υλικό παρέμενε ακυκλοφόρητο μέχρι σήμερα.
5% φάσεις μόλις, κάμποση αφήγηση, αλλά πλήθος από συνεντεύξεις διαφόρων και εξομολογήσεις του ίδιου. Χωρίς να βλέπεις κανέναν τους, μόνο φωνές πάνω από πλάνα, πλάνα, πλάνα. Τόσα πολλά πλάνα, που τελικά δεν βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα, αλλά μια δραματική ταινία μυθοπλασίας με πρωταγωνιστή τον Μαραντόνα να υποδύεται έναν σταρ της μπάλας.
αύριο Παρασκευή η Ααβόρα (τέρμα Ιπποκράτους προς Αλεξάνδρας) προβάλλει στα πλαίσια των μεταμεσονύκτιων cult προβολών της (Midnight Express - πολύ εμπνευσμένο) το
Είδα το έπος του Scorsese The Irishman. Ταινιάρα. Δείτε τη στο σινεμά. Πάρτε ένα θερμός με καφέ αν πάτε στην τελευταία προβολή, μετά θα φύγετε κατευθείαν για πατσά.
The Irishman. Ταινιάρα , αριστούργημα. Οι δε ηθοποιοί, παίζουν την τέλεια φαντασίωσή τους, το καυλώνουν και φαίνεται. Την βγάζουν έξω και την επιδεικνύουν μεγαλοπρεπώς.
Οι απόψεις και τα σχόλια που δημοσιεύονται σε αυτό το Φόρουμ είναι προσωπικά και δεν αντιπροσωπεύουν αυτές της Διαχείρισης του Phorum.com.gr
Το κάθε μέλος, σύμφωνα με τους όρους χρήσης που αποδέχτηκε κατά την εγγραφή του, φέρει την αποκλειστική ευθύνη των δημοσιεύσεών του, των απόψεων / θέσεων που εκφράζονται
μέσω αυτής, καθώς και την επιλογή συνδέσμων που τυχόν συμπεριλαμβάνονται.
Η Διαχείριση του Phorum.com.gr σε καμία περίπτωση δεν αποδέχεται οποιαδήποτε ευθύνη, για οποιαδήποτε συμβουλή ή συστάσεις που κάνει ή υπονοεί κάποιο μέλος ή επισκέπτης του Phorum.com.gr
η οποία έχει ως αποτέλεσμα οποιαδήποτε απώλεια / ζημία, με οποιονδήποτε τρόπο, για μέλος του Phorum.com.gr, ή για οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.
Επιπλέον, η Διαχείριση του Phorum.com.gr δεν είναι και δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη, για το περιεχόμενο οποιουδήποτε άλλου ιστοτόπου στο Διαδίκτυο,
που έχει συνδεθεί με σύνδεσμο (link) από το Phorum.com.gr
Για άμεση επικοινωνία με τη Διαχείριση του Phorum.com.gr μπορείτε να συμπληρώνετε τη φόρμα της σελίδας Επικοινωνίας του Phorum.com.gr παρακάτω.
