Είδα σε DVD

[Stalker]

Ταινία γεμάτη αλληγορίες, κυρίως από την Βίβλο. Εξαίσια ως τέχνη, καλούτσικη ως προς το νόημα.

Γνώμη μου ότι φλερτάρει έντονα με τον γνωστικισμό.

Ο Αρονόφσκης γενικώς ψάχνεται ως άτομο και ακόμη περισσότερο με τον θάνατο. Στο Pi τον απασχόλησε ο Καβαλισμός, στην Πηγή της Ζωής οι κοσμοθεάσεις Ανατολικών και Μάγια. Κάποια στιγμή είχε ανακοινώσει ταινία πάνω στην κέλτικη μαγεία, Δρυίδες κλπ που τελικά δεν προχώρησε.

Εύλογη παρανόηση, άλλα το μόνο που κάνει είναι να βάζει άρον-άρον ό,τι του φαίνεται κουλ εκείνη τη στιγμή και από κει και πέρα ό,τι βγει, σύμφωνα με τον ίδιο. Φαίνεται και από το πως κάνει αχταρμά την Γαία με την Βίβλο, στο mother!, καθώς και από το πόσο τσόντα και εκτός αφήγησης ήταν οι βιβλικές αναφορές, που έπρεπε να τον ακούσω να το λέει ο ίδιος για να τις καταλάβω ως τέτοιες. Θυμίζω ότι κατά τη γνώμη του Aronofsky και της Lawrence το mother! είναι και καλά ταινία για τον οικολογικό κίνδυνο

Σε ότι αφορά εμένα η ταινία μου άρεσε αρκετά και ο σκηνοθέτης ακόμα καλυτερεύει από ταινία σε ταινία, ενώ (από ότι φαίνεται τυχαία) υπάρχει μια δυνατή θεματική τόσο για την σχέση του δημιουργού με το αντικείμενο της τέχνης του όσο και για τις θυσίες που καλείται να κάνει κάποιος για να υποστηρίξει έναν τέτοιον άνθρωπο, και η οποία ανεβάζει μια ταινία που θα μπορούσε να είχε καταλήξει ο κλασικός art-house σκρηνσέηβερ.

[Jack Shephard]

Είδα το Blind Chance (1987) . Πολύ ωραία ταινία. Γενικά, με τον Kieslowski δε μπορείς να κάνεις λάθος.

Δε λέμε στη ζωή μας τι θα είχε γίνει αν μια συγκεκριμένη στιγμή είχε συμβεί κάτι άλλο ή αν είχαμε κάνει κάποια άλλη επιλογή; Αυτό είναι το θέμα της ταινίας: μια στιγμή στο σιδηροδρομικό σταθμό, ένας άνδρας τρέχει να προλάβει το τρένο που αναχωρεί. Τρία διαφορετικά ενδεχόμενα και πως αλλάζουν ριζικά το μέλλον της ζωής του πρωταγωνιστή.

Παράλληλα η ταινία αποτελεί καταγγελία του ασυτυνομοκρατούμενου, ολοκληρωτικού κομμουνιστικού καθεστώτος της Πολωνίας από τον Kieslowski. Ήταν έτοιμη το 1981 αλλά το κομμουνιστικό κόμμα εμπόδιζε την προβολή της ως το 1987, οπότε και προβλήθηκε αυστηρά λογοκριμένη. Ευτυχώς, το Criterion Collection, βοήθησε στην αποκατάσταση των λογοκριμένων σκηνών, με εξαίρεση μία σκηνή ελάχιστων δευτερολέπτων.

Βλέποντας την κανείς καταλαβαίνει ότι το κομμουνιστικό καθεστώς από τη δική του σκοπιά είχε καλούς λόγους να μη θέλει την προβολή της. Τιμή και δόξα στους σύγχρονους Πολωνούς αγωνιστές της ελευθερίας που άρχισαν αυτοί να ξυλώνουν το πουλόβερ του τέρατος.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

[Feindflug]

Έξοδος 1826

Συμφωνώ με την παρακάτω κριτική από εδώ

http://flix.gr/cinema/exodus-1826-review.html


Mια ομάδα 120 άντρων ξεκινούν από το χωριό της Σαμαρίνας Γρεβενών, προκειμένου να συντρέξουν τους κατοίκους του Μεσολογγίου, που πολιορκούνται από το στρατό των Τούρκων. Αποφασισμένοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ελευθερία, οι άντρες προσπαθούν πάση θυσία να μη γίνουν αντιληπτοί από τουρκικές περιπόλους καθώς διασχίζουν τα άγρια βουνά. Αυτό όμως δεν στέκεται εφικτό, με αποτέλεσμα να δώσουν σκληρή μάχη πριν φτάσουν στο Μεσολόγγι…

Δεν υπάρχει τίποτα το επικό, όπως διαφημίζεται, τίποτα το ενδιαφέρον (ακόμα και ιστορικά) στην ταινία του Βασίλη Τσικάρα «Εξοδος 1826», η οποία προσπαθεί τόσο πολύ να γίνει κάτι που δεν είναι: μια επική ταινία με θέμα την Ελληνική επανάσταση του 1821, αποτυγχάνοντας στην πορεία σχεδόν καταστροφικά.

Από την αρχή της κιόλας μοιάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο, μια ταινία τόσο κακογυρισμένη, τόσο κακοπαιγμένη και χωρίς σενάριο, που μοιάζει σαν αυτές τις δραματοποιημένες ιστορικές ταινίες που προβάλλονται κατά την διάρκεια κάποιου μαθήματος ιστορίας σε κάποιο σχολείο μπροστά σε βαριεστημένους μαθητές.

Με βάση το δημοτικό τραγούδι «Τα Παιδιά της Σαμαρίνας» ο Τσικάρας προσπαθεί να ενώσει τα ιστορικά γεγονότα, μαζί με την ιστορία πίσω από το τραγούδι, προσθέτοντας και ισχυρές δόσεις μυθοπλασίας για να κλείσει τις όποιες τρύπες απομένουν, με αποτέλεσμα να ολοκληρώνει κάτι το οποίο να φαίνεται ως κινηματογραφικός αχταρμάς. Χωρίς ίχνος δραματουργίας και μηδαμινής εξέλιξης χαρακτήρων, ο Τσικάρας θέλει να μας πείσει πως κάπου εκεί μέσα στην ταινία του υπάρχει μια ιστορία που θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, χαρακτήρες που θα νοιαστούμε γι’ αυτούς και επικές μάχες. Αλλά ακόμα και ώρα μετά το τέλος της ταινίας, όλα αυτά ακόμα αναζητούνται...

Το μόνο που γίνεται καθ’ όλη την διάρκεια της είναι να παρακολουθούμε μια ομάδα ανδρών που φεύγουν από την Σαμαρίνα των Γρεβενών, με τελικό προορισμό το Μεσολόγγι, χωρίς να συμβαίνει το παραμικρό ή έστω κάτι το ενδιαφέρον. Η δράση είναι μηδαμινή, αλλά όπου κι όταν υπάρχει φαίνεται απλά κακή, και το μόνο επικό συναίσθημα που σου προκαλεί είναι όταν ο Τσικάρας προσπαθεί να κάνει την ομάδα των ανδρών αυτών να μοιάζει σαν την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού με αεροπλανικά πλάνα λες και είναι βγαλμένα από τον «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών».

Πέρα των (μη) επικών αναφορών, ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της ταινίας είναι και η προχειροδουλειά η οποία έχει γίνει σε όλους τους τομείς. Από τον κακό ήχο με τους διαλόγους να χρειάζονται υπότιτλους για να καταλάβεις τι λένε οι ηθοποιοί, το κακό μοντάζ αλλά και την άχρωμη φωτογραφία του Δημήτρη Σταμπόλη, και με ένα soundtrack να έχει μπει στην λούπα από την αρχή, το φιλμ του Τσικάρα φαίνεται να προσπαθεί να ορθοποδήσει κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ολα μοιάζουν τόσο φτηνά με δόσεις ερασιτεχνικής ευκολίας. Και οι πρωταγωνιστές με την σειρά τους δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να περιφέρονται από πλάνο σε πλάνο λέγοντας τις ατάκες τους άλλοτε με στόμφο και άλλοτε με νωχελική απάθεια λες και τις διαβάζουν από κάποιο στημένο auto cue.

Κανένα από τα στοιχήματα που βάζει αρχικά η «Εξοδος 1826» δεν καταφέρνει να το πιάσει. Μια ταινία που θα ήθελε να ήταν τόσο επική τουλάχιστον όσο ο «Αδάμαστος», τόσο ιστορικά ενδιαφέρουσα... τουλάχιστον όσο οι ταινίες με το ανάλογο θέμα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου αλλά και τόσο δημοφιλής τουλάχιστον όσο το δημοτικό τραγούδι στο οποίο βασίζεται, καταλήγει να είναι άλλη μια αποτυχημένη ελληνική παραγωγή - τουλάχιστον...

Ίσως έφταιγε το περιορισμένο budget. Η απουσία μουσικής επενδύσεως, ακόμα και απλών ηχητικών σε σκηνές, αποδυναμώνει πολύ την ταινία. Στο τέλος φαντάστηκα να είχε γυριστεί στο Χόλλυγουντ στο ύφος των 300. Το "σενάριο" είχε βάσεις για να γίνει μια πολύ καλή ταινία, αλλά δυστυχώς η έλλειψη χρημάτων, οδήγησε σε ένα πολύ φτωχό αποτέλεσμα.

[Beria]

Είδα το 44 Inch Chest



παίζει η εθνική Αγγλίας από ηθοποιούς, μαφιόζοι, έρωτας, σπαρακτικό
Να το δείτε

[Tarkovsky]

Το κλουβί με τις τρελές



4/5, μόνο


γιατί, ΟΚ, αλλά πόσο Τονιάτσι μπορεί να αντέξει ένας νορμάλ άνθρωπος;

[Mole]

Μεταμοντέρνο Χόλυγουντ: το Adaptation και το Synecdoche, New York του Kaufman, μετά σερί Magnolia-Inherent Vice του Anderson και τέλος το The Purple Rose of Cairo του Γούντυ.

[vantono]

Σχετικά παλιούτσικο, αλλά καλτ.
https://www.imdb.com/title/tt2055611/


Αμιγώς παραπχορουμική ταινία, Γραμμοβίτσια και δε συμμαζεύεται!
Τολμώ να ομολογήσω παντως οτι δεν ειναι σαν τα αντίστοιχα του Βούλγαρη πχ, αλλά παρουσιάζει μια καπως πιο σφαιρική άποψη περί των τότε γεγονότων, καταδεικνύοντας τα εγκλήματα εκατέρωθεν. Απο ερμηνείες ηθοποιών κτλ κάτω του μετρίου, αλλά είχε την καλτ φάση του.

[Antares]

Έβλεπα στην τηλεόραση το Woder Woman για να περνάει η ώρα. Μου έκανε εντύπωση η ιδέα απομονωμένων χώρων πάνω στη Γη, κατοικίες των θεών, (των αμαζόνων στην συγκεκριμένη περίπτωση αλλά δεν σημασία).
Αυτή την ιδέα την είχα και εγώ, ιδίως το φυσικό περιβάλλον, το μπάνιο σε αυτές τις φυσικές μπανιέρες όπως φαίνεται σε μία σκηνή, το κρεβάτι της μικρής και γενικά αυτή την πολυτέλεια που οφείλεται στην χρήση του περιβάλλοντος χωρίς την καταστροφή του λόγω εκλεπτυσμένης τεχνολογίας.
Ο κύριος σεναριογράφος όπως βρήκα είναι εβραικής καταγωγής. Κάτι γνωρίζει αυτός και είναι από κλεμμένο υλικό.

[Mole]

Burning

[Stalker]

The Nightingale, από την τύπισσα που έκανε το babadook.

Μεικτές εντυπώσεις, από τη μία θέλει να γίνει μέρος του διαλόγου για την γενοκτονία και καταπίεση των ιθαγενών της αυστραλίας από τους άγγλους όσο και για τους κοινωνικά αδύναμους που ξαπόστελναν στην αυστραλία σαν σκλάβους-κατάδικους για ψύλλου πήδημα, με τις γυναίκες κάθε χρώματος να είναι στο απόλυτο πάτο της ιεραρχίας, αλλά αντί να πει πέντε πράγματα για τα συστημικά θέματα που οδηγούν σε αυτή την κατάσταση προτιμάει να τα προσωποποιεί σε μερικά εντυπωσιακώς ψυχοπαθή άτομα που κινούν την ιστορία σαν ανταγωνιστές, σχεδόν σαν να μας προκαλεί να σκεφτούμε ότι αν δεν ήταν για μερικούς σκατόψυχους θα ήταν οκ να διατηρείς αποικίες καταναγκαστικής εργασίας ανεπιθύμητων σε εδάφη γενοκτονημένων στην άλλη άκρη του κόσμου.

Οπότε βασικά είναι μια ιστορία εκδίκησης με κάποια beats αντι-αγγλικής κάθαρσης, καλογυρισμένο και καλοπαιγμένο (σε 4:3 για κάποιο λόγο), αλλά πολύ καταθλιπτικό για να είναι αποτελεσματικό σαν ιστορία εκδίκησης (απανωτοί βιασμοί, καμία εξιλέωση, όλοι καταλήγουν χειρότερα από ότι ξεκίνησαν) και πολύ συναισθηματικό για να μας αφήσει με κάτι διαυγές για τις διαχρονικές καφρίλες των άγγλων απέναντι στους μη-άγγλους του κόσμου.

Πάντως αν είναι διατεθειμένος κανείς να παραβλέψει το πέρι αποικιοκρατίας context τότε έχει να κάνει με μια πολύ αποτελεσματική τραγωδία.

[Stalker]

The Curse of La Llorona

Δείχνει το τέρας πολύ νωρίς και πολύ καθαρά (μια τύπισσα με πέπλα, μεηκαπ ρίτσαρντ σιμμονς και σχετικά μεγάλο άνοιγμα σαγονιού), τα jump scare είναι προβλεπόμενα, το τέρας αρχικά έχει αχρείαστα περίπλοκο κύκλο δραστηριότητας και στην συνέχεια απλά κάνει ό,τι γουστάρει, με άλλα λόγια η συγκεκριμένη ιστορία τρόμου δεν έχει ποτέ σαφείς κανόνες, που είναι τεράστιο φάουλ αν προσπαθείς να στήσεις σασπένς, αν κάθε στιγμή μπορεί να γίνει ό,τι να 'ναι και οι ήρωες δεν έχουν ποτέ σαφή δρόμο προς την επιβίωση απλά σταματάς να νοιάζεσαι. Το ότι οι χαρακτήρες είναι γενικούρες (δηλαδή δεν έχουν... χαρακτήρα) φυσικά δεν βοηθάει καθόλου.

Επίσης το backstory της κλαίουσας μου φάνηκε πολύ αδύναμο, εκεί που π.χ. ο freddy krueger για να γίνει παιδοκτόνος δαίμονας προϋπόθεση ήταν να είναι παιδεραστής δολοφόνος που μια ολόκληρη πόλη μπούχτησε μαζί του και τον ξερόψησε ζωντανό επειδή πόση αγνή κακία να αντέξει κανείς, η llorona έφτασε στο ίδιο σημείο επειδή... μια μέρα την κεράτωσε ο άντρας της με μια μικρότερη

Κάτι που δεν ήξερα ξεκινώντας να το δω είναι ότι είναι σε στο shared universe του Conjuring/Anabelle για κάποιο λόγο, που κάνει πολύ πιο έντονο το ήδη αισθητό ζήτημα του flat earth atheism, όπου φαίνεται εντελώς χαζός ο σκεπτικισμός των χαρακτήρων απέναντι στα έκδηλης υπερφυσικής φύσεως συμβάντα που τους περιστοιχίζουν και ο δισταγμός να τα συζητήσουν ανοιχτά μεταξύ τους και να κάνουν κάποιο στοιχειώδες σχέδιο δράσης φαίνεται καθ' όλα αναίτιος, εκτός αν μετράει σαν αιτία το ότι η ταινία πρέπει κάπως να τεντώσει μέχρι το μιαμισάωρο.

[Last Veteran]

Mortal Engines
Μου άρεσε. Το πρωτο μισό ήταν αρκετά καλό μετά σιγά σιγά όσο πέρναγε η ώρα γινόταν και πιο προβλέψιμο /τετριμμένο. Κρίμα που πάτωσε στο box office. Τα νέα ΙΡ δεν τα στηρίζει όπως πρέπει ο κόσμος και βλέπεις σικουελ/πρικουελ συνεχώς.
Ωραία περιπέτεια πάντως.

[Papa John]

Έβλεπα στην τηλεόραση το Woder Woman

Wonder

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Mortal Engines
Μου άρεσε. Το πρωτο μισό ήταν αρκετά καλό μετά σιγά σιγά όσο πέρναγε η ώρα γινόταν και πιο προβλέψιμο /τετριμμένο. Κρίμα που πάτωσε στο box office. Τα νέα ΙΡ δεν τα στηρίζει όπως πρέπει ο κόσμος και βλέπεις σικουελ/πρικουελ συνεχώς.
Ωραία περιπέτεια πάντως.

Μεγάλη μαλακία.

[Antares]

Έβλεπα στην τηλεόραση το Woder Woman

Wonder

Ξέχασα το n.