Η πλάκα είναι ότι ψάχνοντας να βρω κριτικές για το Ινλαντ έπεσα πάνω σε μία στον Ριζοσπάστη όπου ο κριτικός συγκρίνει το όραμα του Λυντς, λέγοντας εν ολίγοις ότι εκεί που το χάνει είναι ότι δεν έχει αποφασίσει μάλλον σε ποιους απευθύνεται, με τον Θάνατο στη Βενετία.
Μου φαίνονται λίγο ασύγκριτα αυτά. Ο Θάνατος στη Βενετία είναι αρρώστια και αυτό που κατορθώνει ο Βισκόντι είναι ίσως να ξεπεράσει και τον Μαν.
Ο Λιντς, είχε γράψει κάποτε ο Ζουμπουλάκης νομίζω στο Σινεμά, απλώς κινηματογραφεί τους εφιάλτες του. Μ φάνηκε ότι αυτή η εκδοχή είναι πιο κοντά στην αλήθεια - ο Λιντς δεν έχει κάποιο όραμα.
Απλώς κάποια στιγμή κουράζεσαι να σε πρήζει ο άλλος με τους εφιάλτες του - κ να τον πληρώνεις και από πάνω.
Οκ, μένουν τα aesthetics αν σε ενδιαφέρει αποκλειστικά αυτό - το μαλλί πχ του Λυντς είναι ωραίο ακόμη
