Είχε χτες στη Βουλή αυτό
https://www.imdb.com/title/tt0065656/
πολύ cheesy, αλλά βλεπόταν ως cultural artifact μίας προ-AIDS εποχής
Κάποιες παρατηρήσεις
- Τον Dorian υποδύεται ο Helmut Berger, protégé λέει του μεγάλου Βισκόντι, που όπως σημειώνει κάποιος στο IMDB, "αυτονομείται ως ηθοποιός στη συγκεκριμένη ταινία." Ωστόσο, σε μία ευτυχή αλληλοδιείσδυση μυθοπλασίας και πραγματικότητας, ο Berger στην ταινία υποδύεται κατά κάποιο τρόπο τον προστατευόμενο του Henry Wotton (τον οποίο υποδύεται ο Herbert Lom, ο απίστευτος Ντρέιφους που ο Κλουζώ οδηγεί στο ψυχιατρείο στον κλασικό Ροζ Πάνθηρα), δλδ ο Berger, που ως ηθοποιός "αποδεσμεύεται" στην ταινία από τον Βισκόντι, ως ήρωας της μυθοπλασίας "δεσμεύεται" εκ νέου στον Wotton.
- Την ιστορία του Dorian Gray δεν θα μπορούσε να συλλάβει παρά μόνο κάποιος ο οποίος τυχαίνει να είναι πολίτης ή υπήκοος μίας χώρας που έχει καθιερώσει την ανάποδη σε σχέση με το ηπειρωτικό ευρωπαϊκό σύστημα οδήγηση. Ως εκ τούτου, ο Wilde είναι φυσικό να δημιουργεί αυτή την περίεργη "αντανάκλαση" που κάνει την εικόνα να γερνά και όχι το πρότυπο. Υπό την ίδια έννοια, την ιστορία θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποιος πολίτης ή υπήκοος μίας χώρας που ανήκε στην Βρετανική Αυτοκρατορία; Υπό συζήτηση.
- Σε κάποια στιγμή σκέφτηκα πως ο Wilde ανάμεσα σε άλλα προλαμβάνει με την ιστορία του τα McDonald's. Αν σκεφτούμε το μπέργκερ των McDonald's ως τον Dorian Gray, μπορεί κανείς να καταλάβει για ποιο λόγο το εν λόγω μπέργκερ μπορεί να διατηρηθεί αναλλοίωτο (κ προφανώς καταναλωθεί ακίνδυνα) πολύ καιρό μετά την ετοιμασία του. Τα συντηρητικά διαμεσολαβούν ανάμεσα στο μπέργκερ που ο καταναλωτής αγοράζει και το μπέργκερ που θα έπρεπε να χαλά - ή κάτι τέτοιο - προς διερεύνηση.
(Φυσικά, η σκέψη αυτή δεν είναι πρωτότυπη. Όταν λ.χ. σκέφτεσαι το όνομα Donald Gray ή Dorian Burger, έχεις ήδη δει πως ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Berger οπότε είναι ένα βήμα ακόμη για να φτάσεις στα Mc Donald's)
- Φωνάζει πως ο Gray κατά κάποιο τρόπο είναι η Πλατωνική Ιδέα και το πορτρέτο του η φτηνή απομίμηση στον πραγματικό κόσμο
- Oh, those Greeks! They knew how to live. What is required for that is to stop courageously at the surface, the fold, the skin, to adore appearance, to believe in forms, tones, words, in the whole Olympus of appearance. Those Greeks were superficial—out of profundity
Η ταινία μου θύμισε κάτι του τύπου Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν αιώνια παιδιά. Ο,τι πιο κοντινό βρήκα ήταν αυτό το τσιτάτο του Νίτσε από τη Gay Επιστήμη. Καλή η αντιπαραβολή επιφανειακού και βάθους.