Ταινίες Disney και emotional affection

[έργο_μακέτο]

Είδα Ποκαχόντας μετά από πολύ καιρό και συγκινήθηκα. Αφενός γιατί το έβλεπα μικρός, αφετέρου διότι οι ταινίες disney είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να συνεπαίρνουν μετά από κάποια ώρα θέασης. Μετά είδα Lion King 1 και 2. Το ίδιο πράγμα. Πως το καταφέρνουν οι πούστηδες. Δεν συγκινούμαι εύκολα με ταινίες ενηλικών και συγκινούμαι με cartoons.

Εσείς βλέπατε Disney μικροι ; Τώρα βλέπετε ; Τι συναισθήματα σας προκαλεί ;

υ.γ ξέρω ότι η Ποκαχόντας είναι πολύ κακή ταινία νοηματικά, καλλιτεχνικά είναι άρτια

[Σενέκας]

Ο καμπούρης είναι υποτιμημένο οσκαρικό αριστούργημα





Καραμελίτσα: ίσως να είναι και η μοναδική ταινία της ντισνευ με αντιπατριαρχικό θέμα

[AlienWay]

Οταν ήμουν παιδί η εταιρία περνούσε κρίση, δεν έβγαζε σχεδόν τίποτε, γι αυτό και έβλεπα άλλα πράγματα (robotech, στρουμφάκια, Νηλς Χόλγκελσον, Κάντι-Κάντι, Θάντερκατς, Τζι αι τζό, transformers, Καμπαμαρού κλπ). Οταν αργότερα η εταιρία αναβίωσε με το lion king, ήμουν ήδη στο γυμνάσιο και παραήμουν μεγάλος για τέτοια.

Ως παιδί όμως διάβαζα το ελληνικό μίκι μάους και τα συναφή έντυπα (μαζί με σπάιντερ μαν και κόναν βέβαια, αλλά υπήρχαν κι αυτά). Βέβαια τα μίκι μάους ήταν ιστορίες όπου απλώς η ντίσνευ έβαζε το trademark.

Οσον αφορά το σήμερα, τα έχω πει πολλές φορές.