Phorum.com.gr

Imperium έγραψε: ↑

15 Ιαν 2024, 02:20

η ηρωίδα ανακαλύπτει τον εαυτό της καθώς απελευθερώνεται απ το Βικτωριανό περιβάλλον της.

Εμένα πάλι μου έχει κολλήσει οτι είναι μια βαθια αντιφεμινιστική τσοντα

Απελευθερώνεται μέσω πορνείας ?
Με βρεφικό μυαλό αντί μιάς ερωτικής επιλογής έχει εφηβική αντιδραστική συμπεριφορά ?


Τέλος πάντων, σε όλο το φβ τσακωνόμαστε καθημερινώς και εδώ κοτζάμ πχώρουμ μόνο δέκα σελιδούλες

Beria έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:19

Αρίστος έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:16

Παντως αντικειμενικα το Βαρυ Πεπονι ηταν η πιο ψυχοπλακωτικη ταινια που εχω δει, αμα θελετε να αυτοκτονησετε μπορειτε να το δειτε δυο συνεχομενες φορες.
.

Ρε Αρίστο, το Βαρύ Πεπόνι, το Στίγμα, η Παραγγελιά (όλες οι ταινίες του Τάσιου) δεν ήταν κουλτουριάρικες
Ήταν τα ελληνικά δράματα του 60 (Μάρθα Βούρτση) με νέο περιτύλιγμα

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Μπίστης έγραψε: ↑

15 Ιαν 2024, 22:05

Imperium έγραψε: ↑

15 Ιαν 2024, 02:20

η ηρωίδα ανακαλύπτει τον εαυτό της καθώς απελευθερώνεται απ το Βικτωριανό περιβάλλον της.

Εμένα πάλι μου έχει κολλήσει οτι είναι μια βαθια αντιφεμινιστική τσοντα

Απελευθερώνεται μέσω πορνείας ?
Με βρεφικό μυαλό αντί μιάς ερωτικής επιλογής έχει εφηβική αντιδραστική συμπεριφορά ?

Τέλος πάντων, σε όλο το φβ τσακωνόμαστε καθημερινώς και εδώ κοτζάμ πχώρουμ μόνο δέκα σελιδούλες

Το κόνσεπτ είναι παλιό.



Κατά τα άλλα, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα σου με την πορνεία;

Θέμα προσφοράς και ζήτησης ήταν πάντα.

Παιδια το Βαρυ Πεπονι ηταν οτι πιο ψυχοπλακωτικο εχω δει εβερ, ξαναλεω οτι ο ξαδελφος μου δηλωσε οτι αν τον υποχρεωναν να το ξαναδει παιζει να αυτοκτονουσε.

.

Αρίστος έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 14:58

Παιδια το Βαρυ Πεπονι ηταν οτι πιο ψυχοπλακωτικο εχω δει εβερ, ξαναλεω οτι ο ξαδελφος μου δηλωσε οτι αν τον υποχρεωναν να το ξαναδει παιζει να αυτοκτονουσε.
.

Ναι, και; Κι εμένα αν με υποχρέωνε κάποιος να βλέπω ροδοκοπανατζίδικες ταινίες όταν πήρα βίντεο, θα πέταγα το βίντεο από τη βεράντα. Σιγά μην αυτοκτονήσω για κάθε παπαριά που βλέπω.

Σε κάθε περίπτωση, ακριβώς γι' αυτό πιστεύω ότι ο Λάνθιμος έκανε αργά αλλά σταθερά βήματα για να ξεφύγει σκηνοθετικά από τις εφηβικές του εξάρσεις.

εφηβικες εξαρσεις ηταν η ''Κινεττα''

ο ''Κυνοδοντας'' ηταν υπερπαραγωγη

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 14:45

Beria έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:19

Αρίστος έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:16

Παντως αντικειμενικα το Βαρυ Πεπονι ηταν η πιο ψυχοπλακωτικη ταινια που εχω δει, αμα θελετε να αυτοκτονησετε μπορειτε να το δειτε δυο συνεχομενες φορες.
.

Ρε Αρίστο, το Βαρύ Πεπόνι, το Στίγμα, η Παραγγελιά (όλες οι ταινίες του Τάσιου) δεν ήταν κουλτουριάρικες
Ήταν τα ελληνικά δράματα του 60 (Μάρθα Βούρτση) με νέο περιτύλιγμα

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Το Αττεμπεργκ με συγκίνησε πολύ
Με τις ταινίες του Λάνθιμου δεν έχω συγκινηθεί

Πλέριος έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 15:11

εφηβικες εξαρσεις ηταν η ''Κινεττα''

ο ''Κυνοδοντας'' ηταν υπερπαραγωγη

Για ψυχωτικούς ίσως. Για στοιχειωδώς ισορροπημένους ανθρώπους χωρίς οικογενειακά τραύματα ήταν υπερπαραγωγή απωθημένων.

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 14:45

Beria έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:19

Αρίστος έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:16

Παντως αντικειμενικα το Βαρυ Πεπονι ηταν η πιο ψυχοπλακωτικη ταινια που εχω δει, αμα θελετε να αυτοκτονησετε μπορειτε να το δειτε δυο συνεχομενες φορες.
.

Ρε Αρίστο, το Βαρύ Πεπόνι, το Στίγμα, η Παραγγελιά (όλες οι ταινίες του Τάσιου) δεν ήταν κουλτουριάρικες
Ήταν τα ελληνικά δράματα του 60 (Μάρθα Βούρτση) με νέο περιτύλιγμα

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Το σπιρτοκουτο ειναι ταινιαρα. Οχι γιατι το ηθελε ο Οικονομιδης αλλα του βγηκε ετσι κατα τυχη. Σα να πετας μπογια στο τοιχο ας πουμε και να σου σχηματιζεται στην τυχη ενα αλογο που καλπαζει. Ταινιαρα.
Χαρακτηρες ετοιμοι να σκασουν. Σπιρτοκουτο ονομα και πραμα. Ο ενας να τρωει τον αλλον, σκληρη λεκτικη βια, εχθροτητα και χυδαιοτητα. Αθηνα, ζεστη, μιζερια και ανασφαλεια. Χαμμενοι ολοι σε προσωπικα τους ψεματα, αλλοτριωμενες περσονες.
Το σημαντικοτερο ομως στην ταινια ειναι οτι δεν προσπαθει να σου πασαρει κανενα μυνημα. Σου λεει αυτο ειμαι. Παρ το! Ενα κομματι απο οτη ζωη μιας αρκετα πιστευτης οικογενειας. Παρ το! Και καν το οτι θες. Αυτο την κανει ταινιαρα.
Οι αλλες ολες ταινιες του Οινομιδη ειναι ενα συνεχες περασμα απο ψυχασθενεις στην οθονη προς χαριν ξερω γω του στοιχειου του σοκ ισως; Κι αυτα μπογιες στον τοιχο αλλα το αποτελεσμα ειναι απλα κατι ακαθοριστο χωρις αξια.

Beria έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 15:28

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 14:45

Beria έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:19

Ρε Αρίστο, το Βαρύ Πεπόνι, το Στίγμα, η Παραγγελιά (όλες οι ταινίες του Τάσιου) δεν ήταν κουλτουριάρικες
Ήταν τα ελληνικά δράματα του 60 (Μάρθα Βούρτση) με νέο περιτύλιγμα

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Το Αττεμπεργκ με συγκίνησε πολύ
Με τις ταινίες του Λάνθιμου δεν έχω συγκινηθεί

Στο Άττεμπεργκ, συμμετείχε ο Λάνθιμος μόνον ως ηθοποιός. Και ως ταινία δεν ήταν καθόλου αφοριστική για τις σχέσεις πατέρα-κόρης.

Οπότε, όντως ήταν ψυχοπλακωτική αλλά με την καλή πικρόγλυκη έννοια. Καθαρά προσωπική άποψη, έτσι;

οκ μπεμπεκα...

ψυχοπλακωτικες ηταν ταινιες οπως το Κρυστάλλινες Νύχτες [1991] της Μαρκετάκη (για ευνοητους λογους)
το Ευριδίκη BA 2037 [1975] και Πρωϊνή Περίπολος [1987] του Νικολαίδη ( το Singapore Sling ηταν μια γλυκια φαρσα)
τα Gloria Mundi [1976] και η Η Φωτογραφία [1986] του Παπατακη
το Η Πόλη και η Πόλη [2022] του Τζουμέρκα
το Μετέωρο και Σκιά [1985] του Σπετσιώτη
το Ηταν Ενας Ησυχος Θάνατος [1986] της Λιάππα

BILLO έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 15:35

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 14:45

Beria έγραψε: ↑

11 Ιαν 2024, 15:19

Ρε Αρίστο, το Βαρύ Πεπόνι, το Στίγμα, η Παραγγελιά (όλες οι ταινίες του Τάσιου) δεν ήταν κουλτουριάρικες
Ήταν τα ελληνικά δράματα του 60 (Μάρθα Βούρτση) με νέο περιτύλιγμα

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Το σπιρτοκουτο ειναι ταινιαρα. Οχι γιατι το ηθελε ο Οικονομιδης αλλα του βγηκε ετσι κατα τυχη. Σα να πετας μπογια στο τοιχο ας πουμε και να σου σχηματιζεται στην τυχη ενα αλογο που καλπαζει. Ταινιαρα.
Χαρακτηρες ετοιμοι να σκασουν. Σπιρτοκουτο ονομα και πραμα. Ο ενας να τρωει τον αλλον, σκληρη λεκτικη βια, εχθροτητα και χυδαιοτητα. Αθηνα, ζεστη, μιζερια και ανασφαλεια. Χαμμενοι ολοι σε προσωπικα τους ψεματα, αλλοτριωμενες περσονες.
Το σημαντικοτερο ομως στην ταινια ειναι οτι δεν προσπαθει να σου πασαρει κανενα μυνημα. Σου λεει αυτο ειμαι. Παρ το! Ενα κομματι απο οτη ζωη μιας αρκετα πιστευτης οικογενειας. Παρ το! Και καν το οτι θες. Αυτο την κανει ταινιαρα.
Οι αλλες ολες ταινιες του Οινομιδη ειναι ενα συνεχες περασμα απο ψυχασθενεις στην οθονη προς χαριν ξερω γω του στοιχειου του σοκ ισως; Κι αυτα μπογιες στον τοιχο αλλα το αποτελεσμα ειναι απλα κατι ακαθοριστο χωρις αξια.

Ταινιάρα θα ήταν αν τα μπολντ στοιχεία έπαιζαν και σε ευρύτερο πεδίο των κατηραμένων οικογενειακών ή συντηρητικών στοιχείων. Οπότε, σαφώς και πλασάρεται μια χαρά το μήνυμα.

Και αν θες περισσότερες διευκρινήσεις αναφορικά με τα μηνύματα των συγκεκριμένων ταινιών, δεν χανόμαστε.

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 15:43

BILLO έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 15:35

ΓΑΛΗ έγραψε: ↑

18 Ιαν 2024, 14:45

Συμφωνώ. Ψυχοπλακωτικές* ήταν ο Κυνόδοντας, το Σπιρτόκουτο, ο Δεκαπενταύγουστος, το Attenberg, το Μικρό ψάρι κλπ

*Και έτσι και έμπαινες στο μουντ, δεν ήταν πλέον ψυχοπλακωτικές αλλά σχεδόν χαλαρωτικές γιατί όλες έπαιζαν και συνεχίζουν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο. Όπως και οι σαπουνόπερες. Οι ίδιοι πάντα χαρακτήρες, οι ίδιες εστιάσεις/σημειολογίες/λοιπά σε διαφορετικά σκηνικά και περιβάλλον.


ΥΓ. Έβαλα το Attenberg και το Μικρό ψάρι σε πλάγια, γιατί μου αρέσει ως ερμηνευτής ο Μουρίκης και νομίζω ότι ξοδεύτηκε στους "ίδιους" πάντα ρόλους. Καταλαβαίνω ότι ήταν επιλογή του αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα σε ευρύτερη γκάμα.

Το σπιρτοκουτο ειναι ταινιαρα. Οχι γιατι το ηθελε ο Οικονομιδης αλλα του βγηκε ετσι κατα τυχη. Σα να πετας μπογια στο τοιχο ας πουμε και να σου σχηματιζεται στην τυχη ενα αλογο που καλπαζει. Ταινιαρα.
Χαρακτηρες ετοιμοι να σκασουν. Σπιρτοκουτο ονομα και πραμα. Ο ενας να τρωει τον αλλον, σκληρη λεκτικη βια, εχθροτητα και χυδαιοτητα. Αθηνα, ζεστη, μιζερια και ανασφαλεια. Χαμμενοι ολοι σε προσωπικα τους ψεματα, αλλοτριωμενες περσονες.
Το σημαντικοτερο ομως στην ταινια ειναι οτι δεν προσπαθει να σου πασαρει κανενα μυνημα. Σου λεει αυτο ειμαι. Παρ το! Ενα κομματι απο οτη ζωη μιας αρκετα πιστευτης οικογενειας. Παρ το! Και καν το οτι θες. Αυτο την κανει ταινιαρα.
Οι αλλες ολες ταινιες του Οινομιδη ειναι ενα συνεχες περασμα απο ψυχασθενεις στην οθονη προς χαριν ξερω γω του στοιχειου του σοκ ισως; Κι αυτα μπογιες στον τοιχο αλλα το αποτελεσμα ειναι απλα κατι ακαθοριστο χωρις αξια.

Ταινιάρα θα ήταν αν τα μπολντ στοιχεία έπαιζαν και σε ευρύτερο πεδίο των κατηραμένων οικογενειακών ή συντηρητικών στοιχείων. Οπότε, σαφώς και πλασάρεται μια χαρά το μήνυμα.

Και αν θες περισσότερες διευκρινήσεις αναφορικά με τα μηνύματα των συγκεκριμένων ταινιών, δεν χανόμαστε.

Εννοεις οτι η ταινια χτυπαει τον μικροαστισμο ας πουμε; Οτι ειναι κατα το σκηνοθετη ενα πολιτικο ζητημα που αναδεικνυεται απο αυτο;

Ο Λάνθιμος πέτυχε, όχι λόγω θεματολογίας, αλλά επειδή:
1. Είναι εργατικός.
2. Κυνήγησε με αυτοπεποίθηση το μακρινό χωρίς αναβλητικότητα. Το 90% των Ελλήνων θεωρούν τη διεθνή καριέρα σχεδόν αδύνατη.
3. Είναι οργανωτικός.
Σαν τον Λάνθιμο πετυχαίνουν διεθνώς άνθρωποι από κάθε χώρα. Με τελείως διαφορετικές ιδεολογίες κι αισθητική. Αυτό που κάνει τον πετυχημένο είναι η εργατικότητα, ο οργανωτικότητα, η αυτοπεποίθηση, και η επιμονή.