Cabinet of Curiosities Review: Το horror παιδί του Guillermo Del Toro έχει κάτι από “Black Mirror“
Το όνομα Guillermo Del Toro δίπλα στη λέξη 'horror' είναι ένας πόλος έλξης για αυτό που θα δει κανείς στην οθόνη του και το Cabinet of Curiosities που φέρει την δημιουργική υπογραφή του είναι ακριβώς αυτό. Τουλάχιστον για μένα είναι το στοιχείο που έκανε κλικ για να το περιμένω με ανοιχτές αγκάλες.
Ο άνθρωπος που έκανε το "Pan’s Labyrinth" επιστρέφει με ένα project που το παίρνει στις πλάτες του και μαζεύει μια all-star ομάδα σκηνοθετών, δημιουργών και συντελεστών που όλοι τους έχουν βάλει, είτε ως ανερχόμενα ονόματα είτε ως βετεράνοι, το λιθαράκι τους στην indie σκηνή των ταινιών θρίλερ και τρόμου.
Ο σκηνοθέτης του "Shape of Water" τους έδωσε δημιουργική λευκή επιταγή να δημιουργήσουν ο καθένας τους από μια αυτοτελής horror ιστορία, η οποία προέρχεται από μια μικρού μήκους ιστορία που επιμηκύνεται σε ταινία της μιας ώρα περίπου.
Ο Del Toro σε ρόλο αλά Rod Serling όπου προλογίζει την ιστορία με μυστηριώδη και ιντριγκαδόρικο τρόπο, πουλώντας το concept σαν ένας μάστερ-παραμυθάς που είναι, δίνει από το καλημέρα κατιτίς που μαγνητίζει τον θεατή.
Οι ξεκάθαρες επιρροές από θρυλικές σειρές τύπου Twilight Zone, Tales from the Crypt και φυσικά τις «Ανατριχίλες» (Goosebumps). Βέβαια, ο Guillermo Del Toro το κάνει ακόμη πιο στιλάτα με ένα τεράστιο πολυμορφικό ερμάριο (ναι, δεν είναι τυχαίος ο τίτλος) που κρύβει στοιχεία ή και χαρακτηριστικά αντικείμενα για το κάθε επεισόδιο.
Αν ο Del Toro έκανε ανθολογία horror αλά Black Mirror…
Αυτή η μείξη, λοιπόν, καταλήγει σε μια διασκεδαστική, ποικιλόμορφη και ευφάνταστη ανθολογία ιστοριών τρόμου που κάθε επεισόδιό της αγγίζει εντελώς διαφορετικά σκηνικά, χρονολογίες και θεματολογίες. Κανένα τους δεν προσπαθεί να επανεφεύρει τον τροχό και πατάνε σε κλασικές, τυπικές και δοκιμασμένες τεχνικές του είδους του τρόμου, ίσως και για αυτό να μην είναι εν τέλει ένα σπουδαίο δημιούργημα τόσο ως ξεχωριστά φιλμ όσο και ως μια ανθολογική σειρά.
Ωστόσο, η ιδιαίτερη οπτική και χροιά που δίνει ο κάθε σκηνοθέτης στις ιστορίες του, με τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους να τονίζονται ισάξια, τις κάνει αν μη τι άλλο μοναδικές και απολαυστικές να τις παρακολουθήσει κανείς -ειδικά αυτή την Χαλογουινική περίοδο.
Δεν είναι μόνο όμως το ότι πίσω από τις κάμερες υπάρχουν ικανοί δημιουργοί με όραμα και φινέτσα, άσχετα από το εάν το στιλ τους αρέσει ή όχι. Είναι και μπροστά από τις κάμερες ότι υπάρχουν πρόσωπα γνωστά, πολύ γνώριμα και καταξιωμένα.
Από τον Tim Blake Nelson (των Oh Brother Where Art Though? και “HBO’s Watchmen), στον F. Murray Abraham (τον γλοιώδη Σαλιέρι του “Amadeus”), στον Rupert Grint (Ναι, ο Ρον των Χάρι Πότερ είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός), στον αειθαλή και εμβληματικό Peter Weller (του Robocop) μέχρι και τον Andrew Lincoln (τον Rick του The Walking Dead) και την Esther Davis του The Babadook, όλοι τους δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και φυσικά προσθέτουν πολλούς έξτρα πόντους στο σύνολο.
Ίσως και σε σημεία να καταφέρνουν να εξαλείφουν την -ολίγον τι- βιαστική γραφή των επεισοδίων που δυστυχώς σχεδόν σε όλα πάσχει από το "σύνδρομο Black Mirror", όπως θέλω να το λέω. Ένα σύνδρομο που στο φινάλε κάθε ιστορίας δημιουργεί μια απορία «έτσι τελειώνει, σοβαρά;» και με άφηνε με μια δίψα για ολοκλήρωση ή πιο σφιχτό δέσιμο της όλης ιδέας της ιστορίας.
Τα πιο ξεχωριστά επεισόδια του Cabinet of Curiosities
Θεωρώ ότι το να τα ξεχωρίσω από τα καλύτερα στα χειρότερα είναι άδικο. Μπορεί όπως προανέφερα να μην είχαν κάποια τρελά βαθιά ιστορία, αλλά είχαν στιλ, φινέτσα και κάποια ουσία. Υπήρξαν πολλές φορές που αν έχεις δει κάποιες βασικές ταινίες θα καταλάβεις τις αναφορές που κάνουν, ενώ θα έλεγα ότι ποιοτικά έχουν μια γερή δόση από παραγωγές του Del Toro αλλά και του Tim Burton.
Τι σημαίνει αυτό; Μοναδικά σκοτεινά πλάσματα, παραμυθένιες και gothic υφές, ατελείωτο gore και μεγάλη έμφαση στα πρακτικά εφέ. Σε μια εποχή που τα CGI έχουν γίνει σούπα, το να βλέπω τέτοιες δημιουργίες τεράτων να κινούνται με παραδοσιακό τρόπο (κάποιες φορές υπήρχε μίξη πρακτικών και CGI, αλλά μετρημένη) ήταν όαση στα μάτια μου και εν τέλει, στο συνολικό οπτικό αποτέλεσμα.
Αν ήταν όμως να αναφέρω αυτά που μου έκλεψαν τις εντυπώσεις ήταν τα 'Lot 36' του Guillermo Navarro (o βραβευμένος με Όσκαρ φωτογράφος του Λαβύρινθου του Πάνα), 'The Autopsy' σε σκηνοθεσία David Prior, 'The Viewing' του Panos Cosmatos του 'Mandy' και του 'The Murmuring' σε σκηνοθεσία Jennifer Kent του Babadook.
Η ποιοτική ανισότητα σίγουρα βλάπτει το γενικό σύνολο, αλλά είναι ένα ρίσκο που τέτοιες ανθολογίες αντιμετωπίζουν εκ φύσεως. Το ότι σε γενικές γραμμές είναι ένα σκαλί καλύτερο “Black Mirror” τύπου σόου, εμένα μου δημιούργησε την όρεξη για περισσότερα 'Curiosities' από το Ερμάριο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και ελπίζω να επιστρέψει με ένα Vol. 2 κάποια στιγμή.
https://unboxholics.com/reviews/movies- ... ack-mirror 
