Νήμα γαμηστερών ταινιών

[the comet the course the tail]

[Cloud87]

Αν μιλάμε για εμπειρίες ζωής που μας χάραξαν σε μία ευαίσθητη ηλικία:

Clockwork Orange
Scent of a woman
Paths of Glory

[Maspoli]

To αριστουργηματικό Seppuku (Χαρακίρι) βλέπω μπήκε, από τον Κλιντ μάλλον δίνω (πολύ) ελαφρά κεφαλή στο Mystic River έναντι του Unforgiven.
Yπάρχει όμως και η συγκλονιστική "Εκδρομή" του Κανελλόπουλου.
Από εντελώς προσωπική σκοπιά, πολύ επιδραστικές βρήκα το I.D. του 1995 και το "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" του Γεωργιάδη σε σενάριο Φώσκολου

[alekhine]

V for Vendetta

[Γάταρος]

Reservoir Dogs
Pulp Fiction
Scarface (Pacino)
Casino
Goodfellas
The Godfather
Rocky 4
The Terminator
Rambo

Θα ήθελα να προσθέσω και την κάλπικη λύρα του Γιώργου Τζαβέλλα.

[Πρετεντέρης]

[Πρετεντέρης]

[Πρετεντέρης]

[Maspoli]

V for Vendetta

Σοβαρα τωρα;

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Ο άλλος έβαλε ρόκυ 4. Θα ήταν πολιτισμικά πτωχότερος αν δεν, λέει

[mitsolias666]

Άλλο ένα θρυλικό (και ρατσιστικό ) έργο του 1915 που εκθειάζει την Κου Κλουξ Κλαν και προβλήθηκε στον Λευκό Οίκο για να προετοιμάσει τον λαό να πολεμήσει στον α΄παγκόσμιο πόλεμο.

Αντιθέτως, αν και ρατσιστική, η ταινία ήταν αντιπολεμική.
Dare we dream of a golden day when the bestial War shall rule no more. But instead — the gentle Prince in the Hall of Brotherly Love in the City of Peace.

Ίσως την μπερδεύεις με αυτή:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Spiri ... 1917_film)
...που ήθελε να ξεσηκώσει τους Αμερικάνους, αλλά επειδή έδειχνε τους Βρετανούς να σφάζουν και να βιάζουν κατηγορήθηκε για φιλογερμανισμό.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

[jason]

Επειδή μαρεσουν ταινιαρες με σκληρούς καριοληδες

Godfather 1 +2
Scarface
Gran Torino
Mystic river
Τελευταία έξοδος
7even
Brooklyns finest
Untouchables
Και προφανώς Usual suspects

[Πάνας]

Οι Άλλοι.

Παρότι από τεχνική σκοπιά η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί ως «Επιστημονική Φαντασία», μάλλον πρόκειται για ένα καθαρό ανθρώπινο δράμα που απλά έχει στο φόντο ένα μαγικό στοιχείο: μια δεύτερη Γη.

Η ιστορία δεν δίνει κάποια ερμηνεία για την δεύτερη Γη, και καλύτερα έτσι αφού μάλλον δύσκολα θα βρισκόταν μια μη απογοητευτική ερμηνεία, πόσο μάλλον που η ύπαρξή της, όπως μας παρουσιάζεται, είναι πέρα από τους νόμους της φυσικής και την πραγματικότητα.1 Έτσι απλά το δεχόμαστε σαν «μαγικό στοιχείο» καθώς το φόκους πέφτει στους ανθρώπους σε μια ιστορία η οποία, ομολογουμένως, θα μπορούσε να μείνει ίδια, στο μεγαλύτερο μέρος της, και δίχως αυτό.

Όμορφες ερμηνείες, όμορφα πλάνα και φωτογραφία σε ένα δράμα και μια ιστορία η οποία επιδέχεται μιας πιο φιλοσοφικής, ενδοσκοπικής ματιάς καθώς μας παρουσιάζεται ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του. Παρόλα αυτά, οι δημιουργοί ευτυχώς, μας γλιτώνουν από ξεκάθαρα συμπεράσματα και διδάγματα και απλά μας αφήνουν να σταθούμε απέναντι στους ήρωες κι ίσως απέναντι στον εαυτό μας.

[jason]

Σαν την 6η αίσθηση ήταν αυτό, είχαν βγει και κοντά