στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

το νερό πολυ κυλάει,μες στη συννεφιά
σ΄αποζητώ μες στο δάκρυ,
του χειμώνα τη γιορτή ,που κοιτάζει κρυφά

σε ζητώ ,όπως ο αλήτης μιά παράγκα,
όπως το ποτάμι τη θάλασσα,εκεί να βγεί
κι όλα τα ξερόκλαδα μια νέα ζωή,

μοιράζω τις αμαρτίες μου στον κόσμο,
μια παρηγοριά μου ξένη,
η καρδιά μονάχη υφαίνει,
τον καιρό που μυρίζει δυόσμο

μιά πόρτα άνοιξε δειλά,
κι αυτή η μπόρα πάει,
το φιλί των αγγέλων στην κάμαρη μπροστά
και το λουλούδι που κρυφά αγαπάει

[vag_el]

βάσανο,η ζωή μετά θάνατον,
της κόλασης αρχή,
η φωνή σου ,βάλσαμο
εκείνο το πρωινό,

πως πέρασαν τα χρόνια,
ένα βαθύ ποτάμι αντίκρυ,
στα μαλλιά σου ήρθαν χιόνια,
λες κι ήταν Θεία Δίκη,

βάσανο,οι μέρες που ήρθαν,
όλες οι πόλεις μετάλαβαν το φώς,
μ΄ακους στα νέα που πρωτοβγήκαν,
σαν να σ΄αγγιξε ο Θεός,

αμαρτία ,άπληστη,
πως να σε ξεχάσω τώρα,
που στην καρδιά ήσουν άπιστη,
βράδιασε και μ΄εχει πάρει η ώρα

[vag_el]

βάσανο,η ζωή μετά θάνατον,
της κόλασης αρχή,
η φωνή σου ,βάλσαμο
εκείνο το πρωινό,

πως πέρασαν τα χρόνια,
ένα βαθύ ποτάμι αντίκρυ,
στα μαλλιά σου ήρθαν χιόνια,
λες κι ήταν Θεία Δίκη,

βάσανο,οι μέρες που ήρθαν,
όλες οι πόλεις μετάλαβαν το φώς,
μ΄ακους στα νέα που πρωτοβγήκαν,
σαν να σ΄αγγιξε ο Θεός,

αμαρτία ,άπληστη,
πως να σε ξεχάσω τώρα,
που στην καρδιά ήσουν άπιστη,
βράδιασε και μ΄εχει πάρει η ώρα

[Ελ_ρία]

Να αποθέσω και γω το λιθαράκι μου ένεκα των ημερών που έρχονται.


ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΣΜΟ

Θα αντισταθώ στον πειρασμό , και δεν θα ξαναγράψω
τίποτα για τη λευτεριά και τη σημαία θα κάψω.
Τίποτα για τους ήρωες, τίποτα για τα χρόνια
εκείνα, τα ηρωικά ,στα μαρμαρένια αλώνια
Γι αυτούς που πολεμήσανε και χάσαν τη ζωή τους,
για μας, που ζούμε ελεύθεροι κι όλοι οι απόγονοί τους.
Θα αντισταθώ στον πειρασμό , την πένα θα πετάξω.
Και όλα τα ιστορικά βιβλία , θα τα κάψω
Παιδιά κι εγγόνια , ψέματα θα μάθουν κι από μένα
Δεν ήτανε αληθινό ούτε το είκοσι ένα.
Δεν ήτανε ούτε ήρωες , ούτε επαναστάτες
αυτοί που ζούσαν στα βουνά … Ήτανε …. τρομοκράτες.
Δεν ήτανε ο βάρβαρος, σκληρός κατακτητής
Ήτανε , λέει , - ακούστε το … Τι ; …. Ελευθερωτής!
Δεν ήτανε ο πρόγονος , η μάνα κι ο πατέρας
το κτήνος , το αιμοσταγές , ο γείτονας ….Το τέρας,
Δεν έκαψαν , δε σκότωσαν , δε πότισαν με αίμα,
τη γη των πατεράδων μας … Κι αυτό ήταν – λέει ψέμα
Αυτοί που στη νεότερη , δική μας ιστορία
Κάψαν , σκοτώσαν, βίασαν , έγιναν , στην πορεία
αγωνιστές , πολεμιστές , για την…… ελευθερία
Ε…Τι να πω … Πώς να το πω, ν α μάθουν τα παιδιά μου
πως ,πέθανε ο κύρης μου …ποιοι κάψαν , τη γιαγιά μου
Αρνούμαι, και να σκέφτομαι , κανένα δεν πιστεύω
Από τα ψέματα ξεχνώ και ποιον Θεό λατρεύω

[Ελ_ρία]

στάσου,δειλινό,
μη βιάζεις την ώρα του αποχωρισμού,
γοργά τρέχεις και δε βαστώ
μπροστά στην πόρτα τ΄ουρανου

στάσου,μη φεύγεις
όσο κρατεί το κύμα
μη κλείνεις τα μάτια
μη μ΄αποφεύγεις
στα δάκρυα σου είν΄το ποίημα

ήθελα να γευτώ,
το άρωμα του χειμώνα
σε μιά λίμνη ν΄αρνηθώ
στα χέρια μια ανεμώνα

πολύ όμορφο Vag !!

Ευχαριστώ πολύ !!Να περνάτε πιό συχνα απο το νήμα ,=παράκλησις

Πολύ ομορφα τα όσα έγρραψες!!! ΥΓ. όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος μου μπαίνω στα σόσιαλ ε και αφού είναι παράκλησης κάτι θα κάνουμε!!

[vag_el]

last train to London,

καλως όρισες στο νήμα,

ωραίο το ποίημα σου,δε σου κρύβω ότι με πήρε μαζί του,
δυστυχώς δε μπορώ να σου λυσω τις απορίες,αφού μαζί με εσένα αναρωτιέται
γι αυτά τα δύσκολα αισθαντικά σου ερωτήματα και άλλος κόσμος στην Ελλάδα.

Γράφεις ωραία όμως ,ελπίζω να μας δώσεις κι άλλα ποιήματα σου.

[Kotas]

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ: ΗΣΥΧΙΑ

Εφτανε το τρενο στον σταθμο,
εβρεξε δυο-τρεις σταγονες αιμα,
σταθηκα για να προσευχηθω,
επεσα και εφτασα στο τερμα.

Ανοιξε ο στερφος ουρανος,
στραφηκα και κοιταξα το πτωμα,
εκλεισε την Πυλη ο δισταγμος,
κι εμεινα να βλεπω γκριζο χρωμα.

Γυρισα αργα μες στο κορμι,
αλλο μερος πια δεν απομενει,
μεσα σε δυο μερες θα θαφτει,
χωμα και η ληθη περιμενει.

[Ελ_ρία]

..Κάτω στις πολιτείες πάλι, ακόμα και το δειλινό, βλέπεις από το παράθυρο σου έναν αναβρασμό να διατρέχει τους δρόμους, μια λαχτάρα, λες κι οι άνθρωποι τριγυρίζουν με τα χέρια απλωμένα, μάτια γεμάτα πόθο,
στόματα ανοιχτά.
Κι ύστερα, ειρηνικά καταλαγιάζουμε.
Γιατί αν βαστούσε λίγο ακόμη αυτή η έκσταση, θα σκορπίζαμε στον άνεμο σαν τον αφρό των κυμάτων.
Βιρτζίνια Γουλφ

[Ελ_ρία]

Γ. Κοντός

[vag_el]

κρυμμένοι στόχοι,στο ποιμνιοστάσιο
της αγωνίας,....ουδετερότητα,
στην κρυστάλλινη σφαίρα της ιστορίας,
που δείχνει να έχει λαμπρότητα,

το είναι,διαχέεται στο σύμπαν,
κωφός αναβρασμός,και λύπη,
ρώτησες και μοναχά σου είπαν,
πως εδώ κάτι σου λείπει,

είναι η φαντασία,μιας στιγμής,
το λαβωμένο σώμα που ταυτίστηκες,
μαζί του και τα βράδια μόνη ξενυχτάς,
ή μήπως η Αθανασία της ψυχής?
τρέχεις,τρέχεις κι όλο
θυμωμένη εδώ κι εκει γυρνάς

[vag_el]

στο παλιό το σπίτι,περιμένω,
κάτω απο τη λίμνη και χαζεύω,
ανάμεσα σε φωτογραφίες όμορφες
το πρόσωπό σου ξαναμμένο,
τους άσπρους τοίχους που λατρεύω

απο παιδί ,μνημόνευα το χαμό,
και τώρα να,που τίποτα δεν έχει μείνει
στην ψυχή,λές και είμαι μόνος
σ΄εκείνο το μακρινό ακρωτήρι,
μόνος περιμένω μια λέξη απ΄τον Θεό,

έξω,στον βαθυπράσινο κήπο,
τα γράμματά σου διαβάζω και νοσταλγία
με πιάνει,που δε τόλμησα ποτέ
ν΄αγγίξω το τρεμουλιασμένο σου απαλό χέρι,

μιά ιστορία οι δυό μας λυπητερή,
ζήσαμε τον καημό,
σ΄αυτό το μικρό μας καλοκαίρι
τι ζωή κι αυτή ,επιτέλους μαζί

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Ο αυτοκράτορας τύλιξε την άγια πορφύρα γύρω από τη μέση του και παρήγγειλε στους ποιητές να γράψουν:
Μετά ήρθε ο Χριστός, που θυσιάστηκε για να σωθείς, και πάνω από αυτόν, ο πατέρας, ο αιώνιος, ο Θεός χωρίς όνομα, και πάνω από αυτόν ακόμα, ο αυτοκράτορας.

[vag_el]

γιατί τα παράθυρα να κλείνουν,
στις ώρες αυτές της ζωής,
γιατί τα ζουμπούλια μαράθηκαν
κι έσβησε το χρώμα της Αυγής,


κανείς δε γλίτωσε,το ξέρω τώρα,
πίσω σου είμαι,και σου φωνάζω προχώρα
ζωή μη περιμένεις τά σκοτάδια
φίλα με,η αγκαλιά μου είναι άδεια


σιωπή,στη χώρα των τρελλών
βαθιά απάντηση σε βάθρο υποκρισίας,
κι όσο οργώνεις την ημέρα των ψυχών,
τα βράδια σου θα είμαι παρών,
παράνοια της λιτανείας

[vag_el]

άμοιρη,σωστή και τίμια,
τυχαία επιλογή?
άθικτη ακεραιότητα σε πολυπληθή
μεγέθη
έχεις κάτι απο ολιγόλογη μέθη
και είναι ο Ερωτας
η στερνή σου αφορμή,

για σένα,έγινε ο παράδεισος
εσένα σου ανήκει,
με τραγούδια στα χέρια πολεμάς,
Ερωτας είναι αυτός και τραγουδάς,
στης Γής όλα τα πλάτη και τα μήκη,

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Μπορώ να γλιστράω μέσα κι έξω από αυτό το κορμί,
Να με βλέπω από ψηλά,
Να με τραγουδάω,
Μπορώ να μου δώσω ένα ηχηρό φιλί,
Να με χουφτώσω,
Να με ρουφάω,

μπορώ μέσα από ένα μικρό παράθυρο να φαίνομαι,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες να αυτό-αναφέρομαι,
να τρώω σοκολάτες γάλακτος και να μην παχαίνω,
να πίνω και να μη μεθώ,

κάτω απ΄ τη γη να ξεχνάω πότε μπαίνω
πάνω στη γη να ξεχνάω πως να δω