ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 16 Νοέμ 2021, 02:13

Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας
Που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλάν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει
Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν φυτό
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι Μπορούμε κ’ οι δυό
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε ακόμη
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρι
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ηλίθιος σαν κλάψα
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κ’ εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω
Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε
Πάντα πολύ μακρύτερα
Κι αδιάφορο πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε άξαφνα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και σώσε μας.
Ζακ Πρεβέρ
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 05 Δεκ 2021, 23:31

Το βάρος του κόσμου
είναι η αγάπη
Υπό το άχθος
της μοναξιάς,
υπό το άχθος
της δυστυχίας

το βάρος,
το βάρος που κουβαλούμε
είν’ η αγάπη

Ποιος θα τ’ αρνηθεί;
Στα όνειρ’
αγγίζει
το κορμί,
στη σκέψη
χτίζει
ένα θαύμα,
στη φαντασία
τυραγνιέται
ώσπου να γεννηθεί
στ’ ανθρώπινα τα μέτρα—

κοιτάζει έξω απ’ την καρδιά
φλεγόμενη από αγνότητα—
γιατί το άχθος της ζωής
είν’ η αγάπη,
μα το βάρος κουβαλούμ’
εξαντλημένοι
κι έτσι πρέπει ν’ αναπαυτούμε
στης αγάπης την αγκάλη
τελικά,
πρέπει ν’ αναπαυτούμε στην αγκάλη
της αγάπης

Καμία ανάπαυση
δίχως αγάπη,
κανένας ύπνος
δίχως όνειρα
αγάπης—
ήσυχος ή τρελαμένος
και αγγελοπαρμένος
ή μηχανόφιλος,
η ύστατη ευχή
είν’ η αγάπη
—δεν πικραίνει,
δεν αρνιέται,
δε μπορεί να κρατηθεί
απαρνημένη·

το βάρος είν’ πολύ μεγάλο

—πρέπει να δοθεί
δίχως την προσμονή ανταμοιβής
όπως η σκέψη
δίνεται
στη μοναξιά
μες σ’ όλη την τελειότητα
της πλησμονής της

Και τα ζεστά κορμιά
φωτοβολούν αντάμα
στο σκοτάδι,
το χέρι κινείται
στο κέντρο
της σάρκας,
το δέρμα τρέμει
στη χαρά
και η ψυχή χαροποιά
‘ρχεται στο μάτι—

ναι, ναι,
αυτό είναι
που ήθελα,
που πάντα ήθελα,
που πάντα ήθελα,
να επιστρέψω
στο κορμί
όπου γεννήθηκα



Άλλεν Γκίνσμπεργκ (Allen Ginsberg)
Μετάφραση: Βασίλης Πανδής
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 05 Δεκ 2021, 23:34

Ελ_ρία έγραψε:
16 Νοέμ 2021, 02:13
Αυτός ο έρωτας

Ζακ Πρεβέρ
ππωω
fear as night can’t be shut off

Blackdog
Δημοσιεύσεις: 2433
Εγγραφή: 03 Ιούλ 2021, 14:47

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Blackdog » 06 Δεκ 2021, 00:00

Το ψοφίμι
Κάρολος Μπωντλέρ

Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό, τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

Κι ο ουρανός κοιτούσε το λαμπρό το σκέλεθρο
σα λουλουδιού μια ολάνοιχτη καρδιά.
κι ήτανε τόση η δυσωδία, που `νιωθες
να σου `ρχεται στα χόρτα σαν λιγοθυμιά.

Πάνω στη σάπια αυτή κοιλιά οι μύγες βούιζαν,
κι έβγαινε από κει μέσα μαύρη, η στρατιά
των σκουλικιών που σαν λασπόνερο έτρεχε,
στα σάρκινα κουρέλια της, τα ζωντανά.

Κι όλ’ αυτά ανέβαιναν, σαν κύμα και κατέβαιναν,
πετούσανε σαν σπίθες λαμπερές
και το ψοφίμι φουσκωμένο, λες, απ’ άυλο φύσημα,
εζούσε σε μυριάδες τώρα δα ζωές.

Ζωές που ξέχυναν μια μουσική παράξενη,
σαν του νερού που τρέχει και του αγέρα τη φωνή,
ή σαν του σιταριού που ρυθμικά στο λιχνιστήρι του
το γυροφέρνει ο λυχνιστής και το κουνεί.

Κι οι φόρμες σβήναν, μοιάζαν πια σαν όνειρο,
σα σχέδιο που ο καλλιτέχνης αρχινά,
και το ξεχνάει στο τελάρο μισοτέλειωτο,
αποτελειώνοντάς το μες το νου του μοναχά.

Πίσω απ’ τα βράχια, κάποια σκύλα ανήσυχη
μας κοίταζε με μάτι όλο θυμό,
παραμονεύοντας να ξαναπάρει από το σκέλεθρο,
το κόκκαλο που άφησε πάνω στο φευγιό.

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

Ναι, τέτοια θα γενείς, στις χάρες, εσύ ρήγισσα
όταν την ύστερη πνοή θ’ αφήσεις της ζωής,
και πας κάτω απ’ τα χόρτα, απ’ την παχιά την άνθηση
για να σαπίσεις πλάι στους σκελετούς της γης!

Πες στο σκουλίκι τότε, ωραία μου,
που θα σε τρώει με φιλιά, πως στην καρδιά,
τη φόρμα και τη θεία ουσία φύλαξα,
του έρωτά μου του αποσυνθεμένου πια!

Άβαταρ μέλους
έργο_μακέτο
Δημοσιεύσεις: 4286
Εγγραφή: 22 Σεπ 2021, 23:19
Phorum.gr user: έργο μακέτο

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από έργο_μακέτο » 06 Δεκ 2021, 02:18

Μυκήνες....
είστε απο 'κείνες που μ'αρέσουν
που θα'θελα να πάω με το Σπύρο, να κάνω ένα γύρο, να φάω κι ένα γύρο.
- Have you been to Samos ?
- Yes, I was one of the first.
- No, you have not been to Samos!
- Yes I have!
- Look, you are not here today to insult me.

Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 11 Δεκ 2021, 13:18

νύχτα έγραψε:
05 Δεκ 2021, 23:34
Ελ_ρία έγραψε:
16 Νοέμ 2021, 02:13
Αυτός ο έρωτας

Ζακ Πρεβέρ
ππωω
:wink:wave:
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 11 Δεκ 2021, 13:54

Η λαχτάρα των χειλιών
που ζητούν απεγνωσμένα
τις γραμμές του λαιμού σου...
το απέραντο του στέρνου σου...
τους μηρούς σου...
εναπόθεση ηδονής...
σ΄ολόκληρο το κορμί σου...
να σε πιω...να σε γευτώ...
σε συμπόσιο αισθήσεων...
και στη μετέπειτα νηνεμία των σωμάτων...
πάρε με αγκαλιά...
κι άκου τους ψιθύρους
απ΄τις άκρες των δακτύλων μου...
Anais Zolie
"Άκρως τολμηρόν", 2015.
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 24 Δεκ 2021, 00:10

Τί είναι για μένα το στόμα σου;
Μια κούπα λυπημένο λιβάνι,
ένα δέντρο με φύλλο που κόβουν,
έν’ ανυπόφορο μεγάλο καράβι,
μια φαρέτρα με βέλη υπέροχα.
Τί είναι για μένα το στήθος σου;
Έν’ άνθος μιας καινούργιας προσευχής μου,
ένα ποίημα με φώτα που ποτέ δεν σβήνουν,
ένα πηγάδι με πουλιά αλαζονικά και προπετή,
ένα που δονείται ακόμα τανυσμένο τόξο.
Τί είναι για μένα το κορμί σου;
Θέατρο είναι με ασάλευτη σιγή
και άρμα με ταχύτητα κόκκινη·
κι ακόμα είναι, ω, το δειλό, αβέβαιο βήμα
κάτι πόθων που έχουν ασπρίσει τα μαλλιά τους
E.E Cummings / Τί είναι για μένα
λοιπόν ας φιληθούμε
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 31 Δεκ 2021, 01:36

on a dust-covered road I search for your lips.
I bend over and look under each moss-wrapped stone.
coiled into spirals snails sleep in moist shade.
I wake them and ask where is he? they stretch out their drowsyhorns peek from their shells squint at the sun.
and vanish saying nothing. I ask the stone smooth
its rough surface with my warm hungry hand. it's silent.
I ask the sun. it bends its head to the west and I go after the sun westward to find you.

Halina Poświatowska
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 06 Ιαν 2022, 22:46

The eyes of love
Have hidden in the rain
From mountaintop
Down to the valley plain
And still I search for you
Oh my eyes of love
I search for you
But the desert wind is in the way
The crown of love
Is circled with thorns
From this day on
From the day I was born
And still I reach for you
Oh my crown of love, I reach for you
But the thorns of thought are in the way
The robe of love
So very hard to wear
Oh the hands they rend
Oh the eyes they tear
And still I wear for you
Oh the robe of love, I wear for you
But the web of world is in the way
The cross of love
So very hard to bear
Oh the feet they slip
Oh the hands they wear
And still, I climb for you
Oh the cross of love
I climb for you
But the stones of self are in the way
The veil of Teresa Is covered with tears
From this day on
Down through the years
And still she weeps for you
Oh the tears of love, she weeps for you
But the shield of pride is in the way
The rose of love
So very hard to find
Where he first appears
Then begins to hide
And still I search for you
Oh my lovely rose, how chains are lain
But the walls of men are in the way
When you are gone
I will cut her hair
Oh the day we'll wear
Oh the shroud of lamb
And still I weep for you
Oh my lord of love, I long for you
But the rules of time are in the way
And though
They'll dry His tears
Oh these tears Of love

R. Basho
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 23 Ιαν 2022, 01:17

Βγήκα, δαιμονισμένη μάγισσα,
στοιχειώνοντας τον μαύρο αέρα, πιο τολμηρή τη νύχτα
Πετώ πάνω από σπίτια φτωχικά, σκέφτομαι το κακό,
πάω από φως σε φως.
Πλάσμα μοναχικό, δωδεκαδάχτυλο, τρελό.
Μια τέτοια γυναίκα δεν είναι ακριβώς γυναίκα.
Έχω υπάρξει ον του είδους της.
Βρήκα τις ζεστές σπηλιές στο δάσος,
τις γέμισα με κατσαρολικά, κουζινομάχαιρα και ράφια,
ντουλάπια και μεταξωτά, αμέτρητα αγαθά.
Μαγείρευα για τα σκουλήκια και τα ξωτικά.
Γκρίνιαζα, έβαζα τα πάντα πάλι σε σειρά.
Μια τέτοια γυναίκα την παρεξηγούν.
Έχω υπάρξει ον του είδους της.
Ανέβηκα στην άμαξά σου, οδηγέ,
κούνησα τα γυμνά μου μπράτσα στα χωριά που προσπερνούσα,
έμαθα όλες τις λαμπρές, ύστατες διαδρομές,
επέζησα εκεί που οι φλόγες σου ακόμα γλύφουν τον μηρό μου,
εκεί όπου περνούν οι ρόδες σου κι ακόμα σπάνε τα πλευρά μου.
Μια τέτοια γυναίκα δεν ντρέπεται να πεθάνει.
Έχω υπάρξει ον του είδους της.

Αν Σέξτον
fear as night can’t be shut off

Άβαταρ μέλους
Ελ_ρία
Δημοσιεύσεις: 814
Εγγραφή: 24 Σεπ 2021, 04:01

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ελ_ρία » 25 Ιαν 2022, 14:05

άνθρωπε σειρήνα
άφησε με να κρατήσω το μυαλό μου σε ο,τι έχει σημασία
στο ηχόχρωμα σου ναυαγώ

άνθρωπε πειρασμέ
πεινασμένη σ’ακολουθώ, τα φρούτα σου κρύψε
από τη γλύκα λιγοψυχώ

άνθρωπε αμαρτωλέ
στο πάνθεο της λαγνείας βάλε με
από την κόλαση δεν θέλω να σωθώ


άνθρωπε άπληστε
τη φαιά ουσία στράγγιξε και το μυαλό μου κλέψε
όλο δικό σου..άρπαξε,


αυτό που, κατά κύριο λόγο,
στέκεται ακίνητο και μαθαίνει να εκπλήσσεται

Η Σφοδρότητα Της Επιθυμίας​
Emily Nothinson​
“𝔜𝔬𝔲 𝔞𝔯𝔢 𝔱𝔥𝔢 𝔨𝔫𝔦𝔣𝔢 ℑ 𝔱𝔲𝔯𝔫 𝔦𝔫𝔰𝔦𝔡𝔢 𝔪𝔶𝔰𝔢𝔩𝔣”

Άβαταρ μέλους
Bazoomba
Δημοσιεύσεις: 9002
Εγγραφή: 22 Σεπ 2019, 09:33
Phorum.gr user: Bazoomba

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Bazoomba » 25 Ιαν 2022, 22:05

Συνήθως δεν βλέπουμε τίποτα
σαν τα παιδιά έχουμε λίγες ανάγκες
υποθέτουμε απλώς αληθινά τα φαινόμενα
συγχέουμε στην αρχή τις δυνάμεις
τον άνθρωπο με τα επιβλητικά ζώα
μας κυριαρχούν οι άμεσες εντυπώσεις
το παιδί σχεδιάζει μεγάλα κεφάλια
παριστάνεται η μορφή εκ του πλαγίου
αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου
δεν είναι αυθύπαρκτη διακοσμεί
τα πρόσωπα συγχέονται
το πλήθος και η μονάδα είν’ ένα
καταργείται του χρόνου η έννοια
διαθέσεις τρόποι φωνές
την στέρεα ιεραρχία των φαινομένων
με τόλμη υπερπηδούν οι Έλληνες
αδίσταχτα χαρακτηρίζουν τον θνητό
δεν αντιπαρέρχονται μπροστά στο θάνατο
προκειμένου όμως για κάτι που χάνεται
αμείλιχτο εγείρεται το πρόβλημα
τι πράγμα έχει σημασία να προσέξουμε
τα μαλλιά τα ωραία μαλλιά
τα μάτια τη μύτη το μουστάκι
το σώμα ολόκληρο καταστρέφεται
κάτι που περνά είναι η έκφραση
τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
διηγιένται υποθέσεις του παρελθόντος
οποιοσδήποτε ανύπαρκτος δεν μ’ ενδιαφέρει
ανύπαρκτος τρομάζω
βλέπω πίσω απ’ το τζάμι το θάνατο
γυρεύω την ασφάλεια της πίστης
την υποταγή στην ιεραρχία της πυραμίδας
εντελώς έρημος δεν καταλαβαίνω
η σεμνότητά μου τι χρειάζεται
ο στοχασμός των σφιγμένων χειλιών μου
το φιλήδονο βλέμμα
το γέρσιμο του κεφαλιού με παράπονο
σκέφτομαι την κάθε λεπτομέρεια
μέχρι που ξεχωρίζει με δική της οντότητα
περνά απ’ το υποκείμενο στ’ αντικείμενο
τ’ αντικείμενο έχει δική του αξία
αν αγαπώ τη ζωή δεν πρέπει να το υποτάξω
αν δεν έρχεται να με δει δεν πειράζει
την Τρίτη βράδυ ξεράθηκαν τα μάτια μου
δεν σε βλέπω πια γύρισα κι είπα
ανοίγεται με τα δικά του φτερά υπερήφανο
αυτό που για να το σηκώσω τσακίστηκα
συγχώρεσέ με για τους κόπους που σου ’δωκα
οι αισθήσεις σβήνουν διαλύεται το σώμα
πεθαίνω όμως γνωρίζοντας ευδαίμονα
ο άλλος θα πεθάνει όπως πεθαίνω
όταν τ’ αντικείμενό του συμπληρώσει
δεν υπάρχω όπως δεν υπάρχεις
αθάνατη μόνη η ομοιότητά μας μένει
στον τάφο διασώζεται η σχέση
με τις μάχες που ιστορούνται σώμα προς σώμα.


Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης: Συνήθως δεν βλέπουμε τίποτα...
ΓΑΛΗ έγραψε:
09 Φεβ 2021, 16:09
Προσωπικώς, βρίσκω πολύ πιο γελοία -και σε κάποιο βαθμό επίσης γραφική- τη μεταξωτή θολούρα του σοβαροφανούς λόγου.

Άβαταρ μέλους
Bazoomba
Δημοσιεύσεις: 9002
Εγγραφή: 22 Σεπ 2019, 09:33
Phorum.gr user: Bazoomba

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Bazoomba » 29 Ιαν 2022, 12:34

Κι αν θες την συμβουλή μου άκουσε
γιατί την πείρα πιότερο κατέχω:
αυτός που φτυάρισε ψηλά κοιτώντας,
θες να το πεις υπερηφάνεια,
θες να το πεις κρυφή ντροπή,
δυό κάλους απέκτησε,
ο ένας στον παράμεσο
ΓΑΛΗ έγραψε:
09 Φεβ 2021, 16:09
Προσωπικώς, βρίσκω πολύ πιο γελοία -και σε κάποιο βαθμό επίσης γραφική- τη μεταξωτή θολούρα του σοβαροφανούς λόγου.

Άβαταρ μέλους
νύχτα
Δημοσιεύσεις: 8657
Εγγραφή: 03 Μαρ 2019, 12:18

Re: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΑΝ

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από νύχτα » 01 Φεβ 2022, 21:00

When man,
enters woman,
like the surf biting the shore,
again and again,
and the woman opens her mouth with pleasure
and her teeth gleam
like the alphabet,
Logos appears milking a star,
and the man
inside of woman
ties a knot
so that they will
never again be separate
and the woman
climbs into a flower
and swallows its stem
and Logos appears
and unleashes their rivers.

This man,
this woman
with their double hunger,
have tried to reach through
the curtain of God
and briefly they have,
through God
in His perversity
unties the knot.

ANNE SEXTON
fear as night can’t be shut off

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών