Από το ημερολόγιο της Σίσσυς του Αρκά

[Εκτωρ]

Χαίρετε. Αυτό είναι το ημερολόγιό μου, αλλά δε θα το διαβάσει ποτέ κανένας. Έβαλα τη μαμά και το μπαμπά μου να μου υποσχεθούν ότι δε θα το διαβάσουν ποτέ, και αυτοί γέλασαν και το υποσχέθηκαν. Και, άσχετο, εκείνη τη στιγμή είδα τη μαμά να σταυρώνει τα δάχτυλά της πίσω απ'την πλάτη της. Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Ίσως έχει κάποιο τικ και το κάνει χωρίς να το καταλαβαίνει. Να θυμηθώ να της πω να πάει στο γιατρό μια απ'αυτές τις μέρες.

Με λένε Αναστασία, αλλά όλοι με φωνάζουν Σίσσυ. Μόνο η γιαγιά μου με φωνάζει Αναστασία, όταν έρχεται σπίτι μας και φωνάζει στη μαμά μου ότι παντρεύτηκε το μπαμπά μου για τα λεφτά του. Αλλά σίγουρα κάνει πλάκα. Θέλω να πω, δε βγάζει νόημα αυτό που λέει. Αν η μαμά μου ήθελε λεφτά, μπορούσε εύκολα να βρει δικά της. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο απ'το να βρεις λεφτά. Δεν έχεις παρά να ζητήσεις από κάποιον, όποιον να'ναι, και θα σου δώσει. Εμένα όλοι μου δίνουν λεφτά όταν τους ζητάω: και ο μπαμπάς, και η μαμά, και η πλακατζού η γιαγιά, και ο κύριος που μας κουρεύει το γκαζόν στον κήπο, και η κυρία που μας καθαρίζει το σπίτι, και ο κύριος που μας μαγειρεύει, και η κυρία που με προσέχει όταν οι γονείς μου έχουν δουλειές, και η άλλη κυρία που έρχεται σπίτι μόνο όταν λείπει η μαμά, αλλά αυτήν την τελευταία κυρία ο μπαμπάς δεν πρέπει να την πολυσυμπαθεί, γιατί κλειδώνεται μαζί της στο δωμάτιό του και τη δέρνει -- την ακούω που φωνάζει απ'τον πόνο.

Ο μπαμπάς μου που λέτε κάνει μια πολύ ωραία δουλειά. Είναι εφοπλιστής. Δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει αυτό. Μάλλον είναι κάτι σχετικό με ιπτάμενους μονόκερους. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να έχει μια φάρμα με ιπτάμενους μονόκερους. Γι'αυτό λείπει τόσες ώρες απ'το σπίτι. Θέλουν πολλή φροντίδα οι ιπτάμενοι μονόκεροι. Όταν μεγαλώσω, θα του ζητήσω να μου δώσει έναν να πάω μια βόλτα στα σύννεφα με το αγόρι μου, τον Αργύρη.

Αλλά και να μη μου δώσει δεν πειράζει. Θα πω στον Αργύρη να πει στο δικό του μπαμπά, που είναι κι'αυτός εφοπλιστής, να μας δώσει ένα μονόκερο απ'τη δική του φάρμα.

Με τον Αργύρη που λέτε, όταν μεγαλώσουμε θα παντρευτούμε. Αγαπιόμαστε πολύ. Όλοι χαίρονται με την αγάπη μας. Χαίρομαι που η αγάπη μας τους κάνει όλους τόσο χαρούμενους. Ειδικά τα αγόρια στην τάξη μου χαίρονται τόσο να μας βλέπουν μαζί. Όποτε μπαίνουμε στην τάξη εγώ και ο Αργύρης πιασμένοι χεράκι χεράκι, τα αγόρια απ'τη χαρά τους τραβάνε τα μαλλιά τους, ή μπήγουν τα μολύβια τους στους αγκώνες τους, για να συγκρατήσουν τα χαρούμενα ξεφωνητά τους και να μην ενοχλήσουν τη δασκάλα. Τι ευγενικά παιδιά που είναι όλοι οι συμμαθητές μου.

Θα σας έλεγα και τα ονόματα ολωνών τους αν τα θυμόμουν, αλλά δεν τα θυμάμαι. Δεν πειράζει όμως, έχω βρει τη λύση. Όποτε ξεχνάω το όνομα κάποιου, τον φωνάζω Γιαννάκη, και ως τώρα κανείς δε μ'έχει διορθώσει.

Είμαι τυχερή που με αγαπάει ο Αργύρης, εμένα που είμαι τόσο άσχημη. Δεν είμαι όμορφη σαν τη φίλη μου την Ευδοκία, που όλα τα αγόρια της μιλάνε συνέχεια (αυτή βέβαια λέει ότι τη ρωτάνε για μένα, αλλά στοιχηματίζω ότι το λέει για να με παρηγορήσει που είμαι άσχημη -- τι καλή φίλη που έχω). Εγώ είμαι τόσο άσχημη που όλα τα αγόρια όταν είμαι κοντά τους κοκκινίζουν και φεύγουν τρέχοντας για να μη βλέπουν την ασχήμια μου.

Δεν μπορώ ν'αποφασίσω ποιο είναι το πιο άσχημο πράγμα πάνω μου. Ίσως τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά μου, τα οποία άλλοτε αφήνω ελεύθερα, άλλοτε πιάνω σε αλογοουρά και άλλοτε σε κοτσίδες. Ίσως τα γκριζομπλέ μου μάτια. Ίσως ένα δοντάκι στο βάθος που δε μου έχει βγει ακόμα.

Και όμως, παρόλη την ασχήμια μου, ο Αργύρης με αγαπάει, και μου λέει συνέχεια ότι είμαι το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο.

Το μόνο άλλο αγόρι εκτός απ'τον Αργύρη που αντέχει να βλέπει την ασχήμια μου χωρίς να φεύγει τρέχοντας είναι ο συμμαθητής και φίλος μου, ο Χάρης. Είναι πολύ καλό παιδί ο Χάρης, αλλά έχει ένα πρόβλημα ο καημένος: δεν μπορεί να πει το ρο. Και μου φαίνεται ότι αυτό τον κάνει να αισθάνεται άσχημα μερικές φορές.

Πιστεύω ότι θα ένοιωθε καλύτερα αν είχαμε στην τάξη μας κι'άλλο παιδί με πρόβλημα στην ομιλία. Έτσι θα κάναν παρέα μεταξύ τους. Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε. Έτσι ο Χάρης δεν έχει άλλους φίλους εκτός από'μένα. Όλο μοναχούλη του τον βλέπω στα διαλλείμματα.

Δεν πειράζει όμως. Μπορεί να μην έχει φίλους απ'την τάξη μας, συχνά όμως κάνει παρέα με κάποια μεγαλύτερα παιδιά. Τον Αποστόλη, που φοράει γυαλιά, και μάλλον κρυώνει εύκολα, γιατί συχνά τον βλέπω με ένα άσπρο πράγμα στο λαιμό του για να τον ζεσταίνει. Τη Ρόζα, που είναι πολύ γλυκούλα, αν και ποτέ δεν καταλαβαίνω τι λέει. Και τη Τζένη, που τη συμπαθώ κι'αυτή, αλλά, μεταξύ μας, νομίζω πως είναι λίγο περίεργη. Μερικές φορές μιλάει για έναν αδελφό που της σπάει τα νεύρα, εγώ όμως δε νομίζω πως έχει αδελφό. Θέλω να πω, αν είχε, θα τον είχα δει κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι; Υποψιάζομαι ότι δεν έχει αδελφό και φαντάζεται πως έχει για να παρηγοριέται.

Την καημενούλα. Έχω πει στη μαμά να της δανείζουμε που και που τον δικό μου αδελφό, που είναι δύο χρονών, αλλά η μαμά δε θέλει ούτε να το ακούσει. Μαμάδες, τι να πεις;

[Εκτωρ]

Γεια σας και πάλι. Που να σας τα λέω. Πριν λίγες μέρες, οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να μου αλλάξουν σχολείο.

Η μαμά μου είχε την ιδέα. Είπε ότι σε ιδιωτικό σχολείο θα λάβω καλύτερη εκπαίδευση και δε θα συγχρωτίζομαι με παρακατιανούς όπως στο δημόσιο. Δεν ξέρω τι είναι παρακατιανοί. Τη μαμά μου ρωτήστε.

Τότε ο μπαμπάς της απάντησε πως πρέπει να κατέβει απ'το καλάμι της, πράγμα περίεργο, γιατί εγώ δεν την έβλεπα να καβαλάει κανένα καλάμι. Κι'έπειτα τι είναι το καλάμι για να το καβαλήσεις; Άλογο, πόνυ ή μονόκερος; (Με την ευκαιρία, σας έχω πει για τους ιπτάμενους μονόκερους που εκτρέφει ο μπαμπάς στη φάρμα του; Δε θυμάμαι αν σας έχω πει. Να θυμηθώ να σας πω κάποια στιγμή.)

Τότε η μαμά θύμωσε και απείλησε πως αν ο μπαμπάς δε συμφωνούσε, θα έλεγε στο μάγειρά μας να μην του ξαναφτιάξει κοτόπουλο για μήνες. Συγκεκριμένα, του είπε, "Αν δε συμφωνήσεις, ξέχνα το κοκό για πολλούς μήνες." Φαίνεται πως του μπαμπά του αρέσει πολύ το κοτόπουλο, γιατί τελικά συμφώνησε.

Όταν στο διάλλειμμα, με δάκρυα στα μάτια, είπα στο αγόρι μου, τον Αργύρη, ότι του χρόνου θα πήγαινα σε άλλο σχολείο, αυτός με χάιδεψε και μου είπε να μην ανησυχώ και πως θα φρόντιζε να αλλάξει και αυτός σχολείο για να είμαστε μαζί. Μάλιστα μου είπε ότι θα το φρόντιζε αμέσως.

Έτσι έβγαλε απ'την τσέπη του το κινητό του και πήρε τους γονείς του να τους πει να τον γράψουν στο ίδιο σχολείο που θα πήγαινα κι'εγώ. Ο Αργύρης είναι το μόνο παιδί στην τάξη μου που έχει κινητό. Του πήρε όμως λίγη ώρα να θυμηθεί πως δουλεύει και να καταφέρει να καλέσει τους γονείς του. Δεν έχει μάθει ακόμα καλά να το χρησιμοποιεί το κινητό του ο Αργύρης μου. Πρέπει να το μάθει καλύτερα, ίσως γι'αυτό τον φωνάζουν κακομαθημένο, επειδή δεν το έχει μάθει καλά.

Τις επόμενες μέρες, όταν μαθεύτηκε ότι του χρόνου θα πήγαινα σε άλλο σχολείο, έγινε χαμός στην τάξη. Όλα τα αγόρια, εκτός απ'τον Χάρη, έκλαιγαν και παρακαλάγαν τη δασκάλα να πει στους γονείς τους να τους αλλάξουν κι'αυτούς σχολείο, γιατί οι γονείς τους δεν ήθελαν να τους αλλάξουν σχολείο όσο και να τους ικετεύαν.

Η δασκάλα ήταν πολύ χαρούμενη που οι συμμαθητές μου την εκτιμάνε τόσο ώστε να της εμπιστεύονται τα προβλήματά τους. Επειδή όμως είναι και μετριόφρων η καλή μου η δασκάλα, πιστεύει ότι δεν της αξίζει τέτοια ευτυχία, ότι δεν έχει κάνει στη ζωή της καμία πράξη τόσο καλή ώστε να της αξίζει τέτοια ευτυχία. Αφού κάποια στιγμή σήκωσε τα μάτια της στο ταβάνι και φώναξε, "Τι έχω κάνει για να το αξίζω αυτό;"

Μετά, στο διάλλειμμα, η καλή μου φίλη η Ευδοκία, όταν της είπα ότι δε χρειάζεται ν'αλλάξει κι'αυτή σχολείο σαν τα αγόρια για χάρη μου, μου απάντησε, "Πίστεψέ με, δεν το'χα σκοπό. Θα προτιμούσα να κλειστώ σ'ένα μπουντρούμι με την αλογομούρα τη δασκάλα μας και να μου κάνει μάθημα απ'το πρωί ως το βράδυ παρά να σε φάω στη μάπα για μία ακόμη χρονιά. Χαζοβιόλα, ε χαζοβιόλα."

Έτσι εξηγείται! Γι'αυτό η Ευδοκία δε θέλει ν'αλλάξει σχολείο. Αγαπάει πολύ τη δασκάλα μας και θέλει να είναι συνέχεια μαζί της, ακόμα και σε μπουντρούμι που λέει ο λόγος. Τη λυπάται η Ευδοκία τη δασκάλα μας να την αφήσει μοναχούλα της. Τι καλή που είναι η Ευδοκία. Είμαι τυχερή που έχω μια τόσο καλοσυνάτη φίλη.

Όπως και να'χει, οι γονείς μου τελικά δε μου άλλαξαν σχολείο. Όταν μάθαν για την αναστάτωση που είχε προκαλέσει στην τάξη η απόφασή τους, ο μπαμπάς, κάπως εκνευρισμένος, είπε στη μαμά, "Βλέπεις τι κάνει η ξεροκεφαλιά σου;"

Τότε η μαμά του πρότεινε να παίξουν χαρτιά για να τον ηρεμήσει. Συγκεκριμένα του είπε, "Εντάξει, πάω πάσο." Ξέρω ότι "πάω πάσο" είναι ορολογία από παιχνίδια με χαρτιά. Το έχω ψάξει.

Μεταξύ μας, χαίρομαι που τελικά δε θ'αλλάξω σχολείο. Είμαι σίγουρη ότι κι'εσείς χαίρεστε. Χαίρομαι που όλοι γύρω μου είναι τόσο χαρούμενοι. Σας εύχομαι να είστε πάντα χαρούμενοι.

[Τζιτζιμιτζιχότζιρας]

Φίλε, τι έκανες και μπήκες ισόβια;

[Εκτωρ]

Φίλε, τι έκανες και μπήκες ισόβια;

;;;;

[Εκτωρ]

Ομολογώ πως όταν η δασκάλα μας ρώτησε τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, δυσκολεύτηκα ν'απαντήσω. Υπάρχουν ένα σωρό συναρπαστικά πράγματα που μπορώ και θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω

Φυσικά η προφανής πρώτη μου επιλογή είναι να συνεχίσω την οικογενειακή επιχείρηση. Μιλάω φυσικά για τη φάρμα ιπτάμενων μονόκερων που έχει ο μπαμπάς. Νομίζω σας την έχω αναφέρει άλλη μία φορά.

Παρόλα αυτά, όταν τελικά ήρθε η σειρά μου, όταν η καλή μου δασκάλα μου ζήτησε να πω μπροστά στην τάξη τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, είπα μπαλαρίνα.

Την επόμενη μέρα, για κάποιο λόγο, όλα τα αγόρια της τάξης, εκτός απ'το φίλο μου το Χάρη και το αγόρι μου τον Αργύρη, ήρθαν στο σχολείο ντυμένα με τουτού. Είχαν πολλή πλάκα που είχαν αποφασίσει όλα να ντυθούν με τον ίδιο τρόπο. Μου θυμίζαν εκείνη τη φορά στον αποκριάτικο χορό που είχαν ντυθεί όλοι Σούπερμαν, κι'εγώ που είχα ντυθεί σπανιόλα ένοιωθα περίεργα, κι'ευτυχώς που ήταν και ο Αργύρης, που είχε ντυθεί ταυρομάχος, αλλιώς θα είχα βάλει τα κλάματα απ'τη ντροπή μου.

Και του Αργύρη όμως του άρεσε πολύ που οι συμμαθητές του είχαν ντυθεί μπαλαρίνοι. Του άρεσε τόσο που έβαλε τα γέλια απ'τη χαρά του. Οι συμμαθητές μου χάρηκαν με τη χαρά του αγοριού μου. Χάρηκαν τόσο που κάποιοι απ'αυτούς θέλαν να του προσφέρουν λουλούδια. Είχαν σηκωθεί πάνω και τον κυνήγαγαν για να του δώσουν ένα μπουκέτο λουλούδια. Του φωνάζαν, "Θα σου σκάσω ένα μπουκέτο να το θυμάσαι σ'όλη σου τη ζωή, σκατοηλίθιο." Αυτό που δεν είχα καταλάβει είναι γιατί ο Αργύρης έτρεχε να τους ξεφύγει. Ίσως είναι αλλεργικός στα λουλούδια.

Όταν μπήκε μέσα η δασκάλα, τους φώναξε να καθίσουν στις θέσεις τους. Στη συνέχεια, αφού για άλλη μια φορά δήλωσε ότι δεν της αξίζει η ευτυχία που απολαμβάνει στο πλευρό μας ("Τι έχω κάνει για να το αξίζω αυτό;"), άρχισε το μάθημα.

Και τώρα που έκλεισα αυτή την άσχετη παρένθεση, να γυρίσω στο θέμα του επαγγελματικού μου προσανατολισμού και να σας πω ότι στο μεταξύ είχα αλλάξει γνώμη. Είχα αποφασίσει να γίνω σεφ. Μάλιστα το είπα στη δασκάλα, δυνατά για να το ακούσουν και οι συμμαθητές μου.

Εδώ να κάνω μία ακόμα άσχετη παρένθεση για να σας πω ότι την επόμενη μέρα, όλα τα αγόρια της τάξης εκτός απ'τον Χάρη και τον Αργύρη, είχαν έρθει στην τάξη με μαγειρικά καπέλα και λέγαν συνέχεια κάποιες παράξενες λέξεις που δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν γαλλικές ή ιταλικές.

Και τώρα να κλείσω και αυτή την άσχετη παρένθεση και να γυρίσω στην κυρίως ιστορία. Τις επόμενες μέρες άλλαξα πολλές γνώμες. Και κάθε φορά που άλλαζα γνώμη το έλεγα φωναχτά στην τάξη. Και κάθε φορά που το έλεγα φωναχτά στην τάξη, η καλοσυνάτη δασκάλα μου θυμόταν ότι ήταν μουδιασμένη, και για να ξεμουδιάσει σηκωνόταν και χτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο.

Μου ήταν τόσο δύσκολο ν'αποφασίσω τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Και δε με βοηθούσε κανείς. Η φίλη μου η Ευδοκία μου έλεγε, "Θα σου πω εγώ τι θα γίνεις: Θα τρως τα λεφτά του μπαμπά σου." (Χαζούλα που είναι η Ευδοκία. Τα λεφτά δεν τρώγονται.) Το αγόρι μου ο Αργύρης με χάιδευε και μου έλεγε πως ότι και να γίνω θα μ'αγαπάει. (Τι γλυκός που είναι.) Ο Χάρης αφού το σκέφτηκε κάνα πεντάλεπτο, μου είπε, "Ξέλω γω;" Όσο για τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης, αυτά δε μου είπαν τίποτα, γιατί εκείνες τις μέρες ήταν πολύ απασχολημένα με το να αλλάζουν στολές κάθε μέρα και να προσπαθούν να δώσουν λουλούδια στον Αργύρη.

Τελικά, ένα βράδυ που δε με έπιανε ύπνος, και κατέβηκα κρυφά στο σαλόνι και άνοιξα την τηλεόραση, βρήκα την απάντηση στο πρόβλημά μου. Η μοίρα με οδήγησε όταν ανοίξω την τηλεόραση να πέσω πάνω σ'ένα κανάλι που είχε για σύμβολο ένα κόκκινο κυκλάκι με ένα άσπρο Χ, και εκείνη την ώρα έδειχνε ένα έργο με μια γυναίκα που έλεγε, "Είμαι γυμνίστρια." Δεν ξέρω τι σημαίνει γυμνίστρια, αλλά εκείνη η γυναίκα το είπε με τέτοιο δυναμισμό, τέτοια αυτοπεποιήθηση, που κατάλαβα ότι αυτό ήμουν προορισμένη να κάνω: να γίνω γυμνίστρια.

Όταν την άλλη μέρα φώναξα μέσα στην τάξη ότι ήθελα να γίνω γυμνίστρια, η δασκάλα έφτυσε το νερό που έπινε, και κάποια αγόρια κατάλαβαν ότι ζεσταίνονταν και άρχισαν να βγάζουν τα ρούχα τους το ένα μετά το άλλο -- πράγμα περίεργο, γιατί έκανε παγωνιά -- και θα τα είχαν βγάλει όλα αν δεν τα είχε σταματήσει η δασκάλα.

Όπως και να'χει, η καλή μου η δασκάλα χάρηκε τόσο με τη σοφή επιλογή μου που απ'τη χαρά της μου χάρισε μια ολόκληρη μέρα διακοπές. Μου φώναξε χαρωπά, "Αύριο μην τολμήσεις να πατήσεις το πόδι σου εδώ. Και μεθαύριο να έρθεις με τους γονείς σου." Σίγουρα θα θέλει να τους συγχαρεί τους γονείς μου που έχουν μια τόσο έξυπνη κόρη.

Όταν το βράδυ είπα στη μαμά τι είχε γίνει, εκείνη με χάιδεψε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε, "Ευτυχώς που είσαι όμορφη, κοριτσάκι μου." Τι καλή μαμά που έχω. Την αγκάλιασα και της είπα, "Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, μανουλίτσα. Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη."

[taxalata xalasa]

Φίλε, τι έκανες και μπήκες ισόβια;

Σκότωσε τον χρόνο του.

[Εκτωρ]

Πέταξα απ'τη χαρά μου όταν ο Χάρης με κάλεσε στο πάρτυ γενεθλίων του. Ο Χάρης είναι συμμαθητής και καλός μου φίλος. Νομίζω σας τον έχω αναφέρει άλλη μια φορά.

Ομολογώ όμως ότι παραξενεύτηκα όταν μου είπε ότι θα έκανε το πάρτυ σε κάποιο κλειστό παιδότοπο. Του είπα, "Αφού ο καιρός είναι καλός, γιατί δεν το κάνουμε υπαίθριο; Μπορούμε να παίξουμε στην πισίνα του σπιτιού σου."

Όταν ο Χάρης αποκρίθηκε πως το σπίτι του δε διαθέτει πισίνα, με το ζόρι κρατήθηκα να μη γελάσω. Εννοείται πως δεν τον πίστεψα. Δεν είμαι πια και τόσο χαζή. Έχετε δει ποτέ σπίτι χωρίς πισίνα; Όλα τα σπίτια έχουν τουλάχιστον μία τεράστια πισίνα. Και το δικό μου, και το σπίτι του αγοριού μου του Αργύρη, και το σπίτι ενός φίλου του μπαμπά μου όταν πάμε επίσκεψη, και το σπίτι μιας φίλη της μαμάς μου όταν πάμε επίσκεψη. Όλα τα σπίτια έχουν πισίνα. Α ρε Χάρη, ούτε ένα ψέμα δεν μπορείς να πεις.

Τέλος πάντων, αφού ήθελε τόσο πολύ πάρτυ σε κλειστό χώρο, ποια είμαι εγώ που θα του αλλάξω γνώμη; Ομολογώ όμως πως τελικά είχε δίκιο που το ήθελε σε παιδότοπο. Το πάρτυ ήταν τέλειο.

Όταν έφτασα, είδα το Χάρη να μιλάει με το σερβιτόρο, ο οποίος παραδόξως δεν ήταν μεγάλος -- ήταν ένα αγόρι στην ηλικία μας, σίγουρα όμως δεν ήταν ένας απ'τους συμμαθητές μου, διότι δεν τον έχω δει ποτέ στην τάξη. Κατάλαβα πως ήταν ο σερβιτόρος απ'το κίτρινο κουστούμι που φορούσε. Πρέπει να είναι συναρπαστικό για ένα παιδί να μην πηγαίνει σχολείο και αντ'αυτού να δουλεύει ως σερβιτόρος.

Όταν πλησίασα και χαιρέτισα το Χάρη με ευχές για χρόνια πολλά, ο σερβιτόρος κάτι ψέλλισε που δεν πολυκατάλαβα -- πρέπει να είναι κι'αυτός ψευδός σαν τον Χάρη. Νομίζω πως είπε πως σε λίγο έπρεπε να πάει να σερβίρει σε μια δεξίωση, οπότε αν θέλαμε να μας σερβίρει κάτι έπρεπε να βιαστούμε.

Εγώ τότε τον ρώτησα πότε θα μας σερβίρει τα αναψυκτικά. Αντί να μου απαντήσει, πλησίασε τον κοντινότερο τοίχο και άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του και να κλαίει. Παράξενος αυτός ο σερβιτόρος. Με φρικάρει λίγο. Ευτυχώς που μετά από εκείνο το πάρτυ δεν τον ξαναείδα ποτέ, και μεταξύ μας, πραγματικά εύχομαι να μην τον ξαναδώ ποτέ.

Όπως και να'χει, όταν έφυγε ο σερβιτόρος, περάσαμε τέλεια. Σερβιριστήκαμε μόνοι μας τα αναψυκτικά, χοροπηδήσαμε στο φουσκωτό κάστρο, τραγουδήσαμε και χορέψαμε. Όλοι περάσαμε τέλεια, εκτός από τη φίλη μου την Ευδοκία, που ο Χάρης είχε ξεχάσει να την καλέσει. Δεν πειράζει όμως, ξέρω πως η Ευδοκία δεν κρατάει κακίες.

Ανυπομονώ για τα δικά μου γενέθλια.

[Εκτωρ]

Ξέρετε τι δώρο μου πήρε η μαμά για τα γενέθλιά μου; Μαντέψτε.

Δύο γάτες! Άχου, πρέπει να τις δείτε. Η μία είναι άσπρη και παχουλούτσικη. Η άλλη είναι καφέ και έχει και ρίγες.

Στα λουράκια τους διάβασα τα ονόματά τους, που τους τα έδωσε η προηγούμενη ιδιοκτήτριά τους. Η άσπρη είναι αγόρι, και τον λένε Καστράτο. Η καφετιά είναι κορίτσι, σαν εμένα, και τη λένε Λουκρητία.

Η μαμά μου είπε ότι η προηγούμενη ιδιοκτήτριά τους, μια καλή γιαγιούλα, πέθανε. Δεν ξέρω τι σημαίνει "πέθανε", μη με ρωτήσετε. Όταν ρώτησα τη μαμά τι σημαίνει, μου είπε ότι σημαίνει ότι πήγε κάποιο μακρινό ταξίδι για να συναντήσει κάποιον συνταγματάρχη που ήξερε κάποτε. Ελπίζω να γυρίσει γρήγορα απ'αυτό το ταξίδι και να φέρει κι'άλλες γάτες μαζί της.

Ο Καστράτο και η Λουκρητία, που λέτε, είναι και οι δύο γλυκούληδες. Και, δε θα το πιστέψετε, μπορούν και μιλάνε! Αν και, για κάποιο περίεργο λόγο, κανείς ποτέ δεν τους απαντάει εκτός από μένα. Ο Καστράτο λέει ότι μόνο εγώ μπορώ να τους ακούσω, επειδή μόνο κάποιος που έχει αγνή καρδιά μπορεί να καταλάβει τη γλώσσα των ζώων. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό.

Η Λουκρητία έχει πολλή πλάκα. Συνέχεια λέει ότι θέλει σεξ.

Ο Καστράτο της είπε να μη μιλάει έτσι μπροστά μου, επειδή είμαι πολύ μικρή για να μάθω τι είναι σεξ. Εγώ τότε ενημέρωσα τον Καστράτο ότι δεν είμαι τόσο μικρή όσο φαίνομαι, και ότι ξέρω τι είναι σεξ. Είναι το έξι στα λατινικά. Μου το έχει πει ο Σπύρος, συμμαθητής μιας ξαδέλφης μου, της Χρυσάνθης.

Τότε η Λουκρητία γέλασε και μου είπε ότι η λέξη "σεξ" έχει και μια άλλη σημασία. Και όταν εγώ τη ρώτησα ποια είναι αυτή η άλλη σημασία, ο Καστράτο της έκλεισε το στόμα και δεν την άφησε ν'απαντήσει.

Αλλά αν δε θέλουν να μου πουν τι είναι σεξ, μη σώσουν. Σιγά μην κάτσω να αναρρωτιέμαι όλη μέρα τι είναι σεξ και να ρωτάω δεξιά κι αριστερά μέχρι να πάρω απάντηση. Μόνο κάποιος τρομερά αργόσχολος θα το έκανε αυτό. Αλλά αποκλείεται να υπάρχει κάποιος τόσο αξιολύπητα αργόσχολος. Έτσι δεν είναι;

Όπως και να'χει, κάτι μου λέει ότι οι δύο καινούργιες γατούλες μου κι εγώ θα περάσουμε φανταστικά.

[Εκτωρ]

Το ξέρατε ότι η φίλη μου η Ευδοκία έχει έναν αδελφό που τον λένε Σωτήρη; Πολύ καλό παιδί ο Σωτήρης. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Τον συμπαθούσα μέχρι πριν λίγο καιρό, αλλά τώρα δε θέλω ούτε να τον βλέπω.

Θα αναρρωτιέστε γιατί. Θα σας πω: επειδή είναι ένας ελεεινός ψεύταρος. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ψέμα μου είπε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Που λέτε ήμουν στο προαύλιο, και βλέπω το Σωτήρη να μιλάει με δύο αγόρια που δε θυμάμαι τα ονόματά τους -- αλλά θα μου πεις, εκτός απ'τον Χάρη, που είναι φίλος μου, τον Αργύρη, που είναι το αγόρι μου, και το Σωτήρη, που είναι αδελφός της φίλης μου, σπανίως θυμάμαι το όνομα κάποιου αγοριού από την τάξη μου.

Τέλος πάντων, ο Σωτήρης κάτι τους έλεγε. Κανείς απ'τους τρεις τους δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου, οπότε πλησίασα και άρχισα να κρυφακούω. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό να κρυφακούς. Ξέρω πως η μαμά μου έχει πει να μην το κάνω, και πως όταν τη ρώτησα "Εσύ γιατί κρυφάκουγες τη συζήτηση του μπαμπά μ'εκείνη την κυρία στο τηλέφωνο που τη ρώταγε τι χρώμα εσώρουχα φόραγε;" μου είπε "Άλλο εγώ." (Έτσι λένε πάντα η μαμά και ο μπαμπάς όταν τους ρωτάω γιατί κάνουν πράγματα που εμένα μου απαγορεύουν.) Αλλά και πάλι, δεν μπορούσα ν'αντισταθώ και κρυφάκουσα.

Ο Σωτήρης λοιπόν τους έλεγε ότι μια απ'αυτές τις μέρες ένας θείος του που είναι αστροναύτης θα πήγαινε εξερευνητική αποστολή στον Άρη, και πως η ΝΑΣΑ τον είχε αφήσει να πάρει δύο παιδιά μαζί του, και πως εκείνος μετά είχε πει στο Σωτήρη, "Θα πάρω εσένα αν θες. Και πες σε όποιον απ'τους φίλους σου θέλει να έρθει." Τα άλλα δύο αγόρια γελάγανε. Μάλλον απ'τη χαρά τους που μπορεί να έπαιρνε έναν απ'αυτούς στον Άρη.

Εκείνη τη στιγμή, μην αντέχοντας άλλο, πετάχτηκα και φώναξα, "Αχ, σε παρακαλώ, μπορείς να πάρεις εμένα μαζί σου στον Άρη;"

Όπως ήταν αναμενόμενο, και οι τρεις τους κιτρίνισαν. Σας το έχω πει παλιότερα πως όλα τα αγόρια της τάξης μου εκτός απ'το φίλο μου το Χάρη και το αγόρι μου τον Αργύρη, δεν αντέχουν με τίποτα την ασχήμια μου -- και με το δίκιο τους τα παιδιά -- και γι'αυτό μόλις με βλέπουν κιτρινίζουν ή κοκκινίζουν από αηδία και φεύγουν τρέχοντας. Το ίδιο συνέβη και εκείνη τη φορά: και ο Σωτήρης και τα άλλα δύο αγόρια, κιτρινίσαν από τη φρίκη που τους προκαλούσε το άσχημο πρόσωπό μου, άρχισαν να βγάζουν άναρθρα επιφωνήματα και μετά άρχισαν να τρέχουν.

Μόνο που ο Σωτήρης δεν πήγε μακριά. Τον έπιασα απ'το γιακά και του είπα, "Σε παρακαλώ, μη φεύγεις. Θέλω πάρα πολύ να έρθω μαζί σου στον Άρη. Μπορώ; Σε παρακαλώ, πες ναι." Τότε ο Σωτήρης από κίτρινος έγινε κόκκινος, μετά πάλι κίτρινος, μετά κάτι προς το φούξια, και τέλος λιποθύμησε.

Στην αρχή σκέφτηκα να φωνάξω τη δασκάλα. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αν το έκανα αυτό, ο Σωτήρης όταν συνερχόταν μπορεί να της έλεγε για τον Άρη, και η δασκάλα θα το έλεγε σε όλη την τάξη, και τότε όλοι θα θέλαν να τους πάρει ο Σωτήρης μαζί του στον Άρη, και τότε μάλλον δε θα έπαιρνε εμένα. Έτσι, αντί να φωνάξω τη δασκάλα, πήρα το παγούρι μου και του πέταξα νερό και συνήλθε.

Τότε εγώ του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και του είπα πως το απόγευμα θα ερχόμουν σπίτι του για να δω τη φίλη μου και αδελφή του, την Ευδοκία, και πως με την ευκαιρία θα συζητούσαμε τις λεπτομέρειες για το ταξίδι μας στον Άρη. Ο Σωτήρης δάγκωσε το κάτω χείλος του και έγνεψε καταφατικά πολύ γρήγορα, χαμογελώντας και μουγκρίζοντας σαν αγελάδα.

Το απόγευμα που πήγα στο σπίτι του Σωτήρη και της Ευδοκίας και των γονιών του Σωτήρη και της Ευδοκίας, είπα στη φίλη μου ότι δε θα καθόμουν πολύ μαζί της, γιατί ήθελα να κουβεντιάσω κάτι με το Σωτήρη. Αυτή μου απάντησε, "Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι."

Έτσι κάτσαμε εγώ και ο Σωτήρης οι δυο μας στο δωμάτιό του. Σιγά σιγά, όσο μιλάγαμε, ο Σωτήρης συνήθιζε την ασχήμια μου, καθώς φαινόταν να τον ενοχλεί όλο και λιγότερο. Στο τέλος δεν τον ενοχλούσε καθόλου, και φαινόταν πολύ χαρούμενος, παρόλο που δίπλα του καθόταν ένα ανυπόφορα άσχημο κορίτσι σαν του λόγου μου.

Τις επόμενες μέρες, όλο ρωτούσα το Σωτήρη πότε θα πηγαίναμε στον Άρη, και αυτός μου έλεγε να κάνω υπομονή, γιατί όλο κάτι τύχαινε και το ταξίδι αναβαλλόταν: τη μια ο οδηγός του πυραύλου είχε γρίπη, την άλλη ο θείος του είχε στραμπουλήξει το χέρι του, την άλλη το μηχανικό του πυραύλου τον είχε κάψει το μάτι της κουζίνας.

Πραδέχομαι ότι εκείνες τις μέρες, από τη λαχτάρα μου να πάω στον Άρη, είχα παραμελήσει κάπως το αγόρι μου, τον Αργύρη. Μια μέρα, ο Αργύρης με ρώτησε, αρκετά θυμωμένος, "Τι τρέχει; Όλο με αυτό το βλάκα το Σωτήρη σε βλέπω τελευταία."

Τότε θύμωσα κι εγώ λίγο. Του είπα ότι ο Σωτήρης δεν είναι βλάκας, αντιθέτως είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί που θα μ'έπαιρνε μαζί του στον Άρη.

Ο Αργύρης χτύπησε την παλάμη του στο πρόσωπό του και μου είπε, "Ρε ηλίθια, σε δουλεύει."

Εγώ θύμωσα ακόμα περισσότερο και του είπα ότι, πρώτον, δεν ήμουν ηλίθια, και δεύτερον, ο Σωτήρης ούτε με δούλευε ούτε με εργαζόταν, και πως αυτά τα έλεγε επειδή ζήλευε.

Τότε ο Αργύρης έγινε κόκκινος, όχι κόκκινος όπως γίνονται τα άλλα αγόρια όταν τα αηδιάζει η ασχήμια μου -- αυτή ήταν μια διαφορετική κοκκινίλα -- και μου φώναξε, "Εγώ να ζηλέψω αυτό το σκουπίδι; Τελειώσαμε, κοπελιά. Τέτοια που είσαι, να παντρευτείς το Σωτήρη." Και αφού μου έβγαλε γλώσσα, έφυγε.

Καθώς απομακρυνόταν, εγώ του φώναξα, "Πολύ καλά, κύριε. Τελειώσαμε." Και του έβγαλα κι εγώ γλώσσα, αλλά δεν την είδε, γιατί απομακρυνόταν με την πλάτη γυρισμένη.

Όταν αργότερα ενημέρωσα το Σωτήρη τι είχε γίνει με τον Αργύρη, αυτός φώναξε, "Γιες!" Γιες είναι το ναι στα αγγλικά. Το έχω κοιτάξει στο λεξικό. Σας το λέω μήπως δεν το ξέρετε. Μετά μου είπε να μη στεναχωριέμαι και πως θα γινόταν αυτός το αγόρι μου, και πως θα έσκαγαν απ'τη ζήλια τα άλλα παιδιά, ειδικά ο Θανασάκης.

Τότε εγώ τον ρώτησα ποιος είναι ο Θανασάκης.

Ο Σωτήρης έμεινε με το στόμα ανοιχτό. "Ο Θανάσης, βρε," μου λέει. "Αυτός μου κάθεται δίπλα στο Χάρη και φοράει συνέχεια μια κίτρινη μπλούζα με μια θυμωμένη φατσούλα."

Εγώ του είπα ότι απ'όσο θυμόμουν κανένας άλλος δεν καθόταν στο θρανίο του Χάρη, και πως δεν είχα δει ποτέ στην τάξη μας παιδί που να φορούσε κίτρινη μπλούζα με θυμωμένη φατσούλα, και πως αν υπήρχε κάποιος με τόσο κακόγουστο ντύσιμο σίγουρα θα τον είχα προσέξει.

Ο Σωτήρης τότε χτύπησε την παλάμη του στο πρόσωπό του, όπως είχε κάνει ο Αργύρης προηγουμένως, και μου είπε, "Καλά πλάκα μου κάνεις; Δε θυμάσαι το Θανάση; Πέρυσι για κάνα δυο μήνες ερχόταν συνέχεια κοντά σου και σε κλότσαγε."

Τότε εγώ θύμωσα όσο δεν είχα θυμώσει ποτέ στη ζωή μου. Του φώναξα ότι δε θυμόμουν τίποτα τέτοιο, και πως δε θα μ'έβγαζε αυτός τρελή για να σπάσει πλάκα.

Είδατε τι παλιοψεύτης που είναι ο Σωτήρης; Εφηύρε ένα άτομο που δεν υπήρχε, για να γελάσει εις βάρος μου.

Του φώναξα ότι μετά τα ψέματα που μου είχε πει δεν ήθελα να τον ξαναδω στα μάτια μου, και ότι μπορούσε να πάει μόνος του στον Άρη, γιατί εγώ δε θα πήγαινα πια μαζί του ούτε στον Άρη ούτε πουθενά αλλού.

Κι'όσο σκέφτομαι ότι εξαιτίας αυτού του ψέυτη τα χάλασα με το αγόρι μου. Ευτυχώς όμως με τον Αργύρη τα ξαναβρήκαμε γρήγορα. Και τώρα είμαστε πάλι αγαπημένοι. Και όταν μεγαλώσουμε θα πάμε μαζί στον Άρη.

Και όταν πάμε στον Άρη, θα σας στείλω μια κάρτα από'κει. Μέχρι τότε, σας χαιρετώ.

[Εκτωρ]

Ξέρετε ποιο είναι το καλύτερο πράγμα από τότε που μας μάθαν στο σχολείο να γράφουμε και να διαβάζουμε; Ή μάλλον δύο είναι τα καλύτερα πράγματα τώρα που το σκέφτομαι. Το ένα είναι φυσικά ότι μπορώ να γράφω σε αυτό το ημερολόγιο.

Το άλλο είναι ότι όταν χρησιμοποιώ τον υπολογιστή του μπαμπά, ή αυτόν της μαμάς, κρυφά από αυτούς φυσικά, μπορώ πια, εκτός απ'το να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια, να μπαίνω στο διαδίκτυο και να μιλάω με κόσμο. Όπως εκείνη τη φορά που μπήκα σε ένα φόρουμ (ναι, και email εχω κάνει κρυφά απ'το μπαμπά και τη μαμά) με το ψευδώνυμο Xionati123.

Σ'εκείνο το φόρουμ γνώρισα ένα πολύ καλό παιδί, με το όνομα ThanosPatates. Αυτός που λέτε, ρώταγε σε ένα thread να του πουν τι είναι το σεξ. Και όλοι του δίναν απαντήσεις τύπου, "Πόσο είσαι, ρε; 6;" και "Χειρότερο τρολ ever," και "Άντε στη μαμά σου."

Τότε εγώ έγραψα. "Τι το πειράζετε όλοι το παιδί; Μια ερώτηση έκανε." Και στη συνέχεια απάντησα και στην ερώτησή του, λέγοντας ότι σεξ είναι το έξι στα λατινικά. Το ξέρω γιατί μου το έχει πει ο Σπύρος, συμμαθητής μιας ξαδέλφης μου, της Χρυσάνθης.

Τότε ο ThanosPatates μου έστειλε προσωπικό μήνυμα για να μ'ευχαριστήσει που τον υπερασπίστηκα. Μου είπε επίσης ότι και αυτουνού του έχει πει ένας φίλος του ότι σεξ είναι το έξι στα λατινικά, αλλά δε νομίζει πως είναι αυτό. Υποψιάζεται πως έχει και μια άλλη έννοια αυτή η λέξη και του την κρύβουν.

Εγώ του είπα ότι λυπάμαι, αλλά αν έχει κι άλλη σημασία αυτή η λέξη, δεν την ξέρω να του την πω.

Όπως και να'χει, συμπαθηθήκαμε, και ανταλάσσαμε μηνύματα για ώρα. Του εκμυστηρεύτηκα ότι στην πραγματικότητα είμαι 6 ετών και χρησιμοποιούσα τον υπολογιστή κρυφά απ'τους γονείς μου. Τότε αυτός μου έγραψε, "Δε θα το πιστέψεις! Κι εγώ είμαι 6 ετών και χρησιμοποιώ τον υπολογιστή κρυφά απ'τους γονείς μου." Κοίτα συμπτώσεις που έχει η ζωή!

Συζητήσαμε για πολλά άλλα πράγματα. Μου είπε και τα βάσανά του ο καημενούλης. Που λέτε, στο σχολείο του, είναι ερωτευμένος με μια συμμαθήτριά του, και αυτή η αναίσθητη δεν του δίνει καμία σημασία, σα να μην ξέρει καν ότι υπάρχει.

Μάλιστα τις προάλλες έκανε τσουλήθρα με την κοιλιά για να την εντυπωσιάσει, και του έφυγε το παντελόνι, και αυτή αντί να του πει ένα λόγο παρηγοριάς έσκασε στα γέλια. Πόσο σκύλα μπορεί να είναι για να κάνει κάτι τέτοιο; Θα ήθελα να την είχα μπροστά μου να της έδινα μια μπουνιά στη μύτη.

Του είπα, "Μη στεναχωριέσαι, δε σου αξίζει αυτή η ηλίθια. Θα βρεις καλύτερη."

Αυτός μου είπε, "Σ'ευχαριστώ, ρε Xionati123. Είσαι πολύ ξηγημένη. Μακάρι να μπορούσα να μιλήσω και στο κορίτσι που αγαπάω τόσο άνετα όσο μιλάω μαζί σου."

Τότε εγώ τον ρώτησα ποιο είναι το πραγματικό του όνομα, σε ποιο σχολείο πάει, και πως λένε αυτή την ηλίθια που αγαπάει.

Δεν πρόλαβε όμως να μου απαντήσει, γιατί εκείνη τη στιγμή άκουσα τους γονείς μου να έρχονται, και αναγκάστηκα να κλείσω τον υπολογιστή.

Την άλλη μέρα, ανακάλυψα ότι οι γονείς μου μάλλον έχουν καταλάβει ότι χρησιμοποιώ τους υπολογιστές τους κρυφά, γιατί τώρα έχουν βάλει κωδικό. Αν καταφέρω ποτέ ν'ανακαλύψω τον κωδικό, ίσως ξαναμιλήσω μ'αυτό το πολύ καλό παιδί. Θα ήθελα να γίνουμε φίλοι.

[Εκτωρ]

Πόσον καιρό έχω να γράψω νέα καταχώρηση αγαπημένο μου ημερολόγιο; Ούτε που θυμάμαι. Αν και το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό μου.

Βλέπετε, λίγο μετά το Πάσχα, όταν ξανανοίξαν τα σχολεία, ερχόταν σε κάθε διάλλειμα σχεδόν ένας κύριος έξω απ'το προαύλιο και με φρίκαρε τόσο πολύ που ξεχνούσα να γράψω στο ημερολόγιο. Με φώναζε να έρθω κοντά στα κάγκελα και μου έπιανε την κουβέντα. Ήταν μελαχρινός με ελαφριά γενειάδα (την οποία απ'ότι μου είπε συνήθως βαριέται να ξυρίσει) και χοντρή, άσχημη φωνή και μου συστήθηκε ως Έκτωρ.

Μου έλεγε ότι κάποιοι κακοί συντονιστές τον είχαν αποκλείσει από το Πχώρουμ. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό.

Εγώ του έλεγα, "Συγνώμη, κύριε, σας ξέρω;" Αλλά αυτός δε μου απάνταγε, μόνο συνέχιζε να κλαίγεται για πράγματα που δεν καταλάβαινα. Ενίοτε ερχόντουσαν αστυνομικοί και τον απομάκρυναν απ'το σχολείο. Όπως και να'χει, είχα φάει τέτοια φρίκη που δεν είχα καμία όρεξη να γράφω στο ημερολόγιο.

Τέλος πάντων, τώρα που αυτός ο κύριος εξαφανίστηκε και η φρίκη μου πέρασε, είναι καιρός να σας πω, με καθυστέρηση λίγων μηνών, πως πέρασα τις διακοπές του Πάσχα.

Ξέρετε τι ήθελα να βάλω πάνω στη λαμπάδα μου στην ανάσταση; Ένα κουκλόσπιτο. Η μαμά μου μου είπε ότι αυτό δε γινόταν, αλλά εγώ της έβγαλα γλώσσα και της είπα, "Εγώ θα το βάλω που να σκάσεις." Τότε αυτή αναστέναξε και είπε, "Όλο και χειροτερεύει αυτό το κορίτσι."

Όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου στην τάξη, όλα τα αγόρια, εκτός απ'το φίλο μου το Χάρη και το αγόρι μου τον Αργύρη, βάλαν τα κλάματα από τη συγκίνηση. Στη συνέχεια, παρόλο που ήταν ακόμα ώρα μαθήματος, για κάποιο λόγο τους ήρθε να βγάλουν τα λεφτά τους πάνω στα θρανία και ν'αρχίσουν να τα μετράνε. Οι περισσότεροι απ'αυτούς είχαν μόνο κάτι μικρά χάλκινα νομίσματα, που όμως κάναν τρομερό θόρυβο έτσι όπως χτυπάγαν στα θρανία. Εν τω μεταξύ, η δασκάλα μου είχε βάλει κι αυτή τα κλάματα απ'τη συγκίνηση.

Στο διάλλειμμα, ο Αργύρης μου έδειξε ένα κίτρινο χαρτονόμισμα που έγραφε πάνω "200", και μου είπε, κλείνοντάς μου το μάτι, "Μετά το σχόλασμα, πάμε μαζί στο παιχνιδάδικο να διαλέξεις το κουκλόσπιτο που σου αρέσει."

Εγώ του είπα ότι είναι πολύ γλυκός, αλλά αναρρωτήθηκα, "Είσαι βέβαιος πως θα φτάσει αυτό για το κουκλόσπιτο; Απ'ότι βλέπω εσύ έχεις μόνο ένα λεφτό, αλλά το κουκλόσπιτο κάνει πολλά λεφτά."

Τότε ο Αργύρης χτύπησε την παλάμη του στο πρόσωπό του και μου είπε, "Μην ανησυχείς, θα φτάσει."

Έτσι πήγαμε στο παιχνιδάδικο. Μόλις μας είδε ο πωλητής άρχισε να ουρλιάζει. Μετά μας ζήτησε συγνώμη και είπε στον Αργύρη, "Συγνώμη, σε πέρασα για κάποιον άλλο."

Όταν ο Αργύρης τον ρώτησε για ποιον τον είχε περάσει, ο πωλητής έβαλε τα κλάματα. Μας είπε ότι πριν λίγο είχε έρθει εκεί ένα παιδί στην ηλικία μας που δεν μπορούσε να πει το σίγμα. Το εν λόγω παιδί του είχε ζητήσει ένα κουκλόσπιτο για να χαρίσει σε κάποιο κορίτσι.

Ο πωλητής του είπε ότι κάνει εκατό ευρώ.

Το άγνωστο παιδί του ζήτησε να του δανείσει εκατό ευρώ, αλλά ο πωλητής αρνήθηκε. Το άγνωστο παιδί υποσχέθηκε να του τα δώσει πίσω αγοράζοντας το κουκλόσπιτο, αλλά ο πωλητής πάλι αρνήθηκε.

Αφού το άγνωστο παιδί επέμεινε κάνα πεντάλεπτο, άλλαξε θέμα: "Έχει και τμήμα βιβλίων το κατάθτημα;"

Ο πωλητής έγνεψε καταφατικά και του έδειξε ένα διάδρομο στο βάθος. Το άγνωστο παιδί ζήτησε ένα βιβλίο για το πως να γίνεις εκατομμυριούχος σε μια βδομάδα. Ο πωλητής του είπε ότι κάνει δέκα ευρώ. Το άγωνστο παιδί είπε, "Δώθτε το μου μαδί με το κουκλόθπιτο, γράπθτε τα χρωθτούμενα θε κάποιο τεφτέρι και θα θαθ τα δώθω θε μια βδομάδα που θα είμαι εκατομμυριούχοθ."

Ο πωλητής είπε ότι τα θέλει τώρα. Το άγνωστο παιδί χάιδεψε το πηγούνι του και σχολίασε, "Ύποπτο αυτό. Μήπωθ το βιβλίο θαθ δε λειτουργεί;"

Ο πωλητής του είπε να φύγει και να μην ξαναπατήσει εκεί, αλλά το άγνωστο παιδί επέμεινε. Τελικά ο πωλητής πήρε ένα σκουπόξυλο και το κυνήγησε, αναγκάζοντάς το να φύγει.

Αφού ο πωλητής τελείωσε την αφήγησή του, ο Αργύρης ξέσπασε σε γέλια και είπε, "Ξέρω ποιο ήταν αυτό το παιδί."

Εγώ τον ρώτησα, "Ποιος ήταν; Πες μου κι εμένα, Αργύρη."

Ο Αργύρης είπε ότι θα μου πει άλλη φορά. Στη συνέχεια μου αγόρασε ένα υπέροχο κουκλόσπιτο και φύγαμε.

Αυτά για σήμερα. Την άλλη φορά θα σας πω τι έγινε στην ανάσταση το Μεγάλο Σάββατο.

[nowhere]

φίλε είσαι καλός.αν ενδιαφέρεσαι και μπορείς να μείνεις σιωπηλός κατά την διαδικασία μπορώ να βοηθήσω να εκδοθείς στο εξωτερικό

[Εκτωρ]

φίλε είσαι καλός.αν ενδιαφέρεσαι και μπορείς να μείνεις σιωπηλός κατά την διαδικασία μπορώ να βοηθήσω να εκδοθείς στο εξωτερικό

Λέγε, πως θα γίνει;

[nowhere]

άστο πάνω μου να κανονίσω της λεπτομέρειες

[Εκτωρ]

άστο πάνω μου να κανονίσω της λεπτομέρειες

Καταρχήν, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι δικοί μου ήρωες αυτοί, και αν το εκδόσω αυτό θα πέσουν μηνύσεις;