Phorum.com.gr

το αεράκι,πόσο το νοσταλγούσα,
στην ψυχρή πρωτεύουσα του κόσμου
σ΄ένα σχοινί,δίχως να το καταλάβω
ακροβατούσα,

πως τα φέρνει η μοίρα καμιά φορά,
δε ξέρεις,συνέχισε να τραγουδάς,
στα μονοπάτια του Ερωτα,
πληγή ξανθιά,πληγή μεταξένια
όπου κι αν πάς,ποτέ μα ποτέ
μη βρείς συμφορά

είναι ο δρόμος τραχύς και δύσβατος
προς τον τελειωμό ,
σε έναν ώμο θέλεις να πιαστείς,
γυρνώντας πίσω ,μίση και πάθη
πρίν τον σπαραγμό

ρόδο κόκκινο γυρτό......

έξω βρέχει,που πάς?
κι αφήνεις μια μοναξιά διπλή,
στράγγιξαν τα δάκρυα,

ο κόσμος έγινε για μάς
για μια ασήμαντη αφορμή,
τρέχεις στου δρόμου την άκρια

κορμί μου λυγερό,
φάτνη του χειμώνα,
πλάι μου μια ανεμώνα,
προσεύχεται στο Θεό

μια αυταπάρνηση είσαι,
μια ανθρώπινη ουτοπία,
κι όταν σ΄αγγίζω τα
μάτια σου κλείσε,
βροχερή οπτασία

κισσός,στην ομορφιά του ονείρου,
ένας απέραντος κόσμος κρυφογελά,
λιγα βήματα πιο κεί,η μυρωδιά του μύρου,
κι ένας άμβωνας χρυσός που μας κοιτά,

τραγική ειρωνεία ,το ερωτόμετρο,
στις βάσεις ενός Νατοικού σχεδίου,
που χρόνια τώρα μας καταπατάει,
μας στερεί τον αγέρα που αναπνέουμε
και τρεκλίζοντας πάει,

στις δολοφονημένες γωνιές του κόσμου,
στις λεηλατημένες πατρίδες,
προχθές μου είπες είσαι το φώς μου,
σαν στάθηκα και πέταξα με είδες?

σ΄αυτον τον μαύρο ουρανό
τα συννεφιασμένα σου μάτια ,
με κοιτάζουν και ζητούν τη θαλπωρή,
κι ας έγινα για σένανε κομμάτια,
ψάξε να βρείς Θεό,
ψάξε να βρείς ψυχή.......

Η στολή κλείνει ερμητικά
και τα τεστ τα ψυχολογικά
αποφάσισαν πως είν' αυτός
για ταξίδι ο πιο ικανός

προσδένεται σφιχτά
και μ' όλων την ευχή
πετά
ρίχνει πίσω μια ματιά

Μα αντί να φανεί δυνατός
στη γραμμή του να μείνει πιστός

λίγο λίγο κατανοεί
θλίψη πνεύματος, μακριά απ' τη γη

λέγοντας ω θεέ, είμαι έργο αδύναμο
κουκκίδα που πετά
μου λείπει το φιλί
στο όμορφο ηλίακο, μικρό μου σύστημα

τι ν΄αλλαξε στον κόσμο?
το σκοτάδι τι θέλει να μας πεί?
πέρασαν τα χρόνια κι έκοψαν τον δυόσμο,
μια αμαρτία κόκκινη φλογερή,

τι ν΄αλλαξε στη ζωή,
παντού οι βουνοκορφές γιγαντωσαν,
τον Ουρανό μας σε μια ιστορία μικρή,
τα όνειρά μας απ΄το πρωί που πάγωσαν,

μέσα σε μια νύχτα τρυφερή,

τι ν΄αλλαξε στον κόσμο,
που ανθρωπος συνάντησε τον Θεό,
κι η συννεφιά μας προυπάντησε,
τα χιόνια που ήρθαν στο μικρό χωριό,

μήπως μαλάκωσε η καρδιά,
μήπως τα οργισμένα νιάτα,
δεν έχουν πιά διαφορά,
απο τα πονεμένα γηρατειά,

ή σε σπουδαστήρια σπασμένα πιάτα,
της φιλότεχνης μουσικής......

γέρνει η νύχτα,
και στην αγκαλιά της κλείνει,
με τα φλογερά χέρια της το φεγγάρι,
το φεγγάρι κι αυτήν την γή,
που στο μισοσκόταδο αφήνει,
τη σκόνη που θα ρθει για να πάρει,
ο Θεός ,ο Ουρανός,που τη φωτια θωρεί,

ακουσέ με,
άκου την νεκρή φωνή μου,
βαλσάμωσε τον ουράνιο έρωτα,

πιές ,απο τα χείλη μου ζωή,
κι απο τα στήθη μου βύζαξε πνοή,
ας γίνουν ,τα πράγματα όπως πρώτα

δυό χώρες,εσύ κι εγώ,
μια μάχη που δεν τελειώνει
είσαι για μένα ένα βιβλίο ανοιχτό
κι ένα κερί που λιώνει

περνάει η μέρα με το σφυρί,
άλλη με το σπαθι που δε ζυγώνει
βάλσαμο κι αιτία είν΄το κορμί
που σφυριλατήθηκε στ΄αμόνι

πόσο βαθιά,με χάραξες ζωή,
είν΄η πληγή δοσμένη απ΄το Θεό,
ο κάματος η ώρα που βγαίν΄η ψυχή,
η ώρα που μιλάω στον Ουρανό

ταξίδι φεγγαρολουσμένο,
η στοργική αγκαλιά σου,
μού ΄πες θα ανοίξεις τα φτερά σου,
λουλούδι μου γερμένο

σου απάντησα,
φύγε,πέτα μακριά,
ρίξε ,πέτρα βαθια στη θάλασσα,
σαν ποτέ να σε συνάντησα

τ΄όνειρό σου η βροχή,
στα φύλλα,τα μουσκεμένα δάκρυα
πέτα ως του κόσμου την άκρια,
και γύρνα μόλις έβρεις ψυχή

μοναχά,μην αμαρτήσεις,
στη καρδιά ,στο νου και στον Θεό,
στιχάκι γλυκό και τρυφερό,
κι έλα να μ΄αγαπήσεις πάλι

αόριστες σκέψεις,
βουνοκορφές και χιόνια στις πλάτες,
του ανεμοδαρμένου μας κόσμου

το τι κατάφερες δεν έχει πιά σημασία
και μην τρέφεις άλλες αυταπάτες,
φτάνουν τα πολλά λόγια δίχως ουσία

το κεχριμπαρένιο ηλιοβασίλεμα το είπε,
καθαρά,πως άλλοι κόσμοι μας ενώνουν,
για μας τα νυχτολούλουδα μυρώνουν,

κι ευωδιάζει η νύχτα την καταπίεση,
την πολλή δουλειά στους κήπους,
και στα μεροκάματα του πόνου

πάει πιά ,και δε βασιλεύει η Αυγή,
το χάραμα δείχνει να κοιτά βουβό,
αμέριμνα τρίβουν τα χέρια το μέτωπο

να σφουγγίξει ο ιδρώτας και τα μεσημέρια
άδολα καρδιοχτυπούν

φοβάμαι,
φοβάμαι μη γίνω το κατεστημένο
και μπουκάρουν οι χτύποι της καρδιάς,
στο ερημωμένο περιβόλι
μη και τροχίσει ο άνεμος τα γιατί
και δεν προλάβω να σου πώ
αν μ΄αγαπάς,
φοβάμαι,
φοβάμαι τα μεσάνυχτα,
που στέκω στις γρίλιες των παραθύρων,
αυτού του κόσμου,
μη και σε δώ να φταίς
και να μονολογάς ξέστηθα στιχάκια
των βαποριών
μη μου ζητάς εξήγηση γιατί φοβάμαι
μόνο θυμήσου τη λευτεριά σαν έρθει
να την προυπαντίσεις με μοσχοσάπουνο στα χέρια

πεταμένα στιχάκια ,απο δώ και απο κεί,
φτιανουν ένα κύκλο σιωπής,
μια μαργαριταρένια διάθεση
έναν ανθοστόλιστο ουρανό,

είναι της ψυχής μας η κατάθεση,
ένα φιλόπτωχο γιατί,
μιας άγριας φυγής
σ΄εναν κόσμο θαμπό

απο καταστήματα υπέρβασης,
νωχελικά και θυμωμένα παγκάκια
στην Αυγή της καλοπέρασης
τοίχοι που γράφουν σ΄αγαπώ

όσο κι αν το θέλω,την άκρη
δε μπορώ να βρώ,μόνο ένα τίκ τοκ
οι χτύποι του ήλιου το καταμεσήμερο
κι ένα σπασμένο δάκρυ

ατολμη υφή,κεχριμπαρένια όψη
σαν άνεμος γυρνάς εδώ κι εκεί,
κι έχεις μάνα κι αδερφή,
του μαχαιρού την κόψη

γκριζογάλανε ουρανέ,
που χρόνους φτιάχνεις απο συνήθεια,
αετούς ,φωτιές και ρόδινες αυγές,
με μια πληγή στα στήθια

για τα ρόδα ήρθε η Ανοιξη,
καλοσύνη για τις αμαρτίες μας,
την ευωδιά τους θα μυρίσει ο ανεμος,
γερνώντας θ΄ακουει τις ιστορίες μας

την έχεις κατάρα την ημέρα,
πού φέγγει ο ήλιος ψηλά,
στην Ανατολή ,κάπου εκει πέρα
που έχει αστερια φωτεινά

πήγες κι εσύ να ιδείς,
πήγες το σώμα σου να ντύσεις,
να καυτηριάσεις τις πληγες να
μ΄αρνηθείς,
μα κανένα δε θα πείσεις

πως ολάκερη η κοινωνία φταίει,
για των αητών τη φωλιά
που θές να χτίσεις
σε πεδιάδες σε βουνά
στον Ουρανό που κλαίει
στην μητέρα Παναγιά

άδικος κόπος ,τα φρονήματα,
της ίδιας θαλασσοταραχής η μάνα,
δεν ήτανε δικά μας τελικά τα μνήματα
ούτε μας έντυσαν με την ίδια πάνα

κοιτώ απο ψηλά και σε χάνω,
δε ξέρω γιατι βρίσκομαι εδώ πάνω,
στις βουνοκορφές ρεμβάζω τους ποταμούς
και τα χάδια της λίμνης προς τ΄αστέρια

νιώθω ,τους απέραντους λυγμούς
και τους ξεπλένω με τα χέρια