Short Horror Stories - Phorum Edition

[Fata_Morgana]

Απόψε το βράδυ θα ανέβει.

Άμα δεν είμαι μόνη μου θα το διαβάσω, άμα είμαι δε θα το διαβάσω

Ακυρο τελικα πεσε για υπνο,απο Δευτερα.

Άντε καλά. Τη γλίτωσαν προς το παρόν.

[Otto Weininger]

Άμα δεν είμαι μόνη μου θα το διαβάσω, άμα είμαι δε θα το διαβάσω

Ακυρο τελικα πεσε για υπνο,απο Δευτερα.

Άντε καλά. Τη γλίτωσαν προς το παρόν.

Ανωτέρα βία απόψε.
Αύριο θα ανέβει κανονικά.

[sharp]

Ακυρο τελικα πεσε για υπνο,απο Δευτερα.

Άντε καλά. Τη γλίτωσαν προς το παρόν.

Ανωτέρα βία απόψε.
Αύριο θα ανέβει κανονικά.

Αντε ρε φίλε κι αγωνιούμε. Γιατί όμως δεύτερο για τη Φάτα, έχει βύσμα;

[Otto Weininger]

Άντε καλά. Τη γλίτωσαν προς το παρόν.

Ανωτέρα βία απόψε.
Αύριο θα ανέβει κανονικά.

Αντε ρε φίλε κι αγωνιούμε. Γιατί όμως δεύτερο για τη Φάτα, έχει βύσμα;

Στην πραγματικότητα της Naida δεν ήταν short horror story αλλα αρχικά μου βγήκε μεγάλο.
Βασικά έκοψα το στορυ στην μέση. Δεν τελείωσε στην παραλία εκεί που χώθηκε στους θάμνους.

Η συνέχεια ήταν (είναι) αρκετά αρρωστημένη αλλά με πηγαίνε μόνο του στορυ.
Εν τέλει θα το ανεβάσω, με ελάχιστο πετσόκομμα σε κάποιες περιγραφές.

Τον talaipwro τον έβαλα σφήνα στο ρόλο του γιατρού που την πληρωνει εν τέλει.

[sharp]

Έχουμε και ταλαιπ; Ωραία πράμματα

[Fata_Morgana]

Ανωτέρα βία απόψε.
Αύριο θα ανέβει κανονικά.

Αντε ρε φίλε κι αγωνιούμε. Γιατί όμως δεύτερο για τη Φάτα, έχει βύσμα;

Στην πραγματικότητα της Naida δεν ήταν short horror story αλλα αρχικά μου βγήκε μεγάλο.
Βασικά έκοψα το στορυ στην μέση. Δεν τελείωσε στην παραλία εκεί που χώθηκε στους θάμνους.

Η συνέχεια ήταν (είναι) αρκετά αρρωστημένη αλλά με πηγαίνε μόνο του στορυ.
Εν τέλει θα το ανεβάσω, με ελάχιστο πετσόκομμα σε κάποιες περιγραφές.

Τον talaipwro τον έβαλα σφήνα στο ρόλο του γιατρού που την πληρωνει εν τέλει.

Είχε κι άλλο;Πόσο αλλο ; μαλλιά έχασα, δόντια έχασα, νεότητα έχασα. Μόνο κιλά δεν έγραψες ότι εχασα

[Otto Weininger]

Η νύχτα στη Φρεαττύδα ήταν ζεστή, με τον αλμυρό αέρα να ανακατεύεται με τους ήχους από το κοντινό beach bar. Μια αόριστη ανησυχία φώλιαζε στον κόλπο, αόρατη ανάμεσα στα γέλια και τις μουσικές, που εδώ και λίγη ώρα είχαν σταματήσει. Το φως από τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα έσπαγε την ηρεμία της νύχτας, ζωγραφίζοντας τις αμμουδιές με κόκκινες και μπλε αντανακλάσεις.

Οι άντρες της αστυνομίας είχαν περικυκλώσει την περιοχή, οι φακοί τους έκαναν κύκλους μέσα στο σκοτάδι, ενώ οι σειρήνες μούγκριζαν σαν φρουροί κρατώντας μακριά τυχόν περίεργους. Λίγα μέτρα από το μονοπάτι, κοντά στο νερό, η ομάδα των διασωστών εντόπισε μια φιγούρα. Ήταν μια γυναίκα, σε άθλια κατάσταση. Κουλουριασμένη πίσω από τους θάμνους, έμοιαζε περισσότερο με εικόνα εκταφής, παρά με ζωντανό πλάσμα.
Οι ψίθυροι από τους αυτόπτες μάρτυρες στο beach bar έγιναν ουρλιαχτά. "Εκεί!" φώναξε κάποιος, δείχνοντας προς το σημείο όπου την εντόπισαν. Οι αστυνομικοί πλησίασαν με προσοχή, η γυναίκα τραβήχτηκε πίσω, σαν να ήθελε να χαθεί στη σκιά του θάμνου. Το κορμί της έτρεμε, τα ρούχα της κουρέλια, και το πρόσωπό της είχε, εκτός από παραμόρφωση, μια ανείπωτη αγριότητα, σαν να είχε ζήσει κάτι που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί.

"Ηρεμήστε, είστε ασφαλής," είπε ένας από τους διασώστες, η φωνή του μαλακή, σχεδόν ψιθυριστή. Η γυναίκα τον κοίταζε χωρίς να μιλάει.
Την έβαλαν στο φορείο και την έσυραν απαλά έξω από την άγρια βλάστηση. Ο θόρυβος των παρευρισκόμενων σταμάτησε, σαν μια αόρατη δύναμη να τους είχε κλείσει το στόμα. Καθώς την οδηγούσαν προς το ασθενοφόρο, μια λεπτή, σχεδόν αθόρυβη φράση ξέφυγε από τα χείλη της.
«θα μου δώσεις κάτι δικό σου;»
Η φράση της έκανε τον νεαρό τραυματιοφορέα να κοντοσταθεί. Η νύχτα φάνηκε ξαφνικά πιο βαριά, οι σκιές πιο σκοτεινές. Το ασθενοφόρο ξεκίνησε, κι εκείνη χάθηκε μέσα του, αφήνοντας πίσω μόνο την ανησυχία που είχε φέρει μαζί της.



- - - - - - - - - - -

Τα παλιά γαλάζια φώτα του Νοσοκομείου Τζάνειου βούιζαν ελαφρά, ρίχνοντας μια αναιμική ωχρότητα πάνω στη ψυχιατρική πτέρυγα. Οι σκιές τρεμόπαιζαν αφύσικα στις γωνίες του διαδρόμου. Η Φάτα Μοργκάνα καθόταν ακίνητη στη γωνία του δωματίου της, με τα γόνατά της τραβηγμένα στο στήθος, ψιθυρίζοντας ασταμάτητα στους σκιερούς τοίχους. Τα λεπτά μαλλιά της ( όσα είχαν απομείνει) κολλούσαν στο ιδρωμένο πρόσωπό της, και τα δάχτυλά της ήταν πληγωμένα από το ξύσιμο στο παλιό πάτωμα. Τα νύχια της είχαν σπάσει μέχρι τη ρίζα, αφήνοντας ίχνη από κόκκινες γραμμές κάτω από το παραμορφωμένο της δέρμα. Οι τοίχοι του δωματίου της ήταν γεμάτοι αχνά σημάδια—γρατζουνιές, χαρακιές, και κάτι που έμοιαζε με αποξηραμένα φύκια, που αργότερα συνειδητοποίησαν ότι ήταν τα μαλλιά της, κολλημένα για όσο μπορούσε να τα κρατήσει το αίμα του δέρματος που είχε ξεριζωθεί μαζί τους.

Μια μυρωδιά της αποσύνθεσης, αχνή αλλά πάντα παρούσα, υπήρχε στον αέρα, σαν να είχε εμποτίσει τους τοίχους για χρόνια. Η γωνία όπου καθόταν η Fata_Morgana φαινόταν αφύσικα σκοτεινή, λες και το φως δεν τολμούσε να πλησιάσει εκεί. Δίπλα της, το κρεβάτι—με το πλαίσιο του ελαφρώς λυγισμένο, σαν να είχε υποστεί για ώρα ένα αόρατο βάρος—είχε ένα και μόνο υγρό σημάδι που καμία προσπάθεια καθαρισμού δεν μπορούσε να αφαιρέσει. Κάθε αντικείμενο στο δωμάτιο έδειχνε να βρίσκεται εκτός ισορροπίας, σαν να είχε παραμορφωθεί από μια βαριά παρουσία.
Απέναντι στην πτέρυγα, ένας ασθενής ούρλιαξε, μια υψηλή, διαπεραστική κραυγή που διακόπηκε ξαφνικά. Οι άλλοι ασθενείς ανακάθισαν ανήσυχα στα κρεβάτια τους, και οι ψίθυροί τους άρχισαν να σχηματίζουν μια ανατριχιαστική συμφωνία.

- - - - - - - - -

Ο Δρ. talaipwros, επικεφαλής ψυχίατρος του νοσοκομείου, κοίταζε για πέμπτη φορά εκείνο το πρωί τον φάκελο της ασθενούς που οι νοσηλευτές είχαν ονομάσει «Φάτα Μοργκάνα». Τα χέρια του έτρεμαν, μια ανεπαίσθητη προδοσία της αυτοκυριαρχίας του, την οποία όμως κατόρθωνε να συγκαλύπτει. Η γυναίκα είχε βρεθεί να περιφέρεται στην παραλία της Φρεαττύδας, μια μορφή εξαντλημένη και παραμόρφωμένη έξω από κάθε λογική, έχοντας μια ιστορία που αρνιόταν πεισματικά να ειπωθεί. Αλλά εκείνο που έτρωγε την ψυχή του Talaipwrou δεν ήταν η θλιβερή εικόνα της· ήταν τα λόγια της.

Αποσπάσματα, σαν κομμάτια από σπασμένο καθρέφτη: «Τα δόντια», «υγροί ψίθυροι», «κάτι δικό σου». Φράσεις που δεν έδεναν, αλλά παρόλα αυτά διαπερνούσαν το μυαλό του σαν καρφιά, αφήνοντας πίσω τους μια δυσβάσταχτη αίσθηση ανείπωτου τρόμου. Και το χειρότερο; Ό,τι είχε συμβεί στη σπηλιά του Πειραιά, η γυναίκα δεν μπορούσε—ή δεν ήθελε—να το εξηγήσει. Παρά τα πολλά χρόνια εμπειρίας του σε Ελλάδα και εξωτερικό, αυτή τη φορά δεν ήξερε από που να αρχίσει.
Οι μαγνητικές τομογραφίες ήταν ακόμα πιο ανησυχητικές. Ο εγκέφαλός της έδειχνε ακανόνιστη νευρική δραστηριότητα, μια παλλόμενη σκιά στον μετωπιαίο λοβό. Δεν ήταν όγκος. Ήταν κάτι άλλο. Κάτι που κινείτο στις εικόνες, σαν να ανασαίνει, σαν να παρακολουθεί.
«Τι είναι αυτό το... πράγμα;» ψιθύρισε ο Ταλαιπώρος, τα μάτια του καρφωμένα εναλλάξ στις διαφάνειες και την οθόνη. Η Δρ. Ελένη Κυριακού, νευρολόγος με χρόνια εμπειρίας, καθόταν δίπλα του, αλλά έδειχνε μια ασυνήθιστη ανησυχία.

«Μεγαλώνει,» είπε, η φωνή της χαμηλή, τεντωμένη σαν χορδή έτοιμη να σπάσει. «Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Δεν είναι όγκος, όχι όπως τους ξέρουμε. Αυτό… είναι ζωντανό. Είναι σαν να τρέφεται από τα εγκεφαλικά της κύματα.»
Ο Ταλαιπώρος γύρισε να την κοιτάξει, αλλά η Ελένη είχε καρφώσει το βλέμμα της στην τελευταία τομογραφία.
«Τρέφεται; Από τι; Ζωντανό; Τι είναι αυτά που λες;»
Η σιωπή που ακολούθησε ήταν πιο βαριά από οποιαδήποτε απάντηση. Η Ελένη κατάπιε, σαν να προσπαθούσε να πνίξει τις ίδιες της τις σκέψεις.
«Από τις σκέψεις της. Από τις αναμνήσεις της. Νομίζω ότι γι' αυτό είναι τόσο ασύνδετη με την πραγματικότητα και δεν βγάζει νόημα τίποτα από όσα λέει. Ό,τι κι αν συνέβη εκείνη τη νύχτα στη σπηλιά…» Η φωνή της κόπηκε. Το βλέμμα της καρφώθηκε στην εικόνα, στη μάζα που φαινόταν να πάλλεται σαν ένας οργανισμός που διψούσε για κάτι πέρα από τις γνώσεις αλλά και την φαντασία τους.
«Κάτι γύρισε μαζί της,» είπε τελικά, σχεδόν ψιθυριστά. «Και δεν αρκείται σ’ αυτό. Θέλει περισσότερα.»
Ο Talaipwros την κοίταζε μην μπορώντας να πει τίποτα.

Το απόγευμα, η πτέρυγα άρχισε να σείεται από μια ακαθόριστη αναταραχή. Οι ασθενείς ούρλιαζαν στον ύπνο τους, τα κορμιά τους στριφογύριζαν σπασμωδικά κάτω από τα λεπτά σεντόνια, λες και τους έπνιγαν αόρατα χέρια. Τα φώτα στο διάδρομο τρεμόπαιζαν, και με κάθε διακοπή της λάμψης, οι σκιές στους τοίχους χόρευαν παράξενα, σχηματίζοντας μορφές που έμοιαζαν σχεδόν ανθρώπινες αλλά και αφύσικα φρικτές. Μια πυκνή, αποπνικτική μυρωδιά πλημμύρισε την πτέρυγα—αλάτι, σήψη και κάτι άλλο, ακαθόριστο.

Από τα χαμηλότερα επίπεδα του νοσοκομείου, ένας ρυθμικός κρότος αντηχούσε, βαθύς και βαρύς σαν χτύπος καρδιάς.
Στο δωμάτιό της, η Φάτα ανασηκώθηκε απότομα. Το σώμα της έμοιαζε αφύσικα άκαμπτο, οι αρθρώσεις της έτριξαν σαν να ξεκλείδωναν μετά από αιώνες ακινησίας. Τα χείλη της τραβήχτηκαν σε ένα αποκρουστικό χαμόγελο, τα δόντια της στραβά, σπασμένα και κιτρινισμένα, σαν να είχαν φθαρεί από κάποιο άγνωστο στοιχείο. Και τότε μίλησε, αλλά η φωνή που ακούστηκε δεν ήταν δική της. Ήταν βαθιά, βραχνή, γεμάτη σαρδόνια ευχαρίστηση.
«Εγώ είμαι η σπηλιά,» είπε, με κάθε λέξη βαριά σαν κατάρα. «Και αυτή είναι δική μου.»

Λίγες ώρες αργότερα, η νοσοκόμα , με το διστακτικό θάρρος της συνήθειας, γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι της. Η φωνή της ήταν ήρεμη αλλά τρεμάμενη, σαν να φοβόταν ότι ο ήχος των ίδιων των λέξεών της θα ξυπνούσε κάτι ακόμα χειρότερο.
«Φάτα, είσαι ασφαλής εδώ,» είπε, με το βλέμμα της να προσπαθεί να βρει κάτι ανθρώπινο στα μάτια της ασθενούς. «Μπορείς να μου πεις τι σε βασανίζει;»
Η Φάτα γύρισε αργά το κεφάλι της, η κίνηση γεμάτη αφύσικη επιτήδευση. Ο λαιμός της έτριξε, σαν η ίδια η κίνηση να προκαλούσε πόνο. Τα μάτια της, δύο μαύρες άβυσσοι χωρίς βάθος, καρφώθηκαν στην κοπέλα.
«Ασφαλής;» ψιθύρισε, και η φωνή της ένας ξερός ψίθυρος που έγλειφε την άκρη της λογικής. «Δεν υπάρχει ασφάλεια. Μόνο πείνα. Μόνο η σπηλιά.»
Η νοσοκόμα πάγωσε. Το χέρι της, που είχε απλώσει για να αγγίξει τη Φάτα, σταμάτησε στη μέση της κίνησης, αιωρούμενο σαν να φοβόταν να ακουμπήσει το σώμα της.
«Ποια σπηλιά; Τι εννοείς; Εκείνη την μικρή κοντά στο σημείο που σε βρήκαν;» ρώτησε με δυσκολία.
Τα χείλη της Φάτα τραβήχτηκαν σε ένα φρικτό μειδίαμα. «Είναι κάτω από τα πόδια σου,» είπε, η φωνή της γεμάτη ικανοποίηση. «Περιμένει. Αναπνέει. Σύντομα θα το νιώσεις.» Η φωνή της χαμήλωσε σε έναν συνωμοτικό τόνο, σαν να μοιραζόταν ένα αναπόφευκτο μυστικό. «Όταν δεν το περιμένεις, θα συρθεί μέσα σου. Όπως σύρθηκε μέσα μου. Θες να βοηθήσεις ε; Και εγώ αυτό ήθελα.»
Η νοσοκόμα τινάχτηκε πίσω, το πρόσωπό της χλωμό, η καρδιά της ένας ξέφρενος χτύπος στο στήθος της.
«Παραληρείς» τραύλισε, προσπαθώντας να βρει τη φωνή της.
Η Φάτα γέλασε. Το γέλιο της ήταν κούφιο, ξερό, σαν άνεμος που περνά μέσα από ένα σκουριασμένο πατζούρι. «Θα δούμε,» είπε απλά.

Εκείνη την ώρα , ένας άλλος νοσοκόμος μπήκε στο δωμάτιο, κρατώντας ένα ηρεμιστικό. Η μυρωδιά τον χτύπησε αμέσως—αλάτι, σήψη και εκείνη η πνιγηρή ακαθόριστη μυρωδιά. Έπνιξε έναν βήχα και πλησίασε. Η Φάτα ήταν ξαπλωμένη, αλλά το κεφάλι της έγερνε προς τα πλάγια, τα μάτια της μισόκλειστα.
«Το ακούς;» ρώτησε με μια τραγουδιστή, χλευαστική φωνή.
Ο νοσοκόμος πάγωσε στη θέση του. «Τι να ακούσω;» κατάφερε να πει.
«Τους ψίθυρους,» απάντησε. «Τους υγρούς ψίθυρους. Είναι στους τοίχους, στους σωλήνες. Μέσα σου.»
Τα χέρια του έτρεμαν καθώς έσπρωχνε τη βελόνα στο χέρι της. Η Φάτα δεν αντέδρασε. Αντίθετα, έγειρε προς το μέρος του, η ανάσα της γεμάτη με εκείνη την αποκρουστική δυσωδία.
«Θα έρθουν για σένα σύντομα» του ψιθύρισε. «Όταν αναπνέει το σκοτάδι, ζητάνε κάτι δικό σου.»


- - - - - - - - -


Νωρίς το πρωί, η φρίκη ξύπνησε.
Ο διακόπτης της ενδοεπικοινωνίας ζωντάνεψε με έναν μεταλλικό ήχο, μια φωνή γεμάτη πανικό και αγωνία αντήχησε στους διαδρόμους.
«Κόκκινος συναγερμός στο Δωμάτιο 13! Δρ. Talaipwre, ελάτε γρήγορα!»
Ο Δρ. Talaipwros και η Δρ.Κυριακού έφτασαν ασθμαίνοντας, για να βρουν την πόρτα του δωματίου της Φάτα ανοιχτή, σαν να είχε προσκληθεί εκεί η ίδια η καταστροφή. Το φθορίζον φως πάνω από το κατώφλι τρεμόπαιζε βίαια, δημιουργώντας έναν χορό από σκιές που έμοιαζαν να κινούνται αυτοβούλως. Η δυσωδία της σήψης ήταν ασφυκτική, γεμίζοντας τον αέρα με μια αρρωστημένη αίσθηση θανάτου.

Οι τοίχοι ήταν πασαλειμμένοι με σκούρες κόκκινες κηλίδες. Όμως, αυτό δεν ήταν απλώς αίμα· ήταν κάτι πιο πηχτό, κάτι που έλαμπε παράξενα στο φως, αφήνοντας σημάδια σαν βαθιές νυχιές που φαινόταν να ανεβαίνουν από το πάτωμα μέχρι την οροφή. Ένα μοναδικό αιματοβαμμένο αποτύπωμα χεριού σημάδευε το τζάμι του παραθύρου. Τα δάχτυλα που το είχαν αφήσει ήταν αφύσικα μακριά και στραβά, μια παραμόρφωση που ανήκε μόνο σε εφιάλτες.
Στο κέντρο του δωματίου, η Φάτα ήταν κουλουριασμένη. Το σώμα της φαινόταν λάθος, παραμορφωμένο με τρόπους που έκαναν την ανθρώπινη ανατομία να φαίνεται αδύναμη και εύθραυστη. Οι αρθρώσεις της έτριζαν καθώς κινούταν ελαφρά, τα δάχτυλά της πλέον γαμψά σαν νύχια αρπακτικού. Τα μάτια της—ή ό,τι είχε απομείνει από αυτά—ήταν μαύρες άδειες τρύπες που κατάπιναν κάθε ίχνος φωτός. Το στόμα της ήταν αφύσικα ορθάνοιχτο, η σιαγόνα της ξεκούμπωτη σαν αρθρώσεις φιδιού. Από τα βάθη του λαιμού της αντηχούσε ένας ήχος που πάγωνε το αίμα: ένας υγρός, βαθύς βηχυθμός, γεμάτος με αρχέγονη πείνα.

Μια νοσοκόμα ήταν κολλημένη στον τοίχο, το πρόσωπό της αλλοιωμένο από τον τρόμο. Στα χέρια της κρατούσε σφιχτά ένα σταυρό που λίγο πριν βρισκόταν στον τοίχο του δωματίου, οι ψίθυροι των προσευχών της γίνονταν όλο και πιο σπασμωδικοί, σαν να έπνιγε τις ίδιες της τις λέξεις.
Η Φάτα στράφηκε προς το μέρος της, το κεφάλι της γύρισε απότομα, η κίνηση σπασμωδική και αφύσικη, λες και το σώμα της να υπάκουε σε εντολές ξένες προς την ίδια.
«Προσευχήθηκες;» γρύλισε, σαν να μιλούσαν πολλές φωνές μαζί, κάθε μία τους πιο σκοτεινή από την άλλη. Το χαμόγελό της ήταν ένα μακάβριο τόξο γεμάτο δόντια που δεν έμοιαζαν πια ανθρώπινα. «Δεν θα βοηθήσει. Προσπαθείς να σώσεις την ψυχή σου με προσευχές; Δεν με αφορά η ψυχή σου μωρή, ας την κρατήσει όποιος θέλει· άλλο θέλω.»
Η νοσοκόμα πάγωσε, με δάκρυα να κυλούν, καθώς ψέλλιζε προσευχές που όμως δεν μπορούσε πια να πιστέψει.

Η Φάτα τότε κινήθηκε, αλλά δεν περπάτησε. Το σώμα της γλίστρησε προς τα εμπρός, τα άκρα της σύρονταν σε μια ανατριχιαστικά ρευστή κίνηση. Μέσα σε μια στιγμή, όρμησε προς τη νοσοκόμα. Τα λιγοστά μα αιχμηρά δόντια της βυθίστηκαν στον λαιμό της γυναίκας, και ο θόρυβος της σάρκας που σκίζονταν αντήχησε στο δωμάτιο. Ένα σιντριβάνι αρτηριακού αίματος εκτοξεύτηκε στους τοίχους, βάφοντας τους με γραμμές και πιτσιλιές κόκκινου που έμοιαζαν με μακάβρια τέχνη.
Οι κραυγές της νοσοκόμας σβήστηκαν γρήγορα, πνιγμένες από το ίδιο της το αίμα. Τα δάχτυλα της Φάτα τρύπησαν το στήθος της, και με έναν ανατριχιαστικό ήχο, τα πλευρά της γυναίκας έσπασαν σαν ξύλο. Η Φάτα έσκιζε τη σάρκα και τους ιστούς με μανία.
Το προσωπικό που είχε σπεύσει στο δωμάτιο έμεινε παγωμένο στην πόρτα, ανίκανο να αντιδράσει αρχικά μπροστά στη φρίκη που ξετυλιγόταν. Ένας τραυματιοφορέας, κλονισμένος αλλά αποφασισμένος, άρπαξε έναν πυροσβεστήρα και χτύπησε με δύναμη τη Φάτα. Εκείνη γύρισε προς το μέρος του. Το πρόσωπό της μια αποκρουστική μάσκα αίματος και μασημένης σάρκας.
«Δώσε μου και εσύ κάτι δικό σου» γρύλισε, με το βλέμμα της καρφωμένο πάνω του σαν αρπακτικό που ζυγίζει τη λεία του.
Χρειάστηκε η επέμβαση πέντε τραυματιοφορέων για να τη συγκρατήσουν, αλλά όχι για πολύ. Η Φάτα ήταν ανεξέλεγκτη, η δύναμή της υπερφυσική, οι κινήσεις της πέρα από κάθε λογική αντίληψη.

- - - - - - - - - - - - - - -

Ξαφνικά, το σώμα της Φάτα τεντώθηκε βίαια, η σπονδυλική της στήλη παραμορφώθηκε με έναν ήχο που ήταν πολύ δυνατός για να είναι φυσικός. Το δέρμα της σκίστηκε κατά μήκος των χεριών και των ποδιών της, αποκαλύπτοντας γυαλιστερούς, τένοντες και από κάτω—μαύρο, υγρό ιστό, σαν άρρωστο παράσιτο που είχε ριζώσει στο σώμα της. Ένας βρυχηθμός ξέσπασε από το λαιμό της, αντηχώντας μέσα στο νοσοκομείο. Το γυάλινο διαχωριστικό έσπασε από τη δύναμη του.
Το ρεύμα κόπηκε. Τα φώτα έκτακτης ανάγκης έλουσαν το νοσοκομείο με ένα άρρωστο κόκκινο φως, ρίχνοντας παντού μια αποκρουστική απόχρωση.

Ο Talaipwros και η Ελένη κινήθηκαν γρήγορα προς την πόρτα του δωματίου, αποφεύγοντας ματωμένα σώματα και λίμνες από σπλάχνα. Έφτασαν στη σκάλα, αλλά , άγνωστο πως, η Φάτα τους περίμενε. Ή μάλλον, το πράγμα που είχε γίνει. Τα άκρα της είχαν επιμηκυνθεί, με το καθένα να συσπάται με ανυπομονησία. Το δέρμα της είχε γίνει διάφανο σε κάποια σημεία, οι φλέβες από κάτω να πάλλονται σαν τις ρίζες ενός παρασιτικού φυτού.
«Είναι δική μας», γρύλισε το πλάσμα, η φωνή του τώρα μια χορωδία πολλών ψιθύρων. «Και θα γίνετε κι εσείς.»
Όρμησε.

- - - - - - - - - - - -

Τα κύματα στην Φρεαττύδα χτυπούσαν αφύσικα, συντονισμένα με ρυθμική ακρίβεια, σαν να μετρούσαν τον χρόνο για κάτι αναπόφευκτο. Ο ήλιος μόλις που διαπερνούσε τα βαριά, γκρίζα σύννεφα, ρίχνοντας ένα χλωμό φως στην ακτή. Ο Talaipwros στεκόταν στην είσοδο της σπηλιάς. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς είχε φτάσει εκεί, μόνο ότι ξύπνησε με άμμο στα δόντια και αίμα κάτω από τα νύχια του.
Πίσω του, η πόλη ήταν σιωπηλή, αφύσικα άδεια από τη συνήθη πρωινή δραστηριότητα. Όμως ορκιζόταν ότι ένιωθε εκατοντάδες μάτια να τον παρακολουθούν.

Έκανε ένα τρεμάμενο βήμα μπροστά, με το σώμα του να κινείται σαν να το έσερναν αόρατες κλωστές. Τα δάχτυλά του άγγιξαν τα τραχιά βράχια που πλαισίωναν τη σπηλιά, κόβοντας το δέρμα. Αίμα έσταξε στο έδαφος και οι σκιές μέσα στη σπηλιά ορμούσαν πεινασμένα, γλείφοντας τις πέτρες με αόρατα στόματα.

Μέσα στη σπηλιά, τα τοιχώματα έμοιαζαν ζωντανά. Πάλλονταν, βρεγμένα με ένα γλοιώδες, μαύρο υγρό που αντανακλούσε το πιο αχνό φως του εξωτερικού κόσμου. Καθώς ο Talaipwros προχωρούσε πιο βαθιά, το έδαφος κάτω από τα πόδια του μαλάκωσε, αποκτώντας μια σαρκώδη υφή. Του ήρθε εμετός καθώς ο αέρας γινόταν βαρύτερος, γεμίζοντας τους πνεύμονές του με τη μυρωδιά της σήψης που θυμόταν από το νοσοκομείο.

Τότε τους είδε. Αρχικά την Ελένη. Το ημιθανές σώμα της, χτυπιόταν με σπασμούς πάνω στην υγρή άμμο. Τα μαλλιά της είχαν ξεριζωθεί βίαια με όλο το δέρμα μαζί, αφήνοντας το γυαλιστερό πάνω μέρος του κρανίου να φαίνεται. Η κάτω γνάθος της, έλειπε και η γλώσσα της κρεμόταν στα πλάγια.

Μετά είδε την Φάτα. Καθιστή δίπλα στο σώμα της Ελένης. Φορούσε τα μαλλιά της σαν μακάβρια περούκα, ενώ είχε ανοίξει το στόμα της διάπλατα προσπαθώντας να τοποθετήσει μέσα του την γνάθο της νευρολόγου.

Ο Talaipwros νόμιζε πως ούρλιαξε, αλλά κανένας ήχος δεν βγήκε. Ξέρασε.
Η Φάτα γύρισε το βλέμμα της προς εκείνον. Μια τρομακτική παρωδία ανθρώπινου προσώπου τον κοιτούσε. Την άκουσε να του μιλάει χωρίς να ανοιγοκλείνει το στόμα της.
«Εσύ γιατρέ; Θα μου αφήσεις κάτι δικό σου;»

[Fata_Morgana]

Πωωω ρε φίλε Ένα θα σου πω, το διάβασα χθες μόλις ξύπνησα. Ο άλλος δίπλα μου κοιμόταν και εγώ φοβόμουν να κατεβάσω το πόδι μου κάτω από το κρεββάτι, άνοιξα το φως για να κατέβω.

[Otto Weininger]

Πωωω ρε φίλε Ένα θα σου πω, το διάβασα χθες μόλις ξύπνησα. Ο άλλος δίπλα μου κοιμόταν και εγώ φοβόμουν να κατεβάσω το πόδι μου κάτω από το κρεββάτι, άνοιξα το φως για να κατέβω.

Τουλάχιστον το συμμάζεψα λίγο με τις περιγραφές γιατί το είχα παρακάνει

[Α Φ Ρ Ο Δ Ι Τ Η 3 6 5 - 24_7]

Το "Portrait Of God"
Είναι η μόνη short horror ταινία που μ' άρεσε

[sharp]

Καλά την είχα καταλάβει

[Έκτωρ Φοίνιξ]

Να σας πω την ιστορία με το νηματοθέτη που τον έφαγε ένα τρομακτικό τέρας για να τον τιμωρήσει επειδή δεν έβαζε ελληνικούς τίτλους στα νήματά του;

[ΓΑΛΗ]

Πωωω ρε φίλε Ένα θα σου πω, το διάβασα χθες μόλις ξύπνησα. Ο άλλος δίπλα μου κοιμόταν και εγώ φοβόμουν να κατεβάσω το πόδι μου κάτω από το κρεββάτι, άνοιξα το φως για να κατέβω.

Δες και την καλή πλευρά.

Το θετικό είναι ότι δεν το διάβασε ο άλλος που κοιμόταν δίπλα σου γιατί ήταν χλωμό να ξανακοιμηθεί.

[Otto Weininger]

Πωωω ρε φίλε Ένα θα σου πω, το διάβασα χθες μόλις ξύπνησα. Ο άλλος δίπλα μου κοιμόταν και εγώ φοβόμουν να κατεβάσω το πόδι μου κάτω από το κρεββάτι, άνοιξα το φως για να κατέβω.

Δες και την καλή πλευρά.

Το θετικό είναι ότι δεν το διάβασε ο άλλος που κοιμόταν δίπλα σου γιατί ήταν χλωμό να ξανακοιμηθεί.

Κάτσε, μπορεί να έχουμε και part 3, αν και το βλέπω δύσκολο να τραβήξει και άλλο το στόρυ

[ΓΑΛΗ]

Πωωω ρε φίλε Ένα θα σου πω, το διάβασα χθες μόλις ξύπνησα. Ο άλλος δίπλα μου κοιμόταν και εγώ φοβόμουν να κατεβάσω το πόδι μου κάτω από το κρεββάτι, άνοιξα το φως για να κατέβω.

Δες και την καλή πλευρά.

Το θετικό είναι ότι δεν το διάβασε ο άλλος που κοιμόταν δίπλα σου γιατί ήταν χλωμό να ξανακοιμηθεί.

Κάτσε, μπορεί να έχουμε και part 3, αν και το βλέπω δύσκολο να τραβήξει και άλλο το στόρυ

Αν παίξει βάλε και μένα μέσα ως κομπάρσα. Και προσοχή στις πολυθρόνες γιατί με τις δερμάτινες ανατομικές ειδικώς το καλοκαίρι, φρικάρω από την αρχή.