Phorum.com.gr

και τί θ΄αλλάξει στον κόσμο
το γοργό βήμα της απαντοχής,
το γλαστράκι με τον δυόσμο
που στέκεται στο παρτέρι της αυλής

αυτό,του κόσμου το πρόσωπο
δεν είχα δεί απο κοντά,
μόνο της Εκκλησιάς το πρόσφορο
τη νύχτα τούτη της δροσιάς

μείναμε ,έρημοι και μελαγχολικοί
μες στα σκοτάδια περπατάμε,
με βήμα μεγάλο και τραχύ
και σαν επαίτες πάλι ζητάμε

την αγάπη τ΄Ουρανού

Ετερώνυμες κουβέντες
χτίζουν ένα κόσμο χαοτικό,
που μένει πάντα γκρεμισμένος.

Σώματα τεμαχισμένα,
τρέχουν κάτω από ουρλιαχτά
αδέσποτων σκύλων,
που αποφεύγουν
τα μεθυσμένα βήματα του πλήθους.

Πληγές χαμογελάνε,
φανερώνοντας
τις τεχνικές οδοντοστοιχίες,
να μασάνε
την ωριμότητα με δυσκολία.

Λ.Κερεντζής

Είχε τεράστια μπούτια
και ένα πολύ ωραίο γέλιο
γελούσε με κάθε τι
και οι κουρτίνες ήταν κίτρινες
κι εγώ τελείωσα
τραβήχτηκα
κι κείνη πριν πάει στο μπάνιο
έπιασε ένα κουρέλι κάτω από το κρεβάτι
και μου το'δωσε.
ήταν σκληρό
ήταν κοκαλωμένο από το σπέρμα
άλλων ανδρών.
σκουπίστηκα με το σεντόνι.

όταν βγήκε απ'το μπάνιο
έσκυψε
και είδα ολάκερο τον κώλο της
σαν έβαζε να παίξει
Μότσαρτ.

Τσαρλς Μπουκόβσκι

There’s a path through the fog where we meet
Where we wait and wait
Drilled a hole through the wall just to fit
And to wait and wait.
Just to wait and wait and call
With a newborn voice for all

There’s a lie we all try to complete
By just laying there
Through the wires and into the heap
Where we lie awake
Where we lie awake and fall
With a newborn face for all

Lovely sights of scribbled lines
That fill my eyes
Happy ways to find we all belong

Wishes spent and stories told
to help me through
To get me through this lonely night

While I wait and wait and fall.
There’s a path through the fog pretty steep
Where we wait and wait
Hold the line, mind the gap, count the sheep
And just wait and wait
For the symmetry to hold
While our-newborn-selves run cold

κι η ανεμότρατα κυλάει
στα βαθιά γαλάζια νερά του παραδείσου
μεσα απο συμπληγάδες αυλακώνει
και κοιτάει τις μέρες
που πέρασα μαζί σου

στάχυα ήτανε και θέρος
βαρύ
κι η σαιτιά τ΄ομολογεί

Ενας ειναι ο ποιητης.

όλα στα μηδέν,
κι οι χάρτες και οι τυμβωρύχοι,
τα κόκκινα μου έδειξαν όλα τα κοντέρ
σιμα μου εκεί στην πηγή δίπλα στη λήθη

μηδέν,
κι ο Ήλιος δεν καίει σήμερα
ακούς αλλού τα λόγια τα εφήμερα
οι πλαγιές σωπαίνουν στο πέρασμά σου
φορούν και πάλι την κολόνια τη δικιά σου

μηδέν εις το πηλίκον
οι μετοχές ανέβηκαν και πάλι
εσένα έχω στου νού το προσκεφάλι
κι όλο μου λές πως σε καλεί το καθήκον

μηδέν

έργα νοητά,
ματώνουν τα χέρια
στις τύψεις του κορμιού
κλαίς με αναφιλητά κάτ΄
απ΄τ΄αστέρια

το φεγγάρι ,χλωμιάζει,πανσέληνος
τι θλίψη στην ψυχή μου βγάζει
είναι τώρα πια ,ορατός ο κίνδυνος
κι η καρδιά μου σα παιδί μικρο τρομάζει

έργον η ζωή,
οι συνοριοφύλακες της νοσταλγίας
κατω απ΄τα σύννεφα κρύβονται
κι εσύ στην άμμο όλο το βράδυ
που μου μίλαγες
με αγάπη που δεν είχες
αγάπη δοξασμένη στα σεντόνια που τρίβονται
στους αιώνες και στην ειμαρμένη

goodnight my sweet
lie down and sleep
just close your eyes and dream
about a wondrous place

your toys away
oh don't you sway
oh don't you weep my love
be calm, be swift and pray

the time is now
the place is here
this place won't hols us down
we're high above their fears

the time is now
the beast is near
this place will fade to dust
we few,
we're set,
we're clear

https://audiomack.com/my8hn9gjsk/song/18975323

Με της ανατολής την πρώτη συλλαβή
στην πόρτα σου μπροστά
μια φτερωτή ψυχή

Σπασμένο το φτερό, ζωσμένη θάνατο
κι οι μοίρες να κοιτούν
βουβές να σε κοιτούν

Της δένεις το φτερό
Της στρώνεις δίπλα σου
Στη ζέστη της φωτιάς
γριά μου, της μιλάς

Μην είσαι η κόρη μου;
Η μόνη κόρη μου
Που σε βύζαινα
μέλι το χάραμα

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: ↑

01 Ιούλ 2022, 11:11

Με της ανατολής την πρώτη συλλαβή
στην πόρτα σου μπροστά
μια φτερωτή ψυχή

Σπασμένο το φτερό, ζωσμένη θάνατο
κι οι μοίρες να κοιτούν
βουβές να σε κοιτούν

Της δένεις το φτερό
Της στρώνεις δίπλα σου
Στη ζέστη της φωτιάς
γριά μου, της μιλάς

Μην είσαι η κόρη μου;
Η μόνη κόρη μου
Που σε βύζαινα
μέλι το χάραμα

Ωραίο Πορφύριε,μπράβο

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: ↑

01 Ιούλ 2022, 11:11

Με της ανατολής την πρώτη συλλαβή
στην πόρτα σου μπροστά
μια φτερωτή ψυχή

Σπασμένο το φτερό, ζωσμένη θάνατο
κι οι μοίρες να κοιτούν
βουβές να σε κοιτούν

Της δένεις το φτερό
Της στρώνεις δίπλα σου
Στη ζέστη της φωτιάς
γριά μου, της μιλάς

Μην είσαι η κόρη μου;
Η μόνη κόρη μου
Που σε βύζαινα
μέλι το χάραμα

Θέλεις να σου το κάνω underground rock/punk;

Μοναδική προϋπόθεση είναι να τραγουδήσει ο Χελετζές.

stavmanr έγραψε: ↑

01 Ιούλ 2022, 19:00

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: ↑

01 Ιούλ 2022, 11:11

Με της ανατολής την πρώτη συλλαβή
στην πόρτα σου μπροστά
μια φτερωτή ψυχή

Σπασμένο το φτερό, ζωσμένη θάνατο
κι οι μοίρες να κοιτούν
βουβές να σε κοιτούν

Της δένεις το φτερό
Της στρώνεις δίπλα σου
Στη ζέστη της φωτιάς
γριά μου, της μιλάς

Μην είσαι η κόρη μου;
Η μόνη κόρη μου
Που σε βύζαινα
μέλι το χάραμα

Θέλεις να σου το κάνω underground rock/punk;

Μοναδική προϋπόθεση είναι να τραγουδήσει ο Χελετζές.

Αν μπορέσεις να τον βάλεις να τραγπυδήσει δικό σου.

κι όλο θέλω να σε δώ,
θέλω να σου μιλήσω
να σου πω πως σ΄αγαπώ
κι ύστερα τον κόσμο αυτό ν΄αφήσω

να σου ορκιστώ πως πάντοτε
θά μαστε μαζί,
και τώρα και στην αιώνια ζωή
στο λαιμό θα σ΄εχω φυλαχτό
θα σε λατρεύω σαν Θεό

μοιάζεις με τα λευκα τα κρίνα
που φτιάχνουν οι Θεοί στους αγρούς
μυρίζεις όπως εκείνα
και θυμίζεις όσα δε βάζει ο νούς

Σώμα εγκατάλειψης

Είμαι αυτό το σώμα της εγκατάλειψης …
που η ψυχή του δεν κοιμάται…
όπως και η δική σου…
δεν κοιμάται…
γιατί η ψυχή δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια…
…πάντα βλέπει…
Εκεί, όμως, παίζουμε σε διαφορετικό επίπεδο…

Αλλά εγώ θέλω και το σώμα σου!

Τη γήινη πινελιά της κατάληξης της ψυχής σου

M.E.Γεωργόπουλος