Phorum.com.gr

ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ έγραψε: ↑

18 Νοέμ 2018, 22:42

ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ,
ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸν δ᾽ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.

Με την ασπίδα1 μου κάποιος Σάιος2, το ξέρω, αγάλλεται.
Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο,
όμως δεν το ᾽θελα· έσωσα τη ζωή μου.
Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή·
θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη.

________________________________________
1 Για τον αρχαίο η ασπίδα, δεν ήταν απλώς ένα από τα όπλα του μαχητή, ήταν το όπλο κατ᾽ εξοχήν και είχε αξία εμβλήματος, ήταν δηλ. κάτι ανάλογο με τη σημερινή σημαία, μόνο που εκεί η ευθύνη εξατομικευόταν. Θυμίζουμε κάποια στοιχεία: η Σπαρτιάτισσα προέπεμπε τον γιο της στη μάχη με το λακωνικότατο «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» (ή την ασπίδα ή πάνω στην ασπίδα)· ο ρίψασπις ζούσε μέσα στην καταισχύνη· ασπίδες αφιερώνονταν στους θεούς έπειτα από επιτυχίες· τέλος, ακόμη και πεζοί συγγραφείς, αντί να γράψουν λ.χ. πεντακισχίλιοι ὁπλῖται, γράφουν ἀσπίς πεντακισχιλίη.

2 Σάιοι: θρακικός λαός.

http://www.greek-language.gr/digitalRes ... text_id=50

and then you came with those red mournful lips
and with you came all of the world's tears
and all the sorrows of her laboring ships
and all the burdens of her myriad years

-The sorrow of love, Yeats

Σαν να 'ταν χθες θυμάμαι που σ'είδα πρώτη φορά
τον άνεμο που εχτύπαε τα κατάξανθα μαλλιά σου
και εκείνη την ατέλειωτη, πρωτόγνωρη χαρά
που μου 'δωσες όταν μου απηύθυνες τη μιλιά σου.

Το βλέμμα σου -όχι σαν χθες- σαν τώρα το θυμάμαι
ονειροπόλο αγνάντευε την άδεια παραλία
και όταν καμιά φορά καθώς χαράζει αποκοιμάμαι
στοιχειώνει με η εικόνα σου σαν μια όμορφη οπτασία.

Πόσο καταριέμαι όταν εκείνη ξεθωριάζει
κάθε που σ'ονειρεύομαι και απότομα ξυπνώ...
Μα όταν κοντάει στη μέθη μου ο ύπνος να με πιάσει
ξέρω καλά πως πάλι στα όνειρά μου θα σε δω.

Γιατί η ζωή δεν το 'θελε να είμαστε κοντά
-στα ονείρατα μονάχα να σε βλέπω μ'αναγκάζει
και να ελπίζω να βρεθείς στο διάβα μου μπροστά
το ολόγλυκό σου βλέμμα χαρωπό να με κοιτάζει.

Τι θα 'κανα; Δεν ξέρω. Ποτέ μου δεν θα μάθω.
Και δεν έχω κουράγιο πια για να παραπονιέμαι.
Το δώρο τ'ωραιότερο μου δόθηκε να πάρω
το πήρε η ειμαρμένη, το 'χω σαν αποκοιμιέμαι.

Πού να 'σαι πια; Με σκέφτεσαι; Με νοιάζεσαι και εσύ;
Σε πιάνεις μοναχή σου τις στιγμές μας να θυμάσαι;
Ό,τι και αν κάνεις μια μοναχά έχω ευχή:
να είσαι πάντοτε πανευτυχής όπου και να 'σαι.

Πανευτυχής, όπως ήμουν και εγώ μαζί σου.

Καληνύχτα


http://thoruvoikaistixoi.blogspot.com/2 ... -post.html
Από κάποιον Γιώργο Μαλανδράκη

“Στροφή επ αριστερά,όλα είναι σκατά.
Στροφή επί δεξιά,όλα είναι σκατά.
Συγκλισις έν,ούτε μη ούτε δεν.
Τάσεις και κάμψεις των χειρών
προς όλας τας διευθύνσεις.
Ανω-πλαγίως-εμπρός-κάτω
τα του γάτου στον σκύλο
τα του σκύλου στον γάτο”

“Then out spake brave Horatius,
The Captain of the Gate:
To every man upon this earth
Death cometh soon or late.
And how can man die better
Than facing fearful odds,
For the ashes of his fathers,
And the temples of his gods”
― Thomas Babington Macaulay, Lays of Ancient Rome

panos291 έγραψε: ↑

23 Δεκ 2018, 00:51

“Then out spake brave Horatius,
The Captain of the Gate:
To every man upon this earth
Death cometh soon or late.
And how can man die better
Than facing fearful odds,
For the ashes of his fathers,
And the temples of his gods”
― Thomas Babington Macaulay, Lays of Ancient Rome

δεν ξερω κατα ποσο σύμπτωση αλλα το κοιταζα τις προάλλες. ρίγος.

ωραία ιδέα, θα σας ζαλίσω

Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα:
«πάει να σπάσει το κεφάλι μου, σβήνει η καρδιά μου,
Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω».

Θα ζήσεις, καλή μου, θα ζήσεις,
Η ανάμνησή μου σαν μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο.
Θα ζήσεις, αδελφή με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ’να χρόνο
τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.

Ο θάνατος
Ενας νεκρός που τραμπαλίζεται στην άκρη του σκοινιού
σε τούτον ῾δω το θάνατο δεν αντέχει η καρδιά μου.
Μα να ῾σαι σίγουρη, πολυαγαπημένη μου,
αν το μαύρο και μαλλιαρό χέρι ενός φουκαρά ατσίγγανου
περάσει στο λαιμό μου τη θηλειά
άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια του Ναζίμ να δουν το φόβο.
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου και σένα.
Και δε θα πάρω μαζί μου κάτου από το χώμα
παρά μόνο την πίκρα ενός ατέλειωτου τραγουδιού.

Γυναίκα μου
Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά
Μέλισσά μου με τα μάτια πιο γλυκά απ' το μέλι
Τί κάθησα και σου 'γραψα πως ζήτησαν το θάνατό μου.

Η δίκη μόλις άρχισε
Δεν κόβουν δα και στα καλά καθούμενα έτσι το κεφάλι
όπως ένα γογγύλι.
Έλα, έλα, μη μου σκας
Αυτά είναι μακρινά ενδεχόμενα.
Αν έχεις τίποτα λεφτά
Αγόρασέ μου ένα μάλλινο σώβρακο
Μου μένει ακόμα κείνη η ισχιαλγία στο πόδι

Και μην ξεχνάς πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
Δεν πρέπει να ’χει μαύρες έγνοιες.

Ναζίμ Χικμέτ
απόδοση: Γιάννης Ρίτσος

Τότε η γυναίκα με τ'αβρά χείλη, τα φραουλένια,
σαν φίδι απά' σε κάρβουνα αναφτά στριφογυρνώντας,
και μέσα στο στηθόδεσμο τα στήθια της ζουλώντας,
άφηνε τέτοια να κυλούν λόγια μοσχομελένια:
" Έχω τα χείλη μου υγρά, και ξέρω τρόπους, κάτι
που σβήνει θύμησε παλιές μες στο βαθύ κρεβάτι.
Στεγνώνω όλα τα δάκρυα στα ορθά μου στήθια πάνω
και να γελούνε σαν παιδιά τους γέρους εγώ κάνω.
Κι έχω γι'αυτόν που θα με δει ολόγυμνη, τη χάρη
να γίνουνε ήλιος κι ουρανός κι αστέρια και φεγγάρι!
Και τόση, αγαπητέ σοφέ, γλύκα και τέχνη βάζω,
άντρα στα βελουδένια μου μπράτσα σαν αγκαλιάζω
ή σαν μου δίνουν δαγκωνιές στα στήθη μου τα ωραία,
που ντροπαλή κι αδιάντροπη, αδύναμη ή γενναία,
πάνω σ'αυτά τα στρώματα, τα ποθοπλανταγμένα,
θα'κανα να κολάζονται κι οι Άγγελοι για μένα!"

Και το μεδούλι ως βύζαξε όλο απ'τα κόκκαλά μου,
και λαγνεμένος έστρεψα σ'εκείνην τη ματιά μου,
έσκυψα του έρωτα φιλί για να της δώσω, όταν
είδα ένα ον σιχαμερό, όλο πύον, που αναδευόταν!
Έκλεισα τα δυό μάτια μου από τη σιχασιά μου,
μα όταν τα ξανάνοιξα μέσα στο φως, σιμά μου,
αντί για κείνο το τρανό νευρόσπαστο που σειόταν
και λες πως αίμα μέσα του πολύ προμηθευόταν,
κάτι ρημάδια σκελετού τρέμανε τιποτένια,
που τρίζανε στριγκά καθώς ανεμοδούρα, μόνα,
ή σαν ταμπέλα κρεμαστή σε βέργα σιδερένια
που την κουνούν οι αγέρηδες τις νύχτες του χειμώνα.

-τα άνθη του παντοπωλειου, Αυγουστίνος χέλλης

χέλλης;

Πάνας έγραψε: ↑

28 Δεκ 2018, 00:49

χέλλης;

Πού χάθηκες εσυ :pantofla:

Μεταφορέας ελίκων απατσι, ευπειθως αναφερω