Phorum.com.gr

-----------------------------------------------------------------------------
Μιλάς σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν.
Ίσως να λείπουν τα αυτιά που θα σε άκουγαν.
Ήχοι όμως δεν φτάνουν στα αυτιά μου...
Κάτι απρόσμενο συλλαμβάνει η αφεντιά μου:
Αναστεναγμοί που προκαλούν γέλιο..
Μιλάς σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν.
Ίσως, καλύτερα να τόνιζες τις λέξεις
-----------------------------------------------------------------------------
Ο σοβάς ήταν κάποτε ροζ..
Ανέμελος και ανόθευτος σκορπούσε με τις ριπές του ανέμου
Όμως ανθρώπους βρήκε να γελούν με το ''ανάποδο'' χρώμα του
-Σκόνη γεμάτη είναι η έρημος
-Το χρώμα της είναι και ευχάριστο, καθρέφτης της γης
-Αλλιώς αν ήσουν, μια εύπλαστη ευλογία θα γινόσουν

Ο σοβάς γίνηκε άσπρος από μια ντροπή που δεν διανοήθηκε
Από μια ντροπή ανθρώπινη...

-Μα ροζ σοβάς;
----------------------------------------------------------------------------
Σε ένα μπουντρούμι δυο τρόφιμοι υπάρχουν.
-Θέλω να σπάσω την σιδερένια πόρτα
-Μπορείς;
-Αυτή η πόρτα στέκεται εμπόδιο στην ευτυχία μου
-Μα εργαλεία σιμά δεν βλέπω..
-Εάν μαζί την χτυπήσουμε τότε το φως θα δούμε
-Είναι αργά για αναζητήσεις,
τεσσερις τοίχοι και μια κουβέρτα αρκούν για να ζήσεις..
Αυτή η πόρτα την γροθιά σου περιμένει για να ανοίξει
-Ένα χτύπημα από πέτσινο χέρι
μονάχα πόνο, αίμα και οργή θα φέρει..

Σε ένα μπουντρούμι δυο τρόφιμοι υπάρχουν. Ένας λοστός τους λείπει, Αυτόν ψάχνουν..

Ωδή στον Κατσιφάρα
ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΕΚΛΕΒΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ
ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ

δικό μου.

Η Αλέκα Παπαρήγα έχει το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο απ’ όλους
Επιστρατεύει κνίτες και Κ.Κ. ψηφοφόρους
Με πρόσχημα την ιεράν ταξικήν πάλην
Θα πρέπει να επανασυνθέσουνε το πτώμα του Στάλιν
Οι κνίτες μ’ αλχημείες διαλεκτικού μυστικισμού
Κάνουν τη σωρό να φαίνεται προσφάτου ενταφιασμού
Η Αλέκα χώνει τον πούτσο της στο μεγάλο αρχηγό
Κι ακόμα κι εγώ ηδονίζομαι στο θέαμα αυτό

Και το φεγγάρι με συντροφεύει
Και το ποτάμι βαθύ

Μαύρη η σκιά μου τρελά χορεύει
Στο όνειρο του θεριστή

Λυγμός πνιχτός χωρίς νου ή γνώση
Τα δακτυλά μου κινεί

Ποντικομάνα πάτα οπού πατάω
Και το ποτάμι βαθύ

Χλωμο το προσωπο σου πλανευτρα νυχτα,
δευτερη φυση σου η σαγηνη

που παρασερνεις τους σκοτισμενους
στην σκια φεγγαριων χαμενων

ονειρων που μενει να παρουν μορφη
τελματων ατερματιστων

Μην εισαι και εσυ πλανεμενη
ω αναστρη οπτασια?

Μην το θυμα κι ο θυτης ταυτιζονται?

Ακομα κι εσυ, μοιραια αντιθεση,
δακρυζεις στης απουσιας την οψη

Ακομα κι εσυ καρδια ανθρωπινη
αποζητας ενα χαδι

ενα φιλι στο μετωπο, ενα σημαδι
πως καποια μερα θα βρεις το αγνωστο

την παλλομενη νοτα που προς το ιχνος σε παει
ιχνος φωτος, αχτιδες του αυριο

Μα ειναι μουσικη τραγικη, σκεψη ανθρωπινη

Η εικονα σου ειναι θαμπη
Της λειπει ενας ηλιος να την φωτισει

Της λειπει το λιοπυρι, η ακαματη καψα
Η γηινη αισθηση μιας σταλας ιδρωτα που κυλαει..

Ακομα κι εσυ παν-σοφη νυχτα, μεσ΄τη τραγικοτητα σου
δεν μπορεσες να εννοησεις της απουσιας την αξια

Ακομα κι εσυ πνοη δροσιας, βυθισμενη στις σκεψεις
ψευδως λυγιζεις μπρος στης Αναγκης την ελξη

Γιατι στο τελος, και αυτο συγκρατησε,
Ο ηλιος ανατελλει

Και ο χρονος κυλαει υπερ σου

.

Νήμα γιά Ποίηση χωρίς τόν Αρχηγό είναι σά νά μήν υπάρχει.....

Μεταφέρω από τό νήμα ..... Καβάφης.....το Ποίημα τών Ποιημάτων.....

Άβαταρ μέλουςΣΚΕΠΤΙΚΟΣ
Δημοσιεύσεις: 2957
Εγγραφή: 12 Μάιος 2018, 23:44
Phorum.gr user: ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ
Επικοινωνία: Επικοινωνία ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ
Α : ΚΑΒΑΦΗΣ : Το Ποιημα των Ποιηματων...
Δημοσίευση από ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ » 01 Ιουν 2018, 01:04

Νομιζω οτι ειναι οι 7 τελευταιοι στιχοι
του ποιηματος " Η Σατραπεία " ....


...αλλα ζητει η ψυχή σου , για αλλα κλαίει...

τον Επαινο του Δήμου και των Σοφιστων...

τα δυσκολα και τα άνεκτίμητα Εύγε ...

την Αγορά το Θέατρο και τους Στεφάνους ...

Αυτά που θα τα βρεις στη Σατραπεία...

αυτά που να στα δώσει ο Άρταξέρξης...

και τι ζωη χωρις αυτα θα καμεις..........

Αν ειναι αληθινό οτι " Ολα είναι Πολιτική "....

Αν σκεφτουμε οτι Πολιτικη Σκεψη απο το συνολο
μιας κοινωνίας υπήρξε μονο την Κλασσική περιοδο...
Αν αναλογιστουμε οτι Δημοκρατια
υπήρξε μονο στην Κλασσική εποχη της ανθρωπότητος...

Τοτε μαλλον αυτοι οι στιχοι ειναι οτι σημαντικοτερο
εχει γραφτει ποτε σαν Ποιηση ......... μακράν αλλων.....


Bazoomba.....κριτική.....Χλωμό πρόσωπο.....

.

ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ έγραψε: ↑

20 Απρ 2020, 20:12

.

Ντρεπομαι ,η αληθεια ειναι , που πεταξα τον σωρο τον λεξεων σε τουτο το νημα αλλα θελω να υπαρχουν καποια γραπτα καταγεγραμμενα για να τα δουλευω. Να θυμαμαι τους συνειρμους που εκανα.

Σε καμια περιπτωση δεν αξιωνω να ονομαστει το παραπανω ποιηση, δεν γνωριζω εξαλλου να γραφω ποιηση αλλα ειναι στιγμες που θες να εκφραστεις και δεν βρισκεις συνομιλητες, ισως γιατι δεν υπαρχουν...

Υγ
Εννοειται πως στο τραγουδι ησουν απολαυστικος

Bazoomba έγραψε: ↑

20 Απρ 2020, 21:00

ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ έγραψε: ↑

20 Απρ 2020, 20:12

.

Ντρεπομαι ,η αληθεια ειναι , που πεταξα τον σωρο τον λεξεων σε τουτο το νημα αλλα θελω να υπαρχουν καποια γραπτα καταγεγραμμενα για να τα δουλευω. Να θυμαμαι τους συνειρμους που εκανα.

Σε καμια περιπτωση δεν αξιωνω να ονομαστει το παραπανω ποιηση, δεν γνωριζω εξαλλου να γραφω ποιηση αλλα ειναι στιγμες που θες να εκφραστεις και δεν βρισκεις συνομιλητες, ισως γιατι δεν υπαρχουν...

Υγ
Εννοειται πως στο τραγουδι ησουν απολαυστικος

.
.
Ρέ μαλάκα κριτική στούς 7 στίχους τού Καβάφη εννοώ..... ......

.

Ο Σαλπιγκτής

Στερνός απ” όλους δούπησε κι ο σαλπιγκτής στο χώμα.
Της σάλπιγγάς του ο αντίλαλος δεν είχε σβήσει ακόμα.
Της Μικρασίας ξετρέχοντας τα πλάτη πέρα ως πέρα
πότε αντηχούσε σαν λυγμός και πότε σαν φοβέρα.
Άθαφτος λιώνει ο σαλπιγκτής μεσ' τις βροχές.
Παρέκει η σκουριασμένη σάλπιγγα πιστά του παραστέκει.
Με του χιονιού το σάβανο τους σκέπασε ο χειμώνας
κι ήταν βαρύς σαν κόλαση, μεγάλος σαν αιώνας.
Μα τι κι αν ήρθε η άνοιξη; Μέσα στο νέο χορτάρι
δε φαίνεται ούτε σάλπιγγα, ούτε σκεβρό κουφάρι.
Μόνο από νύχτα σε νυχτιά βγαίνει το φάντασμά του
και ψάχνει στα χαμόκλαδα να βρεί τη σάλπιγγά του.
Μην αποκάμεις, Σαλπιγκτή και μη λιγοπιστήσεις!
Χιλιάδες νύχτες θα διαβούν, νύχτες σιγής και φρίκης.
Μα θα 'ρθει, θά 'ρθει ένα πρωί που εσύ θα τους χτυπήσεις
με την παλιά σου σάλπιγγα τους νέους σκοπούς της Νίκης!

Γεώργιος Αθάνας ( Γεώργιος Αθανασιάδης - Νόβας )
https://el.wikipedia.org/wiki/Γεώργιος_ ... ης_-_Νόβας

Ο Μιχαήλ Περδικάρης περιγράφει μία ηρωίδα του, μοναχή, που είχε καλέσει το γιατρό δήθεν για να την εξετάσει:

μὲ ἓν σινδόνι ἦτον λευκὸν ἡμισκεπὴς
εἰς τὴν κοιλίαν ἕως! τὰ στήθη ἀσκεπὴς
τὶ γαλακτώδη στήθη! Ὢ πόσον παχουλά![ ]
Κι’εἰς ταῦτα δύω βυζάκια ἐξεῖχαν δροσερὰ,
Τὶ νόστιμα βυζάκια! Ὡς μῆλα τρυφερά!
Καὶ εἶχε τὸ καθένα κατὰ τὴν κορυφὴν
Ἕν ῥόδον ἀνοιγμένον κατ’εἶδος καὶ μορφήν

Μιχαήλ Περδικάρης, ο νεο-οθωμανός «εκσυγχρονιστής»
https://ardin-rixi.gr/archives/205083

Μιχαήλ Περδικάρης (Κοζάνη, 1766 - Μοναστήρι, 1828)
https://el.wikipedia.org/wiki/Μιχαήλ_Περδικάρης

Αλέξανδρος Καραμανλάκης (1888 – 1912): Το πρώτο θύμα της Ελληνικής αεροπλοΐας.
https://www.istorikathemata.com/2020/10/1888-1912.html
του Ιωάννη Μιχαήλ


Η Δόξα στεφανώνει τον «Αετάνθρωπο» Αλέξανδρο Καραμανλάκη. Οι θεοί Απόλλωνας και Ποσειδώνας συμμετέχουν στο πανελλήνιο πένθος. Λιθογραφία που φυλάσσεται στο Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο Αθηνών.

Η Λαϊκή Μούσα μέσα από τις γραφίδες των Ζαχαρία Παπαντωνίου, Φωκίωνα Πανά, Εμμανούηλ Γουβέλη και Ανδρέα Νικολάρα ύμνησε αυτόν τον πρόωρα χαμένο απολλώνιο εκφραστή της Αεροπορικής Ιδέας. Συγκεκριμένα, ο Ιωάννης Πολέμης αναδεικνύοντας το ρόλο και τη «συνέργεια» των τριών θεμελιωδών στοιχείων (γη – νερό – αιθέρας) στην πλοκή της ζωής και του θανάτου του Αλέξανδρου Καραμανλάκη, έγραψε τους ακόλουθους επιγραμματικούς στίχους:

«Σ’ έπερνε πάνω ο ουρανός, μα η γη που σ’ αγαπούσε
και κάθε τόσο σ’ έχανε μα πάντα σε ποθούσε,
απ’ τη σκληρή τη θάλασσα εζήτησε βοήθεια, κι έτσι της είπε:
– Πάρε τον μεσ’ τα πλατειά σου στήθια,
κόψε του τα γοργά φτερά που με λαχτάρα ανοίγει,
και δοσ’ μου τον αφτέρουγο να μη μου ξαναφύγει».

Louise Glück - Νόμπελ Λογοτεχνίας 2020
.
.
Με σύστησα, εν τέλει
Στη γυναίκα σου, σα μια
Θεά, στο ίδιο της το σπίτι, στην
Ιθάκη, σα μια φωνή
Χωρίς το σώμα: άφησʼ εκείνη
Το υφαντό, γύρισε το κεφάλι
Πρώτα δεξιά, ύστερʼ αριστερά
Αν και δεν είχʼ ελπίδα φυσικά
Να αποδώσει τη φωνή σε κάποια
Υπαρκτή πηγή: Εγώ αμφιβάλλω
Αν γυρίσει πια στον αργαλειό της
Με όσα ξέρει τώρα. Όταν
Την δεις ξανά, πες της πως
Έτσι αποχαιρετάει μια Θεά:

Αν στο μυαλό της είμαι δια παντός
Είμαι και στη ζωή σου δια παντός.
.
.
( Η Θλίψη της Κίρκης - από τη συλλογή «The Wild Iris» 1992)
-μτφρ: επίμετρο: Σοφία Γιοβάνογλου
.
Πηγή:http://www.poiein.gr

Ο ποιητής που θυσιάστηκε στην Πίνδο
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
https://www.antibaro.gr/article/28443




Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σαραντάρης θυσιάστηκε στην Πίνδο, σε ηλικία 33 ετών. Πρόλαβε πάντως να κάνει τομή στην ποίηση και στον φιλοσοφικό στοχασμό του τόπου μας. Ασθενικός, καχεκτικός, μύωπας, πτυχιούχος Νομικής στην Ιταλία κρίθηκε ότι έπρεπε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή και όχι να βοηθήσει στις ανακρίσεις αιχμαλώτων και στη συγκέντρωση στοιχείων από τους Ιταλούς…

Ο Ανδρέας Καραντώνης γράφει ότι τον συνάντησε ο Σαραντάρης τον Σεπτέμβριο του 1940 και του είπε «φεύγω, πάω φαντάρος», με πρόσωπο ήρεμο, χαμογελαστό και ολότελα σχεδόν αποπνευματωμένο. Ο Καραντώνης μελαγχολεί στη σκέψη ότι δεν θα τα βγάλει πέρα στην τραχύτητα της εμπόλεμης ζώνης και προσθέτει: «Κι όμως ακολούθησε καρτερικά τη μοίρα του, με τη συναίσθηση ότι δίνει και αυτός, όπως όλοι οι άλλοι, το “παρών” του στο κάλεσμα της Πατρίδας».

Ο Θεμιστοκλής Πολιτάρχης διηγείται στην ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα ότι στο μέτωπο και στον 3ο λόχο συνάντησε τον Σαραντάρη και μαζί προέλασαν στην Κλεισούρα και στην Τρεμπεσίνα. Κοντά στο χωριό Κιλαρίτσι είδε τον Σαραντάρη εξαντλημένο, χλωμό και αδύναμο. Γονάτισε για να του μιλήσει. Ο ποιητής του είπε: «Έχεις κάτι να μου δώσεις να φάω;». Είχε ένα κομμάτι ξερή κουραμάνα. Του το έδωσε. Ύστερα ο Σαραντάρης έβγαλε από την τσέπη του χαρτιά. Του τα έδειξε. Το ένα ήταν ιατρική γνωμάτευση, που τον έστελνε στο νοσοκομείο, στα Γιάννενα. Το άλλο ένα ποίημα που άρχιζε: «Εγώ που οδοιπόρησα με τους ποιμένες της Πρεμετής…». Του το χάρισε. Εκείνος τόχασε, όμως θυμόταν τον πρώτο στίχο…

Ένας άλλος συστρατιώτης του Σαραντάρη, ο Γιώργος Πολιτάρχης, θυμάται και λέγει στην Καράγιωργα ότι στο μέτωπο και σε ένα γείσωμα συνάντησε τον Σαραντάρη. Ήταν εξουθενωμένος. «Έχασα τα γυαλιά μου Γιώργη. Δεν βλέπω τίποτε, τίποτε…». Τον σήκωσε όρθιο, τον κράτησε, τον οδήγησε στο αντίσκηνό του, τούδωσε την κουβέρτα του και κάτι σύκα και ψωμί που τούχαν δώσει. Έφαγε και τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξημέρωσε του είπε να φύγει και να τον αφήσει εκεί. Ο Πολιτάρχης δεν τον άκουσε. Όταν περνούσε από το μέρος εκείνο μια φάλαγγα τον παρέδωσε στον ανθυπολοχαγό…

Ο Ελύτης όταν έμαθε τον θάνατο του Σαραντάρη σχολίασε πως ήταν «η μόνη και η πιο άδικη απώλεια πνευματικού ανθρώπου» και κατάγγειλε το επιστρατευτικό σύστημα για δολοφονία: «Κράτησε στα Γραφεία και τις Επιμελητείες όλα τα χοντρόπετσα θηρία των αθηναϊκών ζαχαροπλαστείων και ξαπόστειλε στην πρώτη γραμμή το πιο αγνό και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Έναν εύθραυστο διανοούμενο, που μόλις στεκότανε στα πόδια του, που όμως είχε προφτάσει να κάνει τις πιο πρωτότυπες και γεμάτες από αγάπη σκέψεις για την Ελλάδα και το μέλλον της. Ήταν σχεδόν μια δολοφονία… Στο μέτωπο απόμεινε σαν το κατατρεγμένο πουλί μέσα στην παγωνιά. Χωρίς να βαρυγκομήσει… Περήφανος, μ’ ένα σώμα ελάχιστο και μια μεγάλη ψυχή… Έτσι πέθανε ένας Έλληνας ποιητής, όταν οι συνάδελφοί του στη Δύση βλαστημούσανε το Θεό κι εμπιστεύονταν στη μαριχουάνα».-