Μέρες και βράδυα ποίησης

[Νατάσα]

Natasha ποια ειναι η γνωμη σου για τον hellegennes ως ποιητη;

Θέλω να δω σοβαρά του ποιήματα, γιατί αυτά που έτυχε να διαβάσω είναι χαζοπλακίτσες. Μπορεί να γράφει όμως ωραία, δεν ξέρω. Έχεις κανένα δείγμα του; (κανονικό, όχι βλακείες)

Είχα πολλά στο παλιό.

Βάλε κανένα, αλήθεια, είμαι περίεργη να το διαβάσω!

[Νατάσα]

«Αμφί»

Ήθελε πολύ να γαμήσει τον άντρα της.
Όχι από πίσω, από μπροστά.
Αλλά ο άντρας της δεν είχε την ικανότητα
να ρουφάει το πέος του μέσα του
και να αφήνει εξωτερικά την τρύπα του.
Έτσι, κάθε βράδυ και καθώς εκείνος κοιμόταν,
εκείνη προέκτεινε τον κόλπο της
σε μια μακριά κρεατόβεργα
και πήγαινε κρυφά
στα σπίτια των γυναικών φίλων της
και τις γαμούσε.
Το χάραμα, το πέος της
έμπαινε μέσα της ξανά
και γινόταν κόλπος.
Ω, πόσο ολοκληρωμένη ένιωθε
που γεννήθηκε αμφί.


Ν. Κ.

Γελώ με την αντίδραση! Εντάξει, περα απο την πλάκα τωρα, η ιδέα για το "αμφί" σχετίζεται με την γνώση ότι τα δυο φυλα στην ουσία είναι το ίδιο και δεν διαφέρουν τελικά και ότι το ένα αποτελεί απλά μια διαφορετική εικόνα του άλλου, πχ, σαν μια τσέπη που είναι μεσα στο παντελόνι κανονικά και μπορεί να βγει και έξω! Δεν ξέρω αν την έχεις ακουστά αυτήν την άποψη. Σίγουρα όμως κάνει συνειρμό και με την αμφιφυλία και αμφισεξουαλικότητα.

[Νατάσα]

Νατάσα όλο εκπλήξεις είσαι!

Έκπληξη* ήταν και το ότι έγραψε τόσο καλά.
Θα περίμενα μόνο ευαισθησία αλλά δείχνει συγκροτημένη.
Μου θύμισε λίγο Ρίτσο ...








*
(Μετά την δυσάρεστη έκπληξη όπου υπερασπιζόταν την ελευθερογαμία)

Σ ευχαριστώ Μπίστη. Αντε, βαλε και συ τίποτα να σε διαβάσουμε!

Για την "ελευθερογαμία" πρέπει να τα ξαναπουμε, σε ένα άλλο νημα όμως.

[Νατάσα]

Νατάσα όλο εκπλήξεις είσαι!

Έκπληξη* ήταν και το ότι έγραψε τόσο καλά.
Θα περίμενα μόνο ευαισθησία αλλά δείχνει συγκροτημένη.
Μου θύμισε λίγο Ρίτσο ...








*
(Μετά την δυσάρεστη έκπληξη όπου υπερασπιζόταν την ελευθερογαμία)

εμένα μου άρεσε που σε κάποια εκφράζεται ως άνδρας

Γράψτε κάτι και σεις καλή μου Κυριακή!

[hellegennes]

Θέλω να δω σοβαρά του ποιήματα, γιατί αυτά που έτυχε να διαβάσω είναι χαζοπλακίτσες. Μπορεί να γράφει όμως ωραία, δεν ξέρω. Έχεις κανένα δείγμα του; (κανονικό, όχι βλακείες)

Είχα πολλά στο παλιό.

Βάλε κανένα, αλήθεια, είμαι περίεργη να το διαβάσω!

Solstice

Ποτάμια κυλάνε στον θάνατο·
στον αθάντο τοξότη, που,
μέσα σε δάση μαγικά ζει.
Σε νησιά ξεχασμένα,
με σπίτια ασπρισμένα,
με μάτια κατάθαμπα
κι αμπέλια στον τάφο.

Εκεί θα σε θάψω,
θα σκάψω βαθιά,
κανείς να μην μπορεί να σε βλάψει.
Το άψυχο σώμα σου θα πετάξω
κι ας σπαρταράει.

Θα πνίξω τον πόνο μου.
Λίμνες αίματος θα ξεχάσω
και καρτερικά στην στάση θα περιμένω.
Εκεί θα επιβιβαστώ
και θα πάρω μαζί μου,
τον μαρμαρένιο σκοπευτή.

Και μετά,
αφού την τελευταία φτυαριά θα ρίξω,
το χώμα θα γλείψω
και θα γευτώ για λίγο την κατοικία σου.
Την τελευταία.

Και μετά θα ξαπλώσω από πάνω,
σίγουρος να 'μαι πως κανείς και ποτέ,
δεν θα ξεθάψει το σώμα σου που πάλλεται.
Και αγκάθια θα σπείρω, να τραφούν απ' το σώμα σου.


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου του 2010.

[Νατάσα]

Είχα πολλά στο παλιό.

Βάλε κανένα, αλήθεια, είμαι περίεργη να το διαβάσω!

Solstice

Ποτάμια κυλάνε στον θάνατο·
στον αθάντο τοξότη, που,
μέσα σε δάση μαγικά ζει.
Σε νησιά ξεχασμένα,
με σπίτια ασπρισμένα,
με μάτια κατάθαμπα
κι αμπέλια στον τάφο.

Εκεί θα σε θάψω,
θα σκάψω βαθιά,
κανείς να μην μπορεί να σε βλάψει.
Το άψυχο σώμα σου θα πετάξω
κι ας σπαρταράει.

Θα πνίξω τον πόνο μου.
Λίμνες αίματος θα ξεχάσω
και καρτερικά στην στάση θα περιμένω.
Εκεί θα επιβιβαστώ
και θα πάρω μαζί μου,
τον μαρμαρένιο σκοπευτή.

Και μετά,
αφού την τελευταία φτυαριά θα ρίξω,
το χώμα θα γλείψω
και θα γευτώ για λίγο την κατοικία σου.
Την τελευταία.

Και μετά θα ξαπλώσω από πάνω,
σίγουρος να 'μαι πως κανείς και ποτέ,
δεν θα ξεθάψει το σώμα σου που πάλλεται.
Και αγκάθια θα σπείρω, να τραφούν απ' το σώμα σου.


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου του 2010.

Δώσε άλλο ένα λίγο.

[hellegennes]

Alight


Since embrangled is the hour,
on its shiny dust of morning,
on its crazy lust of mountain;
of the mountain which you walked at,
at the heights of nightly shadows,
mingling dusty parts of matter,
with the tiny bursts of shiver.

Thus the burden of the Wickstead
must be carried by miss Wickfield;
she embroiders in a haven,
well below the reach of nightmares,
hidden in a secret cornfield,
well beneath the realm of dreams.

Widdershins the sun is moving,
move the stars of grasp beneath it;
moves apollo by small pluto,
casts his shadow onto venus,
his beloved sister lost,
in the streams of yonder space,
in the milky-way engulfed,
by the rocky planet Terra,
which beneath its bluish surface,
hidden is a land of people,
people which believe in nothing
and to a million gods they pray.


Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου του 2009



The House on the Hill


There's a house, left there quietly,
on the top of a hill,
with golden hay leading to it's top
and some lonely trees, spreading their shadow,
like willows abandoned and forgotten.

It stays there, at the end of the picture,
with the sky blue and the clouds scarce.
Left, in the middle of the sun,
with the webs on its sills
and the old spiders sleeping softly on a midday.

It sleeps too, with no one to come awake it.
Peacefully the sun drops and sets,
only to recover the next day
and hang there for many moments,
to look upon the house.

And oddly enough, the house stares back.
The colour is worn off, the wood is weathered.
And there is silence there, above the hill,
below the blue sky, with the small, white clouds
and the spider who now sleeps for a long time.
Dreaming of the poppies and the hay,
who spread theirself across the field, below.


Τρίτη 08 Σεπτεμβρίου του 2009

Αφιερωμένο στον Edwin Arlington Robinson (1869-1935)

[Νατάσα]

Alight


Since embrangled is the hour,
on its shiny dust of morning,
on its crazy lust of mountain;
of the mountain which you walked at,
at the heights of nightly shadows,
mingling dusty parts of matter,
with the tiny bursts of shiver.

Thus the burden of the Wickstead
must be carried by miss Wickfield;
she embroiders in a haven,
well below the reach of nightmares,
hidden in a secret cornfield,
well beneath the realm of dreams.

Widdershins the sun is moving,
move the stars of grasp beneath it;
moves apollo by small pluto,
casts his shadow onto venus,
his beloved sister lost,
in the streams of yonder space,
in the milky-way engulfed,
by the rocky planet Terra,
which beneath its bluish surface,
hidden is a land of people,
people which believe in nothing
and to a million gods they pray.


Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου του 2009



The House on the Hill


There's a house, left there quietly,
on the top of a hill,
with golden hay leading to it's top
and some lonely trees, spreading their shadow,
like willows abandoned and forgotten.

It stays there, at the end of the picture,
with the sky blue and the clouds scarce.
Left, in the middle of the sun,
with the webs on its sills
and the old spiders sleeping softly on a midday.

It sleeps too, with no one to come awake it.
Peacefully the sun drops and sets,
only to recover the next day
and hang there for many moments,
to look upon the house.

And oddly enough, the house stares back.
The colour is worn off, the wood is weathered.
And there is silence there, above the hill,
below the blue sky, with the small, white clouds
and the spider who now sleeps for a long time.
Dreaming of the poppies and the hay,
who spread theirself across the field, below.


Τρίτη 08 Σεπτεμβρίου του 2009

Αφιερωμένο στον Edwin Arlington Robinson (1869-1935)

Ωραία γράφεις! Μπράβο σου. Απλά, το πρωτο εδώ, το Alight και το Solstice το προηγουμενο, σαν να μην έχουν ξεκαθαριστεί και πολύ οι εικόνες τους. Οι οποίες όμως είναι πανέμορφες. Το τελευταίο σου, Πάνω στον λόφο, είναι πεντακάθαρο μεν, αλλά δεν έχει καμία ιστορία να τραβήξει τον αναγνώστη. Έτσι το βλέπω. Πάντως, πρέπει να είσαι ταλαντούχος! Μπας και παρουσίασες ποτέ σου καμιά συλλογή σου; Καμιά εκδοση μήπως;;

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ]

Δώσε άλλο ένα λίγο.

Γιατι;
Δεν εισαι ευχαριστημενη με το ποιημα που θα μπορουσε να το εχε γραψει και o Κυπριος serial killer?

[Νατάσα]

Δώσε άλλο ένα λίγο.

Γιατι;
Δεν εισαι ευχαριστημενη με το ποιημα που θα μπορουσε να το εχε γραψει και o Κυπριος serial killer?

Ήθελα να δω ένα ακόμα, για να κρίνω καλύτερα. Το χει ρε συ ο Χέλης! Τί λες τώρα; Και καθώς μεγαλώνει θα γίνεται καλύτερος πιστευω!

[hellegennes]

Το Alight είναι περισσότερο συγκερασμός διάφορων εικόνων. Στο τέλος μόνο έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το Solstice είναι ξεκάθαρο, απλά είναι μέρος 9 ποιημάτων που αφηγούνται μια ιστορία (με αντίστροφη σειρά) κι αυτή είναι η μέση της. Το τελευταίο είναι φόρος τιμής στο ομώνυμο ποίημα του Arlington.

Αν θέλεις κάτι με ολοκληρωμένη ιστορία, δες αυτό.

[Νατάσα]

Το Alight είναι περισσότερο συγκερασμός διάφορων εικόνων. Στο τέλος μόνο έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το Solstice είναι ξεκάθαρο, απλά είναι μέρος 9 ποιημάτων που αφηγούνται μια ιστορία (με αντίστροφη σειρά) κι αυτή είναι η μέση της. Το τελευταίο είναι φόρος τιμής στο ομώνυμο ποίημα του Arlington.

Αν θέλεις κάτι με ολοκληρωμένη ιστορία, δες αυτό.

Ωραίο! Σοβαρά τώρα, έχεις πάρει γνώμη απο κάποιον που είναι ηδη πετυχημένος ποιητής ή λογοτέχνης; Απο κάποιον καλλιτέχνη-δάσκαλο/α;

[hellegennes]

Μου είχε κάνει πρόταση μια εκδοτική πριν λίγα χρόνια αλλά δεν έκανα τίποτα.

[Νατάσα]

Μου είχε κάνει πρόταση μια εκδοτική πριν λίγα χρόνια αλλά δεν έκανα τίποτα.

Γιατί ρε συ; Μπορείς να πεις τον λόγο;

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ]

Γιατι η εκδοτικη εκλεισε τελικα με τον Κωστα τον Πρεκα και καλυφθηκε το κενο