Ποίηση

Πεζογραφία, ποίηση, γλώσσα και γραπτός λόγος, βιβλία
Άβαταρ μέλους
hellegennes
Δημοσιεύσεις: 40321
Εγγραφή: 01 Απρ 2018, 00:17

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από hellegennes » 19 Νοέμ 2019, 20:47

Πάρτε και μια δική μου παπαριά:


Ο Κήπος με τους Εφιάλτες


Ένα σκυλί πελώριο θυμάμαι πως φυλούσε την πύλη.
Τουλάχιστον πελώριο φάνταζε σε μένα,
όπως στεκόταν με τα δόντια να φαίνονται
κι ένα βλέμμα παγωμένο.

Μα εγώ φοβόμουν πιο πολύ τον ιδιοκτήτη,
ποτέ στα μάτια δεν τον είχα κοιτάξει,
όταν με τα παιδιά πηγαίναμε
και προσπαθούσαμε να πηδήσουμε στον κήπο.

Ποτέ δεν είχαμε προσπαθήσει να μπούμε νύχτα,
γιατί ο κήπος έμοιαζε τρομακτικός
και οι θάμνοι θα έσκιζαν τα ρούχα μας,
αν δοκιμάζαμε να σκαρφαλώσουμε.

Έτσι πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα
κι αφήναμε τον κήπο, τον σκύλο και τον αφεντικό του,
να ζούνε στον δικό τους κόσμο,
που μάλλον μόνο οι μεγάλοι χωρούσαν.

Μα στον κήπο αυτό ήθελα να μπω,
να βρω το μυστικό του.
Να δω τι ο σκύλος φυλούσε, με τόση πίστη.
Τι ήταν αυτό που ο ιδιοκτήτης με τα γένια, έκρυβε.

Κι έτσι ξεκίνησα ένα βράδυ να εισβάλω
σε εκείνον τον κόσμο που ήθελα τόσο να δω.
Και ήμουν σίγουρος πως κάτι κρυβόταν.
Όμως δεν ξέρω τι περίμενα να βρω.

Ο σκύλος ποτέ δεν κοιμόταν
κι έτσι πήγα από την αθέατη πλευρά του κήπου.
Σκαρφάλωσα στους τεράστιους θάμνους,
που εμένα μού έμοιαζαν για δέντρα.

Έσκισα τα ρούχα μου, ξανά και ξανά.
Όμως δεν μ' ένοιαζε.
Ούτε τον ιδιοκτήτη φοβόμουν πια,
με είχε πιάσει μια έξαψη.

Ξαφνικά πίστεψα ότι ήταν αλλιώς απ' ό,τι φαντάστηκα.
Πως δεν ήταν ο ιδιοκτήτης άγριος ούτε ο σκύλος του.
Σκέφτηκα πως ήμασταν εμείς ανάξιοι να μπούμε στον κήπο,
γι' αυτό και απ' έξω μονάχα κοιτούσαμε.

Όμως εγώ ήμουν αλλιώς,
εγώ είχα πείσμα, εγώ είχα περιέργεια.
Εμένα ο γέρος με τα γένια θα με καταλάβαινε
και θα με προσκαλούσε.

Κι ίσως να χάιδευα κιόλας τον σκύλο,
ίσως τον έβγαζα βόλτα στον κήπο
κι ωραία λουλούδια να έκοβα για την Ειρήνη,
που στα μάτια με κοιτούσε στην τάξη.

Αυτά σκεφτόμουν πριν πέσω,
πριν πέσω στον κήπο με τους άδειους διαδρόμους
και τα στενά, πλακόστρωτα μονοπάτια,
με το συντριβάνι που ακούγαμε κάπου στο βάθος.

Τα χέρια μου σκίστηκαν απ' τα αγκάθια
και τα γόνατά μου μάτωσαν απ' το πέσιμο.
Μα δεν έκλαψα.
Ήμουν πια άντρας.

Τα στενά που υψώνονταν θάμνοι από λουλούδια,
φάνταζαν τοίχοι τεράστιοι.
Κι ο κήπος λαβύρινθος,
κυκλωμένος από πράσινους στύλους, που έφταναν στον ουρανό.

Προχώρησα στα στενά
και δεν ακουγόταν κανένας ήχος.
Κανένα συντριβάνι δεν έμοιαζε να αντηχεί
ούτε άλλη ζωή να υπάρχει, εκτός από αμίλητα φυτά.
Σαν φρουροί ορθώνονταν ανάμεσα στο μονοπάτι,
που κάπου θα μ' έβγαζε, ήμουνα σίγουρος.

Περπάτησα κι άλλο, στο βάθος,
μέχρι που έφτασα σε μια άκρη.
Ένα πηγάδι, ξέχειλο από νερό.
Κοίταξα μέσα, να δω το φεγγάρι.

Μα δεν είδα κανένα φεγγάρι,
δεν είδα καμμιά αντανάκλαση στα νερά.
Μαύρα ήταν, σαν άβυσσος, σαν πίσσα.
Και γύρισα αργά από την άλλη.
Κι ο σκύλος ήταν εκεί.
Να με κοιτάει με άψυχα μάτια,
να στέκεται 3 μέτρα απ' την γη και να με κοιτάει.

Δεν γάβγισε, δεν κινήθηκε.
Ούτε κι εγώ ούρλιαξα,
όταν στο πλάι του φάνηκαν οι άλλοι.
κι αυτοί ακίνητοι, στοιβαγμένοι σε σωρούς.
Δεν μιλούσαν, μόνο αίμα έσταζε απ' τα στόματά τους,
καθώς τα άνοιγαν να με παρακαλέσουν.

Σπαθιά γύρω μου, που πριν δεν τα είδα.
Και όλοι ζητούσαν να τα σηκώσω,
τέλος να δώσω στο μαρτύριό τους.
Να κόψω το νήμα που δεν ήθελαν να υπάρχει.

Ο Κέρβερος με κοιτούσε με άδεια μάτια.
Με πρόσταζε να υπακούσω.
Να κόψω τα κεφάλια των άτυχων σωρών
και να τα βάλω στο πιάτο, που μπροστά του, τώρα, φαινόταν.

Πήρα τα μάτια μου από το θέαμα
και γύρισα προς το πηγάδι.
Το νερό δεν καθρέφτιζε τίποτα,
παρά το άδειο κενό της νύχτας.
Χωρίς αστέρια και φεγγάρια
ούτε και σύννεφα στον ορίζοντα.
Μόνο κηλίδες, σαν πετρέλαιο, σαν αίμα.

Κι έτρεξα να ξεφύγω από εκείνον τον κήπο,
μα τα μονοπάτια ήταν όλα αδιέξοδα.
Και η πύλη που ο σκύλος φυλούσε -τώρα κατάλαβα-,
ποτέ δεν υπήρξε.

Ούτε ο σκύλος ποτέ υπήρξε
ούτε οι φίλοι μου που παίζαμε μπάλα
ούτε το σχολείο, η Ειρήνη, η δασκάλα.
Κανείς.

Τίποτα δεν υπήρχε,
άλλο απ' τον κήπο,
με τους νεκρούς που όλο πεθαίναν,
το απαίσιο πηγάδι
και τον γέρο με τα γένια,
που τώρα θυμάμαι αχνά,
να μου λέει "στον κήπο μην μπεις,
γιατί τίποτα δεν έχει να δεις.
Καμμιά ομορφιά δεν κρύβει
και κανένα μυστικό".

Μα εγώ ποτέ δεν τα άκουσα αυτά.
Άλλα θυμόμουν στο άδειο μυαλό μου,
γιατί ο ήρωας ήθελα να ήμουν.
Ο διαφορετικός, ο ξεχωριστός.
Ήθελα να ήμουν αυτός,
που δεν θα έμενε για πάντα στο ίδιο χωριό,
που δεν θα ζούσε σαν τους άλλους.

Και τελικά δεν έζησε σαν τους άλλους.
Δεν έζησε καν.
Ακόμα στον κήπο βρίσκεται,
να αναρωτιέται αν πρέπει να μείνει,
στην γωνιά που έχει ζαρώσει και κλαίει
και τόσα χρόνια προσεύχεται να βγει απ' τον κήπο
ή να γυρίσει πίσω.
Να σηκώσει τα σπαθιά
και τα κεφάλια να κόψει,
να αναπαυθούμε όλοι εν ειρήνη.


Τρίτη 02 Μαρτίου του 2010
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 19 Νοέμ 2019, 20:52

Φίλε με άφησες άφωνο!
the end

don't speak
Γενική Γραμματέας Συντονισμού
Δημοσιεύσεις: 6674
Εγγραφή: 31 Μαρ 2018, 00:04

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από don't speak » 19 Νοέμ 2019, 20:55

sys3x έγραψε:
19 Νοέμ 2019, 19:01
Αν δεν είμασταν σπίρτα
θα καίαμε για πάντα

Ζαν Ντος.
:lol:

Kiki mat
Δημοσιεύσεις: 1849
Εγγραφή: 18 Οκτ 2019, 08:20
Phorum.gr user: Dela

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Kiki mat » 19 Νοέμ 2019, 21:05

hellegennes έγραψε:
19 Νοέμ 2019, 20:47
Πάρτε και μια δική μου παπαριά:


Ο Κήπος με τους Εφιάλτες


Ένα σκυλί πελώριο θυμάμαι πως φυλούσε την πύλη.
Τουλάχιστον πελώριο φάνταζε σε μένα,
όπως στεκόταν με τα δόντια να φαίνονται
κι ένα βλέμμα παγωμένο.

Μα εγώ φοβόμουν πιο πολύ τον ιδιοκτήτη,
ποτέ στα μάτια δεν τον είχα κοιτάξει,
όταν με τα παιδιά πηγαίναμε
και προσπαθούσαμε να πηδήσουμε στον κήπο.

Ποτέ δεν είχαμε προσπαθήσει να μπούμε νύχτα,
γιατί ο κήπος έμοιαζε τρομακτικός
και οι θάμνοι θα έσκιζαν τα ρούχα μας,
αν δοκιμάζαμε να σκαρφαλώσουμε.

Έτσι πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα
κι αφήναμε τον κήπο, τον σκύλο και τον αφεντικό του,
να ζούνε στον δικό τους κόσμο,
που μάλλον μόνο οι μεγάλοι χωρούσαν.

Μα στον κήπο αυτό ήθελα να μπω,
να βρω το μυστικό του.
Να δω τι ο σκύλος φυλούσε, με τόση πίστη.
Τι ήταν αυτό που ο ιδιοκτήτης με τα γένια, έκρυβε.

Κι έτσι ξεκίνησα ένα βράδυ να εισβάλω
σε εκείνον τον κόσμο που ήθελα τόσο να δω.
Και ήμουν σίγουρος πως κάτι κρυβόταν.
Όμως δεν ξέρω τι περίμενα να βρω.

Ο σκύλος ποτέ δεν κοιμόταν
κι έτσι πήγα από την αθέατη πλευρά του κήπου.
Σκαρφάλωσα στους τεράστιους θάμνους,
που εμένα μού έμοιαζαν για δέντρα.

Έσκισα τα ρούχα μου, ξανά και ξανά.
Όμως δεν μ' ένοιαζε.
Ούτε τον ιδιοκτήτη φοβόμουν πια,
με είχε πιάσει μια έξαψη.

Ξαφνικά πίστεψα ότι ήταν αλλιώς απ' ό,τι φαντάστηκα.
Πως δεν ήταν ο ιδιοκτήτης άγριος ούτε ο σκύλος του.
Σκέφτηκα πως ήμασταν εμείς ανάξιοι να μπούμε στον κήπο,
γι' αυτό και απ' έξω μονάχα κοιτούσαμε.

Όμως εγώ ήμουν αλλιώς,
εγώ είχα πείσμα, εγώ είχα περιέργεια.
Εμένα ο γέρος με τα γένια θα με καταλάβαινε
και θα με προσκαλούσε.

Κι ίσως να χάιδευα κιόλας τον σκύλο,
ίσως τον έβγαζα βόλτα στον κήπο
κι ωραία λουλούδια να έκοβα για την Ειρήνη,
που στα μάτια με κοιτούσε στην τάξη.

Αυτά σκεφτόμουν πριν πέσω,
πριν πέσω στον κήπο με τους άδειους διαδρόμους
και τα στενά, πλακόστρωτα μονοπάτια,
με το συντριβάνι που ακούγαμε κάπου στο βάθος.

Τα χέρια μου σκίστηκαν απ' τα αγκάθια
και τα γόνατά μου μάτωσαν απ' το πέσιμο.
Μα δεν έκλαψα.
Ήμουν πια άντρας.

Τα στενά που υψώνονταν θάμνοι από λουλούδια,
φάνταζαν τοίχοι τεράστιοι.
Κι ο κήπος λαβύρινθος,
κυκλωμένος από πράσινους στύλους, που έφταναν στον ουρανό.

Προχώρησα στα στενά
και δεν ακουγόταν κανένας ήχος.
Κανένα συντριβάνι δεν έμοιαζε να αντηχεί
ούτε άλλη ζωή να υπάρχει, εκτός από αμίλητα φυτά.
Σαν φρουροί ορθώνονταν ανάμεσα στο μονοπάτι,
που κάπου θα μ' έβγαζε, ήμουνα σίγουρος.

Περπάτησα κι άλλο, στο βάθος,
μέχρι που έφτασα σε μια άκρη.
Ένα πηγάδι, ξέχειλο από νερό.
Κοίταξα μέσα, να δω το φεγγάρι.

Μα δεν είδα κανένα φεγγάρι,
δεν είδα καμμιά αντανάκλαση στα νερά.
Μαύρα ήταν, σαν άβυσσος, σαν πίσσα.
Και γύρισα αργά από την άλλη.
Κι ο σκύλος ήταν εκεί.
Να με κοιτάει με άψυχα μάτια,
να στέκεται 3 μέτρα απ' την γη και να με κοιτάει.

Δεν γάβγισε, δεν κινήθηκε.
Ούτε κι εγώ ούρλιαξα,
όταν στο πλάι του φάνηκαν οι άλλοι.
κι αυτοί ακίνητοι, στοιβαγμένοι σε σωρούς.
Δεν μιλούσαν, μόνο αίμα έσταζε απ' τα στόματά τους,
καθώς τα άνοιγαν να με παρακαλέσουν.

Σπαθιά γύρω μου, που πριν δεν τα είδα.
Και όλοι ζητούσαν να τα σηκώσω,
τέλος να δώσω στο μαρτύριό τους.
Να κόψω το νήμα που δεν ήθελαν να υπάρχει.

Ο Κέρβερος με κοιτούσε με άδεια μάτια.
Με πρόσταζε να υπακούσω.
Να κόψω τα κεφάλια των άτυχων σωρών
και να τα βάλω στο πιάτο, που μπροστά του, τώρα, φαινόταν.

Πήρα τα μάτια μου από το θέαμα
και γύρισα προς το πηγάδι.
Το νερό δεν καθρέφτιζε τίποτα,
παρά το άδειο κενό της νύχτας.
Χωρίς αστέρια και φεγγάρια
ούτε και σύννεφα στον ορίζοντα.
Μόνο κηλίδες, σαν πετρέλαιο, σαν αίμα.

Κι έτρεξα να ξεφύγω από εκείνον τον κήπο,
μα τα μονοπάτια ήταν όλα αδιέξοδα.
Και η πύλη που ο σκύλος φυλούσε -τώρα κατάλαβα-,
ποτέ δεν υπήρξε.

Ούτε ο σκύλος ποτέ υπήρξε
ούτε οι φίλοι μου που παίζαμε μπάλα
ούτε το σχολείο, η Ειρήνη, η δασκάλα.
Κανείς.

Τίποτα δεν υπήρχε,
άλλο απ' τον κήπο,
με τους νεκρούς που όλο πεθαίναν,
το απαίσιο πηγάδι
και τον γέρο με τα γένια,
που τώρα θυμάμαι αχνά,
να μου λέει "στον κήπο μην μπεις,
γιατί τίποτα δεν έχει να δεις.
Καμμιά ομορφιά δεν κρύβει
και κανένα μυστικό".

Μα εγώ ποτέ δεν τα άκουσα αυτά.
Άλλα θυμόμουν στο άδειο μυαλό μου,
γιατί ο ήρωας ήθελα να ήμουν.
Ο διαφορετικός, ο ξεχωριστός.
Ήθελα να ήμουν αυτός,
που δεν θα έμενε για πάντα στο ίδιο χωριό,
που δεν θα ζούσε σαν τους άλλους.

Και τελικά δεν έζησε σαν τους άλλους.
Δεν έζησε καν.
Ακόμα στον κήπο βρίσκεται,
να αναρωτιέται αν πρέπει να μείνει,
στην γωνιά που έχει ζαρώσει και κλαίει
και τόσα χρόνια προσεύχεται να βγει απ' τον κήπο
ή να γυρίσει πίσω.
Να σηκώσει τα σπαθιά
και τα κεφάλια να κόψει,
να αναπαυθούμε όλοι εν ειρήνη.


Τρίτη 02 Μαρτίου του 2010
Λιγο Σαιξπηρ,Οσκαρ Ουαιλντ, Κλασσικά παραμύθια φυσικα και ελληνική μυθολογία.

Άβαταρ μέλους
hellegennes
Δημοσιεύσεις: 40321
Εγγραφή: 01 Απρ 2018, 00:17

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από hellegennes » 19 Νοέμ 2019, 21:12

Τον Όσκαρ Ουάιλντ καταλαβαίνω πού τον είδες. Ο Σαίξπηρ πού είναι; Πιο πολύ επιρροή από Λάβκραφτ, Χάουαρντ και Ντάνσανι είναι.
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.

Kiki mat
Δημοσιεύσεις: 1849
Εγγραφή: 18 Οκτ 2019, 08:20
Phorum.gr user: Dela

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Kiki mat » 19 Νοέμ 2019, 21:18

hellegennes έγραψε:
19 Νοέμ 2019, 21:12
Τον Όσκαρ Ουάιλντ καταλαβαίνω πού τον είδες. Ο Σαίξπηρ πού είναι; Πιο πολύ επιρροή από Λάβκραφτ, Χάουαρντ και Ντάνσανι είναι.
Είδα πιο βαθια .:-)

Άβαταρ μέλους
Χαοτικός
Δημοσιεύσεις: 22707
Εγγραφή: 09 Απρ 2018, 16:48
Phorum.gr user: Χαοτικός

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Χαοτικός » 19 Νοέμ 2019, 21:27

hellegennes έγραψε:
19 Νοέμ 2019, 21:12
Τον Όσκαρ Ουάιλντ καταλαβαίνω πού τον είδες. Ο Σαίξπηρ πού είναι; Πιο πολύ επιρροή από Λάβκραφτ, Χάουαρντ και Ντάνσανι είναι.
Καφκικό το βρήκα. Και σίγουρα πεζό, όχι ποίημα.
Σαν σκουπίδια τυχαία χυμένα ο πιο όμορφος κόσμος.

Άβαταρ μέλους
hellegennes
Δημοσιεύσεις: 40321
Εγγραφή: 01 Απρ 2018, 00:17

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από hellegennes » 19 Νοέμ 2019, 21:48

Ποίημα είναι. Στην πραγματικότητα είναι συνέχεια ή εκτενέστερη εκδοχή -όπως θέλεις πάρ' το- ενός παλιότερου ποιήματός μου:


Μπροστά σου τα κεριά,
η τούρτα με τα λίγα τα στολίδια.
Οι φίλοι μπροστά, σε κοιτούν.
"Κάνε μια ευχή".

Κάνεις.
Και φυσάς.
"Μια ζωή", εύχεσαι.
Και φυσάς.

Και βλέπεις πως η τούρτα,
δεν είναι πια μπροστά σου.
Μόνο το τραπέζι·
ούτε οι φίλοι·
ούτε τα κεριά.

Μένεις να κοιτάς.
Δεν είναι τα γενέθλιά σου.
Η μέρα που θα κάνεις ευχές, δεν είναι.
Και ούτε έρχεται ποτέ.
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.

- Casper -

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από - Casper - » 20 Νοέμ 2019, 01:15

Nero έγραψε:
18 Νοέμ 2019, 20:38
Πάνας έγραψε:
18 Νοέμ 2019, 20:31
Καρυωτάκης... αγαπημένος! :D
Γενικά η ποίηση δε με συγκινεί πολύ, εκτός αν είναι μελοποιημένη, αλλά υπάρχουν μόνο 2 εξαιρέσεις: Ο Σολωμός και ο Καρυωτάκης. Σου σηκώνεται κυριολεκτικά η τρίχα όταν τους διαβάζεις και "νοιώθεις το ποίημα" στο κεφάλι σου με ένα τρόπο που δεν μπορώ να περιγράψω :102:


Τ' ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρά μου,
ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα,
τα χαμένα όνειρά μου...

15 χρονών ήμουν που πρωτοδιάβασα το ποίημα "Βράδυ". Το έγραφα παντού τότε. Μετά από τόσα χρόνια αν ακόμη κάποιος με ρωτήσει "ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου στίχοι ποιήματος;" αυτούς εδώ θα πω... Ο Καρυωτάκης ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο αγαπημένος μου. :smt001

Kiki mat
Δημοσιεύσεις: 1849
Εγγραφή: 18 Οκτ 2019, 08:20
Phorum.gr user: Dela

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Kiki mat » 20 Νοέμ 2019, 11:06

Η τελευταία σκηνή με το μαχαίρι
Στου Οθελου το χέρι
Η μαυριλα του θανάτου και εδώ
Μέσα σε ένα πηγάδι ζω
Δίχως φεγγάρια και άστρα
Στην θερινή νύχτα κάνω χάλαστρα
Είμαι ένα σύννεφο που περνώ
Και πάντα σε κρατάω σκοτεινό
Ο γάιδαρος και το κοκορι
Μιλάγανε σε εκείνη την κόρη
Βγες από το πηγάδι
Φερε μας και μας λίγο νερο

Κικη Ματέρη

Kiki mat
Δημοσιεύσεις: 1849
Εγγραφή: 18 Οκτ 2019, 08:20
Phorum.gr user: Dela

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Kiki mat » 20 Νοέμ 2019, 11:10

hellegennes έγραψε:
19 Νοέμ 2019, 21:12
Τον Όσκαρ Ουάιλντ καταλαβαίνω πού τον είδες. Ο Σαίξπηρ πού είναι; Πιο πολύ επιρροή από Λάβκραφτ, Χάουαρντ και Ντάνσανι είναι.
Σου απαντησα.

Άβαταρ μέλους
Πάνας
Δημοσιεύσεις: 13769
Εγγραφή: 30 Μαρ 2018, 21:08

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Πάνας » 20 Νοέμ 2019, 11:27

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστό στο δωμάτιο
ν’ αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ…
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί…ε;…μίαν άλλη μέρα…



Κατερίνα Γώγου, Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ…
the end

the comet the course the tail

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από the comet the course the tail » 20 Νοέμ 2019, 15:15

και ξάφνου εχάθη απ' τα πόδια μου η γης
της καρδιάς μου οι ιστοί γινήκανε χίλια κομμάτια
εκεί που άλλοτε έβλεπα χαρά, σκοτάδι μόνο και μάτια απόκοσμα, αγριεμένα
οι φίλοι μοιάσαν αιμοβόρικα σκυλιά, μακρυά μου γνέφανε να πάω
και εσύ μια ανάμνηση γλυκιά, εγίνηκες ο δάμιος μου, ψυχρός, σκληρός σαν το ατσάλι,
που της καρδιάς μου τους ιστούς έκοψε χίλια κομμάτια...

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8926
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 14 Δεκ 2019, 16:11

Η δίκη των Δρακάτου - Ζαριφόπουλου και η συμμετοχή των Δημοκρατικών Ταγμάτων στην εκτέλεσή τους (17 Οκτωβρίου-26 Νοεμβρίου 1925)
(Teaser από το νέο βιβλίο του Ιωάννη Β. Δασκαρόλη "Δημοκρατικά Τάγματα - Οι πραιτωριανοί της Β΄Ελληνικής Δημοκρατίας")
https://www.istorikathemata.com/2019/12 ... 5464694615

(…)

Οι δύο μελλοθάνατοι κράτησαν την ψυχραιμία τους ως την τελευταία στιγμή, ενώ το καταθλιπτικό σκηνικό εκείνης της βροχερής ημέρας του Νοεμβρίου αποτυπώθηκε αριστοτεχνικά στο ποίημα του Καρυωτάκη «Η πεδιάς και το νεκροταφείον», καθώς ο ποιητής είχε παρακολουθήσει ο ίδιος την εκτέλεση.

«Η πεδιάς και το νεκροταφείον»:

Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Mα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το ’χουνε ποτίσει.
Aδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
(Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Eλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Aλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.)

(…)
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Άβαταρ μέλους
Ζαποτέκος
Δημοσιεύσεις: 8926
Εγγραφή: 14 Ιαν 2019, 17:08

Re: Ποίηση

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από Ζαποτέκος » 14 Δεκ 2019, 16:49

Μυγδαλιά – Κώστας Καρυωτάκης

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.


Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…
… εις μικράς μεν ατυχίας ευρεθήσεται φίλος, εις μεγίστην δε και επιμένουσαν συμφοράν μηδείς σε πλανήση , φίλος ουκ έσται . ( Στρατηγικόν Κεκαυμένου )

Απάντηση


  • Παραπλήσια Θέματα
    Απαντήσεις
    Προβολές
    Τελευταία δημοσίευση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”

Phorum.com.gr : Αποποίηση Ευθυνών