ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΕΥΡΩΚΡΑΤΗ
Δημοσιεύτηκε: 27 Νοέμ 2019, 21:29
Είναι 4 το πρωι. Στριφογυρίζω στα Ντόλσε Γκαμπάνα σεντόνια μου. Δεν έχω κλείσει μάτι. Ίσως φταίνε τα παπούτσια. Θα μπορούσα να τα έχω βγάλει αλλά ο Nikolaj έχει άδεια και πόσο παρακατιανός πρέπει να είσαι για να γδύνεσαι μόνος σου; Ιδέα, αν οι πολυέλαιοι ήταν λευκόχρυσος αντί για πλατίνα ίσως αντανακλούσαν λιγότερο φως. Να το ψάξω ονλάιν.
ΟΧΙ! Όλος αυτός ο χρόνος ονλάιν είναι που με έβαλε σε μπελάδες. Υποσχέθηκα στο Ευρωκοινοβούλιο ότι θα έχω έτοιμη την ντιρεκτίβα σε συγκεκριμένη ημερομηνία, τιστομπούτσο σκεφτόμουν; Σκατά σκατά σκατά. Αυτό ήταν μήνες πριν και από τότε το μόνο που έχω κάνει είναι ένα μιμ στο polandball.
Σηκώνομαι, δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαι ότι θα ξανακοιμηθώ. Ώρα να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Ανοίγω τα παντζούρια και η συμφωνική ορχήστρα πιστή στο καθήκον της αρχίζει να παίζει την 9η του Μπετόβεν.
Πλένομαι στην εσωτερική πισίνα. Διάβασα σ ’ένα άρθρο στους FT ότι ένα σημαντικό ποσοστό εκατομμυριούχων πεθαίνουν στο ντουζ και σαν υπηρέτης της Ένωσης ξέρω να παίρνω όλα τα στατιστικά σοβαρά (εκτός από τα ποσοστά δημοφιλίας της ΕΕ). Ντύνομαι με ένα σεμνό Ιταλικό χειροποίητο κοστούμι και αποφασίζω να μην ξοδέψω CO2 με το ελικόπτερο σήμερα. Λακωνικά λέω στο σοφέρ να ξεκινήσει.
Πλησιάζοντας το ναό του ευρωϊερατείου η καρδιά μου βουλιάζει. Αυτή μπορεί να είναι η τελευταία μου μέρα. Η ντιρεκτίβα που περιμένουν όλοι δεν υπάρχει. Παρά τον γενναιόδωρο αριθμό ατόμων που ανέθεσαν τα κράτη-μέλη στο τασκ φορς μας, κανένας από τους δυό μας δεν έχει κάνει καμία πρόοδο. Οι εθνολαϊκιστές θα μας σταυρώσουν. Σκατά.
Μπαίνω στο κτίριο απαρατήρητος. Περνώντας έξω από το γραφείο του αφεντικού, καταλαβαίνω από τη μυρωδιά ότι έχει πάλι “θέματα υγείας”. Ένα μπουκάλι πέφτει με δύναμη στην πόρτα και σπάει κάνοντας με να αναπηδήσω. “Τι είναι αυτά; Ευρρρρωπαϊκή Ομοζπονδία πότε;” τον ακούω να γρυλίζει. Νιώθω σαν μια μπάλα του μπόουλινγκ να κάνει σβούρες στο στομάχι μου.
Κάθομαι στο γραφείο μου ήσυχα. Ανοίγοντας το φάκελο του πρότζεκτ, που ξέρω ότι θα είναι άδειος, σχεδόν πέφτω από την καρέκλα μου. Μέσα υπάρχουν δεκάδες αρχεία, γουόρντ, εξελάκια, πάουερποίντς, πιντιεφ, υπομνήματα, παραρτήματα! Πρέπει να έχει 9 γκίγκα υλικού! Τιστομπούτσο συνέβη εδώ πέρα;
Με μια αυξανόμενη αίσθηση αυτοπεποίθησης συνειδητοποιώ ότι πρέπει να τα έχω κάνει εγώ, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Εκείνη τη βδομάδα που ήμουν στην πληρωμένη εκδρομή στο Στρασβουργο, νόμιζα ότι την είχα περάσει όλη ξερνώντας Γαλλική σαμπάνια. Αλλά προφανώς έπεσα σε δημιουργικό οίστρο!
Νιώθω μια παρουσία πίσω μου, και γυρνώντας την καρέκλα αναγνωρίζω την Qamar. Είναι η ασκούμενη, από εκείνο το πρόγραμμα του Open Society Foundation. Έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και βλέπεις την κούραση στη στάση του σώματός της.
“Σκατά φαίνεσαι”, της λέω.
“Είναι το δέρμα μου, στο έχω ξαναπεί.”
“Δεν εννοούσα - ξέχνα το, εδώ δεν ήσουν όταν έφυγα χτες το βράδυ;”
“Ναι, δεν έφυγα.”
“Αχ εσείς οι νέοι, καλά, τι έκανες νυχτιάτικα;”
“Δουλειές, από κει, από δώ...”. Χαμογελάει θλιμμένα καθώς το λέει.
Οκ, αρκετή κουβεντούλα. Πατάω το κουμπί που βολικά λέγεται “Υποβολή ντιρεκτίβας” και γέρνω πίσω στην καρέκλα. Άλλο ένα επάξια κερδισμένο ετήσιο μπόνους αποδοχών.
ΟΧΙ! Όλος αυτός ο χρόνος ονλάιν είναι που με έβαλε σε μπελάδες. Υποσχέθηκα στο Ευρωκοινοβούλιο ότι θα έχω έτοιμη την ντιρεκτίβα σε συγκεκριμένη ημερομηνία, τιστομπούτσο σκεφτόμουν; Σκατά σκατά σκατά. Αυτό ήταν μήνες πριν και από τότε το μόνο που έχω κάνει είναι ένα μιμ στο polandball.
Σηκώνομαι, δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαι ότι θα ξανακοιμηθώ. Ώρα να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Ανοίγω τα παντζούρια και η συμφωνική ορχήστρα πιστή στο καθήκον της αρχίζει να παίζει την 9η του Μπετόβεν.
Πλένομαι στην εσωτερική πισίνα. Διάβασα σ ’ένα άρθρο στους FT ότι ένα σημαντικό ποσοστό εκατομμυριούχων πεθαίνουν στο ντουζ και σαν υπηρέτης της Ένωσης ξέρω να παίρνω όλα τα στατιστικά σοβαρά (εκτός από τα ποσοστά δημοφιλίας της ΕΕ). Ντύνομαι με ένα σεμνό Ιταλικό χειροποίητο κοστούμι και αποφασίζω να μην ξοδέψω CO2 με το ελικόπτερο σήμερα. Λακωνικά λέω στο σοφέρ να ξεκινήσει.
Πλησιάζοντας το ναό του ευρωϊερατείου η καρδιά μου βουλιάζει. Αυτή μπορεί να είναι η τελευταία μου μέρα. Η ντιρεκτίβα που περιμένουν όλοι δεν υπάρχει. Παρά τον γενναιόδωρο αριθμό ατόμων που ανέθεσαν τα κράτη-μέλη στο τασκ φορς μας, κανένας από τους δυό μας δεν έχει κάνει καμία πρόοδο. Οι εθνολαϊκιστές θα μας σταυρώσουν. Σκατά.
Μπαίνω στο κτίριο απαρατήρητος. Περνώντας έξω από το γραφείο του αφεντικού, καταλαβαίνω από τη μυρωδιά ότι έχει πάλι “θέματα υγείας”. Ένα μπουκάλι πέφτει με δύναμη στην πόρτα και σπάει κάνοντας με να αναπηδήσω. “Τι είναι αυτά; Ευρρρρωπαϊκή Ομοζπονδία πότε;” τον ακούω να γρυλίζει. Νιώθω σαν μια μπάλα του μπόουλινγκ να κάνει σβούρες στο στομάχι μου.
Κάθομαι στο γραφείο μου ήσυχα. Ανοίγοντας το φάκελο του πρότζεκτ, που ξέρω ότι θα είναι άδειος, σχεδόν πέφτω από την καρέκλα μου. Μέσα υπάρχουν δεκάδες αρχεία, γουόρντ, εξελάκια, πάουερποίντς, πιντιεφ, υπομνήματα, παραρτήματα! Πρέπει να έχει 9 γκίγκα υλικού! Τιστομπούτσο συνέβη εδώ πέρα;
Με μια αυξανόμενη αίσθηση αυτοπεποίθησης συνειδητοποιώ ότι πρέπει να τα έχω κάνει εγώ, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Εκείνη τη βδομάδα που ήμουν στην πληρωμένη εκδρομή στο Στρασβουργο, νόμιζα ότι την είχα περάσει όλη ξερνώντας Γαλλική σαμπάνια. Αλλά προφανώς έπεσα σε δημιουργικό οίστρο!
Νιώθω μια παρουσία πίσω μου, και γυρνώντας την καρέκλα αναγνωρίζω την Qamar. Είναι η ασκούμενη, από εκείνο το πρόγραμμα του Open Society Foundation. Έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και βλέπεις την κούραση στη στάση του σώματός της.
“Σκατά φαίνεσαι”, της λέω.
“Είναι το δέρμα μου, στο έχω ξαναπεί.”
“Δεν εννοούσα - ξέχνα το, εδώ δεν ήσουν όταν έφυγα χτες το βράδυ;”
“Ναι, δεν έφυγα.”
“Αχ εσείς οι νέοι, καλά, τι έκανες νυχτιάτικα;”
“Δουλειές, από κει, από δώ...”. Χαμογελάει θλιμμένα καθώς το λέει.
Οκ, αρκετή κουβεντούλα. Πατάω το κουμπί που βολικά λέγεται “Υποβολή ντιρεκτίβας” και γέρνω πίσω στην καρέκλα. Άλλο ένα επάξια κερδισμένο ετήσιο μπόνους αποδοχών.
