Μικρές ιστορίες Αμαρτίας

[Namrail]

Ρε γενιά πόσο χρονών είσαι ρε;

Γιατί τι ρόλο παίζει αυτό;

Γιατί αυτά που γράφεις παραπέμπουν σε 16χρονο. Σορι κιόλας.

[Myrsini]

επειδή είναι δύσκολη ώρα, ένα έχω να πω για την ώρα, αλλά πολύ σημαντικό

προτείνω να κόψεις τα υποκοριστικά πχ ψυχούλα, πουλοβεράκι, τζινάκι

δίνουν μια αίσθηση χαζοβιολίασης που δεν ταιριάζει καθόλου με τον άερα
των ηρώων που εφευρίσκεις

αλλά και τα λήγοντα σε -άρες

το τελευταίο ήταν το χειρότερο απ όσα διάβασα


επίσης, είναι πολύ στενάχωρο να λες πως τα έγραψες ανέμπνευστα



συνέχισε

[Γενιά της Αμαρτίας]

Είναι αυτή η ζωή μοναδική; Στίβω το ανόσιο μυαλό μου για να πετύχω την απάντηση. Από τότε που πηδήχτηκα με τον τύπο στην ηλικία του μπαμπά μου αλλάξε η κοσμοθεωρία μου, άρχισα να έχω υπαρξιακά διλήμματα και κρισάρες. Σβήνω τη γόπα που απέμεινε απ' το τσιγάρο στο τασάκι και πάω να σχεδιάσω τη μέρα μου. Είμαι ευτυχής γιατί δε χρειάζεται να δουλέψω ποτέ στη ζωή μου. Ούτε έχω την ανάγκη να είμαι εργοδότρια κανενός - αυτό λογικά θα μου στοίχιζε την αταραξία μου. Και ακριβώς γι' αυτό κάθε μέρα σχεδιάζω τα γκομενικά μου. Πρέπει να πάω στον πρώην μου. Διαλέγω ενα ροζ βελούδινο φορεματάκι, τίποτα ιδιαίτερα αισθησιακό, χτενίζω ίσια τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά μου και προτιμώ να μη βάλω άρωμα, πέρα από το φυσικό μου. Βρίσκω περιττό να κοιταχτώ στον καθρέπτη. Είμαι η πιο καβλιάρα και καβλωμένη θηλυκή παρουσία που γεννήθηκε στην Ιστορία. Κατεβαίνοντας βγαίνω έξω απ' την είσοδο της διπλοκατοικίας μου και ανεμίζω λίγο την κοτσίδα μου. Ο ήλιος λούζει το λευκό πρόσωπό μου και παιδικά μου μάγουλα ανάβουν κόκκινα. Μια ωραία μέρα, ταιριάζει στο πολυτιμότερο κορίτσι στον κόσμο. Ο πατέρας μου θα χαιρόταν να δει την έφηβη κορούλα του να έχει κατακτήσει την πλήρη ανεξαρτησία της. Κριμα, δεν μπορεί να με παρακολουθήσει, δεν υπάρχει ουρανός που να φιλοξενεί τους πεθαμένους. Τουλάχιστον ευτυχώς μου κληροδότησε τα πλούτη του και τα ελέη του. Παίρνοντας τον δρόμο για τον προορισμό μου στρίβω πιο κάτω στο συνεργείο αυτοκινήτων και παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου τυχόν βλέμματα των δύο παίδαρων που εργάζονται στο μαγαζί. Είναι μόνος του ο Αλβανός, χωμένος κάτω από ένα αυτοκίνητο. Αυτός κάποτε μου σφύριζε, μετά από τα χρόνια του ιού όμως δε με παρατηρεί καν. Φεύγω. Περιδιαβαίνω ολόκληρη τη μεγάλη γειτονιά και βλέπω με τα γαλάζια μου μάτια τους εργάτες να βγάζουν το μεροκάματό τους με τον ιδρώτα τους. Η γειτονιά αυτή φτώχυνε πολύ μετά τον κορονοϊό, που έφαγε και τον πατερούλη μου. Η συνείδησή μου μου λέει να κλάψω, αλλά το εγώ μου φέρεται αδιάφορα και κακομαθημένα. Η πρωτοφανής ελευθερία μου είναι δώρο της ανθρωπότητας σε μένα. Μονάχα που έχω να τερματίσω κάποιες υποθέσεις, να μην ξαναδώ τον πρώην, να βιώσω τον έρωτα. Μπαίνω σε έναν μεγάλο δρόμο και το μυαλό μου μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου μου έδειχνε τον κόσμο. Η μητέρα ήταν πιο σκοτεινή φυσιογνωμία. Έχω κάτι σαν ανάμνηση από αυτήν, σα να με μύησε στα 7 μου σε τελετή σατανιστικής λατρείας. Σίγουρα το έχει πλάσει ο αμυντικός μηχανισμος της ψυχής μου, για ποιον λόγο δεν ξέρω. Είμαι στη μέση του δρόμου και αυτές οι σκέψεις διαλύονται σα σύννεφα. Ο λαιμός μου γυρνάει μόνος του σαν αντανακλαστικό και ρίχνω το βλέμμα μου σε έναν λεχρίτη που με ακολουθεί στο άδειο τοπίο. Σαστίζω αλλά συνεχίζω να περπατάω κι αυτός επίσης. Καθώς είναι στα δυό μέτρα πίσω μου, με το άγχος του τρόμμου, τον ακούω να λέει: «Ιερουσαλήμ! Ιερουσαλήμ! Έπεσες στην έρημο και ξάπλωσες σαν αμαρτωλή. Και τώρα πλάγιασες μετά των δαιμονίων. Οι βάρβαροι έρχονται με τα τρυπημένα τους αυτιά να ρίξουν τις πύλες. Έλα, σου τείνω χέρι να με ακολουθήσεις. Γύρισε στον Κύριο σου. Τραβάν οι προλετάριοι τον ζυγό της παγκόσμιας κυριαρχίας των ανθρωποφάγων. Οι εργατικές μάζες τρίβουν τα χέρια πάνω στην φωτιά σκουπιδοτενεκέδων. Ανοίγει την θάλασσα ο Θεός για τον Μωυσή, και ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει τη Σμύρνη. Ω γενεές! Χαλάσαν οι παπάδες. Ετούτη η γυναίκα θα μας φέρει όλους στην απώλεια. Ο Πατήρ ο Θεός ημών, ο Πατήρ ο Θεός...»

[Γενιά της Αμαρτίας]

Ρε γενιά πόσο χρονών είσαι ρε;

Γιατί τι ρόλο παίζει αυτό;

Γιατί αυτά που γράφεις παραπέμπουν σε 16χρονο. Σορι κιόλας.

Αυτό κατάλαβες εσύ;

[Γενιά της Αμαρτίας]

Γιατί ρε παιδιά, δε γουστάρετε;