Phorum.com.gr

Γράφει κάποιος (θ' αρχίσω εγώ) μέρος ιστορίας κι οι άλλοι την συνεχίζουν.
Απαγορεύονται τα: "τότε ξύπνησε κι όσα έβλεπε ήταν ένα όνειρο", τα "ναι αλλά δεν ήταν έτσι, ήταν αλλιώς" κλπ κλπ. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε θα σεβόμαστε αυτά που έχουν γράψει οι προηγούμενοι. Αν υπάρξει ανατροπή πρέπει να σέβεται κάποιους στοιχειώδεις κανόνες μυθοπλασίας, να είναι σωστά χτισμένη.
Ο κάθε συμμετέχον μπορεί να γράψει μέχρι χίλιες λέξεις ανά φορά. Αυτό δεν είναι αυστηρό, και χίλιες εκατό να είναι δεν χάλασε ο κόσμος, μην είναι όμως χίλιες διακόσιες. Όριο προς τα κάτω δεν υπάρχει, μπορεί να είναι και μία η λέξη.
Μόλις γράφεται ένα απόσπασμα θα δηλώνει ο επόμενος που θα συνεχίσει "εγώ" κι ύστερα, σε καινούργια ανάρτηση, θα γράφει την συνέχειά του. Μετά το πρώτο "εγώ" δεν μπορεί κάποιος να γράψει κάποιος άλλος "εγώ", θα πρέπει να περιμένει να γράψει ο πρώτος για να συνεχίσει. Από την στιγμή που θα γράψει "εγώ" ο χρήστης έχει διορία είκοσι τεσσάρων ωρών να γράψει την συνέχειά του, μετά ακυρώνεται η κράτησή του. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθεί το να γράψει κάποιος ένα κατεβατό χιλίων λέξεων και να πρέπει να το ακυρώσει γιατί τον πρόλαβε κάποιος που έγραψε λιγότερες.
Ας το κρατήσουμε μη πολιτικοποιημένο το νήμα. Θα μου πείτε "ρε βλήμα, τα πάντα πολιτική είναι" και θα έχετε δίκιο, όμως τουλάχιστον ας μην το χρησιμοποιήσουμε εσκεμμένα ως βήμα επίθεσης σε άλλους χρήστες.

Εγώ.

Η οθόνη του υπολογιστή κενή. Ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα. Γράψε.
Ο λόγος που είχα αρχίσει να γράφω ήταν ότι δεν μπορούσα να μην το κάνω. Είχα τόσες προσλαμβάνουσες που, αν δεν τις εξέφραζα, θα έσκαγα. Μου είπαν κάποιοι από γύρω ότι γράφω καλά, ένιωσα όμορφα και το συνέχισα. Τώρα όμως πια δεν υπάρχει κάτι για να γράψω γι' αυτό. Δέκα χρόνια παύση, σα να πάτησα το κουμπί σ' ένα τηλεκοντρόλ. Είμαι μπροστά στον υπολογιστή και δεν ξέρω καν ποια είναι τα κίνητρά μου για να γράψω. Ίσως ότι για ένα πράγμα μόνο έχω ακούσει ότι ήμουν καλός, δεν θέλω να το θυσιάσω κι αυτό. Ταπεινό κίνητρο, το γράψιμο ως αυτοσκοπός είναι ξεφτίλα.
Πέντε ώρες μετά, ο ήλιος έχει πέσει, και το μόνο που έχω γράψει είναι η παραπάνω παράγραφος. Αδειάζω το τασάκι, στρίβω ένα τσιγάρο, πιάνω το σαξόφωνο σε μια πόζα που μου θυμίζει μια αφίσα του Dexter Gordon που είχα παλιά κι ύστερα αρχίζω να το τυραννώ. Μα κι η μουσική είναι φτωχή, διεκπεραιωτική, φαίνεται ότι την παίζει ένας άνθρωπος που έχει παύσει την ζωή του για μια δεκαετία. Κάποτε οι νότες έφευγαν αβίαστα, κάποτε οι λέξεις μου επιτίθονταν με τόσο μεγάλη ταχύτητα που δεν προλάβαινα να τις πληκτρολογώ. Κάποτε υπήρχε η Δάφνη, που άκουγε ενθουσιασμένη τα διηγήματά μου και στωικά τις συνθέσεις μου (όταν δεν μπορούσε να τις αποφύγει), ο Μήτσος, ο Γιάννης, ο Μπάμπης.
Χρόνια έχω να τους μιλήσω. Τι να κάνει η παλιά παρέα; Τι να κάνει η Δάφνη;
Είχε έρθει μια φορά, πριν δέκα χρόνια, δακρυσμένη στο σπίτι μας και με ξύπνησε. "Έχω να σου πω κάτι. Σήμερα ήμουνα με τον Μπάμπη." Δεν βρήκα κάτι το μεμπτό σε αυτό, μια παρέα ήμασταν, προφανώς θα είχαν πάει για καμιά μπίρα.
- Περάσατε καλά;
- Δεν κατάλαβες, ήμουνα με τον Μπάμπη. Ήμασταν σπίτι του.
Αυτή την φορά το "ήμουνα" ήταν πιο έντονο. Α, ρε Δάφνη! Δεν έχω βρει γυναίκα να την αντικαταστήσει, να την αγαπώ με την ίδια ένταση και να με ανέχεται με την ίδια καρτερικότητα. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να την έχω συγχωρήσει, άλλες πάλι αναρωτιέμαι αν όλο αυτό ήταν ένας πολύ δραστικός τρόπος για να μου δηλώσει ότι θέλει να χωρίσουμε. Πάντα όμως σκέφτομαι ότι, αφότου γύρισα στον τόπο μου, είτε με δουλειά είτε χωρίς, πάντα η ζωή μου φαντάζει μια φτωχή απομίμηση των τοτινών χρόνων. Άραγε υπάρχει κανείς μας που τώρα να είναι ευχαριστημένος απ' την ζωή του; Έχω να τους μιλήσω όλη τη δεκαετία που προανέφερα.
Θα πήγαινα να τους βρω. Αν όχι κανέναν άλλο, τουλάχιστον τη Δάφνη. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να βρω χρήματα για το ταξίδι μέχρι το νησί που βρέθηκε η παρέα, εκεί που είχαμε την φωλιά μας. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να βρω φράγκα για το ταξίδι.

Αν κάποια γυναίκα, γκέι, οτιδήποτε άλλο θέλει να συμμετάσχει αλλά νιώθει ότι την/τον ξενίζει η αρχή μπορούμε να το ακυρώσουμε και να κάνει αυτή/ αυτός την αρχή. Ή μπορώ να το διορθώσω να είναι γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο.
Αυτό έπρεπε να έχω κάνει από την αρχή.
Αν δηλώσει ενδιαφέρον κάποιος άνθρωπος θα το διορθώσω και θα το γράψω στο τρίτο πρόσωπο.

Γω

Στύγιος έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:02

Γω

Θες να το διορθώσω ή σε ψήνει να το συνεχίσεις από εδώ που είναι;

Βλήμα έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:03

Στύγιος έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:02

Γω

Θες να το διορθώσω ή σε ψήνει να το συνεχίσεις από εδώ που είναι;

Το έχω: Γω ,συ , ηφτούνος , μεις ,σεις ,ηφτούνοι.

Τι τον έχω τον υπολογιστή μπροστά μου και δεν πιάνω απευθείας δουλειά.
Το καλό με μένα ήτανε ότι ήξερα καλά τον υπολογιστή και πολλές ξένες γλώσσες.
Έτσι άρχισα να μεταφράζω κείμενα διαδικτυακά.
Λίγα τα έσοδα αλλά φασούλι φασούλι γεμίζει το σακούλι.
Με πρόχειρους υπολογισμούς σε ένα μήνα θα είχα τα λεφτά για το ταξίδι και όσα χρειαζόμουν για να κρατήσω και το σπίτι μου.

Στύγιος έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:05

Βλήμα έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:03

Στύγιος έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:02

Γω

Θες να το διορθώσω ή σε ψήνει να το συνεχίσεις από εδώ που είναι;

Το έχω: Γω ,συ , ηφτούνος , μεις ,σεις ,ηφτούνοι.

Εμμμ... οκ, αυτό θα το θεωρήσω ως "το έχω από εδώ που είναι", κυρίως γιατί βαριέμαι να διορθώνω.
Αναμένομε με αγωνία

γεια σου ρε Νίκη προσγειώτρια! <333

νύχτα έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:09

γεια σου ρε Νίκη προσγειώτρια! <333

Συνέχιζα να μεταφράζω κείμενα μέχρι που μου έστειλε ένα κείμενο του κάποιος Αρίστος να το μεταφράσω στα Κινέζικα και αφορούσε κάποιο εργαστήριο.

νύχτα έγραψε: ↑

17 Απρ 2020, 21:09

γεια σου ρε Νίκη προσγειώτρια! <333

Γεια σου νύχτα μπουρδουκλολεξού.

γεια σου και σένα πειρατή

Γειά σου

Δεδομένου ότι ο Στύγιος έγραψε στ΄ αρχίδια του την κράτηση που είχε κάνει κι ότι γενικά το νήμα ψόφησε, όπως ίσως ήταν και ο, η, το -δεν βρίσκω την γαμημένη την λέξη γιατί είμαι λιώμα- του θα εκφράσω την άλλη έννοια του τζαμαρίσματος. Όχι αυτή που μαζεύονται κάποιοι μουσικοί, συμφωνούν πάνω σε ποια κλίμακα θα αυτοσχεδιάσουν, χώνουν κι έναν καημένο ντράμερ να κρατάει τον ρυθμό και πράττουν τα αίσχη, αλλά σε αυτή που ένας μουσικός μόνος του κάθεται και αυνανίζεται μεθ' ενός μουσικού οργάνου. Είναι αυτό τζαμάρισμα; Είναι αυτοτζαμάρισμα; Είναι αυνανισμός;
Πάει ήδη σκατά η ανάρτηση, κρατώ την -ούτε αυτή τη λέξη βρίσκω, αλλά δεν θα κάτσω και να σκάσω- να το κάνω έντιτ αύριο και να το εξαφανίσω.
Διαβάζετε ακόμα; Μαλακία σας. Όλο και κάποια πιο ενδιαφέρουσα ανάρτηση θα υπάρχει εντός πχόρουμ να χαλάσετε τον χρόνο σας. Εγώ θα συνεχίσω το παραλήρημά μου έχοντας εξηγήσει την κατάσταση.
Ποιο είναι όμως το κίνητρο να το γράφω εδώ, να εκτίθεμαι σε όλους σας, καλούς, κακούς, ακόμα και φασίστες αντί να γράψω ότι μου έρχεται σ' ένα χαρτάκι, να το τσαλακώσω και να το πετάξω στα σκουπίδια, όπως θα όφειλα ως άθρωπας που θέλει ο κόσμος να έχει την πεποίθηση ψευδαίσθηση ότι μπορεί να τον διαβάσει; Τα γάμησα όλα; Ποιο το υποκείμενο; Ποιο το αντικείμενο;
Είναι φορές που νιώθω ότι δεν μπορώ να γράψω νηφάλιος, είναι και κάποιες άλλες που νιώθω ότι δεν μπορώ να γράψω πιωμένος, οπότε μήπως θα έπρεπε να αποδεχθώ ότι δεν μπορώ να γράψω και να τελειώνει; Κάποιες φορές νιώθω περήφανος για ένα δυο διηγήματα - μαλακίες που έχω δημοσιεύσει κάποιες άλλες σκέφτομαι ότι παίζει να είμαι ο μοναδικός Μυτιληνιός που δεν γράφει.
Πήγα και κατούρησα ένα ωραίο, ροζέ, Λημνιό, βιολογικό κρασί -ένα το κρασί, δυο τα μπουκάλια- και σιγά μη σκεφτώ κι επίλογο.
Τα τζαμαρίσματα σπάνια ακούγονται, οπότε δεν βρίσκω τον λόγο να πρέπει να μπορούν να διαβαστούν.
Σας είχα προειδοποιήσει εγκαίρως.