Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, όχι όμως με σημαίες και ταμπούρλα που λέει το Ρωμιοτράγουδο , αλλά με μία ενδογενεακή μετάβαση απ’ το παλιό στο νέο, στατική, αμφίθυμη, με απροσδιόριστη συνεισφορά στον μικρόκοσμο της γης. Στα άλλα αστέρια η εξέλιξη συνεχίζεται δίχως να υπολογίζει την ανθρώπινη στασιμότητα. Τάξη και αρμονία. Πολιτισμός. Σύμπνοια. Ο συμπαντικός κόσμος σέβεται την βαθιά σημασία των λόγων του Γκαίτε : αυτό που κληρονομήσαμε, πρέπει να το κατακτήσουμε για να μας ανήκει πραγματικά.
Εγώ δεν αγωνίζομαι για τίποτα. Όλα τα θεωρώ δεδομένα. Το παρελθόν, τις ρίζες μου, το καλό μου όνομα, την γνώση του μέλλοντος, την ίδια μου την υπόσταση. Λέω μεγάλα λόγια, έχω μεγάλες ιδέες, θέτω μεγάλους στόχους, για να κρύβομαι καλύτερα από τον εαυτό μου. Εγώ ! ο υποδειγματικός πολίτης του κόσμου ξεγελώ τον αιρετικό εαυτό μου, τους άλλους που με εμπιστεύονται, την ζωή. Μέσα σε ασφαλείς αίθουσες αντηχούν στεντόρειες οι μεγαλοστομίες μου. Ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων ο αέρας συζητάει την δύναμή μου. Στους δρόμους και τις πλατείες το πολύβουο πλήθος θαυμάζει την κρίση μου.
Κι έπειτα, σαν έρθει η αδυσώπητη νύχτα που ησυχάζουν όλοι και μένει καθένας μόνος του συντροφιά με τη συνείδησή του, δεν ξέρω που να κρυφτώ για να σωθώ. Να σώσω τουλάχιστον λίγο αδιατάρακτο ύπνο που θα σκεπάσει με το λυτρωτικό του πέπλο εννοιολογικές χίμαιρες, δαιμονικά φαντάσματα της ψεύτικης ζωής μου, ενοχικά συναισθήματα.
Κι εκεί που δεν φτάνει η πραγματικότητα για να νιώσεις λίγο αληθινός, προφταίνει η λαίμαργη φαντασία.
ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ
Re: ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ
24. Και κάποτε, μια φορά, στην εποχή του Κρέοντα, - πάντα οι καλές ιστορίες έχουν βάθος, ας είναι και βάθος χρόνου - ζούσε μέσα μου μια άλλη. Στην αρχή με ενοχλούσε αφάνταστα η παρουσία της. Θεωρούσα εαυτόν, άθυρμα των περιστάσεων. ''Μα πώς μου έγινες τέτοια κολλιτσίδα'', τη ρωτούσα. ''Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ'', μου έλεγε.
Ήθελα επιτέλους να ζήσω τη ζωή μου στην κόψη του ξυραφιού. Δικαίωμά μου. Δεν μ΄ άφηνε. Σαν διπλωματούχος της νομικής σχολής, με συμβούλευε ακατάπαυστα. Σιχαινόμουν τις νουθεσίες της. Βαριόμουν αφόρητα τις κατινίστικες και γεμάτες μετριότητα ηθικές της.
Στα δεκάξι μου ερωτεύθηκα έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου. Εξ αιτίας του έρωτα, άρχισαν οι πιο σκληροί διαξιφισμοί μεταξύ μας. Ώσπου κάποια στιγμή δεν άντεξα, άρπαξα ένα μαχαίρι και βγήκα από το σπίτι. Στο δρόμο - σε μια παραδοξότητα του χρόνου - συνάντησα τον Ζαν-Μαρί Γκούσταβ Λε Κλεζιό.
''Εσύ δεν είσαι που θα πάρεις Νόμπελ;'' τον ρώτησα.
''Ναι... εγώ, μου είπε, αλλά μη το κάνεις, δεν θα ευτυχίσεις και δεν υπάρχει λόγος''.
''Μα πως. Ένα μαχαίρι, ένας απραγματοποίητος έρωτας, και ο άλλος μας εαυτός, είναι αρκετές προϋποθέσεις για ένα φόνο''.
''Έτσι όπως το θέτεις... δεν έχεις άδικο. Στο κάτω - κάτω, αν υποτεθεί πως η ευτυχία είναι η λιγότερο νόμιμη εκδοχή της ζωής, όλοι είμαστε ήρωες φανταστικοί σε ρόλους πραγματικούς, που εκφραζόμαστε σαν άποψη σχήματος κάποιες ιδιαίτερες προδοτικές στιγμές''.
Τότε ήταν που δώσαμε τα χέρια, σαν δυο παλιοί γνώριμοι που μετά από χρόνια συναντιούνται σε μια εκεχειρία στη μέση ενός πολέμου και αισθάνονται αμήχανα. Τα χρόνια τούς άσπρισαν. Κουβαλούσαν κι έναν άλλο μέσα τους. Κι ήταν δύσκολο να μιλήσουν αυθόρμητα.
Ωστόσο, μετά από εκείνη την παράξενη συνάντηση, την έχασα. Έχασα και το ενδιαφέρον μου για τον έρωτα, σαν παράπλευρη απώλεια της μάχης που έδωσα να την εξολοθρεύσω από εντός μου.
Επί πρωθυπουργίας του Γεωργίου Παπανδρέου του νεότερου έκανα τον απολογισμό μου. Ξεφεύγοντας κάθε δικαιοσύνη, δίχως τύψεις, έζησα μια ζωή άγραφου χάρτη, που πάνω του αποτυπώνονταν οι εκ των αισθήσεων προερχόμενες πράξεις μου. Ζωή από μαλακό κερί που άφησαν τα ίχνη τους, η αδιαφορία, οι κακές επιλογές και οι άκριτες συμπεριφορές.
Γι΄ αυτό σας λέω... είμαι σίγουρη.. έχουμε δύο εαυτούς.
Αλλά δεν ξέρω ποιος είναι ο αληθινός...
Ήθελα επιτέλους να ζήσω τη ζωή μου στην κόψη του ξυραφιού. Δικαίωμά μου. Δεν μ΄ άφηνε. Σαν διπλωματούχος της νομικής σχολής, με συμβούλευε ακατάπαυστα. Σιχαινόμουν τις νουθεσίες της. Βαριόμουν αφόρητα τις κατινίστικες και γεμάτες μετριότητα ηθικές της.
Στα δεκάξι μου ερωτεύθηκα έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό μου. Εξ αιτίας του έρωτα, άρχισαν οι πιο σκληροί διαξιφισμοί μεταξύ μας. Ώσπου κάποια στιγμή δεν άντεξα, άρπαξα ένα μαχαίρι και βγήκα από το σπίτι. Στο δρόμο - σε μια παραδοξότητα του χρόνου - συνάντησα τον Ζαν-Μαρί Γκούσταβ Λε Κλεζιό.
''Εσύ δεν είσαι που θα πάρεις Νόμπελ;'' τον ρώτησα.
''Ναι... εγώ, μου είπε, αλλά μη το κάνεις, δεν θα ευτυχίσεις και δεν υπάρχει λόγος''.
''Μα πως. Ένα μαχαίρι, ένας απραγματοποίητος έρωτας, και ο άλλος μας εαυτός, είναι αρκετές προϋποθέσεις για ένα φόνο''.
''Έτσι όπως το θέτεις... δεν έχεις άδικο. Στο κάτω - κάτω, αν υποτεθεί πως η ευτυχία είναι η λιγότερο νόμιμη εκδοχή της ζωής, όλοι είμαστε ήρωες φανταστικοί σε ρόλους πραγματικούς, που εκφραζόμαστε σαν άποψη σχήματος κάποιες ιδιαίτερες προδοτικές στιγμές''.
Τότε ήταν που δώσαμε τα χέρια, σαν δυο παλιοί γνώριμοι που μετά από χρόνια συναντιούνται σε μια εκεχειρία στη μέση ενός πολέμου και αισθάνονται αμήχανα. Τα χρόνια τούς άσπρισαν. Κουβαλούσαν κι έναν άλλο μέσα τους. Κι ήταν δύσκολο να μιλήσουν αυθόρμητα.
Ωστόσο, μετά από εκείνη την παράξενη συνάντηση, την έχασα. Έχασα και το ενδιαφέρον μου για τον έρωτα, σαν παράπλευρη απώλεια της μάχης που έδωσα να την εξολοθρεύσω από εντός μου.
Επί πρωθυπουργίας του Γεωργίου Παπανδρέου του νεότερου έκανα τον απολογισμό μου. Ξεφεύγοντας κάθε δικαιοσύνη, δίχως τύψεις, έζησα μια ζωή άγραφου χάρτη, που πάνω του αποτυπώνονταν οι εκ των αισθήσεων προερχόμενες πράξεις μου. Ζωή από μαλακό κερί που άφησαν τα ίχνη τους, η αδιαφορία, οι κακές επιλογές και οι άκριτες συμπεριφορές.
Γι΄ αυτό σας λέω... είμαι σίγουρη.. έχουμε δύο εαυτούς.
Αλλά δεν ξέρω ποιος είναι ο αληθινός...