Σελίδα 1 από 1
One more to go (38)
Δημοσιεύτηκε: 24 Οκτ 2020, 00:08
από hellegennes
Γράφω άρα Υπάρχω - One more to go (38)
Πέντε βράδια σε ένα κρεβάτι στρωμένο,
πέντε καλοκαίρια σε ένα βαλς χαλασμένο,
πέντε ρουμπίνια στο χώμα κρυμμένα
και πέντε μπλουζάκια στο χρώμα πνιγμένα.
Πέντε κουρτίνες βαμμένες γαλάζιες
αθώες, ριγμένες, λεπτές σαν ιστός,
πέντε ιδέες κρυμμένες στο ψέμα,
θαμμένες, λιτές, ξεχασμένες στον ήλιο.
Πόνος φρικτός, σε μέρες ζυγές,
αίμα και σκόνη, σημαίες ρηχές,
στον φίλο, στο Νείλο ταξίδια παλιά,
πολλά χάνονται στο βάθος πουλιά.
Είναι η μέρα καυτή ή είναι βράδυ,
που μέσα στην ζάλη περνώ για πρωί;
Των άστρων το φως με τυφλώνει ή η αλήθεια,
που αλήθεια θυμάμαι να ορμάει καυτή;
Είναι η ανάσα που πια δεν τελειώνει,
δεν παλιώνει άλλο στο φως το κρασί,
ήσουνα εσύ που θυμάμαι θολά,
να ρωτάς κάθε βράδυ ένα νέο γιατί.
Τίποτα δεν με σώνει, τίποτα δεν με ξυπνά.
Ζαλισμένος θα βγω απ' το χορό ένα βράδυ.
Μια στροφή μόνο ακόμη θα πάρω για σένα
κι ύστερα θα κοιμηθώ.
22 Οκτωβρίου του 2020 - Hellegennes Alexandrine
Re: One more to go (38)
Δημοσιεύτηκε: 25 Οκτ 2020, 07:56
από Sothan
Hellegennes είσαι καλλιτέχνης; Καταπιάνεσαι και με κάποια άλλη μορφή τέχνης;
Re: One more to go (38)
Δημοσιεύτηκε: 25 Οκτ 2020, 08:06
από Yochanan
Τίποτα δεν με σώνει, τίποτα δεν με ξυπνά.
Αυτό μου θυμίζει μια κουβέντα που είχα παλιότερα με ενα φιλο μου που ειναι εδω στο City στο ταγμα των Ροδόσταυρων. Επρεπε να δωσει ενα λόγο στη Στοά του και του λεω να αρχίσει ετσι. "Αδερφοί μου, πλέον τίποτα πια δε Μασώνοι..."
ΥΓ: Ωραίος Χέλλη!
Re: One more to go (38)
Δημοσιεύτηκε: 25 Οκτ 2020, 08:08
από Yochanan
Γράμμα στόν ποιητή Καίσαρα Ἐμμανουήλ (του Νίκου Καββαδία)
«Φαίνεται πιὰ πὼς τίποτα -
τίποτα δὲν μᾶς σώζει...»
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Ξέρω ἐγὼ κάτι ποὺ μποροῦσε, Καῖσαρ, νὰ σᾶς σώσει.
Κάτι ποὺ πάντα βρίσκεται σ᾿ αἰώνια ἐναλλαγή,
κάτι ποὺ σχίζει τὶς θολὲς γραμμὲς τῶν ὁριζόντων,
καὶ ταξιδεύει ἀδιάκοπα τὴν ἀτέλειωτη γῆ.
Κάτι ποὺ θά ῾κανε γοργὰ νὰ φύγει τὸ κοράκι,
ποὺ τοῦ γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τὰ χαρτιά·
νὰ φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τὰ φτερά του,
πρὸς κάποιαν ἀκατοίκητη κοιλάδα τοῦ Νοτιᾶ.
Κάτι ποὺ θά ῾κανε τὰ ὑγρά, παράδοξά σας μάτια,
ποὺ ἁβρὲς μαθήτριες τ᾿ ἀγαποῦν καὶ σιωπηροὶ ποιηταί,
χαρούμενα καὶ προσδοκία γεμάτα νὰ γελάσουν
μὲ κάποιον τρόπο πού, ὅπως λέν, δὲ γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, ποὺ μποροῦσε, βέβαια, νὰ σᾶς σώσει.
Ἐγὼ ποὺ δὲ σᾶς γνώρισα ποτέ... Σκεφτεῖτε... Ἐγώ.
Ἕνα καράβι... Νὰ σᾶς πάρει, Καῖσαρ... Νὰ μᾶς πάρει...
Ἕνα καράβι ποὺ πολὺ μακριὰ θὰ τ᾿ ὁδηγῶ.
Μία μέρα χειμωνιάτικη θὰ φεύγαμε.
- Τὰ ρυμουλκὰ περνώντας θὰ σφυρίζαν,
τὰ βρωμερὰ νερὰ ἡ βροχὴ θὰ ράντιζε,
κι οἱ γερανοὶ στοὺς ντόκους θὰ γυρίζαν.
Οἱ πολιτεῖες οἱ ξένες θὰ μᾶς δέχονταν,
οἱ πολιτεῖες οἱ πιὸ ἀπομακρυσμένες
κι ἐγὼ σ᾿ αὐτὲς ἁβρὰ θὰ σᾶς ἐσύσταινα
σὰν σὲ παλιές, θερμές μου ἀγαπημένες.
Τὰ βράδια, βάρδια κάνοντας, θὰ λέγαμε
παράξενες στὴ γέφυρα ἱστορίες,
γιὰ τοὺς ἀστερισμοὺς ἢ γιὰ τὰ κύματα,
γιὰ τοὺς καιρούς, τὶς ἄπνοιες, τὶς πορεῖες.
Ὅταν πυκνὴ ἡ ὁμίχλη θὰ μᾶς σκέπαζε,
τοὺς φάρους θὲ ν᾿ ἀκούγαμε νὰ κλαῖνε
καὶ τὰ καράβια ἀθέατα θὰ τ᾿ ἀκούγαμε,
περνώντας νὰ σφυρίζουν καὶ νὰ πλένε.
Μακριά, πολὺ μακριὰ νὰ ταξιδεύουμε,
κι ὁ ἥλιος πάντα μόνους νὰ μᾶς βρίσκει·
ἐσεῖς τσιγάρα «Κάμελ» νὰ καπνίζετε,
κι ἐγὼ σὲ μία γωνιὰ νὰ πίνω οὐΐσκυ.
Καὶ μία γριὰ στὸ Ἀννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μία γριὰ σ᾿ ἕνα πολύβοο καφενεῖο -
μία αἱμάσσουσα καρδιὰ θὰ μοῦ στιγμάτιζε,
κι ἕνα γυμνό, στὸ στῆθος σας, κρανίο.
Καὶ μία βραδιὰ στὴ Μπούρμα, ἢ στὴ Μπατάβια
στὰ μάτια μίας Ἰνδῆς ποὺ θὰ χορέψει
γυμνὴ στὰ δεκαεφτὰ στιλέτα ἀνάμεσα,
θὰ δεῖτε - ἴσως - τὴ Γκρέτα νὰ ἐπιστρέψει.
Καῖσαρ, ἀπὸ ἕνα θάνατο σὲ κάμαρα,
κι ἀπὸ ἕνα χωματένιο πεζὸ μνῆμα,
δὲ θά ῾ναι ποιητικότερο καὶ πι᾿ ὄμορφο,
ὁ διαφέγγος βυθὸς καὶ τ᾿ ἄγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ἀνεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνὸς κι ἀθάλη»,
ποὺ ἴσως διαβάζοντας τὰ νὰ μὲ οἰκτίρετε,
γελώντας καὶ κουνώντας τὸ κεφάλι.
Ἡ μόνη μου παράκληση ὅμως θά ῾τανε,
τοὺς στίχους μου νὰ μὴν εἰρωνευθεῖτε.
Κι ὅπως ἐγὼ γιὰ ἕν᾿ ἀδερφὸ ἐδεήθηκα,
γιὰ ἕναν τρελὸν ἐσεῖς προσευχηθεῖτε.
Re: One more to go (38)
Δημοσιεύτηκε: 25 Οκτ 2020, 08:30
από hellegennes
Yochanan έγραψε: ↑25 Οκτ 2020, 08:06
Τίποτα δεν με σώνει, τίποτα δεν με ξυπνά.
Αυτό μου θυμίζει μια κουβέντα που είχα παλιότερα με ενα φιλο μου που ειναι εδω στο City στο ταγμα των Ροδόσταυρων. Επρεπε να δωσει ενα λόγο στη Στοά του και του λεω να αρχίσει ετσι. "Αδερφοί μου, πλέον τίποτα πια δε Μασώνοι..."
ΥΓ: Ωραίος Χέλλη!
Παρεμπιπτόντως, ναι, το ποίημα του Καββαδία είχα στο μυαλό όταν έγραφα αυτόν τον στίχο.
Mansko έγραψε: ↑25 Οκτ 2020, 07:56
Hellegennes είσαι καλλιτέχνης; Καταπιάνεσαι και με κάποια άλλη μορφή τέχνης;
Όχι, είμαι τελείως άτεχνος. Μόνο κάτι ποιήματα και πεζά γράφω.