στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

Με πίκρα κι οδύνη σε χαιρέτισα
και κάτω απο το φως το φεγγαριού
τα ρούχα σου τα κέντησα
στο χρώμα του ουρανού

πριν φύγεις ,να έχεις προίκα
δυο μάτια που τα βρήκα
στο δρόμο της αγάπης
σ΄ενα κόσμο απάτης

[vag_el]

Σονέτο


Μοιραία ,έπεφτε η βροχή
στο χώμα επάνω στα φύλλα απο τα δέντρα
νομιζε κανείς πως είν΄γιορτή
και πως η καρδιά μου έγινε πέτρα
Μοιραία σε συνάντησα το βράδυ
το άρωμα επάνω σου μύριζε ωραία
έδινες φώς στο άδειο μου σκοτάδι
το όνομα σου φυλλο πλατύ ''με λένε Πανωραία''
Κι έγινες ίνδαλμα,έγινα σκόνη
απ΄τη φωτιά που ΄τη νύχτα άναψες
και το κορμί μου και τον νού τα ξεσηκώνει
ήρθες εσύ κι όλα τα άλλαξες
Πόσο η αγάπη μας θα κρατήσει
εχω τα χείλη σου που με φιλούν στον νού
για πάντα μεχρι ο ήλιος να σβήσει
τελευταίο άστρο του ουρανού

για πάντα
για πάντα θα κρατήσει

[πληροφοριοδότης μαμάς μαρίας]

ΑΤΤΙΚΑ

Όποτε μπαίνω στο Άττικα
για να αγοράσω κάτι
(κάτι, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος τι)
η πρώτη μου σκέψη είναι

Ένας μεγάλος Σεισμός

θα με βρουν έπειτα αγκαλιά με κάποια κούκλα
- ελπίζω να είναι γυναικεία
τα απαιτεί αυτά η υστεροφημία -

όμως,
βλέπω τα πρόσωπα
των κοριτσιών στα αποσμητικά
λέω αυτό το μακιγιάζ τα καταστρέφει πάραυτα

καλύτερα πάει στον Ρόμπερτ Σμιθ, φυσικά

Όπως και να' χει
αυτό που με ηρεμεί
και με απομακρύνει από τη σκέψη του Σεισμού
είναι όταν στις κυλιόμενες

- περιμένω να περάσει κάποιο κορίτσι πρώτα με μία ελαφριά φούστα -
βλέπω την teta valeta* του
αυτή, την παζολινική, τη γνωστή
που παραλύει τα εγκεφαλικά μου άκρα

έπειτα, πάω στα αθλητικά,
δεν θυμάμαι καν τι θέλω να αγοράσω πια
και θαυμάζω τα γυναικεία ρούχα
τα κάνουν τόσο κομψά

θαυμάζω δε και τα ρούχα για όσους κάνουν joking

γιατί όλα τα ρούχα που μ αρέσουν να μην απευθύνονται σε εμένα
αναρωτιέμαι
ίσως φωναχτά
κάποτε γύρισε μια και με κοίταξε αυστηρά κάπως

σιγά μην τρέξω
,της είπα και εγώ
,δεν τρέχουμε ούτε για να προλάβουμε την πτήση

τελικά
έχοντας βρεθεί στο μέσο του πουθενά
ανάμεσα σε κούκλες και πωλήτριες

αποφασίζω πια
να αγοράσω κάποια πωλήτρια
με όλες είμαι ερωτευμένος

οπότε πλησιάζω σε αυτή στη Nike
και τη ρωτώ
kalym**;

Με κοιτάζει με απορία
μέσα από τη μαντήλα της

Πόσες καμήλες θέλεις; λέω
και κοιτάζω γύρω

Αρκεί να κόψουμε τιμολόγιο


* ΣτΕ teta valeta - "η Λάουρα Μπέτι έκανε διάσημη [την έκφραση] ... Ο Παζολίνι έλεγε ότι είχε επινοήσει αυτή την περίεργη έκφραση όταν ήταν τριών χρονών. Παρατηρώντας τους τένοντες που εξείχαν στο πίσω μέρος του γονάτου των μεγαλύτερων συμμαθητών του όταν έτρεχαν" κλπ κλπ [Παζολίνι, Rene de Ceccatty, Κασταλία, βιογραφίες]. Ο ποιητής οικειοποιείται τον όρο για να μιλήσει φυσικά για το πίσω μέρος του γονάτου των συμμαθητριών.

** ΣτΣ kalym - property given under tribal customs by a man for his bride

[vag_el]

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ


¨Ηρθες το Σάββατο βράδυ
κράταγες δάφνες και φύλλα
μες της ψυχής τη μαυρίλα
Σάββατο κι ήταν σκοτάδι

άναψες φώς στη καρδιά μου
ήρθες εσύ μες στο χιόνι
νά ΄σαι και πάλι κοντά μου
πόσο η σιωπή με πληγώνει

[xioni]

ΣΑΤΙ

Καλπάζεις στον ήχο και φέρνεις τη μέρα
σαν άτι χορεύεις ψηλά στον αέρα
αμάξια σπινιάρουν και μια μελωδία
από κλαρίνα που γαυγίζουν.

Κρεμιέμαι από μία σου ίνα, Μαρίνα.

[vag_el]

Σονέτο νο197



του χρόνου ,η αμφίεση,
αφήνει αμφιβολίες,
σαν του δρόμου ,την ποίηση,
που γεννάει προσδοκίες,
τα γράμματά σου,γαλαζωπά,
θυμίζουν ,του κόσμου τους αστέρες,
ότι η ψυχή μου προσδοκά,
κάποιες μελαγχολικές Δευτέρες,
ατίθασες,βουβές οι ώρες κι οι στιγμές,
του φόβου γίναν,ενοχές,
έξω απο το τζάμι ,οι μπόρες,
σπάταλες και δυνατές,
μοιάζει το σύννεφο,να φέρνει τη βροχή,
στις αντοχές,που έγιναν αγάπες αγνές

[πληροφοριοδότης μαμάς μαρίας]

Σονέτο νο197



του χρόνου ,η αμφίεση,
αφήνει αμφιβολίες,
σαν του δρόμου ,την ποίηση,
που γεννάει προσδοκίες,
τα γράμματά σου,γαλαζωπά,
θυμίζουν ,του κόσμου τους αστέρες,
ότι η ψυχή μου προσδοκά,
κάποιες μελαγχολικές Δευτέρες,
ατίθασες,βουβές οι ώρες κι οι στιγμές,
του φόβου γίναν,ενοχές,
έξω απο το τζάμι ,οι μπόρες,
σπάταλες και δυνατές,
μοιάζει το σύννεφο,να φέρνει τη βροχή,
στις αντοχές,που έγιναν αγάπες αγνές

Φιλτατε, δεν μπόρεσα να δω την απάντηση σας καθότι το σχετικό νήμα εξαφανίστηκε

[vag_el]

ΝΟΤΕΣ


Sαν ένα πλοίο που άραξε,
σαν ενα καράβι που δε βάσταξε
το χρόνο πίσω γυρίζω

στην ώρα στις στιγμές
τον πόνο να αλαφρώσω
απ΄τις πολλές σου απειλές

βουνά και θάλασσες διασχίζω
και τα ποτάμια νωχελικά που ρέουν
σα πνοή σαν οπτασία σα λαγάρισμα

τρέχω και τον άνεμο σχίζω
με τις νότες υγρές απο στοργή να πνέουν
στου καιρού μας το λογάριασμα

[Alex Amsterdam]

άναψες φώς στη καρδιά μου
ήρθες εσύ μες στο χιόνι

[vag_el]

πόσο σε ήθελα
πόσο ανάγκη σε είχα
έργο αθάνατο ιερό
είμαι εγώ


τρέχω κάθε πρωινό
για το μεροκάματο
είμαι δέντρο είμαι φάρμακο
είμαι σιρόπι για τον βήχα

στη μυτούλα φιλί τολμηρο
και στο σεργιάνι βγήκα

[vag_el]

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ



Μεθυσμένη η αγάπη απο τα φιλιά
κουρασμένο σκαρί στο λιμάνι
μυρωμένη η δική σου η αγκαλιά
και ο έρωτάς σου δε φτάνει

το ολόγιωμο βγαίνει φεγγάρι
κυνηγά την πούλια , στο σύμπαν
φανερά όσα οι γονείς μας μας είπαν
μοναχά η στιγμή θα μας πάρει

φανερώθηκε η δική μας φωλιά
αυταπάτη που γέννησε ο νούς μας
σκοτωθήκαν πολλά ΄πτα πουλιά
και βραδυάζει στους ουρανούς μας


αστραπές και βροντές κι αν μας δίνει η ζωή
ο καιρός θα μας πλέει στα πρίμα
λευτεριά η ανάγκη που θέλ΄η στιγμή
σ΄αγαπώ στο χω πεί μ΄ενα ποίημα

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Πρώτο μπιστάρι έτυχε πάνω στο μονέτο
τερμαριλέ και ούλτρα κούρα στα καπάκια
είμαι προφάνουσλι απάνω στα τιγκάκια
και δεν με κόβεις, καθώς λένε, νέτο σκέτο

Πέρ’ από τέκου σερτιφιέ με το τσικάκι
χιλιάδες παραλάβαινες μάνγκο και ντούρου
ούτε στιγμή δεν άφησες τα μπούρου μπούρου
με τους τρενάδες και στριτάδες στο παγκάκι

Στα μύχια μπαίνει το μαρούλι και μ’ αλλάζει,
χρόνια στην τσίτα να σκαρώσω ένα βερσάκι,
κι εγώ σε χίοσα επάνω στο τεζάκι
και νάσου τώρα τα ριλέ που κάνουν χάζι

Νωρίς μπιστόλιασα τα μπαμ που είχα κάψει
έλουσα ο Σακ το τσικ τσικιό πάλι και πάλι
απόψε φλέξαραν τα φίδια στην κραιπάλη
κι ο Σάκαρος που ‘χα φιξάρει μες τη χάψη

Η ζοζεφίν η ζοζεφίν παντού τα σκάει
μάνγκο νταφού μα και κοκόρι και χιονάτη
για τα γκαφρά και το κασέρι αμανάτι,
καριέρα φουλ τερματηλέ και όπου πάει!

[vag_el]

Με άφησε η νύχτα μες στην άμμο
μιας παραλίας με ουρανό τ΄αστέρια
σε βλέπω και σηκώνω τα χέρια'
ψηλά ,και σε ζητώ σε γάμο

ήταν χαρά μου να σε κοιτώ
κι εσύ να μ΄αγαπάς για πάντα
τώρα το μόνο είναι που σου ζητώ
τώρα που έχω φτάσει τα τριάντα

με κέρασες το πρώτο σου φιλί
στην άμμο όπως σου είπα και προχθές
είναι η αγκαλιά σου ,μητέρα στοργική
και το κραγιόν στα χείλη σου απο χθές

άνοιξαν του ουρανού οι πόρτες
σηκώσαν οι αετοί το πέταγμά σου
και τα φιλιά μας έγιναν προδότες
στο λαιμό η μυρωδιά απ΄τ΄άρωμά σου

[vag_el]

¨Ηθελα να σου δείξω,
πως να μ΄αγαπάς
ήθελα και να σε αγγίξω
εκεί τώρα που πονάς

τον πόνο σου να πάρω
με το δικό μου χέρι
τα χείλη σου να βρώ
που επάνω τους θα φέρει


το γλυκό κρασί

ήθελα να σε ησυχάσω
απο την μελαγχολική ορφάνεια
ήθελα να σε πιάσω
να σε φέρω στην επιφάνεια

δρόμος να γίνω να περνάς
και ποιητής και μουσικός
για τον έρωτα μιάς βραδιάς
θα ανοίξει ο ουρανός

για μάς.

[vag_el]

εκεί που πλέω στα βαθιά πελάγη
της σκέψης τη γιορτή που τόσο πολύ θαυμάζω
και γράφοντας για του βορείου σέλας την άλγη
μού ρχεται μια λέξη κι αρχίζω να κραυγάζω

η επιτομή στου νού τον οργασμό
και πάνω που τελείωνα ένα ποιήμα
ξάφνου με διακόπτει της τηλεόρασης το έκτακτο
πόλεμο λέει με πυραύλους σαν σε κύμα

Μα είστε με τα καλά σας?
διακόπτετε την έξαψη της ψυχής
για τα όπλα δίνετε όλα τα λεφτά σας
σκοτώνετε κόσμο και όχι για λόγω τιμής

συμφέροντα σου λέει και να η αλήθεια
παιχνίδι έγινε η ζωή που σκάρτη τη λογίζεις
κοίτα μόνο μη και σου γίνει συνήθεια
και τους ανθρώπους δεν υπολογίζεις