στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

Ορισμένες φορές ,πιάνω τον εαυτό μου
να κοιτάζει περιπλανώμενος τον ορίζοντα
απ΄το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας

μισώ οτιδήποτε δικό μου
που έγινε βορά σε ξένα χέρια
που ταυτίζονται με τα δικά μου μάτια

για να μην τρελλαθώ,χορεύω κάτω
απο το φώς της Σελήνης,μιάς άλλης Γής
και ζητιανεύω τον Ερωτα και την Αγάπη
στα ασημένια αστέρια που γίνονται κομμάτια

όπως κομμάτια έγινε η δική μου καρδιά
στου γυρισμού την αυταπάτη
Πόσες φορές νοστάλγησα ,να νιώσω
μεσα στα κουρασμένα μου χέρια

τον πόθο και την στοργή σου
και ως αντάλλαγμα να δώσω
ζωή

άρχισα να κωφεύω ,στις ασχήμιες
να διοργανώνω του νού εφημερίες
και να στέκομαι μπροστά στην θάλασσα

να τριγυρίζω στα μονοπάτια των Ερινύων
και να ντρέπομαι πολύ ,που δεν σταμάτησα
ιστορίες απο μάχες που δεν έδωσα
αμετανόητη πληγή που δεν κλείνει

όσα δάκρυα κι αν χάλασα

[vag_el]

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ


Ηρθε η στιγμή ,που το Σεληνόφως
κοιτάζει πίσω στα χαμόκλαδα,
τι περιπλανήσεις μεταξένιες ,όμως,
θυμίζει τα δικά σου ματόκλαδα

όπως όταν σε παρατηρούσα μες στη συννεφιά
κι ήταν μεγάλες αλήθειες που η ιστορία
τις ματαίωσε,τις έθαψε τις πήρε μακριά
κι έγινε το Σάβανο Εκκλησία

κι έγινε νύχτα η ημέρα απο τα δάκρυα
που σκόρπισα στον κόσμο ,μήπως ήξερε κι αυτός?
τώρα είναι οι στιγμές που σε γνωρίζω
ίσως αργότερα ξανασυστηθούμε όπως στις ταινίες

σε μαγικά απογεύματα σε καινούργια ηλιοβασιλέματα
ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός
κι έτσι κι εγώ τώρα αρχίζω ,του νου βουλεύματα
μήπως να σε μισήσω,ή στην καρδιά μου να ξεκινήσω

να σε βρίσκω και να νιώθω συθέμελα την αγάπη σου
συγκλονιστικά πρωινά που έζησα προδομένος
και τώρα πιά,σε κοιτάζω να ανεβαίνεις στο άτι σου,
βασιλιάς όπως και πρίν αλλά πάντοτε ηττημένος

το γιατί,στο έγραψε η μοίρα,
αυτή ήταν που σώπασε την βροντή
και έφερε χαλασμό και έτσι και γώ πήρα
το δρόμο για την μεγάλη μας γιορτή

πόσο αλύπητα μου φέρθηκες αχ ζωή,
μη στεναχωριέσαι και πάψε να κλαίς
του κόσμου όλου η βοή σταμάτησε
τη βαναυσότητα σου κι απο μένα ότι θές

[Ελ_ρία]

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ


Ηρθε η στιγμή ,που το Σεληνόφως
κοιτάζει πίσω στα χαμόκλαδα,
τι περιπλανήσεις μεταξένιες ,όμως,
θυμίζει τα δικά σου ματόκλαδα

όπως όταν σε παρατηρούσα μες στη συννεφιά
κι ήταν μεγάλες αλήθειες που η ιστορία
τις ματαίωσε,τις έθαψε τις πήρε μακριά
κι έγινε το Σάβανο Εκκλησία

κι έγινε νύχτα η ημέρα απο τα δάκρυα
που σκόρπισα στον κόσμο ,μήπως ήξερε κι αυτός?
τώρα είναι οι στιγμές που σε γνωρίζω
ίσως αργότερα ξανασυστηθούμε όπως στις ταινίες

σε μαγικά απογεύματα σε καινούργια ηλιοβασιλέματα
ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός
κι έτσι κι εγώ τώρα αρχίζω ,του νου βουλεύματα
μήπως να σε μισήσω,ή στην καρδιά μου να ξεκινήσω

να σε βρίσκω και να νιώθω συθέμελα την αγάπη σου
συγκλονιστικά πρωινά που έζησα προδομένος
και τώρα πιά,σε κοιτάζω να ανεβαίνεις στο άτι σου,
βασιλιάς όπως και πρίν αλλά πάντοτε ηττημένος

το γιατί,στο έγραψε η μοίρα,
αυτή ήταν που σώπασε την βροντή
και έφερε χαλασμό και έτσι και γώ πήρα
το δρόμο για την μεγάλη μας γιορτή

πόσο αλύπητα μου φέρθηκες αχ ζωή,
μη στεναχωριέσαι και πάψε να κλαίς
του κόσμου όλου η βοή σταμάτησε
τη βαναυσότητα σου κι απο μένα ότι θές

ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός....

υγ. Προσπαθώ να σε διαβάσω αλλά με στραβώνει το χρώμα που έχεις επιλέξει και τα παραταω..
μπράβο Βαγγέλη!!

[vag_el]

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ


Ηρθε η στιγμή ,που το Σεληνόφως
κοιτάζει πίσω στα χαμόκλαδα,
τι περιπλανήσεις μεταξένιες ,όμως,
θυμίζει τα δικά σου ματόκλαδα

όπως όταν σε παρατηρούσα μες στη συννεφιά
κι ήταν μεγάλες αλήθειες που η ιστορία
τις ματαίωσε,τις έθαψε τις πήρε μακριά
κι έγινε το Σάβανο Εκκλησία

κι έγινε νύχτα η ημέρα απο τα δάκρυα
που σκόρπισα στον κόσμο ,μήπως ήξερε κι αυτός?
τώρα είναι οι στιγμές που σε γνωρίζω
ίσως αργότερα ξανασυστηθούμε όπως στις ταινίες

σε μαγικά απογεύματα σε καινούργια ηλιοβασιλέματα
ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός
κι έτσι κι εγώ τώρα αρχίζω ,του νου βουλεύματα
μήπως να σε μισήσω,ή στην καρδιά μου να ξεκινήσω

να σε βρίσκω και να νιώθω συθέμελα την αγάπη σου
συγκλονιστικά πρωινά που έζησα προδομένος
και τώρα πιά,σε κοιτάζω να ανεβαίνεις στο άτι σου,
βασιλιάς όπως και πρίν αλλά πάντοτε ηττημένος

το γιατί,στο έγραψε η μοίρα,
αυτή ήταν που σώπασε την βροντή
και έφερε χαλασμό και έτσι και γώ πήρα
το δρόμο για την μεγάλη μας γιορτή

πόσο αλύπητα μου φέρθηκες αχ ζωή,
μη στεναχωριέσαι και πάψε να κλαίς
του κόσμου όλου η βοή σταμάτησε
τη βαναυσότητα σου κι απο μένα ότι θές

ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός....

υγ. Προσπαθώ να σε διαβάσω αλλά με στραβώνει το χρώμα που έχεις επιλέξει και τα παραταω..
μπράβο Βαγγέλη!!

Εντάξει Ελ_ρία,σ΄ευχαριστώ ,θα το αλλάξω το χρώμα

[Ελ_ρία]

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ


Ηρθε η στιγμή ,που το Σεληνόφως
κοιτάζει πίσω στα χαμόκλαδα,
τι περιπλανήσεις μεταξένιες ,όμως,
θυμίζει τα δικά σου ματόκλαδα

όπως όταν σε παρατηρούσα μες στη συννεφιά
κι ήταν μεγάλες αλήθειες που η ιστορία
τις ματαίωσε,τις έθαψε τις πήρε μακριά
κι έγινε το Σάβανο Εκκλησία

κι έγινε νύχτα η ημέρα απο τα δάκρυα
που σκόρπισα στον κόσμο ,μήπως ήξερε κι αυτός?
τώρα είναι οι στιγμές που σε γνωρίζω
ίσως αργότερα ξανασυστηθούμε όπως στις ταινίες

σε μαγικά απογεύματα σε καινούργια ηλιοβασιλέματα
ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός
κι έτσι κι εγώ τώρα αρχίζω ,του νου βουλεύματα
μήπως να σε μισήσω,ή στην καρδιά μου να ξεκινήσω

να σε βρίσκω και να νιώθω συθέμελα την αγάπη σου
συγκλονιστικά πρωινά που έζησα προδομένος
και τώρα πιά,σε κοιτάζω να ανεβαίνεις στο άτι σου,
βασιλιάς όπως και πρίν αλλά πάντοτε ηττημένος

το γιατί,στο έγραψε η μοίρα,
αυτή ήταν που σώπασε την βροντή
και έφερε χαλασμό και έτσι και γώ πήρα
το δρόμο για την μεγάλη μας γιορτή

πόσο αλύπητα μου φέρθηκες αχ ζωή,
μη στεναχωριέσαι και πάψε να κλαίς
του κόσμου όλου η βοή σταμάτησε
τη βαναυσότητα σου κι απο μένα ότι θές

ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός....

υγ. Προσπαθώ να σε διαβάσω αλλά με στραβώνει το χρώμα που έχεις επιλέξει και τα παραταω..
μπράβο Βαγγέλη!!

Εντάξει Ελ_ρία,σ΄ευχαριστώ ,θα το αλλάξω το χρώμα

Τώρα καλύτερα. Σε ευχαριστω!

[vag_el]

ΚΙΤΡΙΝΗ ΗΜΕΡΑ



όμορφα ,κίτρινα μάτια,
σαν τον ήλιο που λάμπει τα μεσημέρια
σε κοιτάζω που κάθεσαι στα σκαλοπάτια
και αγκαλιάζεις τον ουρανό με τα δυό σου χέρια

όμορφη ,κίτρινη η αγάπη σου
όπως τα ρόδα στην αυλή,
γίνηκε ένα κομμάτι σου,
και μπήκε μέσα στην ψυχή

όμορφη ,κίτρινη ημέρα
διάλεξες για να αμαρτήσεις
αίμα στο πάτωμα περα ως πέρα
και το δικό σου αποτύπωμα νά αφήσεις

επάνω στο κορμί ,κίτρινο κορμί
σαν τη δική σου αγάπη τρέμει
απο του έρωτα την πρώτη φυγή
το πρώτο δικό μας φιλί ,
την εικόνα μας παίρνει

[vag_el]

κάποιες φορές ,ξεχνιέμαι μέσα στις λέξεις,
κάποιες αλλες ,αφουγκράζομαι τον καιρό,
είναι που σε αφήνω να διαλέξεις,
ανάμεσα στα μονοπάτια που οδηγούν στον ουρανό

κανει κρύο,τα δάχτυλα των χεριών πιασμένα
μεσα στο παλτό παγώνουν και τρίζουν
σαν να είναι σε κελί φυλακισμένα
ματώνουν οι κρατουμένοι και βρίζουν

της μοναξιάς μια συνταγή απο τη μάνα
όπως όταν ήσουνα μωρό μεσα στην κούνια
κοίτα πως σου αλλάζουνε την πάνα
και πως εγέρασες και πήρες τα μπαστούνια

το φαί ζεστό,αχνίζει μέσα στις μύτες μας
ορθάνοιχτες που είναι
και στο τραπέζι το ψωμί το ζυμωτό
ξένος είσαι εδώ αλλά μαζί μας μείνε

το φιλότιμό μας το έχουνε και οι τοίχοι
τρεμοπαίζει η λάμπα στο σκοτάδι
όπου και αν πάς καλή σου τύχη
να βλέπεις της μοίρας το σημάδι

[vag_el]

Καλλονή



Στην άκρη εκεί ,φεγγοβολούσε,
σαν σκαλιστό γιοφύρι ,έτοιμο να σωπάσει
στο χρώμα του Δειλινού,
κι αρνιόταν το ολόγιωμο φεγγάρι
μέσα στα μάτια της θυμώναν οι ασκοί
και ξάπλωνε στην αμμουδιά της Φύσης
στα πέτρινα ξωκλήσια ,
μια ετοιμοθάνατης καλλονής
και έγειρε πάνω μου καθως φυσούσε
κι εστειλε μύνημα πως πίσω δε ξαναγυρνώ ποτέ
μες στα λουλούδια της Ανοιξη κοιμόταν
απο τότε,και μετα καθως το δάκρυ της κυλούσε
άστραφτα τα μαλλιά της στη μυρωμένη
χλόη ,στην αιώνια αστροφεγγιά που πλυμήριζε η νιότη...

[vag_el]

ΥΠΟΜΟΝΗ


Ζείς στα παραδομένα μου όνειρα
στις κουρασμένες άκρες των δαχτύλων
ζείς στα επιτρεπόμενά μου όρια
εκεί που σκάει η άκρη των αχτίδων

ενας ήλιος που με καίει
υπάρχεις μαζί με τα ρόδα
σαν Παναγιά που βάσταξε και κλαίει
λίγο πρίν αρχίσουν τα εξόδια

βαλσαμωμένοι μάρτυρες έγιναν
της υπομονής που πέρασαν οι ώρες
σαν να ταξίδεψαν τα χελδόνια που φυγαν
και πήγαν σε άλλες χώρες

νομοταγείς πολίτες τώρα τα αισθήματα
κοιμούνται,θαρρείς ποτέ δε θα ξυπνήσουν
είπαν πως ποτέ δε θα μ΄αφήσουν
των στιγμών να μετρώ τα βήματα

[xioni]

Τα ζώα (διασκευή)

M’ αρέσει να πειράζω
τα δίποδα βλημμένα
που εμμονές γεμάτα
τον πόνο τους ξεσπούν.

Θα τα προσέχω πάντα,
και μπόγιας τους θα γίνω,
ποτέ δεν θα τ’ αφήνω
στα σόσιαλ ν’ αλυχτούν.

Και αν μιλούν κι εκείνα
κι αν λογική τους λείπει,
δική τους ειναι η λύπη,
δική τους κι η χαρά.

Μεγάλη πίκρα έχουν,
στα στήθη τους κρυμμένη,
δικαίωση προσμένει
και ζήτω λαχταρά.

Aκόμα κι όταν βλέπω
πως τα παινεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με πείσμα σταθερό.

Θα προσπαθώ με νύχια
τη μούρλα τους να γιάνω,
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
για να τα λοιδωρώ.

Πολύ καλό. Ίσως θα του ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος " ΤΑ ΒΟΔΙΑ"

[nowhere]

πολύ κακό.η ποίηση θέλει λίγη γαλίλα,να μην το πιάνει ο άλλος το νόημα ή ακόμα καλύτερα να μην έχει και να καταλαβαίνει ο καθένας ότι θέλει.εδώ του το κοπανάς στο κεφάλι

[ΓΑΛΗ]

πολύ κακό.η ποίηση θέλει λίγη γαλίλα,να μην το πιάνει ο άλλος το νόημα ή ακόμα καλύτερα να μην έχει και να καταλαβαίνει ο καθένας ότι θέλει.εδώ του το κοπανάς στο κεφάλι

Eνίοτε, είτε χαϊδεύεις είτε κοπανάς κάποια κεφάλια το ίδιο ακριβώς καταλαβαίνουν.

[vag_el]

το να αφήσετε τα κεφάλια των ανθρώπων στην ησυχία τους παίζει ή δεν?

[Ελ_ρία]

ΥΠΟΜΟΝΗ


Ζείς στα παραδομένα μου όνειρα
στις κουρασμένες άκρες των δαχτύλων
ζείς στα επιτρεπόμενά μου όρια
εκεί που σκάει η άκρη των αχτίδων

ενας ήλιος που με καίει
υπάρχεις μαζί με τα ρόδα
σαν Παναγιά που βάσταξε και κλαίει
λίγο πρίν αρχίσουν τα εξόδια

βαλσαμωμένοι μάρτυρες έγιναν
της υπομονής που πέρασαν οι ώρες
σαν να ταξίδεψαν τα χελδόνια που φυγαν
και πήγαν σε άλλες χώρες

νομοταγείς πολίτες τώρα τα αισθήματα
κοιμούνται,θαρρείς ποτέ δε θα ξυπνήσουν
είπαν πως ποτέ δε θα μ΄αφήσουν
των στιγμών να μετρώ τα βήματα

Άγγιγμα..!! (αρκεί αυτή η λέξη)

[πληροφοριοδότης μαμάς μαρίας]

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ


Ηρθε η στιγμή ,που το Σεληνόφως
κοιτάζει πίσω στα χαμόκλαδα,
τι περιπλανήσεις μεταξένιες ,όμως,
θυμίζει τα δικά σου ματόκλαδα

όπως όταν σε παρατηρούσα μες στη συννεφιά
κι ήταν μεγάλες αλήθειες που η ιστορία
τις ματαίωσε,τις έθαψε τις πήρε μακριά
κι έγινε το Σάβανο Εκκλησία

κι έγινε νύχτα η ημέρα απο τα δάκρυα
που σκόρπισα στον κόσμο ,μήπως ήξερε κι αυτός?
τώρα είναι οι στιγμές που σε γνωρίζω
ίσως αργότερα ξανασυστηθούμε όπως στις ταινίες

σε μαγικά απογεύματα σε καινούργια ηλιοβασιλέματα
ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός
κι έτσι κι εγώ τώρα αρχίζω ,του νου βουλεύματα
μήπως να σε μισήσω,ή στην καρδιά μου να ξεκινήσω

να σε βρίσκω και να νιώθω συθέμελα την αγάπη σου
συγκλονιστικά πρωινά που έζησα προδομένος
και τώρα πιά,σε κοιτάζω να ανεβαίνεις στο άτι σου,
βασιλιάς όπως και πρίν αλλά πάντοτε ηττημένος

το γιατί,στο έγραψε η μοίρα,
αυτή ήταν που σώπασε την βροντή
και έφερε χαλασμό και έτσι και γώ πήρα
το δρόμο για την μεγάλη μας γιορτή

πόσο αλύπητα μου φέρθηκες αχ ζωή,
μη στεναχωριέσαι και πάψε να κλαίς
του κόσμου όλου η βοή σταμάτησε
τη βαναυσότητα σου κι απο μένα ότι θές

ήτανε λέει απο τα μυστικά βράδια που κλαίει ο ουρανός....

υγ. Προσπαθώ να σε διαβάσω αλλά με στραβώνει το χρώμα που έχεις επιλέξει και τα παραταω..
μπράβο Βαγγέλη!!

Εντάξει Ελ_ρία,σ΄ευχαριστώ ,θα το αλλάξω το χρώμα

Τόσο καιρό δεν το άλλαζε και τώρα ξαφνικά