στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

με κομμένα τα φτερά,πως να πετάξεις,
βρίσκεις κουράγιο στο Θεό,και πως ν΄αλλάξεις,
τον παλιό σου εαυτό,με κατι νέο,
που θα ταιριάζει ,σε βιτρίνες σοκαριστικές,

μήπως θα σε πούν γενναίο?
μήπως θα σ΄αγκαλιάζουν με τη σκέψη ,
μήν τάχα ερωτευτείς παράφορα,
έγκλημα κάνεις ,που θα ονειρευτείς,

άτυχα τα σημερινά πουλιά,
κυνηγήσαν τους εφιάλτες τους,
αρνήθηκε να παρουσιαστεί ο Ανθρωπος,
τα στηρίγματα ,ήταν μόνον κλαδιά,
αυτή ήταν η περηφάνια τους

όταν σε χάσω,τις βιτρίνες αυτές θα σπάσω,
έτσι για να συμμετέχω ,στις ορδές Ηρώων,
να μη γραφεί,το όνομά μου,
σε σπηλιές,

[Πάνας]

Ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών στα ποιήματά σου, θα έλεγα ότι σε ορίζει.

[vag_el]

Ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών στα ποιήματά σου, θα έλεγα ότι σε ορίζει.

φίλε Πάνας,.......



..............................
δεν ξέρω να γράψω και να μιλήσω για μεταφυσική και για Θεούς,
πιστεύω απλώς ότι υπάρχει

[Πάνας]

Ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών στα ποιήματά σου, θα έλεγα ότι σε ορίζει.

φίλε Πάνας,.......



..............................
δεν ξέρω να γράψω και να μιλήσω για μεταφυσική και για Θεούς,
πιστεύω απλώς ότι υπάρχει

Άλλο να πιστεύεις ότι υπάρχει και άλλο να πλημυρίζει τα γραπτά σου. Αυτό δηλώνει ένα πολύ ένθεο άνθρωπο. Σε καμιά περίπτωση δεν κρίνω τα ποιήματά σου με βάση αυτό, ούτε θέλω να θίξω τα πιστεύω σου. Απλά παρατηρώ. Ό,τι θα παρατηρήσουν όλοι δηλαδή διαβάζοντας τα.

[vag_el]

έτσι είναι η ποίηση,...πιστεύω,

ότι είσαι βγαίνει σ΄αυτήν,

[Πάνας]

Ναι, έτσι είναι!

[vag_el]

Ναι, έτσι είναι!

[Χαοτικός]

Δεν έχω γράψει ένα ποίημα. Δεν το κατάφερα ποτέ.
Δεν τόλμησα, δεν ένιωθα
κάτι να με ζητάει.
Κι αν διάβαζα δεν μπόραγα
λιγάκι να τ' αγγίξω.
Τα ζήλευα. Μου λέγανε πως δεν μπορώ ποτέ.
Καθρέφτης στην θολούρα μου, στη θλίψη μου γινόταν
μα ευτυχώς δεν μίσησα
ποτέ τους ποιητές.

[vag_el]

Σε καταλαβαίνω ''Χαοτικός'' ,σε νιώθω,είναι πιστεύω θέμα συγκυρίας,μη σταματάς να προσπαθείς,κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις

[vag_el]

τα παιδιά του Θεού,
σκυφτά προσμένουν την αλήθεια,
απο το στόμα Του
παιδικά παραμύθια,
για την ψυχή τους και τον νού,

περιμένουν τη Θεία φώτιση,
την άγρυπνη βοήθεια Του
το λόγο και την επιφοίτηση,

τις λέξεις Του ,που θα γίνουν σκέψεις,
και φύλλα νωπά ξεθωριασμένα
τα παιδιά του Θεού ,αγναντεύουν
με περίσσια υπομονή,
βγαλμένα ,φανταχτερά στολίδια,
που έχουν μετρο,νόμο και υπακοή

πρέπει να ξέρεις που θα σκάψεις,
για να τα βρείς,
της θάλασσας μαργαριτάρια,
κι όχι σε Οίκους ανοχής

[JohnnyB]

Η Αγάπη και το χάος

Το χαος ειναι απροσδιόριστο
αλλα σε καλμάρει
Η αγάπη ειναι παράγωγο της ανάγκης
Ομως χωρίς το ΧΑΟΣ δεν έχει αξία
Οι πλανήτες μας ευθυγραμμίζονται καθε φορα
που τα κορμιά μας γίνονται ένα
Το εγώ σαπίζει για λιγο και γίνεται ένα
Μια φορά νικητές και όχι ηττημένοι
Ας το βιώσουμε και όπου βγεί

[vag_el]

Η Αγάπη και το χάος

Το χαος ειναι απροσδιόριστο
αλλα σε καλμάρει
Η αγάπη ειναι παράγωγο της ανάγκης
Ομως χωρίς το ΧΑΟΣ δεν έχει αξία
Οι πλανήτες μας ευθυγραμμίζονται καθε φορα
που τα κορμιά μας γίνονται ένα
Το εγώ σαπίζει για λιγο και γίνεται ένα
Μια φορά νικητές και όχι ηττημένοι
Ας το βιώσουμε και όπου βγεί

[vag_el]

Κωνσταντίνος Καβάφης


Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

[vag_el]

αγάπη μου ,αγάπη μου,

πως θέλεις αυτήν την καλημέρα να σου πω,
πως να προσκυνήσω τη χαρά,
που αισθάνομαι όταν θα είσαι εδώ ,
αύριο θα τα πουμε πάλι στις επτά,

δυό φορές αντίο μου είπες,
και μαύρισε ο Ουρανός μου,
μα όταν γύρισες πίσω,είπες
εισαι δικός μου,
και μου στόλισες τις νύχτες,

τ΄αστέρια τώρα φεγγοβολούν
αγάπη μου ,να ξέρεις ,
οι στρατιώτες,στα πεδία της μάχης
για σένα πολεμούν,
για τη νίκη,που εμπρός μου
θα μου φέρεις,

κι ας μή θέλω τους πολέμους,
αυτή η νίκη ,θα είναι μοναδική,
δίχως άρματα και στρατιωτικούς κανόνες,
δίχως σφαίρες στο κορμί,

αυτή η αγάπη είναι μοναδική,
σαν τα λουλούδια που ριζώνουν στο χώμα,
ψιθυρίζουν την Άνοιξη στα φέρετρα,
πως ,μα πώς σ΄αγαπάω ακόμα,
το ξέρει σ΄αυτην τη Γής η πέτρα

μάθε μου συλλαβιστά,το άρωμα των λουλουδιών,
να μυρίζει η κάμαρη μου το ηλιοβασίλεμα,
να μου μαθαίνεις ,στίχους τραγουδιών,
κι ο άνεμος να φυσάει αντίνεμα

[νύχτα]

οι Ποιητές αγαπούν και στην πραγματικότητα όπως αγαπούν
στα ποιήματάτους;