στα χνάρια της ποίησης

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

σκέφτομαι να μελοποιήσω Το τελευταίο μου πόνημα που ονομάζω:

Οδηγίες προς τη σύζυγο

Ο δρόμος μπροστά σκοτεινός
και κάνε πως δεν είμαι τρελός
προσπάθησε μόνο να μην κοιμηθείς
στο αργό λίκνισμα της μηχανής

ένα μαγικό μανδύα θα φορώ
κι ένα πρόσωπο χωρίς ορισμό
να μην φοβάσαι, να μου γελάς
ό,τι κι αν κάνω, το κάνω για εμάς

και μάθε να είσαι ασφαλής
μες στο καυτό κύμα της έκρηξης
και κοίτα πόσο σ' αγαπώ
το μαύρο δαχτυλίδι σου πως το φιλώ

προσπάθησε μόνο να μην κοιμηθείς
στην γλυκιά αγκαλιά της μηχανής

[vag_el]

Τα Ιερογλυφικά


Τα ιερά του νού, λόγια,
καλπάζουν σαν ευθύνες στο βαθύ γαλάζιο,
κρατούν του κόσμου τα λαμόγια,
που κάθε ημέρα στις εφημερίδες τα διαβάζω,
σπαρταρούν οι έννοιες ,στις έφηβες Κυριακές,
οι χειμώνες τριπλάσια διαρκούν,
μα εγώ δεν έμαθα της διαφθοράς βουτιές,
σε μια θάλασσα αυταπάτες που ασελγούν,
είναι νωρίς,να βγώ στη προκυμαία,
κι οι ρίζες ,βαθιές στ΄ανάχωμα τούτου του πολέμου,
μοναχά με ρόζους ,κρατώ τη σημαία,
σ΄αυτό το πρόσταγμα τ΄ανέμου
θύελλα η οργή,φαντάζει στις κακουχίες τούτη,
η σιωπή,
μα ο κόσμος δεν αγρίεψε,
ποιος το περίμενε ,μια άναρθρη κραυγή,
στον σπόρο αυτόν που φύτεψε

[vag_el]

δεν έχω τίποτα να γράψω,
δεν έχω κάτι να σκεφτώ,
μόνο πως θα διαγράψω,
μνήμες που βασανίζουν τον καιρό

μαγεμένες ιδέες,τούρκου στρατιώτη
που βλέπουν τα σύνορα με λαγνεία και οργή
φαντάζουν οι ερημιές ,σαν φορά πρώτη,
του Ερωτα και του τρύγου η γιορτή,

μαθές,οι ώρες ανεμίζουν στην προκυμαία,
της θάλασσας βαθυ γαλάζιο και βροχή,
σήκωσες πρώτος τη σημαία
τα μάτια χαμήλωσες σαν ντροπή

κι αν έφυγες ,κι αν είδες,
του κόσμου φάλαγγες και ξημέρωμα αγριωπό
χάθηκες ,μέσα στις σελίδες
σαν φάντασμα που ΄χει κλέφτη για σκοπό

τόση γνώση ,τι να την κάμεις
όταν μέσα σου δεν είσαι πιά παιδί
την Αντιόχεια ,δε θα προλάβεις
να γευτείς σαν θά΄ρθει καινούργιο πρωί

[vag_el]

σαν να μην υπάρχω,ζωή
σε κανενός βιβλίου τη σελίδα
κι αν τόλμησα ,κι αν βάσταξα κι αν είδα
ήταν η τελευταία μου πνοή

περασε ο καιρός ,και δεν σε βρήκα
μήτε στου γραφείου τα συρτάρια
μήτε στων Αγίων τα συναξάρια

κι έγειρε ο ουρανός και βγήκα
σ΄ενα χάραμα, σε μιά χρυσαυγή
στη θάλασσα των αγγέλων
που είχανε γιορτή

πέρασα τις Ιερές πόρτες της Αβύσσου
και τα γέλια και οι χαρές με πρόσταξαν
να μεθύσω απ΄τα φιλιά σου,αφήσου
τώρα σε μέ ,και οχι σ΄αυτά που σε πρόδωσαν

[vag_el]

Το χάραγμα


Μέσα σε τόνους απο σκέψεις
δεν κατεβαίνουν οι λέξεις
κι όσο κι αν σε έμαθα
γύρω σου υπάρχουν βλεματα

που δεν αντέχουν τόση καλοσύνη
κι αν έφυγες δεν αργησαν τα γιατί

στο μάρμαρο έγραψες με βιασύνη
κάτι που πονάει πολύ

μόνον ,αν έχεις καρδιά μπορεί
να με διώξεις απο τη φυλακή σου

κι ήρθε το χθές ,να συμβιώσει με μένα
που εσύ έμαθες να λογαριάζεις
τα λόγια τα παραπεταμένα
σα ρούχα που δεν είναι πλυμένα
και μέσα σε καλάθια να στοιβάζεις

ώρες που φέρνουν συμφορά,
στιγμές που ματώνουν την ψυχή
δεν πίστεψες το όνειρο που δίνει η ζωή
και δείλιασες για ακόμη μια φορά

[vag_el]

φυλακές οι ώρες και οι στιγμές μου
σε μια μέρα βροχερή ,με τα σύννεφα πίνω το κρασί
δυο μοναξιές ,πατρίδες ξεχασμένες
μετράω τα πώς και τα γιατί

πίσω απο σιδερένιες πόρτες οι κραυγές μου
ουρλιάζουν μες στο πλήθος οι χειμώνες
και δεν τολμώ άλλε εαυτέ μου
να πώ λόγια ατίθασα για τους συνδαιτημόνες

μένουν μοναχά οι προσευχές
στο παλιό εκείνο το μουράγιο
σκέψεις απ΄όλα καθαρές
που σου διναν πάντοτε κουράγιο

[vag_el]

Αστιγμάτιστες εικόνες,απο το μελάνι της βροχής,
μια μπόρα,μια καταιγίδα ,μιά πλημύρα ,
σ΄εναν αγώνα αντοχής

εκεί που θυσιάζονται οι κανόνες,
τα όπλα γίναν μονομιάς σταγόνες
απο το αίμα της πληγής

που άνοιξε όπως ανοίγει ο ουρανός
και τα αστραπόβροντα κυριεύουν τη ζωή
δεν έχει σημασία πια,αν είσαι φίλος κι αδερφός

όλα αλλάζουν σε μια στιγμή
που θαρρετά είπες ''σ΄αγαπώ''
κι έγινε κατακλυσμός ,θύελλα και ντροπή

κι αφοδεύσαν τα σκυλιά
στου Μέλανα Δρυμού την φαντασία
μια ιστορία ζωής και ένα χάδι απ΄την καρδιά

αραγε,ποιά ουτοπία ?

[nowhere]

Τὸ ἐκκλησάκι

Εἰς τὸ βουνὸ ψηλὰ ἐκεῖ
εἶν᾿ ἐκκλησιὰ ἐρημική,
τὸ σήμαντρό της δὲ χτυπᾶ,
δὲν ἔχει ψάλτη οὔτε παπά.

Ἕνα καντήλι θαμπερὸ
καὶ ἕναν πέτρινο σταυρὸ
ἔχει στολίδι μοναχὸ
τὸ ἐκκλησάκι τὸ φτωχό.

Ἀλλ᾿ ὁ διαβάτης σὰν περνᾶ
στέκεται καὶ τὸ προσκυνᾶ
καὶ μὲ εὐλάβεια πολλὴ
τὸν ἄσπρο του σταυρὸ φιλεῖ.

Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ἐκεῖ
εἶναι εἰκόνα μυστικὴ
μ᾿ αἷμα τὴν ἔγραψε ὁ Θεὸς
καὶ τὴν λατρεύει ὁ λαός

[vag_el]

Τὸ ἐκκλησάκι

Εἰς τὸ βουνὸ ψηλὰ ἐκεῖ
εἶν᾿ ἐκκλησιὰ ἐρημική,
τὸ σήμαντρό της δὲ χτυπᾶ,
δὲν ἔχει ψάλτη οὔτε παπά.

Ἕνα καντήλι θαμπερὸ
καὶ ἕναν πέτρινο σταυρὸ
ἔχει στολίδι μοναχὸ
τὸ ἐκκλησάκι τὸ φτωχό.

Ἀλλ᾿ ὁ διαβάτης σὰν περνᾶ
στέκεται καὶ τὸ προσκυνᾶ
καὶ μὲ εὐλάβεια πολλὴ
τὸν ἄσπρο του σταυρὸ φιλεῖ.

Ἐπάνω στὸ σταυρὸ ἐκεῖ
εἶναι εἰκόνα μυστικὴ
μ᾿ αἷμα τὴν ἔγραψε ὁ Θεὸς
καὶ τὴν λατρεύει ὁ λαός

καλό......ποιός το έχει γράψει?

[nowhere]

δεν θέλω να πω

[vag_el]

το βρήκα στο google.Exei γράψει κι αλλο ενα που μου άρεσε.Το αηδονάκι


Τὸ ἀηδονάκι
Μέσα στὸ δάσος περπατῶ
κι ἀκούω τὰ πουλάκια.
Κάθε κλωνὶ
καὶ μιὰ φωνή,
σὲ κάθε δένδρο μουσικὴ
χαρὲς καὶ τραγουδάκια.

Μὰ ἐκεῖ ποὺ ἄλλα τραγουδοῦν
κι ἄλλα κρατοῦν τὸ ἴσο,
ἕνα πουλί,
μικρὸ λαλεῖ
σὰ νὰ τοὺς λέει: «Σωπᾶστε σεῖς!
Ἐγὼ θὰ τραγουδήσω!»

Σωπάσαν ὅλα... Τὸ μικρὸ
πουλὶ τ᾿ ἀποστομώνει.
Εἶχαν λαλιὰ
τ᾿ ἄλλα πουλιά,
μὰ ἕνα ἦταν μοναχὸ
ἀπ᾿ ὅλα τους τ᾿ ἀηδόνι.

[nowhere]

Τα ζώα

Ποτέ δε θα πειράξω
τα ζώα τα καημένα·
μην τάχα σαν εμένα,
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.

Aν δεν μιλούν κι εκείνα
κι ο λόγος αν τους λείπει,
μήπως δεν νιώθουν λύπη,
δεν νιώθουν και χαρά;
Μήπως καρδιά δεν έχουν,
στα στήθη τους κρυμμένη,
που τη χαρά προσμένει
κι αγάπη λαχταρά;

Aκόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω,
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.

[Πασιφάη]

Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι οτι ο τύπος σε δουλεύει ψιλό γαζί. Είναι κάποιοι που το κάνουν αυτό, για να νιώσουν ''ανώτεροι''.
Ρε μη μασάς. Είσαι καλος και αγνός άνθρωπος, γι'αυτό τρως μπούλινγκ. Εδώ μέσα είναι Ιδρυμα που δεν αντέχουν ολοι. Σε τρώει η μαρμάγκα, αν είσαι ήπιων τόνων, πολλώ δε μάλλον αν γράψεις κάτι που δεν τους γουστάρει, θα σε περάσουν γενεές δεκατέσσερεις. Για δες το λίγο.

[vag_el]

Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι οτι ο τύπος σε δουλεύει ψιλό γαζί. Είναι κάποιοι που το κάνουν αυτό, για να νιώσουν ''ανώτεροι''.
Ρε μη μασάς. Είσαι καλος και αγνός άνθρωπος, γι'αυτό τρως μπούλινγκ. Εδώ μέσα είναι Ιδρυμα που δεν αντέχουν ολοι. Σε τρώει η μαρμάγκα, αν είσαι ήπιων τόνων, πολλώ δε μάλλον αν γράψεις κάτι που δεν τους γουστάρει, θα σε περάσουν γενεές δεκατέσσερεις. Για δες το λίγο.

Ναι πασιφάη μου,είμαι χαμηλών τόνων και έτσι σκοπεύω να παραμείνω.Ε ,κι αν έβαλε και ένα ποιηματάκι ,καλό του έκανε να δεί πως είναι η ποίηση και η στιχουργική.Μπορεί να του αρέσει τελικά και να αρχίσει να γράφει. .Τι να πώ και εγώ ο φουκαράς ,τα διαλέγω ένα ένα στίχο μπας και σκαρώσω κανένα και αρέσει.
Να σαι καλά πάντως,δεν θα πάψω να πιστεύω οτι εκει έξω χαρη σε σένα και μερικούς ακόμη οτι υπάρχουν άνθρωποι με καρδιά και αγνά συναισθήματα.

[Πασιφάη]

Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι οτι ο τύπος σε δουλεύει ψιλό γαζί. Είναι κάποιοι που το κάνουν αυτό, για να νιώσουν ''ανώτεροι''.
Ρε μη μασάς. Είσαι καλος και αγνός άνθρωπος, γι'αυτό τρως μπούλινγκ. Εδώ μέσα είναι Ιδρυμα που δεν αντέχουν ολοι. Σε τρώει η μαρμάγκα, αν είσαι ήπιων τόνων, πολλώ δε μάλλον αν γράψεις κάτι που δεν τους γουστάρει, θα σε περάσουν γενεές δεκατέσσερεις. Για δες το λίγο.

Ναι πασιφάη μου,είμαι χαμηλών τόνων και έτσι σκοπεύω να παραμείνω.Ε ,κι αν έβαλε και ένα ποιηματάκι ,καλό του έκανε να δεί πως είναι η ποίηση και η στιχουργική.Μπορεί να του αρέσει τελικά και να αρχίσει να γράφει. .Τι να πώ και εγώ ο φουκαράς ,τα διαλέγω ένα ένα στίχο μπας και σκαρώσω κανένα και αρέσει.
Να σαι καλά πάντως,δεν θα πάψω να πιστεύω οτι εκει έξω χαρη σε σένα και μερικούς ακόμη οτι υπάρχουν άνθρωποι με καρδιά και αγνά συναισθήματα.

Όμορφη ψυχή ρε φίλε.