στα χνάρια της ποίησης

[Ελ_ρία]

(Όμως τα χρόνια φεύγουν
τα σύρματα μπαίνουν βαθιά μέσα στα μάγουλά της
τα ξεσκίζουν τρέχουν αίματα
ενώ ένα άγριο χέρι με μια κιμωλία πηγαινοέρχεται
και βάφει τα μαλλιά της άσπρα
Τι θλιβερός χειμώνας...)
......................... Αν μου επιτρέπεις να σου αφήσω αυτό του Μίλτου πάλι..Η νοσταλγία γυρίζει

Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι
στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε κι έσβησε
ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ’ το καντηλέρι
έξω ακουγόνταν κλάματα και ποδοβολητά

Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί

Όλο το βράδυ ακουγόταν μια φωνή:

Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει......

όταν θες όμως να μην τρολάρεις!!

[Ελ_ρία]

Του Φ. Κάφκα.

[Ελ_ρία]

[...]
ακόμα τόσοι εμπνέονται
από βιογραφίες κίβδηλες και γλοιώδεις
τόσοι χρειάζονται πρόθυμους γραφιάδες
παραχαράκτες δημοσιογράφους, κόλακες ποιητές,
τόσοι επαναλαμβάνουν ξεθωριασμένες ρητορείες
καλύπτοντας συντάξιμα έτη επανάστασης
και καταστρώνοντας την προσεχή προαγωγή τους.
Ας σταματήσουμε μ' αυτή την ιστορία / Τίτος Πατρίκιος / Από την ενότητα Μαθητεία (1956-1959): Το δάσος και τα δέντρα

[vag_el]

χρώματα πολλά ,σ΄ετούτη την Αυγή,
κι όμως κρύβει τα παλιά σου γράμματα
κίβδηλά χρόνια...,σε μιά εικόνα χρυσαφί
που έγιναν κόκκινα τραύματα
η έννομη τάξη κοσκίνισε το χώμα
κι όμως δεν κατάφερε να το ποτίσει,
μύριζε αίμα ακόμη και το δικό μου στόμα
ο νούς μου κι η καρδιά έχουν δακρύσει
στερημένα απο τα γεννοφάσκια τους
δειλά δάχτυλα ,κι η ψυχή κομμένη στα δυό
πολυφορεμένη κατάντια η αφίσα τους
για μιά παράταξη νέα στήνουν την οδό
ξέχασα,κι έχασα κι εμένα,
στα πανό της εξορίας μου
άραγε ,.....όλα είναι στημένα
στην ιστορία της πατρίδας μου?

[vag_el]

ένα λατομείο ειδήσεων στο χιόνι
απάνω και ματώνει
η ζεστή αγκαλιά που κλείνεσαι

μέσα της και βραδιάζεις
νύχτα είναι,κι ανταμώνεις
με τ΄αστρα τα λαμπερά

θυμώνεις κι έπειτ΄αραδιάζεις
του κόσμου τις επιταγές
τα λόγια τα φανερά

είναι η σάρκα σου διψασμένη
για νερό το μετωπό σου
το αγέραστο

είναι η λάβα που σε καίει
και σε κρατάει ζωντανή
κόκκινη κι ανταριασμένη.....

νύχτα,....τα πουλιά κοιμούνται
αυτήν την ώρα,κι εσύ αργείς
να ζεστάνεις τα μαραζωμένα χέρια σου

μοναχά η ανάσες μας συναντιούνται
στην καταχνιά ,στην μπόρα
έλα κοντά να με γλυκάνεις

[vag_el]

πως να ξεφύγω απο εσένα,σιωπή,.....
πως να δαμάσω του χρόνου την αντιζηλία,
πως να νιώσω μιάν νέα αρχή,
να γράψω του λογισμού μια ιστορία

πως να σου ξεφύγω,
να κάνω παρέα μ΄ένα γιοφύρι
που σταματούν οι νέοι να θαυμάσουν
τά αμπέλια και τον τρύγο,
σαν μια όμορφη κοπέλα
που τρεχουν για να κοιτάξουν

το καντήλι καίει
του νού τη συγχώρεση φωτίζει
η καρδιά ,ακόμη κλαίει
την ψυχή μας το δάκρυ νοτίζει

περασμένη η ώρα,
στον τοίχο ,το εκκρεμές κοιτάζω,
έχει έξω και μιά μπόρα
που μέσα στη νυχτιά φωνάζω,

είναι ακόμη εκείνη,
η ροδιά΄νθισμένη και μιλά
απ΄το κρασί μας συνέχεια πίνει
κι όλο μας χαμογελά

[vag_el]

πως να ξεφύγω απο εσένα,σιωπή,.....
πως να δαμάσω του χρόνου την αντιζηλία,
πως να νιώσω μιάν νέα αρχή,
να γράψω του λογισμού μια ιστορία

πως να σου ξεφύγω,
να κάνω παρέα μ΄ένα γιοφύρι
που σταματούν οι νέοι να θαυμάσουν
τά αμπέλια και τον τρύγο,
σαν μια όμορφη κοπέλα
που τρεχουν για να κοιτάξουν

το καντήλι καίει
του νού τη συγχώρεση φωτίζει
η καρδιά ,ακόμη κλαίει
την ψυχή μας το δάκρυ νοτίζει

περασμένη η ώρα,
στον τοίχο ,το εκκρεμές κοιτάζω,
έχει έξω και μιά μπόρα
που μέσα στη νυχτιά φωνάζω,

είναι ακόμη εκείνη,
η ροδιά΄νθισμένη και μιλά
απ΄το κρασί μας συνέχεια πίνει
κι όλο μας χαμογελά

[vag_el]

γαληνεύει η ψυχή,
όταν ακούω αυτή τη μουσική,
όταν οι νότες παίρνουνε χρώμα
μου θυμίζουν πως σ΄αγαπώ ακόμα

όταν διαβάζεις αυτές τις λέξεις,
θα μπορείς να τραγουδάς στις ανθισμένες αυλές
θα μπορείς μέσα σου να έχεις σκέψεις
και νότες και χρώματα και μουσικές

πόσο μου έλειψε αυτή η θεία δίκη,
να μιλώ με τον θάνατό μου
κι η μέρα να χαμογελά
θα είναι η ημέρα που θα μου ανήκει,
για μένα όλος ο κόσμος θα μιλά

[Ελ_ρία]

πως να ξεφύγω απο εσένα,σιωπή,.....
πως να δαμάσω του χρόνου την αντιζηλία,
πως να νιώσω μιάν νέα αρχή,
να γράψω του λογισμού μια ιστορία

πως να σου ξεφύγω,
να κάνω παρέα μ΄ένα γιοφύρι
που σταματούν οι νέοι να θαυμάσουν
τά αμπέλια και τον τρύγο,
σαν μια όμορφη κοπέλα
που τρεχουν για να κοιτάξουν

το καντήλι καίει
του νού τη συγχώρεση φωτίζει
η καρδιά ,ακόμη κλαίει
την ψυχή μας το δάκρυ νοτίζει

περασμένη η ώρα,
στον τοίχο ,το εκκρεμές κοιτάζω,
έχει έξω και μιά μπόρα
που μέσα στη νυχτιά φωνάζω,

είναι ακόμη εκείνη,
η ροδιά΄νθισμένη και μιλά
απ΄το κρασί μας συνέχεια πίνει
κι όλο μας χαμογελά

Σε ευχαριστώ και εννοειται ανταποδίδω τα καλά σου λόγια για την δική σου γραφή!!

[vag_el]

φτιάξε και σύ έναν παράδεισο
να ζείς ,να στέκεις ορθός
φτιάξε ένα ποτάμι απο λέξεις
κόντρα σ΄εναν αγώνα άνισο
ίσως έτσι μπορέσεις ν΄αντέξεις
να βγείς ζωντανός

φτιάξε ζωγραφιές
και ήλιους ν΄ανατέλουν τη ζωή
φορεσιές και ήχους
που σε ξυπνάνε το πρωί

[vag_el]

Το Α το στερητικόν

Αιθιοπία 2021

[vag_el]

Το Α το στερητικόν

Αιθιοπία 2021

[vag_el]

κι όμως ,μέσα μου μιλάει η αυγή,
με συνέπεια και χαρακτήρα,
για το αύριο,για τη ζωή,
που στα χέρια μου δε πήρα

πόσο πολύ σε αγαπώ,
δε σου το είπα ποτέ
το είχα χρόνια για κρυφό
μισέ ,μισε μου εαυτέ

κι αν κάποτε,
στη ζωή μου φανείς
στην ακροθαλασσιά θα σε περιμένω
έτσι δειλά όπως θα΄ρθεις
κι εγώ τσιγάρο αναμμένο

[vag_el]

αχ Ουρανέ μου,
που φεγγοβολάς τα πρωινά
εσύ μας δίνεις τη ζωή μονακριβέ μου
μας οδηγείς σε μονοπάτια μυστικά

της πόλης τα φώτα έσβησαν
κάτω απ΄του ήλιου τη θωριά
την ημέρα μας οι αχτίδες έντυσαν
τα λόγια τα μοναδικά

αχ νύχτα
που με θαμπώνει η μορφή σου
και τη σκέψη μου θολώνει η σελήνη,
τόσα χρόνια ήμουν μαζί σου,
και τραγουδούσα για την ειρήνη

[vag_el]

χαράζει,.....
βγαίνει ο ήλιος κι όμως τρομάζει\
η δική μου η ψυχή

είχε μάθει στο μισοσκόταδο
να ουρλιάζει μοναχή

η θάλασσα,
σήμερα κλαίει στη στεριά
για τα όνειρα που χάλασα

τα διέγραψα
με μία μολυβιά

ο ουρανός,
στοχάζεται μια κοινη μας αρχή

έχει μάθει στ΄αστέρια να ζεί
κι έτσι είναι πάντα φωτεινός

μίλα μου,
για ποτάμια,για τους κάμπους

και φίλα μου τον σταυρό στο λαιμό
και στα δάχτυλα που έχω κόμπους

απ΄τη δουλειά