στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

σε είδα,σε κέντρα κοσμικά
να σβήνεις στο ποτό τις αναμνήσεις
με του χορού τη ζειμπεκιά,
και όσα θές προτού μ΄αφήσεις

δε σου λέω πως φταίς,
κοίταξε τα δικά μου τα σημάδια
κρυφτό παίζεις σε όσα λές
πάψε να κρύβεσαι μες στα σκοτάδια


είναι η δική μου η ζωή,
όπως εγώ θέλω θα την περνάω,
είναι η αγάπη μου μοναδική,
πιές βερεσέ ,εγω δεν σκάω

είναι η δική μου η ζωή,
και όπως θέλω θα πορεύομαι,
σ΄αλλη αγκαλιά παντοτινή,
εγώ θα ονειρεύομαι

[vag_el]

ακόμη θυμάμαι,τη μέρα που σε γνώρισα,
στα χείλη σου είχες τη δροσιά του μαγιού
απ όλες τις σκέψεις μου ξεχώρισα
που ειχες στα μάτια το χρώμα τ΄Ουρανού,

θύμα έγιν΄απο θύτης μέσα σε μιά στιγμή
στ΄ακροτελεύτιο της ζωής έμεινα
και σε ψάχνω στα σύννεφα στη βροχή,
εγώ,που όλα απ΄την ψυχή μου στα έδινα

και τώρα μου ζητάς,να φύγεις,
να χωρίσεις απο εμένα που σ΄αγαπώ
το δάκρυ απο τα μάτια σου κρύβεις
με αποφεύγεις όταν σε κοιτώ

μα σκληρά θα μετανιώσεις
που απ τη ζωή μου θα λείπεις
όταν μέσα σου την αγάπη νιώσεις
θα φτιάχνεις τραγούδια της λύπης

μονάχη σου θα τραγουδάς ,
σε ξένους παραδείσους τη μνήμη
που πρόδωσες τον Ερωτά μας,
θα με ζητάς,
με μια μαχαιριά στα στήθη

[Yochanan]

αυτιστικο και με μηδενικη ενσυναισθηση κολυβογραφημα
δες το αλλιως

[vag_el]

κίτρινα θολά τα μάτια,
στην ανάσα σου που νοθεύεις,
με ματωμένες σκιές ,γοργά το δρόμο περνάς,
σε άθλιες νύχτες,το χρόνο ξοδεύεις

τα αετόμορφά σου χείλη ρουφάς,
ακόμη και τα έντομα συλλογιέσαι,
στις πονεμένες μνήμες του χειμώνα,
μιαν Ανοιξη έχεις ,στη ζωή να κρατιέσαι,

κι όλο την πεισμώνεις,
σε ευεργεσίες του μυαλού,
θυμώνεις ,
συνέχεια μετράς,
στα σκαλιά της ευλογίας,
το χρώμα του Ουρανού

[vag_el]

σε μια συνάντηση των ήχων,της μουσικής,
σε άτεγκτους καιροσκόπους ήρωες,
μοιάζει συγκέντρωση κατοίκων,
σε νωθρές εφορμήσεις
με του ¨ηλιου τις ακτίνες,

δε σε θυμάμαι,δε σε γνώρισα ποτέ,
ποτέ μου δε σ΄ήξερα,και ας με αναζητούσες,
στή φυλακή μου διάσπαρτα τα ναί,
και τα όχι μου για τις στιγμές που σιωπούσες,

τίποτα πιά δεν είναι όπως πρίν,
τα ματωμένα χώματα,
δικάζουν τις απόψεις,
μοναχά τα λουλούδια γίναν έρμαια
αναρωμάτιστες στιγμές και τοίχων κατόψεις

[vag_el]

τα φώτα της πόλης,
σβήνουν στα μάτια σου,
στα χείλη σου δροσίζουν την εύνοια,
το χρήμα,την αίγλη,της ζωής όλης,

εδώ οι εξομολογητές,
αφήνουν τα κομμάτια σου,
και την ανούσια μέριμνα
το φλόγιστρο που καίει την ψυχή
του Ερωτα τις αυλές
που στάζει το αναμμένο κερί

γοργά τα βήματα ,
κοιτάζουν οι ιππότες μιάς μάχης γενναίας,
που ατσάλινα τα λόγια ,λύνουν ζητήματα,
στην ποδιά μιάς μάνας νέας

μάρτυς ο καιρός και οι εικόνες,
στο καστρο δεν διοικούνε πιά,
τ΄αστέρια μονο κοιτούνε,
που έχουν τους δικούς τους
τους κανόνες
και τη δικιά τους χαρακιά

[vag_el]

καλοχτενίζεις; την κόμη σου,
τα αναιδέστατα μαλλιά σου,
μια λίμνη ,ένας αέρας που φυσά
στα μεταξένια βελούδινα χείλη σου,

τίποτα πια δε σε γερνά
ούτε η πόλη,ούτε τα αυτοκίνητα
ο θόρυβος
καινούργια πνοή,καινούργια ζωή

άοκνος πραγματικότητα σκιρτάει
μαγεμένη απο τις νεφέλλες του βουνού,
μέσα στην ψυχή σου και σε κοιτάει
στα πλάτη και μήκη τ΄Ουρανού

νιώθεις το βουητό της σιωπής,
που χαρίζει το χιόνι ,παγωμένο,λευκό,
της ματιάς σου ,σεντόνι φλογερό
της τελευταίας νύχτας ,της μιάς στιγμής

κι όλο γελάς,που τα παραμύθια,
εγιναν προσύμφωνα ηρώων καιρών

[vag_el]

έπειτα απο τη σύσταση του γέλιου
παραμένει άφαντη ,η νοητή πραγματικότητα
βγαλμένη απο ομοπτέρυγα και homosexuals παράδρομους
τη συναντάς στους ιδιώτες μορφασμούς του ¨Ηλιου

με την χάρη και την απλότητα ,που δίνει το κέρδος
ω !σήψη
κυκλοφορείς σε μονοπάτια αεροδρομίων,
σε φραγμούς διεθνών πολυτάλαντων σελίδων
αφήνεις τους μάταιους αναστεναγμούς 'ταμείων,
και χρόνια με εσένα χαμογελάς,

τι στιλπνή αφηγηματικότητα,
σε δίκασε η κοινή γνώμη ,και σε βάρος σου απέδωσε
νύχτες και Σεληνόφως στο διάκοσμο της Ειρήνης
πως ακροβατούσε το Σύμπαν κανείς δε ξέρει
με την σκηνική παρουσία σου ,τέλειωσε
δεν γνωριζε,αν ήταν πράγματι ή απλώς
ο χρόνος μας το είχε μεταφέρει........

[vag_el]

πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι,
εκεί οπου θέλει ο Ήλιος να φιλήσει,
τα βελούδινά σου χείλη
πάμε ο ύπνος να σε πάρει
στο όνειρο της νύχτας να σου μιλήσει

είναι τα δυό σου μάτια
το έργο του Θεού
γι αυτά όλοι γίνονται κομμάτια,
που έχουν το χρώμα τ΄Ουρανού

κλείσε τα μάτια σου μικρό μου αγγελούδι
της νύχτας γιασεμί και ρόδο,
για σένα έχουν ανοίξει οι Ουρανοί
και σου χαμογελούν μ΄ενα τραγούδι

[vag_el]

καλοκουρδισμένα ανθρωπάρια
τεχνολογικές μηχανές υπηρετούν το φόβο
κατω απο ματωμένα φεγγάρια,
κι ενα κίτρινο σαπισμένο ρόδο
μη τυχόν και οι απροσάρμοστοι
φανούν ξένοι και φυγάδες κονιορτοποιημένοι
μη τυχόν και σωπάσουν τα τραίνα
που οδηγούν στο γκρεμό
ανάρμοστοι απείθαρχοι και ευτελείς
ρακένδυτοι στίχοι απο ποίημα
περπατάνε σκυφτοί για τα ξένα
μη ελπίζοντας πιά σε έναν καινούργιο Θεό
φτωχοί μα ευγενείς
τεθλασμένες γραμμές,ακούν τους μύδρους
απο τα ηφαίστεια αγονης γραμμής
συγκεντρώνουν το πλήθος κι ανασαίνουν
την πνοή σου που βγαίνει καυτή
σε ένα φεστιβάλ οξύμωρο
που δεν θέλεις να γευτείς
να νιώσεις λίγο άνθρωπος
να έχεις για λίγο την ευθύνη
πως ο κόσμος έπεσε κι εσύ μαζί
κι ο Ηλιος δεν πέφτει στη τέντα βλοσυρός
πως τα κοράκια δεν πετούν πιά σε σμήνη
και πως ο καιρός ακόμη είναι καθαρός

[vag_el]

σα την Παναγιά,
γυρνάς στις γειτονιές του κόσμου
όμηρο σε πήραν κι όλες οι κραυγές
απο την καταχνιά σου έδωσαν ήλιο να κερνάς
όμως εσύ προσπαθούσες,
την ευτυχία να κυνηγάς,
και μέσα σου ας πονούσες
τρυγώντας σπιθαμή με σπιθαμή
ένα άγουρο αμπέλι στη ζωή
αβγαλτο ακόμα και αθώο
να ονειρεύεσαι μιά πλάνη
εναν στοιχειωμένο δρόμο
που στο τέλος του εφάνη
μια διαδρομή ,δίχως σύνορα και κανόνες
δίχως εφιάλτες καιρούς και σύννεφα
ξέρεις πιά πως να μοιράζεσαι και να ματώνεις
και πως για όλα εγώ έφταιγα

[vag_el]

όπως το κρύο ,παρέμεινε μεσα στη φούχτα μου
έτσι κι εσύ μ΄αγκάλιαζες,
κάτω απο τα χιονισμένα βουνά
μου ζέσταινες την καρδούλα μου ,
με φρόντιζες
είχες το χαμόγελο που φέρνει η δροσιά
τα ρόδα ξεχείλισαν το κλάμα σου
η γειτονιά κραυγάζει το θυμό
που έφυγες και μονο μ΄αφησες γυμνό
μ΄αστέρια που φωτίζουν το διάβα σου
απελπισμένα τα χελιδόνια
τρέχουν στο βουητό του χειμώνα
σε λίμνες σε μικρά μπαλκόνια,
κέρδισαν στη ζωή,
μα είναι ακόμη μόνα

[νύχτα]

κάποια είναι πολύ όμορφα

μα θα σου συνιστούσα να μη χρησιμοποιείς υποκοριστικά,
δίνουν μια αίσθηση γλυκερή, όχι με τον ωραίο τρυφερό τρόπο
που ταιριάζει σε [πρώην] εραστές

[vag_el]

κάποια είναι πολύ όμορφα

μα θα σου συνιστούσα να μη χρησιμοποιείς υποκοριστικά,
δίνουν μια αίσθηση γλυκερή, όχι με τον ωραίο τρυφερό τρόπο
που ταιριάζει σε [πρώην] εραστές

χρήσιμη η συμβουλή σου ,θα το έχω στο νού μου

[vag_el]

παράπονο είναι να μήν είσαι εδώ
πείνα και διψα που λυγάνε την ψυχή
με τα δικά μου μάτια ήθελα να δώ
το σούρουπο και την ξανθιά Αυγή

τα ξύλα ,καίνε το πρόσωπο,
στεγνώνει ο ιδρώτας και θυμίζει
ένα σεντούκι της γενεάς σου κοντινό
που μες στην κάμαρη ακόμη σαπίζει

ήρθαν? ναι ήρθαν,
τα τελευταία σου γράμματα σε μια θήκη,
δερμάτινη ήταν και μύριζε χώμα
παράπονο η στερνή σου διαθήκη
αηδόνια που τραγουδούν ακόμα

παει καιρός που μίσεψες
πάει καιρός πολύς,
μόνο θυμάμαι το χαμόγελο
που μου δωσες,
στα χέρια να κρατάω,
στ΄απομεινάρια αυτής της γής