στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

κι όταν θα ενδώσεις,
στους σκοπούς της ύπαρξής μου,
θα γεννηθεί κάποιο αστέρι,
εκεί ψηλά θα περιμένει
να το σώσεις

κι όταν πάλι θα ξαγρυπνάς,
στους μορφασμούς της γενναίας σου
ψυχής,με το νού σου θα μελετάς,

λυχναράκι αναμμένο,μες τη νύχτα
η καρδιά σου θα χτυπά
πιο δυνατά κι απο τον κόσμο
που λιγοστεύει στη σιωπή

μια ιδέα μου θα είναι πως
μ΄αγάπησες πολύ,
σε χρυσοκίτρινο λουλούδι
η αναπνοή

[vag_el]

γεμάτο δειλινό,
τυχαία ύπαρξη άραγε?
στον αστερισμό του δίκαιου
μονομιάς σπάραξε το είναι
γιατί εφυγε νωρίς το πλοίο
κομμάτι όμως της ψυχής
φλογερό
σαν παθιασμένη γιορτή
του ¨Ηλιου μαυροφορεμένη,
της δουλειάς μια ξένη γίνε
και της όμορφης Θεάς
αλαφροΐσκιωτή και παινεμένη,
στον αγέρα που περνά
σ΄αυτο το ήσυχο πρωινό
μοιραία,ανθίζει στη σιωπή,
η χορτασμένη απο νερό γή,
κι ο κόσμος το σφυρί του χτυπά
επάνω στους γερμένους ώμους
της πικραμένης ροδαυγής
όταν τα χέρια σμίγουν και γροικά
ο Ουρανός,τις περασμένες απο χρόνια
χειροπέδες ,των σκλάβων και των παζαριών
τις ακούραστες νέες φλεβοτομημένων καιρών

[vag_el]

η δε σάρξ ,αβοήθητη,
να την καίει καθε μέρα,
ο Ήλιος και να την τρώει
τ΄αγιάζι
όσο πρόθυμος κι αν
είναι ο νούς και η ψυχή,
κι όσο ασήμαντή και αν
είναι εκει πέρα,
η μοναξιά και το
πρωτόβροχο χαλάζι
χάνεται το πρέπον,
χάνεται η ζωή,
μέσα σε λιγα μόλις λεπτά
γιατι έτσι τα αποφάσισε
η στιγμή,
η κακιά η ώρα
είναι το αρέσκον
η πρώτη αρχή και μετά
το τέλος και η κατηφόρα
εκει
που χάνεται ,
καθε είδους λογική

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Στη γιορτή του βασιλιά φανήκαμε νωρίς
η πρόσκληση παράτυπη για λόγους προφανείς

Στη γιορτή του βασιλιά οι κίονες μιλούν
μας λένε για τη φτώχεια μας και
σηκώνοντας τις μάσκες μας κι εμάς
αναφωνούν:
Ιδού οι εκλεκτοί, του χώματος αυτοί

Θεέ μου πόση ομορφιά
τι χλιδή και πλούτη
κι αν καθίσουμε μπροστά
μια μέρα θα
μια νύχτα θα
μια ώρα θα
ζήσουμε κι εμείς

[vag_el]

περνά η νύχτα,
στην ξεχασμένη απο ανθρώπους
ευτυχία,
γή που μάρανε τους κόπους,
και τους έγραψε η ιστορία

δυό φυτεμένα χεράκια
τραγουδούν,
τον ύμνο της χαράς
και προσπαθούν
να ανέβουν στη κορφή

γερμένα αστεράκια
που ποθούν,

κι όσο η μοίρα περπατά,
στα σοκάκια της λευτεριάς,
ανέμελα στέκουν και κοιτούν
την ημέρα που λυγά,
κάτω απο τα κλωνάρια
της λεβεντιάς

κρυμένα όνειρα αν έχεις,
στο νού και στην καρδιά
κάποια μέρα θα τα βρείς
και πρέπει να αντέχεις
την ψυχή που λαχταρά

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

εύχομαι τούτο το γράμμα να σας βρει όλους καλά
να 'στε υγιείς, να ευτυχείτε, μου λείπετε τόσο
στο κρεβάτι μου δίπλα μια αράχνη έχω για συντροφιά
με άδειο ιστό, που λυπάμαι να τη σκοτώσω

τούτος ο κόσμος δεν έχει για μένα τίποτα πια
ούτε θαρρώ έχω κάτι εγώ να του δώσω
αύριο θα πάρω τον δρόμο όπως παλιά
να βρω μια μνήμη που δεν κατάφερα ποτέ σωστά ν' αποδώσω

στην πρώτη πέτρα το πατρικό μου σπίτι θα φτιάξω από κλαδιά
στη δεύτερη τη μητέρα σας θα ζωγραφίσω
και πριν να δύσει στο δάσος μου το παιδικό θα χωθώ
κι εκεί, ίσως για λίγο, ετούτη τη θλίψη να λύσω

γλυκά μου παιδιά αυτά είναι όλα που είχα να πω
ελπίζω να μη σας ταράξω ούτε να σας λυπήσω
κι όπως το φως αργά σβήνει το δειλινό
έτσι θαρρώ πως κι εγώ τώρα θα σας αφήσω

[vag_el]

γυμνά τα πόδια σου,
σ΄ενα φαράγγι,γιομάτο αναμνήσεις
είναι που ξέχασες τα λόγια σου
λίγο πρίν να ξεψυχήσεις,

σ΄ενα σακί που κουβαλάς
στους ώμους σου βαρύ είν΄το φορτίο
κανείς δε ξέρει πιά για που τραβάς,
για πού σε πάει αυτό το πλοίο


είναι το δειλινό μου άδειο,
περήφανο αγέρι που φυσά,
ψάχνω ,μα που να βρώ κουράγιο
ν΄ανταμώσω το χρόνο που περνά

[vag_el]

αδεια η ματιά,
στο τίποτα ,στο πουθενά,
μέχρι χθές ,μου έγραφες
κάπου κάπου πως σου λείπω
κι είναι μικρές μου οι αναπνοές,
μεχρι να σβήσω,μέχρι να φύγω

το άγγιγμά σου ακόμα νιώθω,
στη λεύτερη απο αγάπη αγκαλιά
είναι τόσα τα σημάδια
τα χάδια σου και τα φιλιά
απ τον μεγάλο σου τον πόθο

[vag_el]

συνείδησης έκτροπα,
κι η καρδιά ,γεμάτη απο
αναμνήσεις,
που εμπρός στα πόδια σου
τολμούν,αγέρωχα να κουνούν
τις βέβηλες σημαίες
στρατιωτικές ασκήσεις

ψυχής παγωμάρα,
κι οι άνθρωποι λυτρώνουν,
τη λαχτάρα ,
πώς ίσως ζήσουν ανέμελα
όνειρα,
στη δική σου τη φυγή.......

[vag_el]

όλα τα πτηνά της φύσης,
σκιαγραφούν το πέρασμά σου
ψάχνουν να σου βρούνε λύσεις
για το πώς θα γίνει δικιά σου

με κομμένα παντελόνια,
τυχαίες αφίσες στη Βουλή,
των Ελλήνων φαντάρων τα καψόνια
και μια μάνα που την
είπανε τρελή

ήταν η ατυχία της στιγμής,
ήταν το τυχαίο κακό
που μπορεί να σε βρεί
ημέρα προσμονής,
και λείπει το άλλο σου μισό

μάταια όνειρα,
κρυμμένες αναμνήσεις,
ελπίδες που ήτανε κομμένες
και ραμμένες στα γεφύρια
της ξενιτιάς,
με τη ματια στη φοβέρα
μη ξεχάσεις την πόρτα
ν΄ανοίξεις,

θα φανεί ,ο μικρόκοσμος
του σύμπαντος,
θα χαμογελά πίσω
απο την πληγωμένη του ματιά
μα ακόμα θα πονάει

στην τρυφερή ψυχή του

[vag_el]

άνομοι τίτλοι τέλους,
σε βροχερές πλατείες,
ήταν το σφύριγμα του βέλους,
οι δικές μας ερωτικές ιστορίες

όσο κι αν ποθούσα,
μες στα στήθια έμενε η λαχτάρα,
και σκεφτόμουν καθώς περπατούσα,
τη δική σου βουβαμάρα

ποιός άραγε ήταν αυτός,
που μοιραζόταν την τρελή σου
σκέψη,
τη λάγνα ματιά σου ποιός?
που απ΄τα χείλη σου
δε βγήκε ούτε λέξη,

εδώ και κάμποση ώρα

οι αναμνήσεις με καίνε,
φορτίζομαι με τη γλυκιά μας
συνήθεια
και μόνο τα μάτια σου μου λένε
τέλος αλήθεια

[Ελ_ρία]

Ανάμνηση ανικανοποίητη
τα βλέφαρα που τρεμόπαιζαν.
Θορυβώδης η εκπνοή
της ανάσας καθώς συγκλίνω
προς την υπέρτατη στιγμή.
Μια εξάρτηση συναισθηματική
που οδηγεί στη σύγχυση.
Αμήχανος αποστηθίζω το βλέμμα σου,
φαντασιώνομαι το λαχάνιασμα των σωμάτων
καθώς εναλλάσσονται αέναα
απαγορεύσεις και κανόνες .
Νοιώθω το αποτύπωμα των χειλιών
να εξασθενεί.
Στο πρόσωπο μου διαγράφεται
η νοσταλγία μιας ματιάς φευγαλέας
καθώς ρίχνεις τα μαλλιά σου
προς τα πίσω.

Δ.Καρπέτης

[vag_el]

είναι γυμνό το φεγγάρι
κι εγώ προσηλυτίζομαι
απο μιά φωτογραφία σου παλιά

είναι χλωμό το φεγγάρι,
κι εσύ έχεις στην κάμαρη
ισιώσει τα πυκνά σου μαλλιά

ορίζομαι απο τις λέξεις σου
τις τελευταίες,και πλατιάζω
ένα χαμόγελο στα χείλη

διαβάζω τις σκέψεις σου
τις ωραίες,και οσμίζομαι
το άρωμα το παρον,το δείλι

όλα ,επάνω σου είναι ωραία
θυμήσου το παρόν
στο σώμα σου το άφησα

κι είναι η νύχτα αυτή μοιραία
γιατί ξέχασα το παρελθόν
που πόνεσα και πάνω στον καμβά
ζωγράφισα

εσένα........

[vag_el]

αυτόχθονες σκέψεις,
που σε συναρπάζουν,
βρές λόγους για να αντέξεις
απο αυτούς που σε ταράζουν,

είναι η πόλη μικρή,
και μες στα σύννεφα χλωμή
τα φώτα καθώς κοιτούσα
έγερνα πάνω σου όταν μπορούσα

αυτό το τυχαίο,το ακατέργαστο
ήταν που έφερε το φώς
στην πόρτα μου ,το ελπιδοφόρο,
για κάποιο ποίημα αστέγαστο
δίχως γιατί και πώς

μοιραία ,ανασαίνεις τον βούρκο
και δείχνεις τα εντός σου να ξεπλένεις,
με το μύρο και την ευωδιά της γής
χώμα και ύδωρ η αρχή σου

[vag_el]

είναι μια ημέρα νέα,
κι εγώ όλο κοιτάζω
διαρκώς την προκυμαία
με φάντασμα μοιάζω

περπατώ όλο εδώ κι εκεί
δεξιά αριστερά
μη και μου ανοίξει η πληγή
και λέω λόγια φωναχτά

κρύβομαι στον καθρέφτη μου
μοιρολογάω τα λεπτά,
που περνάνε άδεια κι αδιάφορα
μη με πιάσει η λησμονιά

συννεφιά σήμερα
οι ώρες χτυπάνε το τζάμι
βροχερές ,σαν λόγια εφήμερα
σιγοψιθυρίζουν σαν ποτάμι

λέξεις φλογερές,
σε εικόνες όταν πετούσαν
πουλιά ,και ήταν αδειανές,
έκλαιγαν κι όλα μαζι ζητούσαν

λευτεριά........