στα χνάρια της ποίησης

[vag_el]

και εκεί ,που νόμιζα πως θα πετάξω
πάνω απο τα σύννεφα,
στον καθαρό Ουρανό

με το χέρι μου σου έγνεφα
πως θέλω να ουρλιάξω
να πέσω στη Γή και να καώ

μυριάδες κύματα πέρασα
για να σε συναντήσω μάτια μου
δεκάδες ποιήματα έγραψα
για να συνδέσω τα κομμάτια μου

ερείπιο,και μια ψυχή δεμένη
στα σκαλοπάτια της Εκκλησιας
αντίδωρο καρδιά ποδοπατημένη
απο΄τον οίκτο της ομορφιάς

[vag_el]

είσαι μία και μοναδική Ανοιξη,
μέσα στα μαύρα σύννεφα,
κόβω ένα τριαντάφυλλο ,
να στο δώσω πρίν
να φύγεις κι εσύ
μαζί σου έτρεφα εικόνες,
στου κόσμου τις γνώμες
πάνω απο νόμους και κανόνες

κόβω τις φλέβες μου
να κυλήσει το αίμα κάτω,
να δείς πως μαραίνονται τα ρόδα
και θα σ΄εχω στις έννοιες μου
κι ας φύγαμε να πάμε παρακάτω

ζήσε σαν ελευθερο πουλί που κελαηδάει
στις διαταγές του καιρού,
ελεύθερο πουλί που όλο πάει
στην καρδιά μας και στον νού

[vag_el]

τα παπαδοπαίδια γυρίσανε
να στραγγίξουν τις φιάλες με το αίμα
το σώμα μου που κινδύνευε τυλίξανε
με το χώμα και το δικό τους βλέμμα

πόση στοργή έδινε το ποτάμι
που έτρεχε το γάργαρο νερό
ήταν αυτή σου η αγάπη
το πάθος το φλογερό

τίποτα δε μας τρόμαξε
ούτε ο οργή του Θεού
όυτε η κατάρα του κόσμου

η ψυχή μας μονο φώναξε
στα πέρατα του νού
τη μυρωδιά του δυόσμου

έκλεισαν τα μάτια μας
μέσα τους την ωδίνη
και βρήκαν τα κομμάτια μας
εκεί που είχαν μείνει

τα βουνά κι οι λίμνες
των χειλιών μας

[vag_el]

Δεν αντέχεται τούτη η νύχτα
μακριά σου να ζήσω πώς
τα φύλλα της καρδιάς σου
όλα εκείνα
που μες στην κάμαρη γίνονται καπνός

είναι εκείνο το αεράκι
που με χτυπάει στο πρόσωπο
σ αυτό το ήρεμο βραδάκι
το βλέμμα σου καθως κοιτώ τ΄απρόσιτο

πως να κυλήσει ετούτη η νύχτα
τ΄αστέρια πως θα σβήσει ο κεραυνός
ο χτύπος της καρδιάς θα σου μιλήσει
εσύ η Γή ,εσύ κι ο Ουρανός

[vag_el]

Εκεί ,κάπου χαμένος,
κάπου δίπλα στο κύμα,
μόνος και μετανοημένος
σου γράφω ένα ποίημα

για τις θάλασσες των ματιών σου
για τα όμορφά σου κάλλη
για το κερασί των χειλιών σου
για την ζεστή σου αγκάλη

πως μπόρεσες και μ΄αφησες
αστεριών πνοή
ξανά ποτέ δεν με αντάμωσες
μου πήρες τη ζωή

την ανασεμιά σου ποτέ δε ξέχασα
την αύρα την πολυταξιδεμένη
μαζί σου όσα κι αν πέρασα
ζωή ήταν,ζωή δεμένη

λευτέρωσε τα ματόκλαδα
να γείρουν τ΄αστέρια τη θωριά τους
να καίγονται σα λιόκλαδα
που έχουν βρεί τη φορεσιά τους

Φωτιά της ψυχής μου

[vag_el]

υπάρχουν και κάποια λουλουδια
που γεννιούνται μεσα στις λάσπες
όπως γεννιούνται κάποια τραγούδια
που μιλάνε για ξεχασμένες αγάπες

γιατι έτσι μεγάλωσαν,
γιατι έτσι έμαθαν τη ζωή,
και γιατί μάτωσαν
μεσα τους ,μέσα στην ψυχή

[vag_el]

Ερυθρά κηλίδα,σείεται η πόλη,
και μιά μεγάλη καταιγίδα
που την φοβηθήκαν όλοι

πλούσιοι και φτωχοί
αμαρτωλοί και αναμάρτητοι
όλοι στην ίδια μεριά καταποντισμένοι
σε μια ιλαροτραγωδία

ψάχνουν μια χρυσή τομή
στην ανεξάντλητη αυτή ζωή
ισως να ξανατραγουδήσει τ΄αηδόνι
ίσως να μερέψει το λιοντάρι

ίσως ο μάστορας να χτυπάει το αμόνι
μ΄ενα σιδερένιο λοστάρι

μπορεί να είναι και το τέλος
της διαδρομής αυτής
μπορεί να πετάξει το χελιδόνι
στα πέρατα μιας άλλης Γής

[Kiki mat]

Δίχως σκοινιά να με κρατούν
Νεκρή μαριονέτα μιας ειρήνης
Πεθαίνω στον αέρα το πρωί
Πεθαίνω στην γη κάθε νύχτα
Απρόσκλητοι στον θάνατο μου
Κάποιοι που φάνταζαν βάρβαροι
Μα περιστέρια τους έσυραν κι αυτούς
Τα πρότερα τα νήματα
Κόπηκαν με ψαλίδι
Οξυγόνο στα σπλάχνα μου πολυ
Χώμα στα πόδια μου άφθονο
Να σηκώσω το κεφάλι μου στα σκοινιά
Αυτα ομως στο έδαφος κομμάτια
Να σηκωσω το κεφάλι μου προς τα αρπακτικά

By kiki mat

[vag_el]

οι νόμιμοι πενθούντες,
αγανακτισμένοι ,πλήθη η Μεγάλη εξουσία
του Νόμου προύχοντες
σαν μια νέα συνομοταξία
βρέθηκαν τον γαλανό Ουρανό
ν΄ατενίζουν

ποιός είναι τελευταίος
και ποιός πρώτος των πρώτων
δεν είχε σημασία αφού η συννεφιά
και η κόλαση τους καταδικάζουν
σ΄ενα μικρό βουνό
απο γερμένα όνειρα
στους ώμους του πρωτομάστορα
¨ηλιου ,κι όλο χλευάζουν
την αρμοστή δικαία νομοταξία

πάνω σας η ρομφαία κι όλο ρημάζουν
τα ακροτελεύτια τους

[vag_el]

μες στην βροχή,δακρύζουν τα όνειρά μου
διαυγείς έρωτες λόγιων ποιημάτων,
κι αυτή η φεγγαράδα κάπου μακριά μου
να στεγνώνει την άφρη των κυμάτων

το δειλινό,μοναχικός μάρτυς
μιας καταιγίδας που πέφτει βαριά
πάνω μου,.....μήνας Μάρτης
κι εχω ένα κερί για συντροφιά

λιώνει όπως σιγολιώνω κι εγώ,
περιμένοντας την Ανάσταση των ψυχών,
δειλά κι απεγνωσμένα κρύβουν τον Ουρανό
με τα μεγάλα τους φτερά,νύχτα των Σκιών

μοιάζει το σκοτάδι,η νύχτα να φεύγει
να παραδίδει το χρώμα της ,να γερνάει
όπως γερνούν τα πουλιά ,και η Σελήνη
να φέγγει,όπως η μικρή μας σιγαλιά
αγάπη ήτανε και πάει........

[SUV]

Πήρες την πρώτη λέξη και την τελευταία και τις τοποθέτησες νωχελικά στις θέσεις τους
και άφησες να μαντεύει το ποίημα τον δρόμο του ανάμεσα στο Α και στο Ω

Ποτέ σου δεν θέλησες να απαλλάξεις τους ήχους των φωνηέντων από τα πνιχτά βογκητά τους
κι άφηνες τα τελικά σίγμα να ξεθαρρεύουν στην προσμονή μιας κάποιας οχιάς

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι

Αυτό που στροβιλίζεται μεταξύ Ουρανού και ματωμένης Γης
δεν πρόσεξες ποτέ τις ηλιαχτίδες που έδειχναν σε χρόνο συγκεκριμένο

Αυτόν που
ματαιότητα, είναι η αλήθεια
θα κατέληγε στα μισοσβησμένα μάτια σου

[vag_el]

Πήρες την πρώτη λέξη και την τελευταία και τις τοποθέτησες νωχελικά στις θέσεις τους
και άφησες να μαντεύει το ποίημα τον δρόμο του ανάμεσα στο Α και στο Ω

Ποτέ σου δεν θέλησες να απαλλάξεις τους ήχους των φωνηέντων από τα πνιχτά βογκητά τους
κι άφηνες τα τελικά σίγμα να ξεθαρρεύουν στην προσμονή μιας κάποιας οχιάς

Κατεβαίνοντας το μονοπάτι

Αυτό που στροβιλίζεται μεταξύ Ουρανού και ματωμένης Γης
δεν πρόσεξες ποτέ τις ηλιαχτίδες που έδειχναν σε χρόνο συγκεκριμένο

Αυτόν που
ματαιότητα, είναι η αλήθεια
θα κατέληγε στα μισοσβησμένα μάτια σου

SUV

[SUV]

Ευχαριστώ αλλά γιατί μπράβο?

[vag_el]

Ευχαριστώ αλλά γιατί μπράβο?

σε πείραξε που σου είπα μπράβο?

[SUV]

Βασικά, με συγχωρείς, έχω ένα θέμα με τα "μπράβο", δεν νοιώθω άνετα

Σχολίασε ας πούμε εκεί πέρα κάτι καλύτερα