στα χνάρια της ποίησης

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Έλα γαμημένε
Έλα να αναμετρηθείς μαζί μου
Σε γελάει το κυρτό μου κορμί κι η κοιλιά μου
Τα χω έτσι για να μην με καταλαβαίνεις γαμημένε

Τα ‘χω έτσι γιατί έτσι περπατώ απαρατήρητος ανάμεσά σας
Γαμημένοι
Αν βλέπατε τον πραγματικό μου εαυτό
Αν βλέπατε την ψυχή μου
Αν βλέπατε την ψωλή μου
Θα τρέχατε
Γαμημένοι

Κοιτώ η πράξη μου να είναι μικρή
Να μη σηκώνει σκόνη
Κανείς δεν στάθηκε μαζί μου όταν σήκωνε
Μα δεν ξέρετε την δύναμη μου
Δεν ξέρετε την δύναμη μου
Ελάτε γαμημένοι

[vag_el]

κακοφέρθηκε η ηχώ του νού
γύρισε ο ήλιος κι έγινε σκοτάδι
σε μια σύμπλευση κάποιο βράδυ
των αστεριών και τ΄ουρανού

νόμιζα,πως είχα ξεχάσει
τα όνειρα που δεν γεύονται τη μέρα
κι εσύ κλεισμένη σε μια γυάλινη σφαίρα
να φεύγεις πριν η γή να σε χορτάσει

μυριάδες,τα όσα άκουσες ,τα όσα είπες
κι η ζωή να περιφέρεται αιωνίως στην ψυχή
όλα όσα έζησες εγιναν φωτιά σε μια στιγμή
λόγια αηδόνια που έγιναν αλήτες

έτσι όπως γυρνούν τα κοράκια πάνω απ΄το πτώμα
έτσι έγινες η μουσική σε ένα μου ποίημα
τα χρόνια κι αν επέρασαν -τι κρίμα-
κι αν έπεσαν τα όνειρα στο χώμα

[vag_el]

όπως η πέτρα που δε σπάει
όπως το γυαλί που δε ραγίζει
όπως η ρόδα που γυρίζει
έτσι έφυγε και πάει μακριά

σε τοπους αλαργινούς ,σε ξεχασμένες αμμουδιές
κι αν σε κατηγόρησαν ,εσύ δε φταίς
που ο χρόνος πίσω δε γυρνάει
και μένει η φλόγα στην καρδιά

να με καίει και να πονάει
κι ό νούς μου να με πάει στο χτές
πέρασε και έφυγε η μέρα,
κατι τενεκεδάκια στα βότσαλα
κάπου παραπέρα,
κλωτσούν σαν βόλους κάποια παιδάκια

όρμησαν τα σύννεφα ,σαν κεραυνός που
πέφτει στη γή,
θυμάμαι που απ΄το τζάμι στου έγνεφα
να ΄ρθεις για μια στιγμή

όλο πίσω μου κοιτάζω,μη και φανείς
στων αστεριών την ποίηση που τοσο πολύ θαυμάζω
των Ουρανών τη μουσική που άκρη δε βγάζω
και που τόσο πολύ ποθείς

[plouf]

Μην πιστεύεις πούστη τα λόγια και πουτάνας τα μοιρολόγια μα
απο βουλευτές μην πιστέψεις μήτε τα λόγια μήτε τα μοιρολόγια.

[vag_el]

μικρά μοιρολόγια
σε νοτισμένα παράθυρα απ΄τη βροχή
μοιάζουν με κουρασμένα λόγια
που βγαίνουν απο τα χείλη
μια κακιά στιγμή

κι όσο πονάει ο καιρός
τοσο βαθαίνουν οι πληγές
περνάνε δίπλα μου,θαρρείς στιγμές
που σε τρομάζει κι ο ουρανός

[vag_el]

Ληστεύει ο καιρός τη Θεογονία
μέσα απο τα πέταλα του ρόδου
βγαίνει η φωνή του Ηρώδου
μαζί και η δική του απουσία

μέχρι τα πέρατα του κόσμου
ακούστηκε,και διαδόθηκε το κρίμα
μεσα σε ένα ταπεινό σου μνήμα
το άρωμα του δυόσμου

μέθυσε ο ουρανός,
απο τα ποτάμια αίμα καθως κυλούσε
κι ήταν βαρύς ,όλο σ΄εμας γυρνούσε
η ευθύνη κι ο οδυρμός

αναίσχυντες ,επιτελείς
οι ώρες που σε συναντούσαν
σε δρόμους μικρούς που οδηγούσαν
στο βόρβορο της ζωής

αμήχανα,στητά τα χέρια
της ψυχής νυστέρια που κόβουν
την ανάσα ,κι όλο σκύβουν
τα κεφάλια μή τυχόν και δούν τ΄αστέρια

και φτιάξουν στην ψυχή εικόνες τρυφερές

[vag_el]

σ΄ανέσυρα,απ΄τις κουρασμένες τύψεις μου
μεσ΄απο κάποια γράμματα ,λαβωμένα απ ΄την πολυκαιρία
κι ήταν βαρύς ο λογισμός και οι θλίψεις μου
ήταν τα βάσανά μου μια καινούργια ευκαιρία

απο την τόση ντροπή που κουβαλάς,
που να βρεις το κουραγιο που θα βρείς
τις νύχτες να ξοδεύεις τ' αστρα,
και μονομιάς ΄σ΄αγαπώ να πείς

σα φαντάσματα ,μου αδειάζουν την ψυχή
ώρες ατέλειωτες και βουνά οι πλημμύρες
βροχή ,χιονια και παγωνιά
οι δρόμοι που επήρες,

μέσα μου ,απαγορευμένες ουτοπίες
λέξεις που βγαίνουν απ΄τα χείλη μου
κατι συναναστροφές ,ουδείς λόγος ,αστείες
μα ποιός θα μ΄ανάψει το καντήλι μου

[vag_el]

εσύ ,μ΄εβγαλες απο το τέλμα
σαν αυταπάτη ,σαν απόκοσμη εικόνα
μ΄εβγαλες απο του κόσμου τον κανόνα,
κι έζησα τα χρόνια μου έρημα

ζω του πόνου την αγανακτηση
μια θυσία που ελλοχεύει,
τη μορφή μου όταν γυρεύει
έγινα μια ακόμη δική σου κατάκτηση

δεν ξέρω πια τι να κάνω
καθώς η νυχτα ,χτυπά το παραθύρι
είν΄η ζωή μου της Αρτας το γιοφύρι
και το φεγγάρι μου στέκει απο πάνω

το βλέπω νά΄ρχεται,με τόξα και με βέλη,
μοιάζει με έρωτα χειμώνα,
δίπλα μου ξημέρωσε σαν ανεμώνα
και μού ΄λεγε πως με πολύ με θέλει

ακόμη τα παιδιά,τρέχουν παίζουν και γελούν
μαζί μου τά ΄χουν κι ας μήν το μαρτυράνε,
τα μάτια τους όμως δε με ξεγελούν
στρατιώτη,λεπτή στολή φορούν και με χτυπάνε

[vag_el]

Ενα Αυγουστιάτικο Φεγγάρι,
ήρθε απόψε να με πάρει
με φωνές και με λουλούδια
και με σιγανά τραγούδια

Ενα Αυγουστιάτικο φεγγάρι
ήρθε απόψε να με πάρει
να με πάεις σε γιορτές
και στου κόσμου τις γωνιές

[vag_el]

και δεν μπορούμε να σταθούμε
μπροστά σε μια εικόνα τραγική
ούτε τους πόνους μας να πούμε
σε μια στιγμή μας θλιβερή

ούτε και ξέρουμε ,γιατι μοχθούμε
γιατι το βασίλεμα είναι βαρύ
μονάχα παλεύουμε μήπως ακουστούμε
σε μιάς βραδυάς ,νύχτα μαγική

ουρλιάζουνε τα πλήθη,μαυρίζει ο ουρανός
πηγαίνουμε ,με τη μαχαιριά στα στήθη
κι είναι φτωχός,φτωχός ο γυρισμός

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

sitting glowing
sitting knowing
you say your friends are wound too tight
you say your brother wants a fight
I will wait for you near your school tonight

always falling
always, all ways
trust your heart baby, don't be coy
from your bedroom to your hall
I have watched you come and go
come and go

[neon imposter]

Πολιτική κομψότητα

Έχουμε κολλήσει στην κίνηση
και βαριέμαι να συζητάμε πάλι πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική ορθότητα
οπότε λέω
"Όλοι οι Κρητικοί είναι μαλάκες"
Μου λέει
"Ε, μη γενικεύουμε..."
Καθόμαστε και περιμένουμε να κινηθούμε
και λέω
"Όσο πιο βόρεια τόσο καλύτεροι
απλώς οι Θεσσαλονικείς τρώνε παντόφλα απ' τις γυναίκες τους"
Μου λέει
"Ε, μη γενικεύουμε..."
Δεν ανάβει το φανάρι
και λέω
"Όλοι οι ...άτες είμαστε κωλόβλαχοι και παπάρες"
και πάει να πει

σκέφτεται καλύτερα
είμαι το μοναδικό δείγμα που έχει μπροστά της

Σιωπά

Πολιτική ορθότητα είναι να μη μιλάς απουσία άλλων
Πολιτική κομψότητα να σιωπάς παρουσία τους

[vag_el]

ήθελα να συζητήσουμε
στης θάλασσας μπροστά
την πλατιά αγκάλη,

μαζί της να θρηνήσουμε
με τα χέρια μας λυτά
στο κοντινό ακρογιάλι


κι ύστερα ,
τ΄αστέρια να ακουμπήσουμε
με το βλέμμα μας στραμμένο στην όχθη

ποτάμια ήμερα
οι ζωές μας ,περπάτα μήν αργήσουμε
και πισω να γυρίσουμε
ό,τι μας εδόθη

[neon imposter]

ΑΤΤΙΚΑ

Όποτε μπαίνω στο Άττικα
για να αγοράσω κάτι
(κάτι, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος τι)
η πρώτη μου σκέψη είναι

Ένας μεγάλος Σεισμός

θα με βρουν έπειτα αγκαλιά με κάποια κούκλα
- ελπίζω να είναι γυναικεία
τα απαιτεί αυτά η υστεροφημία -

όμως,
βλέπω τα πρόσωπα
των κοριτσιών στα αποσμητικά
λέω αυτό το μακιγιάζ τα καταστρέφει πάραυτα

καλύτερα πάει στον Ρόμπερτ Σμιθ, φυσικά

Όπως και να' χει
αυτό που με ηρεμεί
και με απομακρύνει από τη σκέψη του Σεισμού
είναι όταν στις κυλιόμενες

- περιμένω να περάσει κάποιο κορίτσι πρώτα με μία ελαφριά φούστα -
βλέπω την teta valeta* του
αυτή, την παζολινική, τη γνωστή
που παραλύει τα εγκεφαλικά μου άκρα

έπειτα, πάω στα αθλητικά,
δεν θυμάμαι καν τι θέλω να αγοράσω πια
και θαυμάζω τα γυναικεία ρούχα
τα κάνουν τόσο κομψά

θαυμάζω δε και τα ρούχα για όσους κάνουν joking

γιατί όλα τα ρούχα που μ αρέσουν να μην απευθύνονται σε εμένα
αναρωτιέμαι
ίσως φωναχτά
κάποτε γύρισε μια και με κοίταξε αυστηρά κάπως

σιγά μην τρέξω
,της είπα και εγώ
,δεν τρέχουμε ούτε για να προλάβουμε την πτήση

τελικά
έχοντας βρεθεί στο μέσο του πουθενά
ανάμεσα σε κούκλες και πωλήτριες

αποφασίζω πια
να αγοράσω κάποια πωλήτρια
με όλες είμαι ερωτευμένος

οπότε πλησιάζω σε αυτή στη Nike
και τη ρωτώ
kalym**;

Με κοιτάζει με απορία
μέσα από τη μαντήλα της

Πόσες καμήλες θέλεις; λέω
και κοιτάζω γύρω

Αρκεί να κόψουμε τιμολόγιο


* ΣτΕ teta valeta - "η Λάουρα Μπέτι έκανε διάσημη [την έκφραση] ... Ο Παζολίνι έλεγε ότι είχε επινοήσει αυτή την περίεργη έκφραση όταν ήταν τριών χρονών. Παρατηρώντας τους τένοντες που εξείχαν στο πίσω μέρος του γονάτου των μεγαλύτερων συμμαθητών του όταν έτρεχαν" κλπ κλπ [Παζολίνι, Rene de Ceccatty, Κασταλία, βιογραφίες]. Ο ποιητής οικειοποιείται τον όρο για να μιλήσει φυσικά για το πίσω μέρος του γονάτου των συμμαθητριών.

** ΣτΣ kalym - property given under tribal customs by a man for his bride

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Είναι ωραίο κάπου κάπου να αφήνεις τις δουλειές σου και να γράφεις λίγη ποίηση. Σας παρουσιάζω το καινούργιο μου έπος. Το ονομάζω:

Πολιτικός στοχασμός

Είμαι ένας από σας
Με γνωρίζετε καλά
Συχνά περνάω από ‘δω
Σας μιλώ στον ενικό
Έχω υψηλό θυμητικό
Έξοχος δημαγωγός
Μ’ απαράμιλλή θωριά
Κι ενστερνίζομαι όλα αυτά που θα σας πως
Αν θα κυβερνώ

Κοστίζει πολύ
Αυτή την ευχή μου ν’ αποκτήσω
Κι αν χρειαστεί
Στο έδαφος μπρος σας γονατίζω
Γιατί είναι γνωστό πόσο ταπεινός
Μπορεί να φανεί
Ο πολιτικός
Ο πολιτικός


Στα ιταλικά
Κι εγώ θα ντυθώ
Τη γνώμη μου
Ακριβά θα πουλώ
Και με το δίκιο θα συνηγορώ
Από το έδρανό μου το άνισο

Και δεν θα μου λείπει
Βροντερή φωνή
Βλέμμα έξυπνο
Πλαστές πεποιθήσεις
Με υπόβαθρο δημοκρατικό
Κατσίκι στον ήλιο
Τόσο ευλύγιστο
Τόσο ελληνικό
Παράταξης στύλος
Παραγέμισμενος με σανό

Μαθαίνω από μικρός
Καλή εντύπωση
Να προκαλώ

Και τις ευθύνες μου
Μ’ αγνό χαμόγελο
Να τις ξεχνώ

Μα μη σας νοιάζει

Σε εμένα βρήκατε
Θωριά απαράμιλλη
Και λόγο φλογερό