Phorum.com.gr

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Μικρά ερωτικά εγκώμια

κοινωνικό φαινόμενο ,η αποστασιοποίηση
κάθε ημέρα ,και ένας γόνος ευγενών εμφανίζεται,
σκοπός.....η ταυτοποίηση,
κι ένας πανικός στον δρόμο,
που η Πολιτεία ενστερνίζεται,


μέσα στα δυσώδη αυτά χειραφετήματα,
κι ένας αηδός,μια τροτέζα κι ένας Πολιτικός,
μπερδέψαμε τα βήματα,κι έγινε ο αγώνας,
της ζωής οπλισμένος σαν αστακός,


κάπου εκεί,ένα αλλαργινό ακρογιάλι,
είναι που σε σκέφτηκα προχθές,
κι ήθελα ,μαζί να είμαστε πάλι..........

πολύ σύνθετος ο κόσμος
τι με σιγουρια να δω;
κι απ τις ουρανόθεν φωνές ποια να ακούσω;
με τι σαμπουάν να λουστώ;

Είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος
και που να συντονιστώ;
τι μου αρέσει, boss ή nike;
η θυσία του Χριστού ή η δόξα της ΑΕΚ;
Τα κέλογκς με γάλα κουκάκη ή τα αυγά για πρωινό;

Θα πάρω λίγο... λίγο απ' όλα...
για την ψυχή ενά καλό πρωινό
για τη σάρκα, λιγή καλή καυστική και γλυκιά κόκα κόλα.

γυμνός ,στους δρόμους τρέχω
κι αυτή είναι η μόνη μου ελπίδα,
χωρίς εσένα πώς αντέχω,
να γράφω την τελευταία μου σελίδα

κρυφά πίσω απο την τζαμαρία κοιτάζω,
τους υπόπτους ,και νωχελικά ασθμαίνω,
χελιδόνια που ανέμελα ρεμβάζω,
στην ποταμιά του χωριού κατεβαίνω,

είναι γλυκιά η ζωή,
κι άλλο τόσο της αξίζω,
μόνος πηγαίνω στην κορφή,
μόνη κι εσύ ,μα την ψυχή σου αγγίζω,

να ονειρευτώ ξανά ότι σ΄εχω,

ο κόσμος,....τόσο μικρός,
θαλασσοταραχή και μπόρα,
στα ακροδάχτυλα του Ουρανού,
κάθομαι και σε περιμένω εδώ και ώρα,

μήπως κρύωσες απο την παγωνιά,
μήπως αρρώστησες και σήμερα δεν ήρθες,
στο βραδινό μας ραντεβού,

κύκνειο άσμα την αυγή,
το φεγγάρι που ήπιες,
στην κάμαρη ,στην σιγαλιά.......

συνδιαλέγομαι ,με τις κοτρώνες,
και τα βότσαλα,εδώ στη θυμωμένη παραλία,
τζόγος η απάντηση,εδώ κι αιώνες,
που πλάθει κύματα και άφρη,
στης σαμπάνιας τα δοχεία,

μύθος,η αντανάκλαση,κι εγώ παρέκει ,
μόνος τυρβάζω τη συνήθεια,
να πετάω κλωστές και να στριφογυρίζω,
θάλασσες,
μόνος άλλωστε ποιός αντέχει?

αδειάζω στο ποτήρι μου καημούς
σβήνω στα τσιγάρα μου τους αναστεναγμούς
κυλάει η νύχτα σα ποτάμι,
κλειδώνω τη μοναξιά μου στο συρτάρι,

μα κανείς την απελπισία μου δε φτάνει,

ακόμα μια φορά περπατώ σκυφτός,
ζώ μια σκοτεινή σιωπή,
κι είμαι στην Αβυσσο γονατιστός,
γιομάτος απο ευθύνη και ντροπή,

τα σεντόνια αθώα τις νύχτες,
κι οι γιορτές τις μέρες ζωγραφίζουν,
μικρές μικρές δροσοσταλιές στο τζάμι,
κατι γαλάζιοι βώλοι που ατενίζουν

– τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιάν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας.

Τάσος Λειβαδίτης || Χρυσάνθεμα

κι ένας κιμπάρης καιρός που πέρασε,
απο το παράθυρο τη νύχτα,
καθώς έγερνε στα δέντρα η Ανοιξη,
και γέρασε,ο θυμωμένος ουρανός,

μοιάζει θαρρείς με πληγωμένο αητό....

πρέπει να πέρασε χειμώνας απ΄τα χείλη σου,
το λυγερό μιάς ανεμώνας,απ΄το κορμί σου,
μιά αστραπή μου σάλεψε το νού,
και την ψυχή μου επήρε,

κρύα η βροχή ,απόψε το βράδυ,
σε νοσταλγώ κι ομορφαίνει η κάμαρη,
εσύ,τ΄αστέρια το σκοτάδι,
την καρδιά μου έχει πάρει,

λογχίζω σκέψεις αφιερώνω αναστεναγμούς,
σε περασμένες εικόνες γονατίζω,
τα χέρια,βαριά και ζωγραφίζω,
βουνά ,δάση κι απέραντους Ουρανούς

τριαντάφυλλα σκυφτά η σιωπή σου,
σε ξερόχορτα κοιμάμαι τις νύχτες....

Η παρακμή της λογοτεχνίας είναι σημάδι της παρακμής ενός έθνους.


Βόλφγκανκ Γκαίτε

Αιφνίδια μπόρα
αρχές Σεπτέμβρη
στον κήπο του παλαιού ξενοδοχείου.
Μυρίζει χώμα οργασμικό στη διψασμένη γη.

Πάμε να φύγουμε
δεν έχουμε καμιά δουλειά εδώ.

[Γ. Βαρβέρης, Μπόρα]

γελάει ,η σταχτί μου διάθεση σήμερα,
απο το πρωί στο σχολείο,
πήγα και μέθυσαν τα παιδιά,

νότες τους ξέφυγαν παράμερα,
και ξέχασαν να μου πούν αντίο,
ξενύχτησαν σε μια θάλασσα πλατειά

όμως κι εγώ ,τους πήγα ένα δώρο,
Θείο κάλεσμα για αυτιά προικισμένα,
ενα πιάνο με ουρά ,να λένε τα ξενυχτάδικα
τραγούδια απ τη χούντα αιματοβαμένα

Και τώρα είμαι χαλαρός
Με όλη αυτή την τεχνολογία
Δε χρειάζεται τώρα να πατήσω το κουμπί του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο για να ακούσω μουσική
Απλά πατάω το κουμπί της φωνητικής εντολής, περιμένω να απαντήσει μια γυναικεία φωνή, και μετά τον ήχο λέω βάλε ραδιόφωνο.
Περιμένω λίγο για να γίνει επεξεργασία και να αναγνωριστεί η φωνή μου (λυπάμαι τον φουκαρά που θα κλέψει το αυτοκίνητό μου και θα συνειδητοποιήσει ότι δεν αναγνωρίζεται η φωνή του από το σύστημα. Βλάκα κλέφτη, πρέπει να πατήσεις το κουμπί για να ακούσεις ράδιο) μερικές φορές δεν αναγνωρίζει τι είπα και ξεκινάω από την αρχή.