Phorum.com.gr

χάσαμε τον έλεγχο,
τον ζωοφόρο αυτόν που κινεί
την καθημερινότητά μας,

την ανθρώπινη υπόσταση,
την σοβαρή μουσική της ψυχής μας
την ακεραιότητά μας

χάσαμε την μοιρασιά
στα κέρδη της Αιωνιότητας
το βαθύ γαλάζιο του νού μας

τα γράμματα της λογοτεχνικής μας
φύσης,
τους κρεμαστούς κήπους
της ολάνθιστης οντότητάς μας

μένουμε μοναχά να κοιτάμε
το χρόνο να τρέχει,
και μείς ξωπίσω του

να δηλώνουμε την αθωότητά μας
στο συνεχές ,στο διαρκές έγκλημα
της νωθρότητας

τον κουρασμένο μου νού
να ξεκουράσω ,κάτω απο
τη σκιά του πλατάνου,

τη δροσιά του να νιώσω,
απο τα φύλλα του ,που
γέρνουν στο νοτισμένο καλύβι

να ακούσω ,-τι αντίθεση-
τη σιωπή του καθώς φυλλοροεί
στις επιθυμιές του ανέμου

να μιλήσω με τους ανθρώπους
και τα ζωντανά ,που κάθισαν
στον κορμό του κι ονειρεύτηκαν

πλατιά λόγια,απο την ατίθαση
ψυχή τους,καθώς έπλεαν
με την ακόρεστη δίψα τους

και σμιλεύτηκαν ,να δίνουν
και να παίρνουν απο χέρια
που σφίγγουν τον πόνο τους

κι έγινε δόκιμη η ζωή,
σ΄αυτό το πλανητάριο του Ερωτα
και της φυγής,
μια ματωμένη πληγή που αιμοραγεί
στα χέρια όσων πήραν κι έδωσαν όρκους
φιλίας αγάπης παντοτινής

το σταυρόλεξο,μια παρακαταθήκη
εύγονης ομηρίας
και η σιωπή ένοχη να δηλώνει
την απουσία της ντροπής

ξέρουμε πότε φυσάει,
και πιάνουμε τ΄απάγκιο
να ξύσουμε λίγο τις φλέβες μας

να οργώσουμε το λιβάδι
του ανέμου,
να σηκώσουμε στις πλάτες
τις πέτρες μας
να ξεφορτώσουμε την οργή μας

τα νυχτολούλουδα,
το Μάη μυρώνουνε και πετάγονται
απο τα αποκαίδια τους ,
περιμένουν την Αυγή να κοιμηθούν

όπως οι σιωπές μας

είναι τ΄Απρίλη η ευωδιά
που ραγίζει την καρδιά
είναι ο ήλιος που καίει
κι η πατρίδα μου που κλαίει

στην ανασεμιά του καλοκαιριού
ξύπνησα κάτω απ΄ τ΄αστέρια τ΄ουρανού
πάμπολα πέρασα νυχτέρια,
που αγκαλιασα με τα δυό μου χέρια

κι έγινε η φύση ο Θεός
κι έγινε φίλος κι αδερφός

τα καυτά μου δάκρυα
σε δυό στίχους ν΄απαγγείλω,
δίπλα στην αμμο εκεί στην άκρια
κατω απ΄τον καυτό τον Ήλιο

με τους κόκκινους ρόζους
στα κουρασμένα μου χέρια
να γράψω για τους ανθρώπους
τις νύχτες με τ΄αστέρια

ήρθε η ώρα να βουρκώσουν
τ΄ανθη είναι η ώρα ν΄ανοίξουν
βαθια στην πέτρα να ριζώσουν
και οι πληγές να κλείσουν

στα μεσημέρια ν΄απαλύνουν
τον πόνο τον βουβό,
της ψυχής την αμαρτία να πλύνουν
με τον κόπο τον γυμνό

εκεί ,είναι η ώρα ν΄ανεβείς
ψηλά εκεί στον Ουρανό
με μάτια διψασμένα μήπως και χαθείς
δίπλα σ΄εκείνο το βουνό

τρέχει το νερό,
απ΄ακρη σ΄ακρη στο ποτάμι
θυμάμαι κείνο το γέλιο το βουβό
το πλοίο που φεύγει α
απ΄το λιμάνι

που έκοψε τις ρίζες ,απ΄την ψυχή,
το γέλιο το απρόσκοπτο θυμάμαι
λές κι ήτανε γιορτή,
το Σάββατο πολύ μακριά σου θά΄μαι

κι έτσι ,με χάιδεψες,με το
κατακόκκινο τριαντάφυλλο
στο πρόσωπο,
και τις αχτίνες είδα του ήλιου

κι έτσι με μάτωσες,σαν
εναν άσωτο υιό,
που προσκυνά κάποιο
αναιδέστατο φιλί

πέρασε ο καιρός,
κι η λησμονιά πέρασε
κι ο πόνος

κι έμεινε η ανοιξιάτικη
βοή του ανέμου να θροίζει
στα στρογγυλά μου φύλλα

κι ας έμεινα μόνος,
να με τρώει η αντηλιά,
να βοηθάει ο Θεός

Σε μυστικό κουτί πάνω στο ράφι
θα κρύψω θυμό και αγωνίες
λόγια που με κρατούν και με τρομάζουν
φαντάσματα που στέκουν στις γωνίες

Ανηλεής, ακλόνητος και νέος
με χάρη, με τρόπους, με αξίες
τους άλλους θα αντικρίζω
τους άλλους θα κοιτώ
πίσω από ωραίες πανοπλίες

και πρώτος στο βουνό
με θάρρη στον Θεό
και δεν ανέχομαι τις μαλακίες

Χρήματα, ακίνητα δικά μου
κι ανάσες σε υστερικές πορείες
τρίματα από χαρτί στην άμμο
τα παιδικά μου χρόνια
η άγρια χαρά
που έχασα στις πολυκατοικίες

και πρώτος στο βουνό
με θάρρη στον Θεό
τρέξτε πόδια χτύπα δυνατά καρδιά μου
κάποιος με κυνηγά μα ρίχνω μια ματιά
και βλέπω πάντα μόνο τη σκιά μου

Kυριακή σήμερα,
η ημέρα της αιώνιας ανάπαυσης,
του πνεύματος και της σαρκός

ημέρα της ψυχικής υγείας
και του αναστεγασμού των ονείρων,

όνειρα πιθανώς εφήμερα,
ραίνουν το πνεύμα της ανάστασης
διαρκώς

ημέρα φιλοσοφίας
ημέρα ηρεμίας
τα κύματα της θάλασσας κοπάζουν

το λιόγερμα φτιάνει τους
έρωτες δυό δυό
το δείλι να κοιτάζουν

κι έμεινα εδώ στην ερημιά
κυνηγημένος,στην πεμπτουσία
των ονείρατων

μακρια απο τα φώτα της πόλης
σε μιά σκοτεινή γωνιά
να θαυμάζω τη σιωπή

κι έφυγα ,διωγμένος
απο τη συννεφιά ,απο τη βροχή
απο τη μπόρα,

μιλάω τώρα όπως και πρίν
να σε γνωρίσω
σε φυλακές βαλσαμωμένος

πλησίασα τις στερήσεις
την πείνα,την αδιαφορία,το κακό
να αφήσω πίσω μου

την καταχνιά ,μόνος προσπαθώ

κατέβηκα μόνος απ΄το βουνό,
να δώ την αλήθεια,αν με
απατούν τα μάτια μου

και βρήκα αδόκιμα τοπία
μήπως και μετά απ΄αυτό
μπορέσω και μαζέψω

τα κομμάτια μου,μήπως
έτσι μπορέσω και αντικρύσω
τον Θεό

βρήκα αυταπάτες,και ψευδαισθήσεις
βρήκα ανθρώπους που δεν έχεις
το δικαίωμα ν΄αφήσεις

αρρώστους ,ελεεινούς και διψασμένους
με κόπους και με πόνους
χορτασμένους

κι ήταν η ώρα η δική μου ν΄αφήσω
πίσω μου ίχνη για να με βρείς

για να μπορέσω να σου ζητήσω,
ξένη πόρτα του εχθρού να
μη διαβείς

κι όπως κοιμάσαι ,σ΄αυτήν την
τρελλή σου φαντασία
σου φωνάζω ,που να΄σαι λέω ,που νά ΄σαι
μια φαντασία τρυφερή,γεμάτη εικόνες
απο ένα χάος εμπνευσμένη,
μακριά απο γήινους κανόνες
και μια μοίρα που στέκει τυχερή

σφίξε με στην αγκαλιά σου,
πάρε με με τα φιλιά σου
κάνε με να κοιμηθώ

σφίξε με στην αγκαλιά σου
παρε με με τα φιλιά σου
κάνε με να σ΄αγαπώ

πήγε η ώρα τρείς το πρωί
κι έφυγε η στιγμή όπως και σύ
μαζί να μείνουμε μαζί
και τώρα και για μιά ζωή

μ΄αφησε ο νούς μου
δίχως στάλα εγωισμό
κι όλο λέω να φύγω
όμως δε μπορώ

σφίξε με στην αγκαλιά σου
πάρε με με τα φιλιά σου
κάνε με να κοιμηθώ

σφίξε στην αγκαλιά σου
πάρε με με τα φιλιά σου
κάνε με να σ΄αγαπώ

Θα σε δω στη γωνία
Αγίων Πάντων και Δία
Θα σε δω στην πορεία
από την μία έως μία και μισή

Θα σε δω στην πλατεία
που τελειώνει η πορεία
να μιλάς για τη βία
ίσως να ναι κι ο Μίκυς εκεί

Ζούμε χώρια τη φάση
μα όλο έχω μια τάση
να φωνάζω για Εσένα
Αληθώς αν Ανέστη ή μη

Ζούμε χώρια τη φρίκη
μα μετράω για νίκη
να φωνάζω για σένα
Από την μία έως μία και μισή