Σελίδα 1 από 1
Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 05 Αύγ 2021, 20:51
από Βλήμα
Θέλω λογοτεχνία πρόσφατη, τελευταίας τριετίας, να πάλλεται.
Όμως σχεδόν ό,τι έχω διαβάσει, πέραν κάποιων λίγων αστυνομικών. Ήταν χάλια. Κάτι εκατοντάχρονοι που έκαναν κι έραναν, κάτι αθεράπευτοι, μαλάκες αισιόδοξοι, πεταμένα λεφτά. Τα μόνα που άξιζαν ήταν το Κονφιντεόρ του Καμπρέ και το Γκιακ του Παπαμάρκου (όταν τα διάβασα ήταν πρόσφατα). Προτείνετέ μου κάτι πρόσφατο της προκοπής ρε σεις.
Όταν λέμε πρόσφατο, επαναλαμβάνω: τελευταίας τριετίας.
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 15:44
από Μπίστης
Βλήμα έγραψε: ↑05 Αύγ 2021, 20:51
κάτι αθεράπευτοι, μαλάκες αισιόδοξοι, πεταμένα λεφτά.
Δεν τους έχω βαρεθεί αλλά ...
Αν έχει κάποιος κάτι να προσθέσει
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 16:04
από τεν τεν
1793: Τότε που βασίλευε η βία
Του Niklas Natt och Dag
https://www.metaixmio.gr/el/products/1793
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 2018
Σουηδία, 1793. Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από τον θάνατο του βασιλιά Γουσταύου Γ΄. Στον απόηχο του θανάτου του, με τους επιγόνους να αλληλοσπαράσσονται για τη διαδοχή, και έντονο τον φόβο πως η Γαλλική Επανάσταση θα εξαπλωθεί στη Σουηδία, η εμπιστοσύνη πλέον σπανίζει, ενώ η παράνοια και οι συνωμοσίες ευδοκιμούν σε κάθε σκοτεινή γωνιά.
Ένα ακρωτηριασμένο πτώμα που ανακαλύπτεται στα βρομερά νερά μιας λίμνης στο νησί Σέντερμαλμ είναι τόσο φρικτά παραμορφωμένο που είναι αδύνατο να αναγνωριστεί. Τη ζοφερή αυτή υπόθεση αναλαμβάνει ο φθισικός αστυνόμος Σέσιλ Βίνγκε που δεν θα αργήσει να βυθιστεί σ’ έναν λαβύρινθο σκοτεινών μυστικών και ανείπωτου φόβου στον οποίο όσο προχωρά τόσο κυκλώνει την υψηλή κοινωνία της Στοκχόλμης.
Όπως και το επόμενο του
1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης
Αν σου αρέσουν τα ιστορικά/αστυνομικά
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 16:20
από ΟΥΤΙΣ
Βλήμα έγραψε: ↑05 Αύγ 2021, 20:51
Θέλω λογοτεχνία πρόσφατη, τελευταίας τριετίας, να πάλλεται.
Όμως σχεδόν ό,τι έχω διαβάσει, πέραν κάποιων λίγων αστυνομικών. Ήταν χάλια. Κάτι εκατοντάχρονοι που έκαναν κι έραναν, κάτι αθεράπευτοι, μαλάκες αισιόδοξοι, πεταμένα λεφτά. Τα μόνα που άξιζαν ήταν το Κονφιντεόρ του Καμπρέ και το Γκιακ του Παπαμάρκου (όταν τα διάβασα ήταν πρόσφατα). Προτείνετέ μου κάτι πρόσφατο της προκοπής ρε σεις.
Όταν λέμε πρόσφατο, επαναλαμβάνω: τελευταίας τριετίας.
Σου αρέσουν τα διηγήματα;
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 16:24
από waldorf
Τελευταίας τριετίας δεν έχω.
Αλλά αν κατά τύχη σου αρέσει το νεονουάρ (ή/και πολιτικό νεονουάρ) και δεν έχει πέσει στα χέρια σου ο
Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ τον προτείνω ανεπιφύλακτα.
Αν σε ενδιαφέρει μπορείς να πάρεις μιά ιδέα ξεκινώντας απ`το "ανάγνωσμα λίγων ωρών"
ΤΙ ΛΟΥΚΙ! και μετά να συνεχίσεις με τα αριστουργήματα όπως
Η πρηνής θέση του σκοπευτή.
Φυσικά δεν μπορώ να μην προτείνω και τον αγαπημένο μου
Paco Ignacio Taibo II
Αλλά κάτι μου λέει ότι ήδη τους γνωρίζεις αυτούς,οπότε αγνόησε τελείως το πόστ μου.
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 20:54
από Βλήμα
ΟΥΤΙΣ έγραψε: ↑06 Αύγ 2021, 16:20
Βλήμα έγραψε: ↑05 Αύγ 2021, 20:51
Θέλω λογοτεχνία πρόσφατη, τελευταίας τριετίας, να πάλλεται.
Όμως σχεδόν ό,τι έχω διαβάσει, πέραν κάποιων λίγων αστυνομικών. Ήταν χάλια. Κάτι εκατοντάχρονοι που έκαναν κι έραναν, κάτι αθεράπευτοι, μαλάκες αισιόδοξοι, πεταμένα λεφτά. Τα μόνα που άξιζαν ήταν το Κονφιντεόρ του Καμπρέ και το Γκιακ του Παπαμάρκου (όταν τα διάβασα ήταν πρόσφατα). Προτείνετέ μου κάτι πρόσφατο της προκοπής ρε σεις.
Όταν λέμε πρόσφατο, επαναλαμβάνω: τελευταίας τριετίας.
Σου αρέσουν τα διηγήματα;
Ναι. Το Γκιακ του Παπαμάρκου που ανέφερα στην πρώτη ανάρτηση ως παράδειγμα βιβλίων που άξιζαν, συλλογή διηγημάτων είναι.
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 20:56
από Βλήμα
waldorf έγραψε: ↑06 Αύγ 2021, 16:24
Τελευταίας τριετίας δεν έχω.
Αλλά αν κατά τύχη σου αρέσει το νεονουάρ (ή/και πολιτικό νεονουάρ) και δεν έχει πέσει στα χέρια σου ο
Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ τον προτείνω ανεπιφύλακτα.
Αν σε ενδιαφέρει μπορείς να πάρεις μιά ιδέα ξεκινώντας απ`το "ανάγνωσμα λίγων ωρών"
ΤΙ ΛΟΥΚΙ! και μετά να συνεχίσεις με τα αριστουργήματα όπως
Η πρηνής θέση του σκοπευτή.
Φυσικά δεν μπορώ να μην προτείνω και τον αγαπημένο μου
Paco Ignacio Taibo II
Αλλά κάτι μου λέει ότι ήδη τους γνωρίζεις αυτούς,οπότε αγνόησε τελείως το πόστ μου.
Αν σου αρέσει ο Μανσέτ, τσέκαρε Jim Thompson.
Παρομοίως μισάνθρωπος, εκατό φορές πιο ταλαντούχος. Τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο δεν τον ξέρω, μια που είναι αγαπημένος σου θα τον δω... κάποια στιγμή. Τώρα έχω όρεξη να διαβάσω κάτι σύγχρονο.
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 20:58
από Βλήμα
τεν τεν έγραψε: ↑06 Αύγ 2021, 16:04
1793: Τότε που βασίλευε η βία
Του Niklas Natt och Dag
https://www.metaixmio.gr/el/products/1793
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 2018
Σουηδία, 1793. Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από τον θάνατο του βασιλιά Γουσταύου Γ΄. Στον απόηχο του θανάτου του, με τους επιγόνους να αλληλοσπαράσσονται για τη διαδοχή, και έντονο τον φόβο πως η Γαλλική Επανάσταση θα εξαπλωθεί στη Σουηδία, η εμπιστοσύνη πλέον σπανίζει, ενώ η παράνοια και οι συνωμοσίες ευδοκιμούν σε κάθε σκοτεινή γωνιά.
Ένα ακρωτηριασμένο πτώμα που ανακαλύπτεται στα βρομερά νερά μιας λίμνης στο νησί Σέντερμαλμ είναι τόσο φρικτά παραμορφωμένο που είναι αδύνατο να αναγνωριστεί. Τη ζοφερή αυτή υπόθεση αναλαμβάνει ο φθισικός αστυνόμος Σέσιλ Βίνγκε που δεν θα αργήσει να βυθιστεί σ’ έναν λαβύρινθο σκοτεινών μυστικών και ανείπωτου φόβου στον οποίο όσο προχωρά τόσο κυκλώνει την υψηλή κοινωνία της Στοκχόλμης.
Όπως και το επόμενο του
1794: Οι σκοτεινές μέρες της Στοκχόλμης
Αν σου αρέσουν τα ιστορικά/αστυνομικά
Κουλ. Παραγγέλθηκε ήδη (μετά την πρότασή σου).
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 21:04
από Βλήμα
Έχει διαβάσει κανείς την ανωμαλία του Hervé Le Tellier;
Re: Βαρέθηκα τους κλασικούς
Δημοσιεύτηκε: 06 Αύγ 2021, 21:37
από ΟΥΤΙΣ
Βλήμα έγραψε: ↑06 Αύγ 2021, 20:54
ΟΥΤΙΣ έγραψε: ↑06 Αύγ 2021, 16:20
Βλήμα έγραψε: ↑05 Αύγ 2021, 20:51
Θέλω λογοτεχνία πρόσφατη, τελευταίας τριετίας, να πάλλεται.
Όμως σχεδόν ό,τι έχω διαβάσει, πέραν κάποιων λίγων αστυνομικών. Ήταν χάλια. Κάτι εκατοντάχρονοι που έκαναν κι έραναν, κάτι αθεράπευτοι, μαλάκες αισιόδοξοι, πεταμένα λεφτά. Τα μόνα που άξιζαν ήταν το Κονφιντεόρ του Καμπρέ και το Γκιακ του Παπαμάρκου (όταν τα διάβασα ήταν πρόσφατα). Προτείνετέ μου κάτι πρόσφατο της προκοπής ρε σεις.
Όταν λέμε πρόσφατο, επαναλαμβάνω: τελευταίας τριετίας.
Σου αρέσουν τα διηγήματα;
Ναι. Το Γκιακ του Παπαμάρκου που ανέφερα στην πρώτη ανάρτηση ως παράδειγμα βιβλίων που άξιζαν, συλλογή διηγημάτων είναι.
Δες πμ