Ερωτικές επιστολές

[νύχτα]

Επιστολή της Πολυδούρη, από την Καλαμάτα, στον Καρυωτάκη:
Σάββατο βράδυ

Τάκη αγαπημένε μου! Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου! Επίστευα, πριν φύγω, πως δε θα σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο·
υπέθετα πως θα έβρισκα λίγα πράγματα,στον τόπο που κλείνει τη μισή μου ζωή, που θα μπορούσαν να μ’απασχολήσουν οπωσδήποτε ευχάριστα. Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα, που δεν μιλεί για σένα, Τάκη. Ετοιμαζόμουν για να βγω έξω, στον καθρέφτη δε βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο· κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις· στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ, και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δικό σου πηγαίνει στη θέση του… Γελάς; Τα ψηλά δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα, μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου· όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου. Τάκη, με θυμάσαι καμιά φορά; Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σε σένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος; Γιατί όχι; Πώς μπορεί; Η ψυχή η δική σου,που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δε θα μ’ένιωθε; δε θα συμπονούσε; Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό, μελαγχολικό και η πνοή του απαλή σαν χάδι καλοσύνης… Πού είσαι;

Μαρίκα(28-5-22)

Επιστολή του Κ. προς την Πολυδούρη, γραμμένη πίσω από δύο δελτάρια που εικονίζουν ορεινά τοπία της Ιταλίας, συνοδευμένα από έντυπες λεζάντες ιταλικών στίχων:

Μαρίκα μου,

Έλαβα χθες το γράμμα σου του Σαββάτου. Μου μετέδωσε όλη τη λύπη σου. Γιατί να υποφέρεις έτσι; Πρέπει να υπομείνεις αυτό το χωρισμό, αφού δε θα διαρκέσει πολύ. Προσπάθησε να διασκεδάζεις. Βγαίνε όσο μπορείς συχνότερα έξω. Πήγαινε με τις φίλες σου. Θα φύγεις και θα νοσταλγήσεις πάλι την ωραία πατρίδα σου.
Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ’αγαπάς έτσι; Πονώ επειδή σ’αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστηκα ότι μπορούσα ποτέ ν’αγαπήσω. Τι έχω κάμει λοιπόν για να μη με πιστεύεις ακόμη;

Πόσο καλό μου κάνουν τα γράμματά σου, όσο κι αν είναι γεμάτα από τη μελαγχολία σου εκείνη! Και πόσο είναι όμορφα γραμμένα! Ένα “Τάκη” ή ένα “πού είσαι;”, καθώς τα βάζεις εκεί που πρέπει, φτάνουν ως την καρδιά μου.
Ήθελα πράγματι να ήμαστε, έστω και πουλιά, στο θαυμάσιο εκείνο τοπίο, όπως ήθελα να’ μαστε στο χωριό αυτό των Άλπεων, καλύτερα όμως -το ομολογώ- άνθρωποι, αλλά πιο απλοϊκοί, πιο ελεύθεροι από τώρα. Εν ανάγκη δε και Φρατέλοι. Τότε τουλάχιστο θα είχαμε την όμορφη αυτή γλώσσα να λέμε την αγάπη μας.

Με χίλια φιλιά
Κ.(1-6-22)







[πού είσαι;]

[Γενιά της Αμαρτίας]

Μπορώ να στείλω και γω ερωτική επιστολή από το νήμα ή μετράει που δεν είμαι επώνυμος;

[Λεγεών]

Μπορώ να στείλω και γω ερωτική επιστολή από το νήμα ή μετράει που δεν είμαι επώνυμος;

αφού δεν έχεις παραλήπτη ή μήπως ο παραλήπτης είναι επώνυμος και κωλώνεις;

[Γενιά της Αμαρτίας]

Μπορώ να στείλω και γω ερωτική επιστολή από το νήμα ή μετράει που δεν είμαι επώνυμος;

αφού δεν έχεις παραλήπτη ή μήπως ο παραλήπτης είναι επώνυμος και κωλώνεις;

Έχω βρε εμπαθή.

[Βλήμα]

Γράμματα ερωτικά


Όλα τα ερωτικά γράμματα είναι γελοία.
Δε θα ήταν ερωτικά γράμματα αν δεν ήταν γελοία.

Στον καιρό μου έγραψα κι εγώ γράμματα ερωτικά,
Όπως κι οι άλλοι,
Γελοία.

Τα γράμματα τα ερωτικά, αν έρωτας υπάρχει,
Πρέπει γελοία να είναι.

Μα στην πραγματικότητα,
Μόνο εκείνοι που ποτέ δεν έγραψαν
Γράμματα ερωτικά
Είναι γελοίοι.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω
Τότε που έγραφα γράμματα ερωτικά
Χωρίς να σκέφτομαι
Πόσο γελοία είναι...

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα
Μόνο οι αναμνήσεις μου
Από τα ερωτικά γράμματα αυτά είναι γελοίες.

Όλες οι πολυσύλλαβες λέξεις,
Μαζί με απροσμέτρητα αισθήματα,
Είναι γελοίες φυσικά.

Fernando Pessoa

[ανοσια Αγγελας]

Επιστολή της Πολυδούρη, από την Καλαμάτα, στον Καρυωτάκη:

τώρα το δα αυτό

[νύχτα]

δε πειράζει βρε Τάκη

[νύχτα]

Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου,
αν θέλεις τότε, πάρε με…
Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια
τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ’ αγαπάς ακόμη,
πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ,
ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ’ αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου
με φρικτή ένταση· τ’ άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε!
Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα.
Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες,
ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν “τρελός για μένα”, έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα…
Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει “τιμή” και “λόγος”.
Ξέρω μόνο πως σ’ αγαπώ, τ’ ακούς, Ιων; σ’ αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά,
σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ’ έρχεται να φύγω απόψε,
πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω “σ’ αγαπώ”, μόνο να έλθω εκεί,
να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου,
φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου,
χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει.
Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…



Το ερωτικό γράμμα σπαραγμός της Πηνελόπης Δέλτα στον Ίωνα Δραγούμη
Read more at: https://parallaximag.gr/life/texnes/to- ... a-dragoumi

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Εξαιρετικό, ευχαριστούμε!


«[...]λοιπόν να κατοικήσω πού αλλού; στον ίδιο Σας τον τόπο, αντιλαμβάνεστε; Ανάμεσα στα σκουλαρίκια Σας, και, αν επιτρέπεται, να Σε είμαι [...] να σεληνοτροπώ για χάρη Σας και φυσικά χωρίς ντροπή γι’ αυτό, ο που αφ’ ότου Σας πήρα στα χέρια μου βρήκα χέρια (που Σας ανήκουν, αν τουλάχιστον πρόκειται να μην πλεονάσουν), δεν είπα όμως κακό μα πως η αγάπη κι η γλώσσα τρέφουν η μια την άλλη, έτσι κι εγώ εγκαύτηκα για την αδελφό μου, κι όταν ανάβουν τα μάτια Σας ανοίγει ένας φεγγίτης πάνω στη λεύκα τη σπινθηριστή και πάνω στο φεγγάρι, καλέ φεγγάρι μου, κόψτε λοιπόν μια φέτα για το δείπνο μα και δειπνήστε λίγο ακόμη μόνη, είναι νωρίς για συναντήσεις τόσο που Σε μας ποθώ –η αγάπη μάς μαθαίνει ετούτο πρώτα: να περιμένουμε κομμάτι.»

(Γ. Μανιάτη, Η Μυθολογία του ενός ή η Μυθολογία του Άλλου, 1975)

[νύχτα]

Βράζω μέσα κι έξω μου. Τα πάντα καίγονται: η ψυχή μου, το
σώμα μου, η καρδιά μου, η σάρκα μου. Με καταλαβαίνεις; Μπορείς πραγματικά να
καταλάβεις;

Λέγεται πως μετά και από τη δική της επστολή: “Φοβάμαι να σε μοιράζομαι και μπορεί και
να κουράστηκα. Πάρε μιαν απόφαση, επιτέλους, Αλ. Αν δεν το κάνεις, σου υπόσχομαι μέχρι
το τέλος αυτού του χρόνου να έχω εξαφανιστεί οριστικά και αμετάκλητα από τη ζωή σου”,
εκείνος είχε πάρει την απόφαση να χωρίσει από τη γυναίκα του, για να είναι μαζί της
Πράγμα που δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί ο τραγικός επίλογος γράφτηκε στις 4
Ιανουαρίου 1960, όταν ο Albert Camus επέστρεφε από την Προβηγκία στο Παρίσι με το
αυτοκίνητο του εκδότη του Michel Gallimard, αν και είχε αγοράσει εισιτήριο για το τρένο
και προσέρουσαν σε δέντρο. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος.
Για την Maria Casarès, γκρεμίστηκε ολόκληρος ο κόσμος της μαθαίνοντας για το
δυστύχημα και τον θάνατό του. Αμέσως μετά, θα δήλωνε: “Quand on a aimé quelqu’un, on
l’aime toujours … lorsqu’une fois, on n’a plus été seule, on ne l’est plus jamais“.


https://artviews.gr/albert-camus-part-i ... a-casares/


*Ο πρόλογος της Cathrine Camus, στην έκδοση των 1312 σελίδων είναι παραπάνω από συγκινητικός:
“Τους ευχαριστώ και τους δύο. Οι επιστολές τους κάνουν τη Γη να φαίνεται τεράστια, το σύμπαν πιο φωτεινό, την ατμόσφαιρα πιο ελαφριά μόνο και μόνο επειδή υπήρξαν.”

[νύχτα]

Πρέπει να με καταλάβεις Αναΐς και να σταθείς στο πλευρό μου. Είσαι παντού, ολόγυρά μου, σαν μια λαμπρή φωτιά. Ω, να ΄ξερες, Αναΐς, πώς νιώθω αυτή την ώρα... Θέλω να γνωριστούμε ακόμα πιο πολύ. Σ` αγαπώ. Σ` ερωτεύτηκα σαν ήρθες και κάθισες στο κρεβάτι μου -όλο εκείνο το δεύτερο απόγευμα μαζί σου ήταν μια ζεστή υγρασία- κι ακούω ξανά τον τρόπο με τον οποίο προφέρεις τ` όνομά μου - με την παράξενη προφορά σου. Μου ξυπνάς ένα τέτοιο μίγμα συναισθημάτων - δεν ξέρω πώς να σε πλησιάσω. Έλα, απλώς, κοντά μου, πλησίασέ με κι όλα θα είναι όμορφα. Στο υπόσχομαι. Μ` αρέσει τόσο η εντιμότητά σου - μοιάζει, σχεδόν, με ταπείνωση. Ποτέ δεν θα μπορούσα να την πληγώσω. Τη νύχτα σκεφτόμουν ότι μια γυναίκα σαν εσένα θα `πρεπε να παντρευτώ. Ή, μήπως, σκέφτομαι έτσι, επειδή πάντα στην αρχή ο έρωτας εμπνέει τέτοιες σκέψεις; Δεν φοβάμαι, ότι θα θελήσεις ποτέ να με πληγώσεις. Βλέπω ότι κι εσύ έχεις σθένος - αλλιώτικο απ` το δικό μου, πιο υπαινικτικό. Όχι, δεν θα σπάσεις. Είπα πολλές ανοησίες, είπα ότι είσαι εύθραυστη, ότι είσαι ευπαθής. Πάντα ήμουν λιγάκι αμήχανος. Αλλά, είμαι όλο και λιγότερο. Όλα θα εξαφανιστούν. Έχεις μια τόσο λεπτή αίσθηση του χιούμορ, και σε λατρεύω γι αυτό. Πάντα, θέλω να σε βλέπω να γελάς. Σου ανήκει το γέλιο. Σκεφτόμουν διάφορα μέρη που θα `πρεπε να τα επισκεφτούμε μαζί. Μικρά, σκοτεινά μέρη, σκόρπια, εδώ κι εκεί, στο Παρίσι. Μόνο και μόνο, για να μπορώ να λέω, "εδώ ήρθα με την Αναΐς, εδώ φάγαμε, εδώ χορέψαμε, εδώ ήπιαμε μαζί". Α, να σ` έβλεπα κάποτε στ` αλήθεια μεθυσμένη, τι απόλαυση θα ήταν! Φοβάμαι που το λέω, Αναΐς, αλλά, σαν έχω στο μυαλό μου τον τρόπο που σμίγουν τα κορμιά μας, το πώς ανοίγεις τα πόδια σου, το πόσο υγρή είσαι, ω Θεέ μου, με πιάνει τρέλα σαν σκέφτομαι πώς είναι δυνατό να σβήσουν ποτέ αυτά... Χθες, σε σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τα πόδια σου να μ` αγγίζουν, το δωμάτιο να καταρρέει, εγώ να πέφτω πάνω σου μέσα στο σκοτάδι και να μην ξέρω τίποτα πια. Σε σκεφτόμουν, και μούγκριζα και ανατρίχιαζα από χαρά. Αν το Σαββατοκύριακο περάσει δίχως να σε δω, θα μου είναι αβάσταχτο... Αν χρειαστεί, θα έρθω την Κυριακή στις Βερσαλίες - θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να σε δω. Μη φοβάσαι, μήπως πρέπει να μου φερθείς ψυχρά. Μου είναι αρκετό να κάθομαι δίπλα σου, και να σε κοιτώ με θαυμασμό. Σ` αγαπώ, αυτό είν` όλο.


Γράμμα του Χένρυ Μίλλερ στην Αναΐς Νιν (από τον πρώτο τόμο του ημερολογίου της Αναΐς Νιν (Vol. 1, 1931-1934)






[μούγκριζε <3]