ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΆΚΗΣ

[Πλέριος]

[vag_el]

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων
Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλέν· τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,
στην τραγική απάτη τους δοσμένοι
που κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»

[vag_el]

102 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ -ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1922
ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΝΑ ΧΕΙΜΩΝΑ, ΑΝΘΙΣΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ
ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ…. ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ
Η ΜΑΡΙΑ
Ιανουάριος μήνας ήτανε του 1922. Κρύο παγωνιά, συννεφιασμένος ουρανός, ψιλόβροχο.
Έφτασε στη Νομαρχία κάπως καθυστερημένα, ανέβηκε τις σκάλες μέχρι το 2ο όροφο. Πήγε και άνοιξε την πόρτα του γραφείου της, αγχωμένη θλιμμένη όπως πάντα. Μα δεν είχε και κανένα λόγο να ήταν χαρούμενη.
Είχε έρθει στην Αθήνα εδώ και λίγο καιρό, έμενε μόνη της σε μια κάμαρα που είχε νοικιάσει. Κανένα γνωστό κανένα συγγενή δεν είχε. Οι δυο γονείς της είχαν πεθάνει πριν πέντε χρόνια στην Καλαμάτα όταν εκείνη ήταν δεκαέξι χρονών. Μόνη της παρηγοριά τα ποιήματα της. Κάποιες ποιητικές συλλογές που είχε κυκλοφορήσει και έκαναν γνωστή την παρουσία της σε όσους, ελάχιστους ενδιαφέρονταν για ποίηση…
Έβγαλε το παλτό της και κάθισε. Μάλλον έπρεπε να συνεχίσει να το φοράει γιατί η αίθουσα ήταν παγωμένη, άδεια ψυχρή, γκρίζα κι απρόσωπη.
Άπλωσε τα χέρια της κι έπιασε ένα πάκο από έγγραφα. Έπρεπε να δει τι είχε να διεκπεραιώσει σήμερα.
Δεν είχε καλά καλά αρχίσει να διαβάζει ένα έγγραφο, όταν άνοιξε η πόρτα κάπως απότομα.
Μπήκε ο διευθυντής. Δηλαδή στην αρχή πρόλαβε η κοιλιά του και μετά εκείνος . Έβαλε το μονόκλ του και την κοίταξε. Ξερόβηξε.
-”Δεσποινίς Πολυδούρη. -Αγαπητή Μαρία” είπε
-”Να σας συστήσω το συνάδελφό σας, τον κύριο Καρυωτάκη”
Ο ΤΑΚΗΣ
Πίσω του στέκονταν ένας αδύνατος και μικρόσωμος νεαρός με χλωμό και αισθαντικό πρόσωπο.
Στα μεγάλα μάτια του ήταν φανερή μια θλίψη και τα χείλη του έμοιαζαν σαν να ήταν λίγο σφιγμένα.
Έτσι που είναι όταν κάποιος εκφράζει την απογοήτευσή του, ή την πίκρα του, με μια μικρή δόση θυμού.
Εκείνος έτεινε δειλά το χέρι του προς το μέρος της αποζητώντας το δικό της για μια τυπική χειραψία.
Ένα λευκό απαλό χεράκι σαν τρομαγμένο μικρό πετούμενο βρέθηκε μέσα στη δική του παλάμη.
Κοιτάχτηκαν στα μάτια κι έμειναν έτσι σαν μαρμαρωμένοι να ερευνούν ο ένας στα μάτια του άλλου, την ποσότητα του πόνου που κρύβονταν…
Ούτε που πρόσεξαν πότε έφυγε ο διευθυντής κι έμειναν μόνοι τους.
-”Καθίστε!” του είπε κείνη με φωνή που μόλις ακούστηκε.
Κάθισαν και οι δυο. Οι καρδιές τους άρχισαν να χτυπάν.
Δεν ήξεραν τι να πουν, αλλά οι στάσεις των σωμάτων τους, οι εκφράσεις των προσώπων τους ήταν τόσο φλύαρες.
Ήταν σαν να έδιναν υποσχέσεις. Από εδώ και πέρα μόνο εσύ θα υπάρχεις για εμένα. Από εδώ και πέρα μόνο εσένα θα σκέπτομαι.
Εκείνος ο χειμώνας θα ήταν και για τους δύο ο πιο ζεστός χειμώνας της ζωής τους. Θα βρίσκονται συνέχεια μαζί και ο ερωτάς τους θα φουντώνει και θα κάνουν όνειρα, αλλά….
Η ζωή… αχ η ζωή είχε τα δικά της σχέδια…
Πέρασε ο χειμώνας. ήρθε η όμορφη άνοιξη.
Άνοιξη και ερωτευμένοι!!
Όλα γύρω ανθίζουν και μοσχοβολούν. Όλα είναι τόσο όμορφα.
Ήρθε το καλοκαίρι… κι όμως εκείνο το καλοκαίρι. Ο Τάκης θα διαπιστώσει ότι είναι άρρωστος. Ένα ύπουλο μικρόβιο έχει εισχωρήσει στον οργανισμό του και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Όλα αλλάζουν. Της ζητάει να χωρίσουν.
Η Μαρία θέλει να τον παντρευτεί. Έρχονται σε ρήξη.
Εκείνος απομακρύνεται από κοντά της. Εκείνη, πιθανόν για να τον πικάρει αρραβωνιάζεται κάποιον που την πολιορκεί, αλλά εκείνη δεν νιώθει τίποτα γι’ αυτόν εκτός από μια απλή συμπάθεια.
Η Μαρία θα ταξιδέψει στο Παρίσι. Είναι μια εποχή που θερίζει η φυματίωση σε όλη την Ευρώπη. Η Μαρία θα προσβληθεί από τον ιό της φυματίωσης εκείνον που έστειλε στον άλλο κόσμο τόσους και τόσους νέους της εποχή της. Θα καταλήξει στο νοσοκομείο Σωτηρία.
Εκεί ο Τάκης θα την επισκεφτεί και θα τη δει για τελευταία φορά.
Μετά θα τον μεταθέσουν στην Πρέβεζα.
Τι να την κάνει πια τη ζωή; Αντίο ζωή. Αντίο για πάντα.…
«Περπατώντας αργά στην προκυμαία, «υπάρχω;» λες, κι ύστερα: «δεν υπάρχεις!»…..
Το όνομα του είχε πει η Μαρία ακούγονταν σαν τους χτύπους του ρολογιού Τά-κη Τά-κη. Τώρα το ρολόι σταμάτησε για εκείνον. Καλοκαίρι 1928.
Ήταν 32 χρονών.
Σε λίγο σταμάτησε και για εκείνη, στα 28 της.
(Γράφει ο Σ. Παρίτσης)

[vag_el]

Καλά δεν πολυγουσταρε από ένα σημείο και μετά ο καρυωτάκης μπαμ κάνει, η άλλη είχε κολλήσει

" Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ' αγαπάς έτσι? Πονώ επειδή σ' αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστικα ότι μπορούσα ν' αγαπήσω.... Κ Καρυωτάκης

[jason0]

Καλά δεν πολυγουσταρε από ένα σημείο και μετά ο καρυωτάκης μπαμ κάνει, η άλλη είχε κολλήσει

" Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ' αγαπάς έτσι? Πονώ επειδή σ' αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστικα ότι μπορούσα ν' αγαπήσω.... Κ Καρυωτάκης

Ναι για αυτό δεν είχε αφήσει πουτανα για πουτανα, δεν άντεχε να της κάνει αυτά που τις έκανε

[vag_el]

Καλά δεν πολυγουσταρε από ένα σημείο και μετά ο καρυωτάκης μπαμ κάνει, η άλλη είχε κολλήσει

" Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ' αγαπάς έτσι? Πονώ επειδή σ' αγαπώ περσότερο από όσο εφαντάστικα ότι μπορούσα ν' αγαπήσω.... Κ Καρυωτάκης

Ναι για αυτό δεν είχε αφήσει πουτανα για πουτανα, δεν άντεχε να της κάνει αυτά που τις έκανε

Προφανώς είχε αδυναμίες πάθους ο ποιητής ,αλλά και η σχέση του με την Πολυδούρη δεν είχε προχωρήσει όσο θα έπρεπε κανονικά.

[jason0]

[vag_el]

Μυγδαλιά
Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή
που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή
τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της
δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα
θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της
δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…
Κώστας Καρυωτάκης

[Πλέριος]

Ο Καπανικης από Purple Overdose
Όλο το άλμπουμ είναι ένα αριστουργημα

[Ελ_ρία]

Σταδιοδρομία
Tη σάρκα, το αίμα θα βάλω
σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.
«Oι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
θα γράψουν οι εφημερίδες.
«Kλεαρέτη Δίπλα-Mαλάμου»
και δίπλα σ' αυτό τ' όνομά μου.
Tην ψυχή και το σώμα πάλι
στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.
Aλλά, με τη δύση του ηλίου,
θα πηγαίνω στου Bασιλείου.
Eκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
λογίους και τους διδασκάλους.
Tα λόγια μου θα 'χουν ουσία,
η σιωπή μου μια σημασία.
Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου.

Κώστας Καρυωτάκης
Σαββίδης Γ. Π., Ανέκδοτη ηχογράφηση, Mέγαρο Mουσικής Aθηνών, 1991
http://www.snhell.gr/lections/readings/ ... nbqSKF8Hq0