Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;

[Albrecht]

Όταν, το 1931, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα "Φάμπιαν" του Έριχ Κέστνερ, η εθνικοσοσιαλιστική εφημερίδα Volkischer Beobachter έσπευσε να το χαρακτηρίσει «εκδοτικό σκουπίδι». Ο κριτικός που υπέγραφε το κείμενο ήταν, φυσικά, ανώνυμος και ο χαρακτηρισμός αποτέλεσε, και αποτελεί μέχρι σήμερα, τίτλο τιμής. Άλλωστε, λίγους μόλις μήνες αργότερα, το βιβλίο είχε πουλήσει πάνω από 30.000 αντίτυπα, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Κι όμως, το αριστούργημα του Κέστνερ δεν ευτύχησε να παρουσιαστεί στους αναγνώστες, όπως ακριβώς το έγραψε και το παρέδωσε ο ίδιος ο δημιουργός του. Ο επιμελητής και ο εκδότης προχώρησαν σε μια σειρά αλλαγών. Κι ένα ολόκληρο κεφάλαιο λογοκρίθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες, για να κυκλοφορήσει το βιβλίο για πρώτη φορά πλήρες και χωρίς περικοπές. Η ανά χείρας έκδοση περιλαμβάνει την αρχική μορφή και τον αρχικό τίτλο του μυθιστορήματος, ενώ στο Παράρτημα οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν λεπτομερώς την περιπέτεια του βιβλίου.
Ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Γιάκομπ Φάμπιαν, άνεργου διδάκτορα της φιλολογίας, ο οποίος, στις αρχές της δεκαετίας του '30, εξερευνά τον βερολινέζικο κόσμο της νύχτας. Γύρω του ακμάζουν τα πορνεία, τα ατελιέ των καλλιτεχνών και τα παράνομα καμπαρέ, η ανεργία μαστίζει την κοινωνία, ο πληθωρισμός καλπάζει, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις καταλήγουν σε βίαιες συγκρούσεις. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης καταρρέει, η πόλη βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι κάτοικοί της ζουν, ερωτεύονται, πολιτικοποιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο, βιώνουν την πνευματική τους παρακμή και βυθίζονται στο αλκοόλ και στις καταχρήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά πως το μέλλον δεν υπόσχεται τίποτα. Και, μέσα στη γενικευμένη ανηθικότητα, ο ήρωας του έργου παλεύει να επιβιώσει, παραμένοντας ένας ηθικός άνθρωπος. Ο Κέστνερ, ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς συγγραφείς, με εντυπωσιακή γλωσσική μαεστρία, προσφέρει στους αναγνώστες ένα εξαιρετικά απολαυστικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα προφητική μαρτυρία για την Ευρώπη του Μεσοπολέμου και την εποχή πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

[Dwarven Blacksmith]

Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας παράξενος νέος και το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο.
Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα.
Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα.
Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του όμως θα τον παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα, που οδηγούν στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει άλλα μυστήρια, αυτά του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό «Ποιος σκότωσε το σκύλο»...

έχω ενθουσιαστεί

Αυτό το παίζουν και στο θέατρο αυτή την περίοδο.

[νύχτα]

ναι, το ξέρω, μου είπαν κιόλας πως είναι πολύ καλό έργο

αν το προλάβω αφού τελειώσω το βιβλίο, θα πάω
(με τους ρυθμούς που κρατώ, δε το βλέπω )

[Bipsco]

Εγώ διαβάζω δυο βιβλία. Το πρώτο είναι το "Γιατί τα έθνη αποτυγχάνουν" των Daron Acemoglou και James A. Robinson και το άλλο είναι το "Time of Contempt" του Andrezej Sapkowski

Geralt the Witcher has fought monsters and demons across the land, but even he may not be prepared for what is happening to his world. The kings and armies are maneuvering for position, each fearing invasion from across the river, each fearing their neighbours more. Intrigue, dissent and rebellion are on all sides. The Elves and other non-humans are still suffering under decades of repression, and growing numbers join the commando units hidden deep in the forest, striking at will and then dissolving into the trees. The Magicians are fighting amongst themselves, some in the pay of the kings, some sympathetic to the elves. And against this backdrop of fear and contempt Geralt and his lover Yennefer must protect Ciri, orphaned heir and sought by all sides. For the prophecy rests on her, and whether she lives or dies she has the power to save the world - or perhaps end it.

[Lugozzi]

φρέσκο πράμα



Ο ψυχρός πόλεμος
Οι συμφωνίες, οι συγκρούσεις, τα ψέματα, οι αλήθειες

John Lewis Gaddis

[Naranjita]

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

[Γραφικός]

Μετά το υπερηρωικό the final frontier, που γάμησε, δεν διαβάζω τελικά Παπαδιαμάντη, αλλά Μark Τwain, the prince and the pauper. Είναι πολύ ωραίο, βγάζει κάτι από τον δεκάχρονο εαυτό μου.

[Κόκκορας]

κευνς δυο αναμνησεις κ.λπ εκδοσεις αγρα

και ενα ωραιοτατο βιβλιο για τον παισιο βιο και θαυματα

[Αίγαγρος]

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... eis-152151

πολύ δυνατό στο είδος του, και σε συνδυασμό με συναφή βιβλία:

SpoilerShow

γίνεται ένα τρελό ξεσκαρτάρισμα μέσα μου αναφορικά με τη φιλοσοφία της γλώσσας, του ρεαλισμού, του νου και γενικότερα της γνωσιολογίας

[Ίακχος]

Η "Ψυχολογία της Υγείας" θα αποτελέσει για εσάς προσιτό και ευσύνοπτο οδηγό αναφορικά με τα κυριότερα θέματα της ψυχολογίας της υγείας.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, αποκτάτε τον ιστορικό και θεωρητικό σκελετό στον οποίο θεμελιώνεται η μελέτη της ψυχολογίας της υγείας. Το βιβλίο εστιάζει στον τρόπο εφαρμογής της ψυχολογικής θεωρίας στον τομέα της υγείας και εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο η έρευνα μπορεί να επηρεάσει και να μορφοποιήσει την κλινική πρακτική.

[parafrwn]

Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας παράξενος νέος και το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο.
Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα.
Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα.
Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του όμως θα τον παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα, που οδηγούν στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει άλλα μυστήρια, αυτά του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό «Ποιος σκότωσε το σκύλο»...

έχω ενθουσιαστεί

Αυτό το παίζουν και στο θέατρο αυτή την περίοδο.

Πολύ καλό.

[Custom_F]

Υπότιτλους σειρών.

[Albrecht]

Σπάνια η ιστορία μιλάει με τόσες συνταρακτικές φωνές συγχρόνως: Στο "Τέλος του κόκκινου ανθρώπου", το τελευταίο της μυθιστόρημα-χρονικό, η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς απεικονίζει μέσα από τις μαρτυρίες δεκάδων ανθρώπων τη μετάβαση από την "αυτοκρατορία" της ΕΣΣΔ στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία. Λαμπρές πορείες δίπλα σε τραγικά πεπρωμένα, έρωτες αλλά και θάνατοι, ενθουσιασμός και πικρία - η ανθρώπινη μοίρα σε αυτό το βιβλίο δεν είναι κάτι αόριστο: Οι καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αποτυπώνονται στις ζωές μεμονωμένων ανθρώπων, που με αυθεντικούς, ειλικρινείς απολογισμούς-εξομολογήσεις μάς θυμίζουν τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει "ενδιαφέρουσα" πολιτική εξέλιξη για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Είκοσι χρόνια ιστορίας, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως το 2012, στις ενθυμήσεις γυναικών και ανδρών όλων των ηλικιών και των πολιτικών αποχρώσεων δεν αφήνουν περιθώρια στον αναγνώστη να κλίνει προς τον έναν ή τον άλλον: Το πεπρωμένο του καθενός απ' αυτούς υποβάλλει δέος και σεβασμό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Το Τέλος τον κόκκινου ανθρώπου είναι το εκτενέστερο και το πλέον φιλόδοξο πείραμα της Αλεξίεβιτς: μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει την προφορική ιστορία από τη δεκαετία του 1990 για να κατανοήσουμε τη σοβιετική και μετα-σοβιετική ταυτότητα». (The New Yorker)
«Στα βιβλία της συναντάμε πρωταγωνιστές για τους οποίους οι ιστορικοί συνήθως μιλούν στον πληθυντικό: στρατιώτες, κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης, σταλινιστές. Σε αυτές τις ομάδες δίνει η Αλεξίεβιτς πρόσωπα». (Carmen Eller, Die Zeit)
«Όπως κάποτε ο φιλόσοφος και γνώστης της Ρωσίας Λάιμπνιτς είχε χαρακτηρίσει τους Ρώσους "βαφτισμένες αρκούδες", έτσι και η Αλεξίεβιτς θέτει το ιερόσυλο ερώτημα εάν οι συμπατριώτες της είναι ικανοί να ανταποκριθούν στην ελευθερία. Οι απαντήσεις είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους συγκλονιστικές, κυρίως σε ό,τι αφορά τη νεότερη, υπερκαταναλωτική γενιά». (Katrin Hillgruber, Der Tagesspiegel)
«Η αυτοκτονία ως ατομικό φαινόμενο πάντα υπήρχε στη Ρωσία. Όμως κατά καιρούς έγινε ένα κοινωνικό φαινόμενο» έγραφε ο φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάεφ. Και η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς προσθέτει: «και πολιτικό φαινόμενο».

[Μπίστης]

«Όπως κάποτε ο φιλόσοφος και γνώστης της Ρωσίας Λάιμπνιτς είχε χαρακτηρίσει τους Ρώσους "βαφτισμένες αρκούδες" ...

Λέει το βιβλίο γιά το πως άνοιξε ο δρόμος προς την πουτανιά ;