γυναίκες.
το τρομάζω ειναι και α στερητικό στο ζω;
γυναίκες.
Καλή ιδέα. Θα μπορούσε αλλά δεν το σκέφτηκα έτσι, ίσως γιατί ο θάνατος είναι ένα πράγμα που δεν με τρομάζει προσωπικά.
Ωραίο νήμα. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Μπορεί να την έχουμε ξανακάνει την συζήτηση αλλά δεν θυμάμαι την απάντηση οπότε ξαναρωτάω κι εδώ.
ε τι θες να σκεφτώ, οτι ειμαι ανόητος που δεν καταλαβαίνω; Προτιμούσα να εισαι εσυ.hellegennes έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:20Α, μέχρι τώρα θεωρούσες ότι είναι μια ακατάληπτη σειρά από βλακείες που μου έρχονται στο μυαλό;
Να απαντήσω εγώ;hellegennes έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:20Α, μέχρι τώρα θεωρούσες ότι είναι μια ακατάληπτη σειρά από βλακείες που μου έρχονται στο μυαλό;
Για να μην αφήσω αναπάντητο το ερώτημά σου, ο πρώτος στίχος είναι καθαρά ευρετικός, δεν εξυπηρετεί σε κάτι άλλο. Οι δυο τελευταίες λέξεις συνδέουν την τελευταία στροφή. Έτσι:
Σε περίμενα.ST48410 έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:26Να απαντήσω εγώ;hellegennes έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:20Α, μέχρι τώρα θεωρούσες ότι είναι μια ακατάληπτη σειρά από βλακείες που μου έρχονται στο μυαλό;SpoilerShowΠολλοί θα θεωρούσαν αυτό που θεωρείς κι εσύ ακούγοντας μουσικά έργα του 20ου αιώνα που βάζω εδώ κι εκεί.
βεβαίως με περίμενες
με την ησυχία σου.
το πήρα πίσω γιατι την ιδια ωρα κοιτουσα την εννοια του ευρετικου στην γιουκι και εχω ενα καποιο υποβαθο, αρα ενοιωσα οτι δεν πειραζει αν απλα το θεωρήσω πρακτικό βοήθημα, και μερος μια πιο μεγαλης λεξης νομίζω.hellegennes έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:34
Για να μην αφήσω αναπάντητο το ερώτημά σου, ο πρώτος στίχος είναι καθαρά ευρετικός, δεν εξυπηρετεί σε κάτι άλλο. Οι δυο τελευταίες λέξεις συνδέουν την τελευταία στροφή. Έτσι:
Παραδοσιακά ο διαχωρισμός της ποίησης και της πεζογραφίας ήταν η διαφορά μουσικότητας και πρόζας. Άλλωστε η ποίηση ξεκίνησε σαν spinoff της μουσικής. Κάποια στιγμή στην νεότερη εποχή αυτός ο τοίχος έπεσε, με ποιήματα γραμμένα σε πρόζα και νουβέλες γραμμένες σε μέτρο.ST48410 έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:23Ποια ή διαφορά (για σένα) στον πεζό και τον ποιητικό λόγο; Πως αποτυπώνεται εδώ; Ο στίχος είναι ένα σημείο στίξης, κάτι σαν τελεία αλλά με πιο μεγάλη παύση ή κάτι που το φαντάζεσαι μετρημένο; Εσύ έχεις καταλάβει τι ρωτάω αλλά επειδή παρακολουθούν κι άλλοι να πούμε πχ στον Εθνικό Ύμνο, που τον ξέρουμε όλοι, τα κενά στο τέλος κάθε στίχου δεν είναι ό,τι να 'ναι αλλά ακολουθούν την ρυθμική διάρθρωση. Εννοείται ότι διαφορετικοί άνθρωποι θα το απαγγείλουν διαφορετικά αλλά σεβόμενοι αυτή την ρυθμική διάρθρωση. Εδώ;
Ενδιαφέροντα πολύ όλα αυτά.hellegennes έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 22:49Παραδοσιακά ο διαχωρισμός της ποίησης και της πεζογραφίας ήταν η διαφορά μουσικότητας και πρόζας. Άλλωστε η ποίηση ξεκίνησε σαν spinoff της μουσικής. Κάποια στιγμή στην νεότερη εποχή αυτός ο τοίχος έπεσε, με ποιήματα γραμμένα σε πρόζα και νουβέλες γραμμένες σε μέτρο.ST48410 έγραψε: ↑18 Οκτ 2022, 21:23Ποια ή διαφορά (για σένα) στον πεζό και τον ποιητικό λόγο; Πως αποτυπώνεται εδώ; Ο στίχος είναι ένα σημείο στίξης, κάτι σαν τελεία αλλά με πιο μεγάλη παύση ή κάτι που το φαντάζεσαι μετρημένο; Εσύ έχεις καταλάβει τι ρωτάω αλλά επειδή παρακολουθούν κι άλλοι να πούμε πχ στον Εθνικό Ύμνο, που τον ξέρουμε όλοι, τα κενά στο τέλος κάθε στίχου δεν είναι ό,τι να 'ναι αλλά ακολουθούν την ρυθμική διάρθρωση. Εννοείται ότι διαφορετικοί άνθρωποι θα το απαγγείλουν διαφορετικά αλλά σεβόμενοι αυτή την ρυθμική διάρθρωση. Εδώ;
Κάπου εκεί μπερδεύτηκαν τα πράγματα, γιατί πάλι παραδοσιακά αυτά τα δυο είδη τα κατηγοριοποιούσαμε -και συνεχίζουμε να τα κατηγοριοποιούμε- ως λογοτεχνία. Συχνά άλλωστε οι ποιητές γράφουν και διηγήματα και τούμπαλιν. Αυτό όμως για μένα είναι άκυρος συσχετισμός. Ο μόνος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί αφορούν την εξειδίκευση στην χρήση του ίδιου μέσου, οπότε κάποιος που έχει φαντασία ή ταλέντο και έχει αυτό το μέσο έκφρασης, είναι πολύ πιθανό να γράφει κι απ' τα δύο.
Για μένα η ποίηση και η πεζογραφία είναι τελείως διαφορετικές τέχνες και ο διαχωρισμός τους είναι ένα εξαιρετικά απλό πράγμα: η πεζογραφία, όπως όλες οι άλλες τέχνες, είναι universal, η πρόσβαση δηλαδή στο μέσο είναι παγκόσμια, ενώ η ποίηση είναι στοχευμένη αποκλειστικά και μόνο στο κοινό που γνωρίζει την γλώσσα στην οποία γράφτηκε.
Με λίγα λόγια, η ποίηση είναι μη μεταφράσιμη ενώ η πεζογραφία είναι. Ό,τι γλώσσα κι αν μιλάς, όπου κι αν έχεις γεννηθεί, έχεις την ίδια αισθητική* πρόσβαση στα εικαστικά, στον κινηματογράφο, στην φωτογραφία, στην μουσική και στην πεζογραφία. Στην ποίηση όμως όχι. Αν δεν μιλάς την γλώσσα στην οποία γράφτηκε, δεν έχεις καμμιά πρόσβαση στο έργο.
Νομίζω ότι αυτό είναι καταφανές στο ποίημα που συζητάμε και είναι τελείως άσχετο με το αν έχει ρυθμό (το συγκεκριμένο έχει).
* που αναφέρεται στις ανθρώπινες αισθήσεις, όχι στην αισθητική της τέχνης.