Disturbing books

[Gherschaagk]

Δεν με τρομάζουν τα βιβλία (οσα εχει τυχει να διαβάσω, τουλαχιστον). Τα διαβάζω χωρίς να νιώθω τίποτα. Εδώ δεν με τρομάζουν και οι ταινίες, καλά-καλά. Αυτό που με τρομάζει μόνο, είναι τα μυαλά ορισμένων σεναριογράφων.

Μάλιστα. Δεν σε τρομάζουν αυτά που παράγουν τα μυαλά, αλλά τα μυαλά καθ' αυτά...

Χειρούργος εγκεφάλων στο επάγγελμα, να υποθέσω;

Δεν με τρομάζουν οι σκηνές που βλέπω (από ταινία) ή δημιουργούνται στο μυαλό μου (από βιβλίο), ήθελα να πω.
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σκέφτονται τόσο άρρωστα, κάποιες φορές με τρομάζει. Και αναφέρομαι μονο σε πολυ ακραίες περιπτώσεις ενος έργου (ταινίας ή βιβλίου). Τα υπόλοιπα, αδιάφορα.

Έχεις πρόβλημα με τον σεναριογράφο δλδ αλλά όχι με τον Μπάμπη που σκότωσε την γυναίκα του;

[Otto Weininger]

Δεν με τρομάζουν τα βιβλία (οσα εχει τυχει να διαβάσω, τουλαχιστον). Τα διαβάζω χωρίς να νιώθω τίποτα. Εδώ δεν με τρομάζουν και οι ταινίες, καλά-καλά. Αυτό που με τρομάζει μόνο, είναι τα μυαλά ορισμένων σεναριογράφων.

Διάβασε τα Μάτια τότε.

[stavmanr]

Δεν με τρομάζουν τα βιβλία (οσα εχει τυχει να διαβάσω, τουλαχιστον). Τα διαβάζω χωρίς να νιώθω τίποτα. Εδώ δεν με τρομάζουν και οι ταινίες, καλά-καλά. Αυτό που με τρομάζει μόνο, είναι τα μυαλά ορισμένων σεναριογράφων.

Μάλιστα. Δεν σε τρομάζουν αυτά που παράγουν τα μυαλά, αλλά τα μυαλά καθ' αυτά...

Χειρούργος εγκεφάλων στο επάγγελμα, να υποθέσω;

Δεν με τρομάζουν οι σκηνές που βλέπω (από ταινία) ή δημιουργούνται στο μυαλό μου (από βιβλίο), ήθελα να πω.
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σκέφτονται τόσο άρρωστα, κάποιες φορές με τρομάζει. Και αναφέρομαι μονο σε πολυ ακραίες περιπτώσεις ενος έργου (ταινίας ή βιβλίου). Τα υπόλοιπα, αδιάφορα.

Οι σκηνές των ταινιών αναπαριστούν τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται το φόβο, τον τρόμο, τη σιχασιά, τη δυνατότητα να συμβούν όλα αυτά ταυτόχρονα στο μέγιστο βαθμό.

Δεν είναι ότι ο σκηνοθέτης σκέφτεται άρρωστα. Είναι ότι αυτά που βλέπεις έχουν συμβεί στο παρελθόν και θα συμβούν και στο μέλλον. Ο άνθρωπος δεν ανακάλυψε σήμερα το βασανισμό και το φόνο στις χειρότερές τους μορφές. Κόβει κεφάλια και βγάζει μάτια χιλιετίες πριν βγει το πρώτο σενάριο θρίλερ.

[vantono]

Μάλιστα. Δεν σε τρομάζουν αυτά που παράγουν τα μυαλά, αλλά τα μυαλά καθ' αυτά...

Χειρούργος εγκεφάλων στο επάγγελμα, να υποθέσω;

Δεν με τρομάζουν οι σκηνές που βλέπω (από ταινία) ή δημιουργούνται στο μυαλό μου (από βιβλίο), ήθελα να πω.
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σκέφτονται τόσο άρρωστα, κάποιες φορές με τρομάζει. Και αναφέρομαι μονο σε πολυ ακραίες περιπτώσεις ενος έργου (ταινίας ή βιβλίου). Τα υπόλοιπα, αδιάφορα.

Έχεις πρόβλημα με τον σεναριογράφο δλδ αλλά όχι με τον Μπάμπη που σκότωσε την γυναίκα του;

Ποιός Μπάμπης, ο πιλότος? Πού κολλάει αυτός?
Η πραγματικότητα του Μπάμπη που σκοτώνει τη γυναίκα του, με τρομάζει και με σοκάρει.
Αν ένας Μπάμπης σε μια ταινία σκοτώσει τη γυναίκα του, όχι.
Αν την σκοτώσει με μια μαχαιριά πχ, δεν θα μου κανει καν αίσθηση. Ενώ αν την σκοτώσει με 30 μαχαιριές, την τεμαχίσει, την λιώσει σε οξύ, την τσιμεντώσει και κρεμάσει τα αυτιά της και το κεφάλι της στο μπαλκόνι του, και πάλι δεν θα με τρομάξει σαν σκηνη, απλά με τρομάζει το μυαλό όποιου σεναριογράφου σκέφτηκε αυτό το πράγμα.
Δεν καταλαβαίνω που ακριβώς δεν γίνομαι κατανοητός.

Και γενικά ακουω πολλά άτομα που φοβουνται τις ταινιες θριλερ, θελουν να τις βλεπουν με ανοιχτό φως και αν ειδαν και κατι εξτρίμ, αργα το βράδυ δεν μπορουν να κοιμηθουν πχ. Ε, εγώ αυτό απλά δεν το είχα ποτέ μου. Εκτός από πολύ σπάνιες πειπτώσεις ταινιών τρόμου, όσες έβλεπα δεν μου εκαναν καμία αισθηση αργότερα, δεν με επηρέαζαν.

[vantono]

Δεν με τρομάζουν τα βιβλία (οσα εχει τυχει να διαβάσω, τουλαχιστον). Τα διαβάζω χωρίς να νιώθω τίποτα. Εδώ δεν με τρομάζουν και οι ταινίες, καλά-καλά. Αυτό που με τρομάζει μόνο, είναι τα μυαλά ορισμένων σεναριογράφων.

Διάβασε τα Μάτια τότε.

Θα το εχω στα υπόψιν, αν είναι τόσο εξτριμ.

[vantono]

Μάλιστα. Δεν σε τρομάζουν αυτά που παράγουν τα μυαλά, αλλά τα μυαλά καθ' αυτά...

Χειρούργος εγκεφάλων στο επάγγελμα, να υποθέσω;

Δεν με τρομάζουν οι σκηνές που βλέπω (από ταινία) ή δημιουργούνται στο μυαλό μου (από βιβλίο), ήθελα να πω.
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σκέφτονται τόσο άρρωστα, κάποιες φορές με τρομάζει. Και αναφέρομαι μονο σε πολυ ακραίες περιπτώσεις ενος έργου (ταινίας ή βιβλίου). Τα υπόλοιπα, αδιάφορα.

Οι σκηνές των ταινιών αναπαριστούν τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται το φόβο, τον τρόμο, τη σιχασιά, τη δυνατότητα να συμβούν όλα αυτά ταυτόχρονα στο μέγιστο βαθμό.

Δεν είναι ότι ο σκηνοθέτης σκέφτεται άρρωστα. Είναι ότι αυτά που βλέπεις έχουν συμβεί στο παρελθόν και θα συμβούν και στο μέλλον. Ο άνθρωπος δεν ανακάλυψε σήμερα το βασανισμό και το φόνο στις χειρότερές τους μορφές. Κόβει κεφάλια και βγάζει μάτια χιλιετίες πριν βγει το πρώτο σενάριο θρίλερ.

Οκ, ξαναπες το μου αυτό βλέποντας πχ, το σέρμπιαν φιλμ

[Otto Weininger]

Δεν με τρομάζουν οι σκηνές που βλέπω (από ταινία) ή δημιουργούνται στο μυαλό μου (από βιβλίο), ήθελα να πω.
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να σκέφτονται τόσο άρρωστα, κάποιες φορές με τρομάζει. Και αναφέρομαι μονο σε πολυ ακραίες περιπτώσεις ενος έργου (ταινίας ή βιβλίου). Τα υπόλοιπα, αδιάφορα.

Έχεις πρόβλημα με τον σεναριογράφο δλδ αλλά όχι με τον Μπάμπη που σκότωσε την γυναίκα του;

Ποιός Μπάμπης, ο πιλότος? Πού κολλάει αυτός?
Η πραγματικότητα του Μπάμπη που σκοτώνει τη γυναίκα του, με τρομάζει και με σοκάρει.
Αν ένας Μπάμπης σε μια ταινία σκοτώσει τη γυναίκα του, όχι.
Αν την σκοτώσει με μια μαχαιριά πχ, δεν θα μου κανει καν αίσθηση. Ενώ αν την σκοτώσει με 30 μαχαιριές, την τεμαχίσει, την λιώσει σε οξύ, την τσιμεντώσει και κρεμάσει τα αυτιά της και το κεφάλι της στο μπαλκόνι του, ε απλά με τρομάζει το μυαλό όποιου σεναριογράφου σκέφτηκε αυτό το πράγμα.
Δεν καταλαβαίνω που ακριβώς δεν γίνομαι κατανοητός.

Και γενικά ακουω πολλά άτομα που φοβουνται τις ταινιες θριλερ, θελουν να τις βλεπουν με ανοιχτό φως και αν ειδαν και κατι εξτρίμ, αργα το βράδυ δεν μπορουν να κοιμηθουν πχ. Ε, εγώ αυτό απλά δεν το είχα ποτέ μου. Εκτός από πολύ σπάνιες πειπτώσεις ταινιών τρόμου, όσες έβλεπα δεν μου εκαναν καμία αισθηση αργότερα, δεν με επηρέαζαν.

Μόνο που ο σεναριογράφος γράφει ένα θρίλερ που έχει σκοπό να σοκάρει, αν τα καταφέρει, έκανε καλά την δουλειά του. Η έμπνευσή του είναι πραγματικά περιστατικά, διανθισμένα ίσως.

Δεν έχει σχέση με εγκληματίες ο άνθρωπος. Μπορεί σε κάποιο άλλο σενάριο να ασχοληθεί με ρομαντική κομεντί ή με έναν μπλε εξωγήινο σκατζόχοιρο.

Ξεφεύγουμε από το θέμα.

Otto Weininger πες μας για την ιστορία με το κοριτσάκι.

[vantono]

Έχεις πρόβλημα με τον σεναριογράφο δλδ αλλά όχι με τον Μπάμπη που σκότωσε την γυναίκα του;

Ποιός Μπάμπης, ο πιλότος? Πού κολλάει αυτός?
Η πραγματικότητα του Μπάμπη που σκοτώνει τη γυναίκα του, με τρομάζει και με σοκάρει.
Αν ένας Μπάμπης σε μια ταινία σκοτώσει τη γυναίκα του, όχι.
Αν την σκοτώσει με μια μαχαιριά πχ, δεν θα μου κανει καν αίσθηση. Ενώ αν την σκοτώσει με 30 μαχαιριές, την τεμαχίσει, την λιώσει σε οξύ, την τσιμεντώσει και κρεμάσει τα αυτιά της και το κεφάλι της στο μπαλκόνι του, ε απλά με τρομάζει το μυαλό όποιου σεναριογράφου σκέφτηκε αυτό το πράγμα.
Δεν καταλαβαίνω που ακριβώς δεν γίνομαι κατανοητός.

Και γενικά ακουω πολλά άτομα που φοβουνται τις ταινιες θριλερ, θελουν να τις βλεπουν με ανοιχτό φως και αν ειδαν και κατι εξτρίμ, αργα το βράδυ δεν μπορουν να κοιμηθουν πχ. Ε, εγώ αυτό απλά δεν το είχα ποτέ μου. Εκτός από πολύ σπάνιες πειπτώσεις ταινιών τρόμου, όσες έβλεπα δεν μου εκαναν καμία αισθηση αργότερα, δεν με επηρέαζαν.

Μόνο που ο σεναριογράφος γράφει ένα θρίλερ που έχει σκοπό να σοκάρει, αν τα καταφέρει, έκανε καλά την δουλειά του. Η έμπνευσή του είναι πραγματικά περιστατικά, διανθισμένα ίσως.

Για μερικά παραδείγματα πολύ ακραίων ταινιών, πχ με εχουν τρομάξει πολύ οι σεναριογράφοι serbian film, human centipede, hostel και saw, όπως με έχει τρομάξει εξίσου και ο σεναριογράφος του Martyrs. Καλλιτέχνη όμως, που σε αγγίζει με κάθε μήνυμα και αλληγορία μέσω της τέχνης του, θεωρώ μόνο τον τελευταίο. Όλοι οι άλλοι που ανέφερα, μου φαντάζουν απλώς κάφροι και άρρωστα μυαλά.

[Dwarven Blacksmith]

The King in Yellow

[sys3x]

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... kis-137362

[Sid Vicious]

The King in Yellow

Αριστουργημα. Εχει θεση στην τοπ δεκαδα ολων των εποχων

[Otto Weininger]

The King in Yellow

Αν δεν τρολάρεις, θελω να το εξηγήσεις λίγο.


ΥΓ: αριστούργημα κατά τα άλλα

[Stalker]

Δυνητικά ωραίο θρεντ αλλά όλο αυτό το title dropping χωρίς σχόλια είναι μάλλον ανούσιο, μικρή πιθανότητα να googlάρω κάθε τίτλο που δεν ξέρω για να ανακαλύψω ότι ο τάδε απλά φοβάται το body horror και δείνα ακόμα θυμάται μια ότι να' ναι edgelordιά που είχε διαβάσει στα 22 του.

Το μόνο βιβλίο μέχρι στιγμής που μου έφερε εφιάλτες ήταν το The White Plague του Frank Herbert (ναι ο dune guy) που ήταν για κοινωνία κατά τη διάρκεια και στο aftermath βιοτρομοκρατικής επίθεσης που σχεδόν εξάλειψε τον παγκόσμιο γυναικείο πληθυσμό. Δεν το πολυθυμάμαι, μπορεί να ήταν μούφα και το femapocalypse απλά να χτυπάει αλλιώς όταν είσαι γυμνάσιο και πρωτοσυνειδητοποιείς ότι υπάρχουν γυναίκες, αλλά γενικά δεν έτυχε άλλο βιβλίο να με χτυπήσει έτσι.

Επιπλεόν και το disturbing είναι αμφίσημο, π.χ. ότι κάτι ψεκοϊστορικά βιβλιά που σέρνονται στο σπίτι απ τα 90ς τελικά είναι πιο αντισημιτικά κι απ τα πρωτοκολλά το βρήκα πιο disturbing από οποιοδήποτε βιβλίο του Παλάνιουκ

[Stalker]

Το King In Yellow είναι συλλογή, και από τον Επιδιορθωτή Υπολήψεων μέχρι τις ρομαντζάδες στο τέλος υπάρχει τεράστιο εύρος, τόσο ποιοτικό όσο και από άποψη disturbingness.

εδιτ: σαρδάμ

[Dwarven Blacksmith]

The King in Yellow

Αν δεν τρολάρεις, θελω να το εξηγήσεις λίγο.


ΥΓ: αριστούργημα κατά τα άλλα

Δεν τρολάρω, βρίσκω πιο disturbing το teasing, το πέπλο μυστηρίου, την έλλειψη απαντήσεων και μάλιστα το γεγονός ότι αν πας να βρεις τις απαντήσεις το τέλος σου δεν θα είναι καλό.
Αντίθετα η λεπτομέρειες είναι ένα είδος γραπτού gore, δεν το βρίσκω τόσο disturbing.

Είχα δει ένα πολύ ωραίο βίντεο πριν το διαβάσω (ωραίο κανάλι γενικότερα). Όπως λέει ο Σταλκερ η συλλογή είναι ετερογενής οπότε αναφέρομαι μόνο στα βιβλία με αναφορές στον KiY.