Κατάλαβα επιτέλους γιατί στον κινηματογραφικό Μεγάλο Γκάτσμπυ είναι τόσο άσχημες
Δημοσιεύτηκε: 08 Οκτ 2022, 15:26
οι γυναίκες που υποδύονται το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του κεντρικού ήρωα. Για την ακρίβεια, η μία (no pun intended) είναι πιο άσχημη από την άλλη. Ενώ τόσο ο soyboy Λέο όσο και ο Ρέντφορντ είναι ομολογουμένως εμφανίσιμοι.
Ο μεγάλος Γκάτσμπυ του Φιτζέραλντ είναι το μυθιστόρημα που εγκαινιάζει τον μεταμοντερνισμό. Ο μεταμοντερνισμός ως γνωστός είναι η απορροή της συνείδησης κατ' ευφημισμόν, στην ουσία σύστημα αποχέτευσης. Ο μοντερνισμός ήταν η ροή της συνείδησης. Αν κ ο Φιτζέραλντ ανήκε χρονολογικά στον μοντερνισμό θεωρώ ότι με το έργο του εγκαινιάζει τον μετα-.
Και το κατορθώνει αυτό γράφοντας ένα βιβλίο με καμία υπόθεση. Η υπόθεση του μεγάλου Γκάτσμπυ είναι καμία, κυριολεκτικά. Είτε διαβάσεις το βιβλίο, είτε όχι, έχεις εικόνα γι' αυτό. Θα τολμούσα να πω ότι πρόκειται για ένα σχεδόν μπορχεσιανό όνειρο come true - ένα βιβλίο με 100 λευκές σελίδες, το οποίο είτε διαβάσεις είτε όχι ένα κ το αυτό.
Προφανώς, η κινηματογραφική μεταφορά του Γκάτσμπυ, επειδή είναι υψωμένη εις την πατριαρχική δύναμη, αποδίδει την ασχήμια του Μεγάλου Γκάτσμπυ στα αντικείμενα του πόθου του, τις κεντρικές ηρωίδες δλδ. Είτε γυναίκες, είτε φλοτέρ αγαπούσε ο Γκ., το ίδιο πράγμα.
(Πρβλ. την εμμονή του Μπόρχες με τη μετάφραση του Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ από έναν άλλο Φιτζέραλντ - η διαρκής επιστροφή κλπ)
Ο μεγάλος Γκάτσμπυ του Φιτζέραλντ είναι το μυθιστόρημα που εγκαινιάζει τον μεταμοντερνισμό. Ο μεταμοντερνισμός ως γνωστός είναι η απορροή της συνείδησης κατ' ευφημισμόν, στην ουσία σύστημα αποχέτευσης. Ο μοντερνισμός ήταν η ροή της συνείδησης. Αν κ ο Φιτζέραλντ ανήκε χρονολογικά στον μοντερνισμό θεωρώ ότι με το έργο του εγκαινιάζει τον μετα-.
Και το κατορθώνει αυτό γράφοντας ένα βιβλίο με καμία υπόθεση. Η υπόθεση του μεγάλου Γκάτσμπυ είναι καμία, κυριολεκτικά. Είτε διαβάσεις το βιβλίο, είτε όχι, έχεις εικόνα γι' αυτό. Θα τολμούσα να πω ότι πρόκειται για ένα σχεδόν μπορχεσιανό όνειρο come true - ένα βιβλίο με 100 λευκές σελίδες, το οποίο είτε διαβάσεις είτε όχι ένα κ το αυτό.
Προφανώς, η κινηματογραφική μεταφορά του Γκάτσμπυ, επειδή είναι υψωμένη εις την πατριαρχική δύναμη, αποδίδει την ασχήμια του Μεγάλου Γκάτσμπυ στα αντικείμενα του πόθου του, τις κεντρικές ηρωίδες δλδ. Είτε γυναίκες, είτε φλοτέρ αγαπούσε ο Γκ., το ίδιο πράγμα.
(Πρβλ. την εμμονή του Μπόρχες με τη μετάφραση του Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ από έναν άλλο Φιτζέραλντ - η διαρκής επιστροφή κλπ)