Η μητέρα μου έπαθε αιμορραγικό εγκεφαλικό στις 8 Σεπτεμβρίου του 2018,μετά από επίσκεψη σε μοναστήρι με άλλες κυρίες,με εκδρομικό πούλμαν.
Ρώτα έναν οποιονδήποτε -και καλά- πιστό ΧΟ να σου πει τι είναι αυτή η ημερομηνία.
Θεωρείται πως είναι η ημέρα των γενεθλίων της Παναγίας.
Το μοναστήρι που είχε επισκεφτεί είναι πάνω από 40 χλμ από την πόλη μας και μέχρι να φτάσει το ΕΚΑΒ,ήδη είχε χάσει πολύ αίμα - και το παιχνίδι.
Παρέμεινε σε κώμα ακριβώς μέχρι πότε λες εσύ ; (το είχα γράψει τότε,εδώ,στο φόρουμ θυμάμαι).
Ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Σήμερα δηλαδή εγώ δεν γιόρτασα.
Έχω πάψει να γιορτάζω και δεν μου κακοφαίνεται.
Για μένα,πάντα μία παγανιστική,κεκαλυμμένη "γιορτή" ήταν.
Χτες βράδυ έτυχε να έχω βάρδια στη δουλειά.
Το πρωί που σχόλασα δεν πήγα κατευθείαν σπίτι.Έκανα περίπατο στην κρύα και άδεια πόλη.Άκουγα τις καμπάνες και την σκεφτόμουνα.
Όταν επέστρεψα σπίτι,η σύζυγος μου λέει αηδιασμένη "κοίτα τι βρήκα στο πάτωμα στην κουζίνα !" και μου δείχνει στο μπαλκόνι ένα τυλιγμένο χαρτί,που μέσα είχε ένα μικρό σαλιγκάρι ! Δεν σου κάνω πλάκα,δεν έχουμε ξαναβρεί κάτι παρόμοιο στο σπίτι τόσα χρόνια !
Αυτόματα θυμήθηκα τη νύχτα της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων του 2018,μετά την κηδεία της.
Καθόμουν μόνος στο προσωπικό μου δωμάτιο,μπροστά στον υπολογιστή,χωρίς να βλέπω κάτι συγκεκριμένο,χαμένος στις πιο αλλόκοτες σκέψεις.
Δεν είχα νιώσει έτσι ποτέ στη ζωή μου.
Άδειασμα ψυχικό.Μην ξεχνάς πως ήταν ύστερα από τρεις και μισό μήνες υποτιθέμενης νοσηλείας σε ένα κρεβάτι του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου,χωρίς επαφή με το περιβάλλον,παρά μόνο ένα μόνιμο ανειγοκλείσιμο των χειλιών,σαν να ψιθύριζε μονίμως κάτι,το οποίο οι γιατροί το απέδιδαν σε νευρική σύσπαση.Πέρασε λούκι δηλαδή η γυναίκα.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν,χωρίς αυτή πλέον ανάμεσά μας,από το πουθενά έσκασε μύτη πολύ περίεργο ιπτάμενο εντομάκι,Δεκέμβρη μήνα,ούτε μυγάκι,ούτε κουνούπι,ούτε σκνίπα,έκανε και θόρυβο σαν τρίξιμο.Ήρθε έκατσε μπροστά μου στο γραφείο,μετά πήγε οθόνη,μετά με τριγύριζε γιατί το άκουγα μία από δω μία από κει,ένα περίεργο πράμα.Κράτησε λίγη ώρα και μετά πήγε και άραξε πάνω στο ταβάνι.
Μου ήρθαν ξανά πίσω όλα τα συναισθήματα.
Θυμάμαι ότι έγραψα και στο φόρουμ,σε άσχετα νήματα.
Το μυαλό μου πλημμύρισε από ευχάριστες εικόνες,γιατί ήταν και γυναίκα με φοβερό χιούμορ.
Οι αλλόκοτες,χαμένες σκέψεις εξαφανίστηκαν.
Μαζί τους,εξαφανίστηκε από το ταβάνι και το εντομάκι.
Έψαξα μήπως το πετύχω κάπου και την επόμενη μέρα.
Δεν.
Λένε πως η ψυχή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές.
Ποιος ξέρει...
Σήμερα πήγα με τον αδερφό μου στο κοιμητήριο και περιποιηθήκαμε δεόντως το μνήμα.
Είχε πολύ ωραία ημέρα,ήλιος,ζέστη,αν και γίνονταν δύο κηδείες εκείνη την ώρα.
Καθήσαμε αρκετή ώρα,σιωπηλοί,αλλά όχι λυπημένοι.
Ο καθένας με τις σκέψεις του.
Θυμήθηκα τα δικά μας,τέσσερα χρόνια πριν,Χριστουγεννιάτικα.
Πάντως η μαμά σήμερα ήταν εκεί,μαζί μας.
Χρόνια Πολλά με Υγεία σου εύχομαι - και σε όλους εδώ μέσα,ακόμα και σε αυτούς που έχουμε σκυλοβριστεί
