Από το ημερολόγιο της Σίσσυς του Αρκά

[nowhere]

μη σε απασχολεί.θα εκδοθείς σε κάποια χωρα της ασίας ή β αφρικής που δεν τα ψειρίζουν αυτά

[Εκτωρ]

Μήπως να περιμένεις να γράψω κανένα δικό μου μυθιστόρημα;

[nowhere]

δεν είναι απαραίτητο λέμε

[Εκτωρ]

Γειας σας και πάλι. Όπως σας υποσχέθηκα την προηγούμενη φορά, σήμερα θα σας πω τι έγινε τη Μεγάλη Βδομάδα. Εγώ χαρούμενη περίμενα το Μεγάλο Σάββατο για να πάω στην εκκλησία με το κουκλόσπιτο που μου είχε χαρίσει ο Αργύρης κολλημένο στη λαμπάδα μου. Το μόνο που έλειπε ήταν να βρω ένα τρόπο να το κολλήσω στη λαμπάδα μου.

Τελικά όμως δε χρειάστηκε. Ανήμερα Μεγάλη Πέμπτη, η μαμά μου μου ανακοίνωσε ότι αύριο (Μεγάλη Παρασκευή) φεύγαμε για το Νησί του Πάσχα με την οικογένεια του Αργύρη. Γιατί, έχω ξεχάσει να σας το πω, η γονείς μου είναι πολύ φίλοι με τους γονείς του Αργύρη, και όλες τις περιόδους που δεν έχει σχολείο πάμε κάπου όλοι μαζί. Το προηγούμενο καλοκαίρι πήγαμε στην Ντίσνεϋλαντ. Αυτές τις απόκριες πήγαμε στη Βενετία. Αυτό το Πάσχα αποφασίσαν οι γονείς μας να πάμε στο Νησί του Πάσχα.

Επειδή όμως θα φεύγαμε Μεγάλη Παρασκευή για να προλάβουμε να το γυρίσουμε όλο το νησί, θα χάναμε την εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης. Στην αρχή νόμιζα ότι δε με πείραζε. Όμως, μετά από πέντε λεπτά, ένοιωθα στεναχωρημένη, γιατί τελικά με πείραζε.

Δεν ήξερα τι έπρεπε να πω γι'αυτό. Μετά ήρθε η γιαγιά στο σπίτι και άρχισε να φωνάζει στους γονείς μου, "Αντίχρηστοι, δεν ντρέπεστε που δεν εκκλησιάζεστε και πάτε αντ'αυτού να κάνετε την κοσμική ζωούλα σας; Έτσι σε μεγάλωσα εγώ, μωρή; Με τέτοιες αρχές;" Το "μωρή" το είπε στη μαμά μου.

Τότε η μαμά μου της είπε, "Μαμά, κουμάντο στο σπίτι σου. Εντάξει; Άντε μπράβο."

Μετά, που η γιαγιά είχε φύγει και είχε ησυχία, εγώ πλησίασα τη μαμά μου και τη ρώτησα, "Μαμά, τι γιορτάζουμε το Πάσχα;" Ήξερα ότι αυτή η γιορτή έχει να κάνει με κάποιον Χριστούλη που έκανε κάτι για μας, αλλά ποτέ δεν είχα μάθει λεπτομέρειες. Μια φορά μόνο η γιαγιά είχε πάει να μου πει λεπτομέρειες γι'αυτόν τον Χριστούλη που κάτι έκανε για μας, αλλά οι γονείς μου δεν την άφησαν. Της είπε η μαμά μου, "Μαμά, τα παραμύθια σου σε κάποιο άλλο παιδί, όχι στο δικό μου. Εντάξει; Άντε γιατί πολύ αέρα πήρες." Και ο μπαμπάς μου συμπλήρωσε, "Και που σ'αφήνουμε να τη βλέπεις που και που τη μικρή, πολύ σου είναι, κυρά Τασία."

Πίσω στη Μεγάλη Παρασκευή τώρα. Όταν ρώτησα τη μαμά μου τι γιορτάζουμε το Πάσχα, με χάϊδεψε και μου είπε, "Το Πάσχα είναι η γιορτή του φωτός, της αγάπης." Μετά μου το ξανείπε αυτό άλλες 3-5 φορές, αλλά με άλλες λέξεις. Δεν ανέφερε όμως κανένα Χριστούλη. Αυτό με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο.

Μετά τη ρώτησα γιατί πάμε εκκλησία εκείνη τη μέρα. "Κοινωνική υποχρέωση," απάντησε. Όταν τη ρώτησα τι σημαίνει αυτό, μου είπε, "Θα μεγαλώσεις και θα καταλάβεις."

Σε όλη τη διάρκεια των διακοπών μας στο Νησί του Πάσχα ήμουν προβληματισμένη. Κατά τ'άλλα, μια απ'τα ίδια. Ο γάτος μου, ο Καστράτο, έλεγε συνέχεια πόσο τον γεμίζουν με χαρά και αγαλλίαση αυτές οι άγιες μέρες. Η γατούλα μου, η Λουκρητία, γκρίνιαζε που όλοι οι γάτοι του νησιού ήταν ευνουχισμένοι. (Δεν ξέρω τι σημαίνει "ευνουχισμένοι.") Το αγόρι μου, ο Αργύρης, δε με πίστευε όταν του έλεγα ότι μπορώ να μιλάω με τις γάτες μου.

Όταν γυρίσαμε απ'το Νησί του Πάσχα, χτύπησε το τηλέφωνο σπίτι μας. Πρόλαβα να το σηκώσω πριν τους γονείς μου. Ήταν ένα άγνωστο παιδί που ψεύδιζε και είπε ότι πήρε για να μου πει "Χριστός Ανέστη." Ξέρω ότι σε αυτό πρέπει να απαντάμε, "Ακριβώς Ανέστη," ή κάπως έτσι. Όμως δεν τη θυμόμουν την σωστή απάντηση. Οπότε απάντησα, "Το ξέρω," και του το'κλεισα. Μετά συνέχισα να είμαι μελαγχολική για λίγες ακόμα μέρες.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι γιορτάζουμε το Πάσχα. Ελπίζω κάποτε να μου πει κάποιος.